Namiętność i erotyka uleciała z mojego małżeństwa - Netkobiety.pl

Nie da się oddzielić seksu od innych obszarów w intymnym związku dwojga ludzi w kontekście SZCZĘŚCIA. Seks to jeden z fundamentów związku i barometr wskazujący jego kondycję. W twoim związku jest słabo. Może jeszcze tego nie rozumiesz, ale twój związek zmierza do śmierci. Umrze, jeśli oboje nie zajmiecie się chorobą, która go trawi.

Ty mówisz, czego ci brakuje, ona się stara i...NIC. Stoicie w miejscu.
Na wszystko można znaleźć rozwiązanie. Sama diagnoza, może być nawet stres w pracy, chociaż wydaje mi się to mało prawdopodobny powód i prędzej uznałabym to wyjaśnienie za wymówkę niż faktyczną przyczynę braku chęci, niczego nie zmienia. Trzeba się jeszcze nad tym problem pochylić, zająć, zajrzeć głębiej. Wybacz, ale propozycje Unreala dotyczące porzucenia niesatysfakcjonującej pracy przez żonę i poszukanie nowej to po prostu jakaś kpina z partnerskiego sposobu na rozwiązanie problemy, więc nie idź jego drogą.

U kobiet (u mężczyzn też w jakimś stopniu) usypia ciekawość, pożądanie i fascynację nuda i rutyna, czyli brak jakichkolwiek emocji, a nie brak emocjonalnego rollercoastera

Czasem zastanawiam się czytając na forum sfrustrowanych facetów, co jeszcze musi zrobić ich partnerka, żeby pojęli, że ona ich nie chce.

Czemu kpina, rozwiń temat, jeżeli możesz ?

Kolego PerfectHarmony, za dużo w Tobie (i mnie też jeszcze, niestety) Białego Rycerza. Nie możesz palić ołtarzyka między nogami Twej Pani. Próbujesz definiować kobietę w sposób logiczny (akcja + reakcja), podobnie jak byś opisywał, definiował mężczyznę. To nie zadziała. Łudziłem się podobnie, ale już powoli przestaję. Może Twa żona poczuła się zbyt pewnie? Może nie zakłada, że może Cię stracić?

Unreal, być może TYLKO tutaj na forum temat zestresowania swojej żony pracą potraktowałeś pobieżnie a w rzeczywistości poświęciłeś mu więcej uwagi i troski, ale umówmy się, że odnoszę się do tego, co zostało napisane, a nie do tego, co nie napisałeś. Ludzie tutaj są tak przewrażliwieni na swoim punkcie, że każde słowo potrafią potraktować jako potwarz i złośliwość, nawet jak jest opatrzone odpowiednim emotikonem.
W każdym bądź razie, gdybym od mojego męża w odpowiedzi na przedstawienie swojego zawodowego problemu usłyszała, że jak mi w pracy niedobrze, to powinnam ją zmienić, roześmiałabym się w głos. Bo jest to rozwiązanie tak powierzchownie i unikające prawdziwego zajęcia się problemem, że aż przykro. Czy w ogóle wiesz, co jest sednem problemów twojej żony: zbyt dużo obowiązków, niedobre relacje, praca poniżej jej ambicji, a może wręcz przeciwnie?
Wszystko, co piszesz jest w sumie takie powierzchowne. Jest dużo o tobie, ale w kontekście OBRAZKA, czyli tego, jak się prezentować i „wyglądać”. Na oko zadbałeś w źyciu o wszystko, tylko nie o BLISKOŚĆ z żoną. Twoje posty to jak opis realizowania wizji przymiotów mężczyzny i partnera, ale brakuje w tym opisu emocji i bliskiego kontaktu. Rozumiem, że to dział o seksie, ale ty piszesz o tym seksie „technicznie” i w tym też mi brakuje elementów bliskości. Tak się skupiłeś na realizowaniu siebie i swojego życia jako pewnego wyobrażenia, jak ono powinno wyglądać, że nie ma w nim już przestrzeni na interpersonalną wrażliwość i umiejętność zrozumienia ludzkich emocji. Emocji źony, nawet swoich emocji.
Może zamiast stawiać sobie cele takie jak zdobycia pozycji zawodowej, zasobów materialnych, kobiety spełniającej odpowiednie warunki przy boku, warto pomyśleć o rozwinięciu zdolności psychologicznych, umiejętności wchodzenia w bliski kontakt z drugą osoba, rozumienia jej stanu wewnętrznego.

Mój pierwszy post w twoim wątku, tylko pozornie urywał się bez konkluzji. To był pewien rodzaj testu na czytanie emocji. Nie czytasz ich, nie rozumiesz, opierasz się na faktach i logice. Tak jak np. z pracą żony, jest ona problematyczna, więc trzeba pracę zmienić. Tak samo traktujesz zresztą po części żonę
Czasami zostawiam takie „pułapki”. Może to i niefajne, ale pozwala zobaczyć, czy jest sens „się produkować”, bo co z tego, że z duża dozą prawdopodobieństwa jestem w stanie wyobrazić sobie, co się stało „w mentalnym świecie” twojej żony, że dzisiaj ona nie jest w stanie dać ci tego, czego oczekujesz, skoro i tak nie będziesz w stanie tego pojąć. Coś w rodzaju jak wyjaśnić daltoniście kolory.

Samotni? Chyba żartujesz : ) Trzymanie "ramy" i wymaganie od Pań szacunku (nie ma go? Tam są drzwi) to generatory męskiej atrakcyjności. Emocje kolego, emocje..

Wszystko powyższe - pisałem o tym już w tym wątku. Stres, wypalenie, dużo obowiązków, nieadekwatne wynagrodzenie, problemy zdrowotne, nerwy itd. I po co to ciągnąć? Co za problem złożyć wypowiedzenie i ten stres zredukować do zera? 

Jak Ci słusznie Xymena napisała, nie jestem psychoterapeutą i nie mam charakteru tampona emocjonalnego. Przedstawiam konkretny sposób na rozwiązanie stresującej sytuacji. W sumie gdybym nie wyczuwał jej emocji, małżeństwo nie trwałoby tyle lat.

Żonę tak traktuję? Ciekawy wniosek. Dlaczego zatem do tej pory jej nie wymieniłem?

Napisz więcej o tym mentalnym świecie, spojrzenie z zewnątrz jest zawsze cenne

Unreal, to nie Summerka jest mężem Twojej żony, tylko Ty.
I Ty do jej świata możesz się zbliżyć, albo sobie odpuścić. Twój wybór. Bo To TWOJE wybory tutaj rozważamy, nie Twojej Pani..
To nie jest rozstrzygnięcie typu zły -dobry, jeśli rozumiesz..
Zapytałeś, dlaczego jej nie wymieniłeś?- A wymieniłbyś ją?? Jest "wymienna" ?
PS Biznesowe zasady do związku dwojga niekoniecznie mają zastosowanie.

Pod rozwagę:
Ile jestem ci winien
Ile policzyłaś mi za swą przyjaźń
Ale kiedy wszystko już oddam czy
Będziesz szczęśliwa I wolna ty
Ale zanim pójdę...
Ale zanim pójdę chcialbym powiedzieć ci że

Miłość to nie pluszowy miś ani kwiaty
To też nie diabeł rogaty
Ani miłość kiedy jedno płacze
A drugie po nim skacze
Bo miłość to żaden film w żadnym kinie
Ani róże ani całusy małe duże
Ale miłość kiedy jedno spada w dół
Drugie ciągnie je ku górze

Ok. Rozumiem dobre intencje. Ale może podajesz rękę zacisnięta w pięść i sam nie zdajesz sobie z tego sprawy? Cięzko się takiej ręki chwycić..
Czasami podaniem ręki jest niepodawanie jej, zostawienie komuś przestrzeni, lub stworzenie przestrzeni, by sie otworzył.
I WCALE nie musisz tego robić.

Dalej jestem zwolennikiem prostoty i nie pie**olenia się w relacjach międzyludzkich. Nie lubię tracić w życiu czasu, bo mija bezpowrotnie wyznaję takie życiowe motto, jest jak najbardziej prawdziwe i dotyczy każdego z nas. Czas ucieka, a ja muszę go tracić na domyslunki i tkwienie w bagnie z osobą, którą kocham... bo...

...skoro podaję rękę zaciśniętą w pięść (nieświadomie, lecz z dobrymi intencjami) to druga osoba jeśli chcę się tej ręki chwycić to powinna powiedzieć "ej Ty! otwórz dłoń" czyli powiedzieć, czego oczekuje, co jej pomaga i czy nasze dobre intencje są odbierane przez tę osobę dobrze, a może dodatkowo ją dołujemy i przyciskamy do ściany.

W sprawach seksu sobie ludzie mówią jak lubią, jak nie lubią, a jak wolą i poza łózkowymi sprawami powinno być tak samo. Bo każdy jest inny. Jedna lubi seks oralny, druga nie. Jedna lubi przestrzeń w problemach, a druga ramię do wypłakania się i wsparcie. Ale w obu kwestiach trzeba komunikować.

Tu natomiast jest wielka niewiadoma. Brak komunikacji i brak chęci tej komunikacji.

EDIT: Unreal - u mnie taka sama śpiewka i też mnie uj jasny strzela jak już to słyszę moglibyśmy chyba sobie takie dialogi w nieskończoność wypisywać - ja Twojej żony Ty mojej, a i tak by do siebie pasowało i mielibyśmy wrażenie, że one mówią to samo (bo w sumie mówią)

PS to z tym masochizmem to też się pod tym rękoma i nogami podpisuję, ale uważam, że podczas trwania tej beznadziejnej pracy, można iść w dobrym kierunku i się rozwijać, może polepszać swoje kompetencje, robić cokolwiek, aby tę pracę, która jest tym złem największym zostawić

Ty byś nie wytrzymała gdyby Twój komplikował sprawę? Ale zawiało hipokryzmem...

Jeśłi ktoś tu komplikuje to tylko moja droga kobiety, które nie wiedzą czego chcą, o co im chodzi i cholera wie ile to jescze będzie trwało. Ja pier*ole, nie do wiary, że wystarczyłoby powiedzieć wprost, o problemie, nabrać malych chęci, wziąć się w garść i po sprawie, a tymczaem rodzą się sytuacje kryzysowe i właśnie te dołki w które wpada związek i nie sposób z niego wyjść

W zasadzie to mi chodziło o nasze kobiety, aniżeli o Ciebie. Na kolana padłbym ze szczęścia, gdyby sytuacje postawiła szybko i klarownie....ale po co
Trzeba dalej się wymigiwać, dalej mącić, dalej żyć w tym pieprzonym dołku i zapadać się bardziej, aż w końcu mojej ręki nie dosięgnie i już nie wiem czy ktoś inny ją wyciągnie i będzie wówczas smutny koniec...

Przykra sprawa, bo gdyby druga osoba chciała, to ani mnie ani Unreala by tutaj nie było. A po drodze na forum były setki rozmów, cierpliwości, wyrozumiałości i wzsystkiego innego co miało pomóc a zawiodło...

Tak wysoko cenisz sobie wierność, taki jesteś prawy i moralny... Więc przestań może zwalać na żonę, aby ona "postawiła sprawę klarownie". Jak Ci źle to odejdź.

Co Ci nie przeszkadza dziewczynie obok która wybrała inne rozwiązanie tłumaczyć że robi źle, bo robi inaczej niż Ty.

Ale wierność jest, więc jest złoto.

Naciskanie na Partnera przynosi odwrotny skutek.
Odwrotny
Odwrotny
Naprawdę nie dasz rady odpuścić? Na jakiś czas, piłka po jej stronie boiska.
A jesli chodzi o seks, to przecież jej nie zgwałcisz??
No więc jakie widzisz wyjscie?

Unreal, odpowiadam tak jakoś bez przekonania. Bez wiary, że zrozumiesz. Baaardzo chciałabym się dać zaskoczyć

Spróbuję poskładać myśli w głowie, które krążą po tym, co tu przed chwilą przeczytałam.
Po pierwsze, ciekawe czy masz świadomość tego, że psychoterapeutów przestrzega się i szkoli się, żeby nie wchodzili w intymne relacje z pacjent(k)ami? Właśnie dlatego, że nic tak nie zbliża ludzi jak rozmowa o uczuciach, o tym, co przeżywaja i świadomość, źe druga osoba to akceptuje.
Moźesz rozmowy o przeżyciach emocjonalnych potraktować także jak rodzaj altruizmu w związku. Niektórzy tak mają na codzień i może to jest sekret tego, dlaczego nie płaczą po forach, że żona czy mąż ich nie chcą w łóżku. Wychodzi na to, że jest również rodzaj inwestycji, bo gdy dbasz o partnera to zarazem dbasz o siebie.
Uważam, że twoja niechęć do zagłębiania się w emocje żony ogranicza cię nie tylko jako partnera, ale głównie jako człowieka. Szkoda, bo skupienie się na sobie i własnym interesie jest postawą trudną do zmiany, bo działa jak samospełniająca przepowiednia..Im mniej masz empatii i zrozumienia, tym częściej sam doświadczasz braku empatii i zrozumienia, a im rzadziej tego doświadczasz, tym bardziej myślisz tylko o sobie i o swoim interesie. Trudno z tego wyjść, stąd pewnie mój brak przekonania co do celowości wyjaśniania ci czegokolwiek. Cóż czarno-białe widzenie uniemożliwia dostrzeżenie szarości i obiektywne spojrzenie.

Po drugie, kobietom jest łatwiej zaspakajać męskie potrzeby seksualne niż na odwrót. Rozumiesz o czym mówię? Jak spotka się takiego mężczyznę, który potrafi te potrzeby zaspakajać, to nie ma szans, żeby kobieta notorycznie odmawiała mu seksu. Sądząc po PŁYTKOŚCI twojego związku, braku otwartości na emocje żony, bo O BOZIU STANIESZ SIĘ EMOCJONALNYM TAMPONEM straciłeś szansę na usłyszenie od swojej żony czegoś w rodzaju: „przy wejściu do pochwy czuję ogromna przyjemność, gdy przecierasz tam główką penisa, mógłbyś tak popowtarzać”, albo „jeszcze czuję się niezaspokojona, czy mógłbyś mi polizać - tak to uwielbiam”. Tak samo jak ona nigdy nie usłyszała od ciebie: „„Naleję nam po lampce wina a ty mi opowiesz, co się dzisiaj wydarzyło w pracy, dlaczego jesteś tak smutna/przygnębiona/rozgniewania”. Gdy codzienne relacje wypełniają się takimi małymi i większymi rozczarowaniami, niespełnieniami, wzajemnym niezrozumieniem, to związek staje się coraz słabszy, partnerom coraz trudniej przełamać bariery.

Po trzecie, serio mówisz, że WSZYSTKO nie gra w obecnej pracy twojej żony! Wow! W takim razie nie mam więcej pytań. Masz rację, wystarczy zmienić pracę na nową i na pewno nie będzie ona już stresująca, za to obowiązków będzie mniej za większą kasę, będą tam twoją żonę motywować i inspirować, dbać i wysyłać na turnusy rehabilitacyjne w celu podreperowania jej zszarganych nerwów.
Wystarczy tylko zmienić pracę?
Czy sam już widzisz paradoks czy tłumaczyć dalej?

I jeszcze na koniec dodam, że ani przez chwilę nie pomyślałam, że sytuacja w twoim związku jest twoja „zasługą”. Wręcz przeciwnie, twierdzę, że oboje się dolożyliście do tego, co jest między wami. No ale to ty pytasz i tobie odpowiadam. Ciao!

Widzę, że nie potrafisz się poruszać poza czarno-białym schematem. Idziesz w zaparte i nie przyjmujesz do wiadomości, że tylko się tobie wydaje, co jest męskie a co niemęskie. Zamiast obrażać się na fakty, które tutaj przedstawiłam, na siłę chcesz mnie przekonać, że moje spostrzeżenia są błędne. Trudno żyje się z facetem, który wszystko wie lepiej. Wie lepiej, co powinna robić jego żona, gdy ma problemy w pracy, jak powinna chodzić ubrana, jak powinna się zachowywać, gdy coś ją trapi. Chodzący ideał. Takiemu nawet NIE MOŻNA powiedzieć, co i jak chciałoby się zrobić w alkowie, bo on wie lepiej. Co najwyżej można mu dyskretnie pokazać

To ja już wolę mojego męża. To ciepły facet, który wysłuchuje mojego płaczu, wspiera, nie mówi mi, co mam robić, ale zadając pytania pomaga mi w ogarnięciu tematu i podjęciu samodzielnych decyzji i wyborów. Także zawodowych. Dzięki rozmowom z nim ja także rzuciłam papierami w korporacji i założyłam swój biznes, żeby dzisiaj pracować o połowę mniej i zarabiać dwa razy więcej. I myślę, że zanim go poznałam, to byłam straszną klodą w łóżku. On mnie rozbudził seksualnie, nauczył mówić o swoich pragnieniach, realizujemy wspólnie moje, jego i nasze fantazje. Ale miałam szczęście trafić na kogoś, kto nie wiedział i nie wie lepiej ode mnie czego mi trzeba

Unreal, bez urazy, ale ja wiałabym od ciebie. Trąci od ciebie „mistrzem wszechświata”, ale tylko z pozoru, bo w środku jest straszna pustynia. Za krzty nie ma tobie mądrości i ciepła, które powodują, że spotkanie z drugim człowiekiem jest przyjemne i fascynujące.

Ela, ja przeważnie w wolny dzień po domu paraduję w legginsach albo jegginsach. Mój mąż mówi, że one więcej pokazują niż zasłaniają

Był jeden bardzo dobry seks. Jakby taka ostatnia deska ratunku związku, który wisi na włosku - podpisałbym się tutaj pod słowami nimfy_błotnej...

Niestety wolałbym gorszy seks, a więcej namiętności poza łózkiem, budowanie napięcia seksualnego, delikatne flirty. Tu to gdzieś bezpowrotnie uleciało. Kiedyś te budowanie napięcia samo w sobie było fajną grą wstępna, gdy oboje wiedzieliśmy co nas czeka wieczorem, ale to też gdzieś zginęło... bo podkreślam mi nie chodzi o sam seks, a życie seksualne, które nie kręci się w okół czynności włóz, wyciągnij. Smutne jest uprawiać taki seks. Choć dobry, ostry to nie satysfakcjonujący. Mam wrażenie również, że z mojej kobiety sam zrobiłem osobę nastawioną bardziej na branie niż dawanie, odkąd od dłuższego czasu (jak się teraz przyjrzeć) ja więcej ją pieściłem, dotykałem, ja dawałem jej seks oralny prawie za każdym razem, a ona mi raz na dwa miesiące. Ja proponowałem różne fizyczne przyjemności, ona nie.

Nie musi być to często przecież, ale jednak żeby była ta otoczka erotyzmu i pożądania również poza łóżkiem. A to raczej takie - jesteśmy w łózku, będziemy uprawiać seks, uprawiamy seks, kończymy seks, koniec. Nie ma miejsca na zboczone słówka, na chwilę oderwania się, cokolwiek co pobudzi życie erotyczne. Ostatnio przy dobrych humorach tak po prostu zacząłem ją całować namiętnie przechodząc obok, ale nie natrętnie, przez dłuższą chwilę. Dawniej w odpowiedzi byłoby więcej, albo wyraz zadowolenia chociażby, zalotny uśmiech? A teraz było takie niewerbalne odsunięcie mnie, bardziej wyraz zniesmaczenia.

Libido nie spada ze stu do zera na długie miesiące, komuś kto wcześniej czerpał przyjemność z seksu i pożycia seksualnego, z cząstki erotyzmu. To niemożliwe. Dlatego kończę to ze zdaniem, że ja już jej nie pociągam, i pewnie wróciłbym tu znowu za jakiś czas - faktycznie. Zajebisty seks na dłuższą metę nie będzie dla mnie zajebisty, gdy nie będzie miejsca w życiu codziennym w ogóle - podkreślam w ogóle na uwodzenie, zaloty, jakieś gorące słówka i budowanie napięcia.Nie wnikam w rzeczywisty powód, pozostawiam to w jej gestii. Może kiedyś się dowiem czy to faktycznie była praca, czy może wypalenie.

I tutaj popieram Garego - fundamenty są ważne choć ich nie widać. Życie seksualne jest jednym z tych fundamentów
Także Unreal - życzę wytrwałości, ale bez seksu, bez namiętności, pożądania i bliskości fizycznej, nie tylko emocjonalnej wszystko się prędzej czy później spierdoli. Już się nie łudzę.

PerfectHarmony, w punkt O to chodzi!
Dokładnie o triadę BLISKOŚĆ >>>CZUŁOŚĆ>>>ŚWIETNY SEKS. Gdy tylko któryś z elementów nie gra, sypie się cała reszta. Jak jesteś tego świadomy, to możesz wszystko odbudować, pracując najmocniej na elemencie triady, który uległ destrukcji. Nic się nie dzieje bez przyczyny.

PerfectHarmony, kobieta, JEŚLI czerpie radość i satysfakcję z seksu nie rezygnuje z niego, nie odmawia go partnerowi, który dostarcza jej przyjemnych doznań i który dba o całą triadę.
Wiesz o tym, że kobiet poteafią udawać orgazmy, chociaźby żeby dać partnerowi poczucie, że jest „dobry”, ale ile można udawać? Masz rację libido samo z siebie nie spada bez przyczyny, więc jak wyeliminuje się przyczyny zdrowotne, oziębłość i niezrozumienie potrzeb drugiej strony (żeby nie stać się tamponem emocjonalnym), to pozostaje właściwie tylko ta opcja.

Summerko - przecież mi go nie odmawiała...była pełna pożądania, namiętności, zalotnych flirtów i budowania seksualnego napięcia.

Pracować chcialem, ale samemu ciężko. Związek to dwie osoby. Jak druga osoba zaprze się najmocniej jak się da nogami, to cóż ta druga może sama wskórać.
Pozatym skoro lubiła zbliżenia i miała w sobie namiętność, skoro lubiła bliskość, pożądanie, a teraz wręcz mnie zbywała... no to dlaczego nie mówiła, skoro straciła radość i satysfakcję?

Nikt nie każe Wam udawać orgazmów. Wystarczy mówić otwarcie, bo potem się wpada w błędne koło i się kończy jak naprzykład u mnie.

Ela ma rację - tu nie chodzi o seks, orgazm. Tu chodzi o pożądanie, namiętność. Ona nie wykazywała potrzeb. Nie wykazywałą radości z bliskości fizycznej, z pocałunków, nie odpowiadała mi na seksualne słówka, szybko gasiła mój seksualny zapał... To najbardziej uwłaczające i frustrujące

Czyli co sugeruejsz że koktajl hormonów zniknal, przyzwyczajenie zrobilo swoje i juz nie ma seksu, pozadania, ani namietnosci? Bo brak nowosci? Bo staly partner?

Nie zgodzę się z Tobą z tym koktailem który działa tylko na początku.
To coś innego, co może objawiać się w skali 10/10 przygasać do 5 i znów wybuchać. To powinna być dla Ciebie dobra wiadomość Summerko, młoda mężatko
Natomiast zgadzam się z Tobą, że inne rzeczy niefunkcjonujące w tej triadzie mogą powoli nadgryzać pożądanie. Tu może być pies ( lub nawet koń ) pogrzebany.
Namiętność nie wygasa sama   z  siebie, w wieku 70 lat może być to spojrzenie na żonę czy męża- jak na kobietę, nie na przyjaciółkę.
To wszystko bardziej skomplikowane, na osobny post.
Efekt nowości też istnieje-  u sąsiada trawa bardziej zielona.
Poza wszystkim- pożądanie nie jest oddzielone od innych rzeczy- bo rodzi się w głowie.. Przynajmniej u kobiet.

Może chodzić, jak uważa za stosowne Zupełnie nie zrozumiałaś kontekstu mojej wypowiedzi. A tyczyła się ona tych kobiet, które "dla świata" prezentują swoją najlepszą wizualnie wersję, a w domu tę kwestię zupełnie olewają.

Wiem co jest męskie, a co niemęskie. Wiem, co zrobić w przypadku nieciekawej pracy. Wiem co zrobić, bo sam to przeżyłem i chcę jej pomóc. Co łóżko ma z tym wspólnego? Nigdy nie byłem w tej sferze egoistą i wiele czasu układało nam się w tej sferze naprawdę fajnie.

Kolego PerfectHarmony, to nie Ty masz się non stop starać, prosić, błagać jak mały piesek o kawałek kobiecej uwagi. Sam się z tego leczę, bo w takim przypadku kobieta pełni funkcję seksualnego dealera, który steruje emocjami mężczyzny. W takim podejściu nawet zmiana "dealera" niewiele daje. Chodzi o zmianę mentalności. Może faktycznie pożądanie może umrzeć jednostronnie? Podobno haj hormonalny to max półtora roku. Ciekawe, jak by zareagowała jak byś stał się oschły, zimny i nic nie inicjował?

PS.. Ciekawe jak by zareagowała, gdyby PerfectHarmony był życzliwy, ciepły i nic nie inicjował???

Elu - byłem ciepły, zyczliwy, i nic nie inicjowalem z takim skutkiem, że po czasie zaczalem sie czuc sfustrowany, zakompleksiony i poirytowany ...
po czasie chcac dociec zrodla problemu jescze bardziej sie wkopywalismy w bagno

Jestem racjonalny, jestem wymagający - najwięcej wymagam od siebie, potem dopiero od innych Długo trwała droga, zanim zbudowałem w sobie takie przekonanie i podejście do rzeczywistości. Jestem również zawsze otwarty na argumenty drugiej strony. Ale jak tych argumentów od niej nie słyszę. Ich nie ma! Ile można trwać w maraźmie, jojczyć a nie postarać się zmienić swojej sytuacji? Przecież to jest makabra - od tematu tej nieszczęsnej pracy, po wizytę u lekarza i badanie, wieczna prokrastynacja. Siłą jej tam przecież nie zaciągnę. Jak dorosła kobieta może się tak zachowywać?

"Szaleństwem jest robić wciąż to samo i oczekiwać różnych rezultatów” Albert Einstein

Sam widzisz, że Twoje podejście nie działa, moje też nie zadziałało długoterminowo. Popełniasz błąd, który i ja popełniłem. Traktujesz kobitę jak byś traktował mężczyznę - przyjaciela, partnera biznesowego, kumpla. Zdroworosądkowo, przyczyna - skutek, akcja - reakcja. I jaki widzisz efekt? Bo ja znów chcę być w tej sferze szczęśliwy. I chcę ,by ona była szczęśliwa. W życiu i w sypialni. A potrafi być wyuzdaną kochanką, bo to przerabialiśmy nie raz. Więc?

Ty wiesz, co zrobić i co będzie najlepsze DLA CIEBIE. Niekoniecznie to samo musi być najlepszym rozwiązaniem dla twojej żony. Zacznij ją traktować jak odrębną osobę, to może będziesz miał szansę zobaczyć w niej odrębną osobę.
Może układało się fajnie w łóźku, bo było po twojemu. Przecież oba nigdy ci nie powiedziała, co ją rajcuje, szła twohą drogą.
Może po prostu ona już nie chce, żeby było po twojemu. Ile czasu można się podporządkowywać komuś, kto strzela fochy jak ty to robisz chociażby tutaj mówiąc o tym, że nie będziesz emocjonalnym tamponem, czy te teksty o ołtarzykach między nogami kobiet.
Teraz wskazujesz nawet koledze w potrzebie, że strzelenie focha na żonę jest najlepszym rozwiązaniem. Tak, to doskonały sposób na rozwiązanie problemu. Rodem z przedszkola.

Obaj Panowie, Unreal i PerfectHarmony, zadajcie sobie pytanie co się stało, że skoro jest tak dobrze, to dlaczego jest tak źle. Po prostu to, co tutaj piszecie jest NIESPÓJNE. Moim zdaniem albo tylko nas (swoją widownię ), albo także siebie zwyczajnie OSZUKUJECIE.

niekoniecznie go skrywają. Może dopiero same odkrywają..
Teraz chyba jest czas na OSOBNE i tak, Summerka ma rację- traktowanie żony jak osobnej istoty...Teraz naprawdę nie ma WAS, teraz niech każdy poukłada się z Soba sam, moze będzie szansa na jakieś My i bez focha.

troche podpatrywalam watek ale nie mialam czasu pisac. Wiec niestety summerka ma duzo racji chlopaki, przykro mi, ale wy jakbyscie nie rozumieli wlasnie powyzszego: zeby bylo dobrze i byl dobry seks, trzeba funkcjonowac jako zwiazek. A w zwiazku najwazniejsze toooo....ta-dam...komunikacja. U was troche ciezko z komunikacja, to nawet widac tu na forum: odnosicie sie tylko do tego, co wam wygodne, a wciaz nie odpowiedzieliscie na kilka pytan typu szach-mat. Tabun ludzi tlumaczy Panu PerfectHarmony, ze seks jest kluczowy, a pan z uporem maniaka powtarza, ze wcale nie. Takie troche rzucanie grochem o sciane. Jesli w ten sposob rozmawiacie z partnerkami... to tez by mi sie nie chcialo. Ani rozmawiac ani pieprzyc.

Relatywizm kochanie. Przeczytaj, zapamietaj i stosuj. Cos co jest meskie dla ciebie, dla kobiety moze byc lalusiowate. Cos co dla niej meskie, mozesz uznac za durne. I kazdy czlowiek bedzie mierzyl swoja miara taki atrybut zwany "meskoscia". Wlasnie dziewczyny ci probuja powiedziec, ze przegrywasz relacje z zona przez swoja upartosc i przekonanie, ze wiesz wszystko lepiej. Tak nie mozna, zaden zwiazek ci nie wypali.

Ciezko wam cokolwiek doradzic konstruktywnego, bo piszecie bardzo ogolnikowo nie widzac w sobie zadnych win. absolutnie zadnych. Jedyne co wam moge zaproponowac: zacznijcie panowie od rachunku sumienia. Od szczerej rozmowy. SZCZEREJ. Umiecie tak? Nie o niej. O WAS. Pytajcie je. Nie tylko wskazujcie, bo wiecie lepiej.

Daj pytanie szachmat vicky to Ci opowiem

I seks staje sie najważniejszy gdy szwankuje to wtedy wychodzi na pierwszy plan A tak nie jest dla mnie sensem zycia

Jesli cos szwankuje i ten szwank uniemozliwia funkcjonowanie razem, to znaczy, ze jednak jest najwazniejszy. Jak powietrze. Zawsze, nie tylko jak jest zle, ale przede wszystkim gdy jest dobrze, trzeba podtrzymywac jego jakosc.

Gdybym tego nie mówił takimi slowami to bym tak śmiało nie podchodzil do tego, że próbowałem wszystkiego. Mowilem wwięcej, inaczej niz tylko tak z marnym skutkiem.

Skoro nie mówią bo nie maja zaufania, a jednak dalej sa bo kochają to chyba samo sobie przeczy? Albo kogos kocham i chce walczyc o zwiazek, albo nie ufam, nie mówię, zamykam sie z problemem i czekam az wszystko sie spieprzy

Dlaczego uważasz, że nie traktuję żony jako odrębnej osoby? To mocne nadużycie. By w łóżku nie było tylko "po mojemu"? Aaa,ok, obecnie jakby nie było "po mojemu", to by łóżka w ogóle nie było. Kiepski pomysł. Nie mówiła, istotnie, raczej zawsze działał. To ja z  tych co i gadam i działam. Też zawsze żałowałem, że nigdy nie usłyszałem od niej wprost o jej fantazjach. Ja mam otwartą głowę i chętnie je spełniłbym. Do tej pory działaliśmy w tej sferze spontanicznie i to się sprawdzało. Radzę koledze stosować fochy? To nie fochy, ale uzyskanie wyższego poziomu samoświadomości. Zaburzenie dotychczasowego obrazu w kobiecych oczach. Wywołujesz błąd w dotychczasowym Matrixie i patrzysz na efekty : ) "Ejże, co stało? Do tej pory starał się, zabiegał, inicjował, nagle przestał. Zajął się sobą i przestał mnie stawiać na piedestale. Co się dzieje? Ma kogoś, przestał mnie kochać?" Robisz po prostu coś zupełnie innego i wprowadzasz ferment. Jeżeli dotychczasowe sposoby nie działają, trzeba spróbować radykalniejszych rozwiązań. PerfectHarmony, musisz zrobić coś, co spowoduje że odzyskasz szacunek w oczach kobiety i spowodujesz, że znów zacznie się o Ciebie starać. To tzw. "trzymanie ramy". Brutalna prawda jest taka, że ten, któremu mniej zależy (nawet pozornie, czyli podejmując ww. grę), uzyskuje lepszą pozycję negocjacyjną. Jak w biznesie. Sam nie wiem, czy to już potrafię, bo mi akurat cholernie mi zależy.

Ot, taka reminiscencja. Byłbym przeszczęśliwy, gdybym rzuciła tą pracę i z parę tygodni czy miesięcy zajęła się domem, sprawiła sobie pieska, o którym marzy itd. Sama tego by chciała, jak mi mówiła. Super. Więc to zrób - mówię, jeżeli o tym obecnie marzysz. Do takiego domu aż chce się wracać, gdyby poczuła, że się realizuje. Nie mogę - słyszę. To przecież jakieś jaja, nieprawdaż?

Hmmm, wolę to nazywać wysokim poczuciem własnej wartości. W dzieciństwie mało kto mnie chwalił, więc sporo czasu zajęło mi zbudowanie obecnej pewności siebie. Żona mi kiedyś mówiła, iż jeżeli ktoś chciałby coś osiągnąć moim kosztem i mnie zmanipulować, to wystarczy by mnie chwalił i podziwiał to, co udało mi się zbudować. Faktycznie, jestem łasy na komplementy i mięknę wtedy, a rama pęka : ) Szczególnie gdy słyszę to z kobiecych ust (a słyszę, ale niestety od "obcych", nie swojej). Ale czy to naprawdę takie dziwne? Los nagradza przygotowanych.

Ale ja się z Tobą w pełni zgadzam Jest cholernie kluczowy, to barometr związku. Ja ciągle próbuję rozmawiać i kiepsko jak widać na tym wychodzę.

Nie. Męskość to kilka niezmiennych od dekad cech, niezależnie od popieprzenia czasów, w których żyjemy. To dbałość o rodzinę, zdecydowanie, umiejętność podejmowania decyzji i ich egzekwowania. To odwaga cywilna i ponoszenie konsekwencji swoich czynów. To pewność siebie. "Pamiętaj, nigdy nie wyjmuj broni jeżeli nie jesteś zdecydowany jej użyć". Żaden związek mi nie wypali? Gdybym chciał, to już miałbym kogoś na boku. To nawet zabawne obserwować po latach, jak przestawienie sobie paru rzeczy w głowie, jakieś tam osiągnięcia zawodowe i moje nastawienie może przyciągać. Również kobiety, które zapewne kiedyś by nawet na mnie nie spojrzały. Ale jak kocham, to nie robię numerów na boku. Ale i tak mam satysfakcję, że wreszcie mogę (a raczej mógłbym). Ale po prostu nie chcę. I tyle. Smutna prawda czasów, jak z tej anegdoty o pani zdradzającej z panem, która śmieje się szczerze wraz z kochankiem że swemu ślubnemu misiowi odmawiała loda czy innych "bezeceństw", gdy nowy, "miły cham" otrzymał na starcie w pakiecie całość bez większych starań.

Szczera rozmowa? Bardzo chcę? Próbuję. I dialog zamienia się w monolog.

Też mam wrażenie, że praca jest wymówką do czegoś zupełnie innego. Powiem tak - małżeństwo NIE POWINNO być polem walki, ale życie pisze, jak widzę, inne scenariusze. Jak się hipotetycznie pojawi, postawie mu dużą wódkę na pożegnanie że mi w końcu oczy otworzył. Szkoda, ze tak późno  : )

Unreal, nie gadaj bzdur, ze chcesz, by sie pojawił jakiś On w życiu Twojej kobiety- bo nie chcesz, uwierz mi .nie chcesz tego.
Zależy Ci na niej i to Cię może uratować. Męskość można pokazać nie tylko zdecydowaniem, ale również oddaleniem, daniem swobody psychicznej- to też będzie wyłom w przekazie, który dajesz do tej pory. ale nie pal mostów. Wiem, trudne to wszystko..