Cel życia - Netkobiety.pl

Dokładnie rok temu o tej porze, byłem prawdopodobnie jednym z najszczęśliwszych ludzi na świecie.
Żona u boku, rodzina, plany na kupno domu, pewnie z czasem potomstwo, zaklepane wycieczki na drugi koniec świata.. żyć nie umierać.
Dzisiaj o tej samej porze nie mam żony, nie mam domu, potomstwa, wycieczki przepadły została rodzina daleko w Polsce..
Tak więc jak widzisz planowanie nie do końca jest dobre bo można się sporo przejechać.
Nie lubiłem nigdy egoistów ale chyba najlepiej tak właśnie robić, inwestować w siebie w swój rozwój w swoje szczęście bo jak poświecisz swoje życie drugiej osobie to jak odejdzie to zostajesz z niczym.. smutne ale prawdziwe.
Wesołych Świąt

Zgadzam się z Mopsem. Warto skupiać się na sobie. Dawać szansę szczęsciu ale nie uzależniać swojego szczęscia od innych.
Ja, podobnie jak Mario miałam plany i cele związkowe, a więc uzależnione od innego człowieka. Życie je zweryfikowało bardzo szybko (u mnie chyba na szczęscie na korzyść).
Dziś jedyne plany i cele, których jestem w miarę pewna to te, które zależą w 100% ode mnie (ale i to nie zawsze;)

mopsy są w porządku, sama mam pieseła z molosów
też jak rozmawiamy to mądrze gada zawsze wysłucha, doradzi

mi od dłuższego czasu chodzi po głowie jeden cel,a raczej marzenie. jest ciężkie do zrealizowania dla singielki co trochę budzi we mnie frustrację bo sięga to granic mojej niezależności;) a na bycie singielką nie mam wpływu- los bywa przekorny

Mnie się zawsze wydawało że mam wszystko, rodzine, prace, zdrowie.  jednak gdzieś z tylu ģłowy jak głaz zalega poczucie samotności. W taki dzień jak dziś przytłacza swym ciężarem do granic wytrzymałości. I już sama nie wiem czym jest szczęście...

Zaintrygowało mnie to, co napisałeś. Możesz rozwinąć temat? Nie często zdarza się, by człowiek stracił dosłownie wszystko w ciągu tak krótkiego czasu. Co było tego przyczyną?

Nigdy nie zrozumiem jak człowiek może się komuś "znudzić". Owszem może przestać kochać, ale wtedy powinien zachować się na poziomie i odejść w porozumieniu zamiast robić przykrość 2 osobie.
Mnie również życie nauczyło, że nie można stawać na głowie, by robić wszystko dla 2 osoby, bo owszem zdarzają się takie, które to docenią i odwzajemnią, ale zdecydowana większość to wykorzysta. Dlatego zasada 50/50 w dawaniu od siebie powinna obowiązywać zawsze.

Hmm ja też już żyję jakiś czas i jakiś czas jestem sama, a święta i koniec każdego roku to okres, który nastraja bardzo refleksyjnie. I mimo, że nie mogę narzekać na najbliższą rodzinkę i przyjaciół to trudno zagłuszyć w sobie to uczucie pustki...

Może wyda Wam się to bardzo naiwne, ale przywykłam uważać, że wszystko w życiu dzieje się po coś i już jakiś czas temu dopuściłam do siebie myśl, że może nie uda mi się nigdy stworzyć związku z drugą osobą... Zaakceptowałam to, ale postanowiłam nie zamykać się na szanse, które mogą ale nie muszą się pojawić:)
W końcu nawet po 70 można się zakochać:)

Dlatego każdy dzień witam z jakimś tam optymizmem, a swojego szczęścia nie wiążę już z drugą osobą. Tak samo realizacji celów...  Próbuję, szukam i robię wszystko dla siebie, tak by nie zamykać się w domu I to się sprawdza

Z rzeczy, które mogą Wam się wydać śmieszne - bardzo lubię filmy, szczególnie niszowe, kręcą mnie festiwale. Ale zawsze miałam opory żeby iść gdzieś samej, nawet do kina:) Wiem może to głupie:) Dopiero w tym roku udało mi się przełamać - jak dla mnie wielki sukces ) Przyniosło mi to wiele szczęścia. A przede wszystkim przekonałam się że można samemu )
Mała rzecz a cieszy:))

Więc uważam, że szczęście można odnaleźć tylko w sobie i nie da się go uzależnić od innej osoby. Niezależnie jak bardzo ją by się kochało... Taka osoba może stać się tylko dopełnieniem Twojego życia i współuczestniczyć w Twoim szczęściu...

Dobrych Świąt!

Magnolia - ja prawie zawsze chodzę sam do kina i nie widzę w tym nic złego

Wiele czytałem i słyszałem na temat tego, że należy nauczyć się być szczęśliwym samemu ze sobą (to podobno też znacznie wpływa na naszą atrakcyjność). Pewnie jest to możliwe, ale też uważam, że człowiek to zwierze stadne i na stare lata, gdy przychodzi czas np. Świąt, brakuje nam kogoś z kim można go spędzić. Jakkolwiek szczęście generowane przez nas samych jest fajne, tak nie zastąpi ono rodzinnego ciepła i drugiej osoby, czy radości na twarzach dzieci, które biegają dookoła choinki, wygrzebując spod niej prezenty

Wczoraj w sklepie zagrał mi na organkach obiecaną wcześniej kolędę znajomy starszy pan. Mieszka samotnie, nie pracuje już i wolny czas wypełnia sobie bajerowaniem ekspedientek w osiedlowym sklepie oraz pogaduchami z sąsiadami, piwkiem z kolegami pod sklepem itd. Spytałam go, gdzie wybiera się na święta, a on mi na to, że nagotował  barszczu i zaprosił na wigilię samotnego kolegę.
Kurczę, samotność jest przereklamowana.
Nie jest się samemu, jeśli się popatrzy trochę dalej własnego nosa.

Jasne, że nie na wszystko mamy wpływ. Na coś tam jednak mamy, coś z czymś (i z kimś) możemy zrobić. Mnie jednak irytuje sprowadzanie problemu samotności do jednego wymiaru: związku damsko-męskiego.
Też byłam mężatką, a już od ponad czterech lat żyję w pojedynkę i choć poczucie osamotnienia nie jest mi obce, właściwie nie mam już z tym problemu. Nie mieszkam na bezludnej wyspie, mam rodzinę, sąsiadów, przyjaciół, mam do kogo się odezwać.
Gdy obserwuję życie wokoło, widzę owszem, między innymi ludzi łączących się w pary dość szybko po rozstaniu, ale jakość tych par bywa różna. I pytanie: czy łączą się, bo spotykają wyjątkowego człowieka, czy po prostu po to, żeby zagłuszyć ból samotności, odwrócić uwagę od samego siebie i swoich demonów.
Mam koleżankę, która od kilku miesięcy jest owszem, z facetem, ale wciąż ma wątpliwości, wciąż nie jest go pewna, wciąż nie wie, co z tego będzie. Cóż... ja za taki związek dziękuję.
Mam może za duże oczekiwania od związku, być może i nierealne, więc przygotowałam się na to, że może już resztę życia spędzę jako singiel. Zaakceptowałam stan rzeczy i jest o.k. Na własnej skórze przekonałam się, że w pojedynkę też można cieszyć się życiem i bliskością innych ludzi nie będąc partnerką żadnego mężczyzny.

Dokładnie tak samo rozumiem cel w życiu. Chcę je przeżyć jak najlepiej, żyć tu i teraz i po protu się nim cieszyć - niezależnie od tego czy jestem sama czy z kimś. Owszem jest mi czasami smutno, że nie ułożyłam sobie życia. Ale to nie oznacza, że zamknę się w domu z rozpaczy, że jestem po 30 i nie mam faceta, ani dziecka. Staram się żyć najlepiej jak umiem i mieć nadzieję, że nowy dzień przyniesie coś nowego.

Wiem, że to nic złego i że wiele osób tak robi. Ale to była taka moja prywatna bariera psychiczna, którą musiałam w sobie pokonać Zresztą w tym roku przełamałam w sobie jeszcze jedną rzecz - udało mi się samej wyjechać na weekend. I naprawdę miło spędziłam czas - przekonałam się, że sama też mogę realizować pewne rzeczy:)

Nie chciałabym być całe życie sama, ale nie wiem czy mi się uda z kimś stworzyć rodzinę. I nie chcę się z tego powodu łamać, albo przysłowiowo strzelać sobie w łeb. I tu też zgadzam się z Piegowata'76 takie rodzinne ciepło można sobie stworzyć, dla mnie rodzinna to też rodzice, brat, przyjaciele i ich dzieci. dla których jestem szaloną ciotką. A także inni ludzie, których spotkam i polubię w trakcie swojego życia... wydaje mi się, że szczęście to nie zamykanie się na to co Ci życie przynosi... Czerpanie radości nawet z tego, co pozornie wydaje się trudne lub niezbyt fajne...

Magnolio, "kto nie zaznał goryczy ni razu, ten nie zazna słodyczy w niebie". Życie bez smutku nie byłoby pełne ani tak bogate. To normalne, że czegoś żałujemy, za czymś tęsknimy. Sedno w tym, żeby sobie z takimi emocjami poradzić, a nie na siłę się ich pozbywać.
Bardzo mi się Twoje podejście do sprawy podoba, a wiem z własnego doświadczenia, że wypracowanie takiej postawy nie obywa się bez buntu i oporów. Ciężko  zaakceptować, że coś nam nie dane. Ale gdy się poddajemy biegowi rzeczy, odpuszczamy - przychodzi spokój. Nie mylić poddawania się z jakąś bolesną rezygnacją - nie o to chodzi.
...A ja mam dzisiaj dwa zaproszenia na świąteczny wieczór: od siostry i od sąsiadki
I sms dostałam od kolegi z pytaniem, jak mijają mi święta.
Nie jestem sama!

Hmm... Boli ten brak porównania, wiem. Ale to jest cholerna pułapka!
Chciałam odmienić swoją samotność. Chciałam doświadczyć "normalnego" życia. I spotkałam kogoś, kto mnie zechciał, kogo ja zaakceptowałam. I tak się na tym przejechałam, że najgorszemu wrogowi nie życzę.
Teraz może przesadzam w drugą stronę, ale bardziej skłonna jestem słuchać argumentów przeciw związkowi niż za.
Chyba wyrosłam z myślenia, że wszystkiego w życiu trzeba zakosztować. Nic nie muszę.

Dla mnie życie samo w sobie jest celem. Często się nad tym zastanawiam, czasem mam wrażenie, że życie to czuwanie na przemian ze snem. Śpimy, potem się budzimy i wykonujemy różne czynności, czasem tylko po to by czuwanie szybciej zeszło. Niektóre czynności wykonywane w czasie czuwania polubiłam, np. pracę zawodową, moje sposoby na rozrywkę, spojrzenie przez okno na słońce muskające promieniami modrzewie na skraju lasu, spryskanie się ładnym zapachem, kąpiel, leniwa poranna kawa w niedzielę. Czasem myślę, że osiągnęłam w życiu wszystko co chciałam, spełniły się moje marzenia, doznałam wielu doświadczeń, mam poczucie, że moje życie jest dobre, mimo że nie mam jakiegoś szczytnego celu, po prostu chcę żyć, czasem sie cieszyć, śmiać, czasem mieć rozterki, smutki, to wszystko składa się na zycie.

Ja też nie ufam już pierwszym wrażeniom.
Mam wrażenie, że miażdżąca większość ludzi nie miłości szuka, nie uczucia, ale po prostu chce zapełnić puste miejsce obok siebie, byle szybciej, byle już.
Mężczyźni, których spotykałam nie dawali mi czasu na poznanie się, zorientowanie się, co jest między nami, oswojenie się z samą swoją obecnością i spokojne dojrzewanie bliskości. Nie wydaje mi się, żebym była niedostępną księżniczką, ale naprawdę nie bawi mnie przeskakiwanie kilku albo i wszystkich schodków naraz.
Wiesz, myślę, że aktorstwo to krótkowzroczna polityka. Bo owszem pozwala "złapać" kogoś, ale z utrzymaniem przy sobie już gorzej. I co to za życie, co za męczarnia - ciągle grać. Chciałabym znaleźć w kimś przyjaciela, kogoś kto mnie naprawdę pozna i nie nie przestanie kochać.

A czy ta potrzeba gwarancji, że ktoś nie przestanie kochać nie powoduje, że wpada się w ślepy zaułek ?

Przecież tej pewności nigdy nie będzie, ludzie się zmieniają, ktoś dziś może kochać a jutro już nie, jak sama napisałaś nie wierzysz że "miłość jest ślepa", moim zdaniem nie jest też (na szczęście) bezwarunkowa.
I albo ktoś spróbuje po raz kolejny, albo będzie stał w miejscu czekając na tą osobę z napisem "Gwarancja 100% satysfakcji, albo zwrot straconego czasu"

Jasne, można się sparzyć. A potem wyciągnąć wnioski i być mądrzejszym następnym razem. A może potrzeby następnego razu już nie będzie ?

Wiesz, gwarancji może i nie ma, ale są większe i mniejsze szanse. Jest wola, a to bardzo dużo, chyba najwięcej.
Dziś za często zwalniamy się z odpowiedzialności za trwanie relacji.
Jasne, że nic na siłę, sama wyszłam z małżeństwa, które było kompletną pomyłką (właśnie przez moją i męża głupotę, brak doświadczenia życiowego i braki emocjonalne), ale pod stwierdzeniem, że miłość to akt woli podpisuję się z całego serca.

wola to co najwyżej może byc, aby z kims zostac w zwiazku
ale nie, zeby kochac

i wszystko sie konczy albo zmienia
na to nie ma recepty i zwyczajnie dobrze jest ten fakt zaakceptowac.

Fał, ale ta decyzja o pozostaniu, o pielęgnowaniu związku to przecież też miłość. Aczkolwiek nie zawsze oczywiście.

No, dobra,

A jednak są związki i małżeństwa, które trwają całe życie i niekoniecznie z przymusu. Nie mają może już tych emocji, co na początku, ale za to świadomość, że z tą osobą chce się wciąż być. I to jest właśnie wola.
Bez woli miotalibyśmy się w życiu jak ćmy.

Nie wiem ile trwało, jaki miało przebieg, ale obstawiam, że świadomość tego wszystkiego pojawiła się już po jego zakończeniu, ewentualnie jakieś jej zalążki niedługo przed...
Teraz już ją masz, no i doświadczenie jakieś też. A jeżeli i braki emocjonalne udało się załatać, to powinnaś się stawiać na wygranej pozycji

Z tym, że dzieje się tak często (w sensie wielokrotnie w perspektywie jednej osoby) zgodzę się jedynie w przypadku pierwszych związków, braku doświadczenia itd.
Ewentualnie osób na tyle głupich, że nie są zdolni do chwili autorefleksji i wyciągania jakichkolwiek wniosków.
Ale wtedy znów nie możemy tego nazywać gwarancją.  A jeżeli wykluczyć powyższe i dana osoba ma świadomość, że lampki ostrzegawcze pojawiające się w jej głowie to nie fajerwerki, a mimo wszystko w  to brnie, to są to wg mnie te smutne przypadki, prób łatania wspomnianych wcześniej braków i luk.

Jak już tak na refleksje mnie zebrało, to nie wiem czy to nie jest gdzieś mniej więcej fifty-fifty zerkając z perspektywy tego forum na przykład, czyli osób zrzucających z siebie tą odpowiedzialność jak i obarczających się nią przesadnie.

I tego się trzymaj!

przede wszystkim decyzja o pozostaniu nie oznacza automatycznie decyzji o pielęgnacji zwiazku. najczęściej decyzja o pozostaniu jest motywowana strachem lub wygodą. to raz.

dwa: takie zwiazki to jest ulamek ulamka. zdecyi większość ludzi nie ma pojecia i świadomości tego, ze zwiazek dwojga ludzi sie zmienia, bo i ludzie sie zmieniaja. oczekują, ze za 10, 20 lat wszystko będzie identyczne jak na poczatku. te same plany, priorytety, marzenia, nawet wygląd.

polecalam już kiedys ten tekst, ale moze wkleję go w calosci, bo linkow nie wolno. pochodzi z bardzo mądrej stronki: bez ego.  warto ja czytać.

Hmm,tak sobie czytam to co piszesz Piegowata i nasuwa mi sie tylko jeden obraz: kobieta wchodzi do sklepu z obuwiem. wybiera pierwsze buty w swoim (wydawałoby się) rozmiarze, a potem idzie do kasy i je kupuje. a następnie oczekuje, ze bedzie w tych butach chodzic az do smierci, a one sie nie zmienią ani na jotę. w koncu ma taka wolę. więc nie Bedzie zwracać uwagi na to, ze odpadnie podeszwa, zmieni jej się stopa, nie bedzie odpowiedniej pogody na to obuwie,czy bedzie kompletnie nieodpowiednie na dana podróż. skoro ona ma wolę w nich chodzic do konca życia,to tak będzie, chocby trzeba bylo je kleic, łatac, obwiązywać sznurkiem i tak dalej.

Dlaczego dobre związki nie trwają wiecznie?

autor: Miriam Babula

Po czym poznać dobry związek?

To zależy od tego, czego w nim szukamy, rzecz jasna.

Jeśli jednak szukamy w nim autentyczności, wzajemnego szacunku i miłości – trwałość związku to kryterium, które musimy bezwzględnie i natychmiast wyrzucić do kosza.

I odwrotnie: jeśli naszym priorytetem jest związek, który będzie trwał aż po grób – szanse, że będzie autentyczny i oparty na szacunku i miłości są żadne.

Dlaczego tak jest oraz wyjaśnienie 2 najbardziej rozpowszechnionych lęków z tym związanych – w dzisiejszym tekście.

NB: Choć definiuję tutaj „dobry” związek jako taki, który nas wspiera w życiu w zgodzie ze sobą, jest to perspektywa czysto subiektywna. Każdy ma prawo definiować „dobry” związek tak, jak mu pasuje. Dlatego nie traktuj tego tekstu jak obiektywną wykładnię, a jedynie jako pretekst do głębszego zastanowienia się co „dobry” związek znaczy dla ciebie.

Zacznijmy od przyjrzenia się na czym polega:

Podstawowy kłopot z ideą, że dobry związek trwa wiecznie

Otóż polega on na tym, że boimy się wykonać minimalnego choć ruchu, który mógłby tą wieczność skrócić.

I mniej lub bardziej świadomie ucinamy wszystkie nasze potrzeby i pragnienia, które mogłyby się okazać nie do zaakceptowania przez drugą osobę.

Dla równowagi zaś wprowadzamy w życie fantastyczne porady z kolorowych magazynów zazwyczaj zebranych w listy typu: „10 sposobów, żeby zatrzymać go / ją przy sobie – już na zawsze!”.

W efekcie, zamiast reagować na to, co się dzieje Tu i Teraz w zgodzie z tym co czujemy, łamiemy sobie głowę, jaki ruch najlepiej przywiąże do nas najbliższą osobę i odgrywamy niezwykle rozbudowane role.

Czyli przestajemy być sobą i zaczynamy udawać kogoś, kim nie jesteśmy.

A skoro my stajemy na rzęsach i postępujemy wbrew sobie po to, aby związek trwał wiecznie (a to wymaga przecież wysiłku, czyż nie?) – zaczynamy wymagać tego samego od drugiej osoby.

I zamiast cieszyć się każdą razem spędzaną chwilą – zamieniamy się w czujnego kaprala, który 24/7 pilnuje, aby uwaga drugiej osoby była skupiona tylko na nas! Każde najmniejsze nawet zainteresowanie kimś / czymś innym to przecież zagrożenie, że traci zainteresowanie nami! I pójdzie sobie od nas precz!

couple look a tme
Patrz na mnie! Na mnie! Tylko na mnie!! Cały czas na mnie!!!
Zaczynają się pojawiać wyrafinowane manipulacje, najlepiej oparte na strachu lub poczuciu winy, aby „ukochanej osobie” to pójście precz nawet nie przyszło do głowy.

I choć taki związek faktycznie może trwać wiecznie – jest to w rzeczywistości trup, a raczej zombie, które tym się różni od trupa, że chodzi.

Ale radości życia w nim dokładnie tyle samo.

Bo radość życia wyprowadza się natychmiast, gdy tylko wprowadzają się role, które trzeba odgrywać pod groźbą dąsów, cichych dni i wszelkiej maści agresji i afer.

Radość życia, choć niewinna i delikatna, to jednak nie da sobie chodzić po głowie
Radość życia, choć niewinna i delikatna, to jednak nie da sobie chodzić po głowie
Prawdziwy związek zaś jest żywy i spontaniczny

Ciągle się zmienia, pulsuje – bo osoby go tworzące są żywe i ciągle się zmieniają. Prawdziwy związek oddycha.

Są wdechy – zbliżenia.

I wydechy – oddalenia.

W prawdziwym związku szanujemy naturalną dla każdego człowieka oscylację między potrzebą bliskości i niezależności. Własną. I drugiej osoby. Nie próbujemy zamrozić wahadeł na wychyleniu „BLISKOŚĆ TOTALNA”. Nie wpadamy w panikę i nie karzemy za to, że wahadło bliskiej osoby poszło w drugą stronę. Ani nie czujemy się winni, gdy akurat nasze to uczyniło.

W prawdziwym związku dbamy o to, aby być jak najbardziej autentycznym w każdym spędzanym razem Tu i Teraz – bez względu na to, czy to spowoduje rozpad relacji, czy nie. Bo jest to równoznaczne z szacunkiem dla wolności wyboru drugiej osoby. Jeśli nie jesteśmy tym, z kim czuje się autentycznie dobrze, próby zatrzymania jej są… zwykłą przemocą.

(Stali bywalcy „bez ego” dobrze to wiedzą, ale jeśli jesteś tu pierwszy raz koniecznie zajrzyj do Iluzje wolności, czyli po czym poznać niewolnika? (medytacja liberała 1/3), żeby zobaczyć, że swobodne wyrażanie agresji nie ma nic wspólnego z byciem autentycznym.)

W prawdziwym związku nie trzymamy najbliższej osoby w klatce, tylko wspieramy ją, żeby rozszerzała swoje horyzonty, rozwijała się i rosła, nawet jeśli ciągnie ją zupełnie gdzie indziej niż nas. Pamiętamy bowiem, że jej życie należy do niej, a nie do nas.

Dlatego właśnie:

Dbanie o trwałość związku w rzeczywistości go niszczy

W każdej chwili, którą spędzamy z najbliższą osobą, możemy wybrać jedną z dwóch opcji:

Możemy wykonać ruch w zgodzie z nami samymi, takimi jakimi jesteśmy Tu i Teraz.

Albo sięgnąć myślą w przyszłość, wyobrazić sobie, jaki ruch najlepiej przywiąże do nas drugą osobę, a potem ten ruch wykonać. Skazując tym samym siebie na tkwienie w fałszywej roli, a drugą osobę – na życie jako ofiara oszustwa i manipulacji.

Jeśli wierzymy, że hej! wszystkie chwyty dozwolone, byleby związek trwał! to jest to nasze święte prawo. Jednak warto pamiętać, że prawdziwe uczucia nie rodzą się z fałszu. Nawet jeśli wytrwamy w tym fałszu 100 lat.

Jeśli jednak manipulowanie najbliższą osobą budzi w nas szczerą zgrozę, szukamy relacji wyrastającej z autentycznych uczuć. I pamiętamy, że związki kończą się nie dlatego, że były „niedobre”, tylko dlatego, że każdy z nas ciągle się zmienia, a szanse, że druga osoba będzie się zmieniać w tym samym tempie i kierunku nie wynoszą 100%.

Poczucie, że związek był „niedobry” bierze się jedynie stąd, że nie pozwoliliśmy mu się skończyć wtedy, kiedy rzeczywiście się skończył. I trwaliśmy w relacji, której już dawno (nigdy?) nie było.

I tu pojawia się pewnie tysiąc znaków zapytania. Na tysiąc nie ma tu miejsca, spójrzmy więc na:

2 najbardziej powszechne wątpliwości

Wątpliwość nr 1: przecież jak zaczniemy szanować cudzą potrzebę niezależności i pozostawimy drugiej osobie wolną rękę – pójdzie sobie od nas precz przy pierwszej lepszej sposobności.

Zwiewam póki patrzy w drugą stronę!
Zwiewam póki patrzy w drugą stronę!
No cóż… jeśli się tak faktycznie stanie, to… super!

Cały kłopot polega na tym, że jesteśmy na co dzień bombardowani przekazem, że tacy jacy jesteśmy Tu i Teraz nie wystarcza, żebyśmy byli szanowani i kochani.

Że musimy coś osiągnąć, udoskonalić się, stać się kimś wielkim (a przynajmniej większym niż jesteśmy Tu i Teraz), żeby na te uczucia zasłużyć.

Tak bardzo przyzwyczailiśmy się do tej myśli, że przestaliśmy zauważać, że to, co autentycznie zbliża dwie osoby to… miłość i szacunek, które są już Tu i Teraz, a nie dopiero wtedy, gdy zaciśniemy zęby i odegramy rolę, której oczekuje „najbliższa” osoba.

Jeśli chcemy żyć w zgodzie ze sobą, a „najbliższa” osoba nie kocha i nie szanuje nas takimi, jakimi jesteśmy Tu i Teraz, tylko dzień w dzień próbuje nas zmieniać, to lepiej będzie (dla obydwu stron) jak sobie pójdzie! I to jak najprędzej.

Prawdziwe związki to związki oparte na autentycznych i dobrowolnych uczuciach do drugiej osoby, a nie na manipulacjach i udawaniu. Jeśli te uczucia są – nikt sobie nigdzie nie pójdzie ani przy pierwszej, ani przy drugiej, ani nawet przy sto jedenastej okazji. Jeśli zaś tych uczuć nie ma – związywanie dwóch osób manipulacją nic nie da – oprócz zapewnienia sobie trwałości związku, rzecz jasna

I nie zdejmę tej kłódki, dopóki nie zaczniesz mnie kochać na wieki wieków amen
I nie zdejmę tej kłódki, dopóki nie zaczniesz mnie kochać na wieki wieków amen
Wątpliwość nr 2: przecież jak będziemy żyć w zgodzie ze sobą, to zmienimy się we wstrętnych egoistów, przestaniemy dbać o drugą osobę i związek sam się rozpadnie!

Nie mogłoby być stwierdzenia dalszego od prawdy. Jest to bowiem smutne pokłosie przekonania, że życie w zgodzie ze sobą to dawanie upustu wszelkim swoim EGO-istycznym zachciankom i manie innych głęboko w nosie. No bo jak nie są nam potrzebni do szczęścia, to po co o nich dbać?

W rzeczywistości jest dokładnie odwrotnie. To właśnie strach, że najbliższa osoba odejdzie i zostawi nas bez szans na szczęście powoduje, że o nią NIE dbamy. Bo strach zawęża nam perspektywę do skrajnie egoistycznej i zaczyna nas interesować jedynie to, czego MY chcemy, a nie to, czego potrzebuje najbliższa osoba. To pod wpływem takiego strachu właśnie przestajemy szanować cudzą wolność samo-stanowienia, cudzą wolność do rozwoju w zgodzie ze sobą. Czy jest im z tym dobrze, czy nie – mają zacisnąć zęby i być z nami. I to tak jak MY chcemy. I już!

W rzeczywistości, najlepszą motywacją do dbania o innych jest… bezwarunkowa miłość. Powoduje bowiem podjęcie działań autentycznie wspierających, a nie jedynie noszących takie znamiona po to, abyśmy się mogli w przyszłości domagać rewanżu, albo uzyskali wreszcie święty spokój od wiecznie krytykującej „najbliższej” osoby.

A bezwarunkowa miłość pojawia się dopiero wtedy, gdy ujrzymy w drugiej osobie Wolnego Człowieka, który jest tutaj po to, żeby rozwijać się w zgodzie ze sobą, a nie po to, żeby odgrywać role niezbędne do tego, abyśmy to MY byli szczęśliwi. Ewentualnie, żeby nasz związek trwał wiecznie.

Czyli wtedy, kiedy dajemy i sobie i drugiej osobie wolność bycia sobą.

I w końcu czas na:

Paradoks Autentycznych Związków

Bo przecież może zdarzyć się i tak, że autentyczne uczucia, które zbliżyły dwie osoby trwają i trwają. I w końcu okazuje się, że spędziły razem całe życie.

Prawdziwe związki mogą – choć nie muszą – trwać wiecznie.

Paradoks polega na tym, że jeśli uczepimy się idei, że „dobre związki trwają wiecznie” – nie mamy na ten prawdziwy związek, który trwa i trwa, cienia szansy. Bo natychmiastową – i niestety śmiertelną – ofiarą tej idei jest autentyczność i szczerość, czyli fundamenty prawdziwego związku.

Szanse na taki związek mamy dopiero, gdy tą ideę wyrzucimy do kosza, przestaniemy kombinować jaki by tu sprytny ruch wykonać, żeby zagwarantować sobie oddanie drugiej osoby aż po grób i wraz z partnerem wejdziemy w to, co autentycznie się dzieje między nami Tu i Teraz.

Kto wie, co się wtedy wydarzy…?

(Pierwszą część rozważań na temat prawdziwych związków znajdziesz w Po czym poznać, że jesteś (lub za chwilę będziesz) w toksycznym związku?)

* * *

Tkwienie w relacji, w której każde Tu i Teraz spędzamy zaciskając zęby w imię „dobrego związku, który trwa wiecznie” jest, rzecz jasna, indywidualnym wyborem, do którego każdy ma prawo.

I każdy może to uznać za „dobry związek”.

Pytanie zasadnicze jednak brzmi: czy TY uważasz związek, w którym udajesz kogoś, kim nie jesteś i zmuszasz do tego samego najbliższą osobę za „dobry”?

Fał, przyznam bez bicia, że nie starcza mi cierpliwości, by teraz przeczytać przytoczony przez Ciebie artykuł. Zrobię to później, a tymczasem przeleciałam po łebkach .
Dlaczego jednak zakładasz, że nie ma długotrwałych związków, gdzie ludzie są razem nie z przymusu, tylko z własnego wyboru i że mimo upływu lat wciąż lubią swoje towarzystwo - co wcale nie oznacza kurczowego trzymania się na smyczy, zamykania w klatce? Ja takie związki widuję. Dlaczego zakładasz, że jeśli chcę być z kimś długo, to nie akceptuję zmian?
Jasne, że może wszystko się zmienić i zaskoczyć nas całkowicie, ale jeśli wchodzę w relację, to nie z założeniem, że to na chwilę, póki nie trafi się atrakcyjniejsza zabawka.
Dlaczego zakładasz, że długotrwały związek to zaciskanie zębów? Nie zawsze, choć czasami pewnie tak. To oczywiście zupełnie inna para kaloszy, ale w relacji z moim synem też czasem zaciskam zęby, a miłości to nie wyklucza.
Czy długie związki to koniecznie i zawsze związki toksyczne?

no właśnie widzę, ze wszystko przeczytalaś po łebkach )

ależ ja wcale nie napisalam, ze takowe nie istnieją
tylko ze to ulamek ulamka
i trzeba miec do tego pewnego rodzaju samoswiadomosc i znajomość pewnych mechanizmów

obserwuję świat

hihihii, az musialam wygooglać )

prawie

naprawdę jest bardzo malo takich związków, gdzie ludzie są ze sobą tylko i wyłącznie z wlasnej woli.

Cel życia ?
Ha , ha , no w zasadzie to wszyscy mają dość podobny cel.
Oczywiście można powiedzieć , miałem  takie albo inne plany.
Starałem się zrealizować to co było albo wydawało sie dla mnie ważne, na tyle na ile to było możliwe.

Ale ostatecznie , koniec jest podobny.
Nie wiem czy tu warto sie rozpisywać

Tu się nie zgadzam,bo jestem uważnym obserwatorem ludzi oraz otoczenia
Najczęściej jest tak,że podświadomie szukamy osób/sytuacji podobnch do swojej.
Czyli jeśli jesteśmy w dobrym związku,to widzimy tylko dobre związki,utożsamiamy się z nimi,a te złe marginalizujemy,tak samo jeśli jesteśmy po rozwodzie,to widzimy przede wszystkim rozwodników...

Zatroskany, dziękuję za mądre słowa pod adresem Choinki. Ja nie wiedziałam, co jej odpisać i nie śmiałam prawić mądrości.

Wiesz, ja sobie będę reliktem, choćby nie wiem jak inni stukali się w głowę. Miło, że nie jestem sama.

Jeśli związek jest wyłącznie z rozsądku, to chyba kiepsko, ale uważam, że odrobina jego jest niezbędna. Zresztą to właśnie rozsądek kazałby mi nie pakować się, w relację, w której brakuje uczucia. Ot, paradoks

Czasami sobie myślę, że w drugim człowieku szukam przede wszystkim podobieństwa wyznawanych wartości. Bez tego chyba się nie uda. Nie zajedziemy daleko na samych emocjach. Zauroczenie, jak sam napisałeś, przejdzie, wspólne życie spowszednieje, ale zostają wartości, sens i cele.
Nie potrzebuję wielkich fajerwerków w życiu, wolę sens i spokój, ciepło i bezpieczeństwo.

Trzeba czasem to i owo przewartościować, przemyśleć, zmodyfikować podejście.
Jestem gotowa spędzić resztę życia w pojedynkę, jeżeli nie trafię na tego, z kim mi po drodze.
Mimo to nie jestem sama i moje życie nie jest pozbawione miłości.
Nie dam się przekonać, że to gorsze życie. Inne po prostu.

Moim zdaniem chemia jest bardzo ważna.Chemia nie wyklucza istnienia wyższych wartości,po prostu jeśli się w kimś zauroczymy,to może przekształci się w jakieś głębsze uczucie,a może nie,reguły nie ma.
Podobno są związki zaczynające się od przyjaźni,a potem z czasem może zaiskrzyć,chociaż mi się to nigdy nie przytrafiło,raczej zaczynało się zawsze od chemii.

To też nie jest takie pewne i oczywiste,każdy się z wiekiem zmienia,jak i jego podejście do życia.
Wygląda na to,że takie czasy,trzeba cieszyć się chwilą,może z kimś będzie się kilka miesięcy,może rok,kilka lat,a może całe życie,nie warto za bardzo tego rozkminiać.