przestała kochać po 19 latach - Netkobiety.pl

A jak ona się czuje gdy tak do was przychodzi? Czemu to robi? Co jej to daje? Pytałeś ją o to?

Karol, jak tam u Ciebie sytuacja wygląda?

Wczoraj zapytałem znowu,dlaczego odeszła, czy poznam w końcu przyczynę? Powiedziała po prostu,że mnie "nie kocha", mówię,że to jest skutek,a jaka przyczyna? nic nie dzieje się ot tak sobie,usłyszałem po chwili milczenia,że ""może czułości""Może??
Gdy zapytałem,dlaczego nie chce spróbować ratować tego, bo ja jestem gotowy,mówiła,że próbowała przez półtora roku i nic z tego nie wyszło.
Ja pytam jak mogło wyjść skoro nic nie powiedziałaś, sama chciałaś wszystko naprawić?...Cisza
Pytam,dlaczego tak często tu jest, czy dobrze się z tym czuje,bo ja średnio, mówiła,że jak mi nie pasuje i nie chce jej oglądac to może się umawiać z dziećmi u siebie, a tak w ogóle wynajmie większe mieszkanie i zabierze je do siebie( wiem że na kawalerce jest jej ciężko, więc to raczej zagrywka niż realny fakt)
W każdej odpowiedzi była mega zimna, bez emocji, ale widziałem,że nie na wszystko miała racjonalną odpowiedz. Po prostu wiedziała,że na takie odpowiedzi nie jestem wstanie się stanowczo przeciwstawić. Ma rację, choć emocje już opadły i staram się myśleć racjonalnie, nie potrafię tego przypieczętować. Jestem dla niej za miękki,i tyle. Walczę z tym, ale z marnym skutkiem

Karo Twoja sytuacja jest trudna, bo nie wiesz co się dzieje, kochasz żonę, martwisz się o nią, chcesz jej pomóc, a nie wiesz jak. Doskonale Cię rozumiem, bo przeżywałam to samo. Mąż pewnego pięknego dnia powiedział mi, że od dwóch lat mnie nie kocha, wypalił się w związku, ma depresję i chce być sam, w związku z czym musi się wyprowadzić. Zaczął nawet chodzić po psychiatrach, psychologach, nawet u księdza był po poradę. Ja uwierzyłam w historyjkę o depresji, mąż miał trochę problemów w pracy więc stwierdziłam, że to przez nie załamał się i nie zachowuje się racjonalnie, jak również, że nie wie co mówi. Przesiadywałam na stronach o depresji, wypisywałam do lekarzy, szukałam mu suplementów, byłam bliska obłędu. W końcu stwierdziłam, że skoro wyprowadzka mu pomoże to niech się wyprowadzi na jakiś czas. Jak przypomnę sobie siebie z tego okresu, to mi siebie samej żal. Co ja przezywałam to tylko ja wiem. Koszmar.   Do dzieci przychodził struty, zdołowany, załamany, a ja mu rosołki podawałam, robiłam kanapki i odchodziłam od zmysłów. Po miesiącu, za radą koleżanki poprosiłam dwóch kolegów żeby go trochę pośledzili. Odpowiedź co się dzieje z moim mężem miałam już po kilku godzinach. Jak się okazało u jego boku już była nowa milejdi. Do nas przychodził struty, z depresją, którą nawet ponoć kilka tygodni leczył, a na boku odzyskiwał humor i rżnął kochankę, mając pewnie niezły ubaw z mojej troski o niego.

Każda sytuacja jest inna, ale Twoja bliźniaczo przypomina mi własną. Podejrzewam, że Twoja żona przychodzi, bo pewnie w tym nowym życiu odrobinę brakuje jej tego do czego była przez lata przyzwyczajona. Mój mąż też się gryzł, bo nagle opuszcza swój dom, zostawia dzieci, które od pierwszych dni nosił na rękach, kąpał, przytulał. To chyba też dla odchodzącej osoby nie jest taka decyzja, której jest pewna na 100% stąd te depresje, smutek itp.

Ja za mojego męża dałabym się pokroić, odciąć sobie rękę, że nikogo nie ma, a okazał się rasowym zdradzaczem.
Tak jak pisze anderstud weź detektywa, a jeśli w tym momencie Cię na to nie stać, to poproś zaufanego kolegę niech się przyjrzy jak żona spędza popołudnia. Jeśli nikogo nie ma to będziesz się dalej głowił jak jej pomóc, a jak jest to zaoszczędzisz masę zdrowia... Powodzenia!

Karo happy endu nie ma, niestety. Mąż po trzech miesiącach od wyprowadzki chciał wrócić, prosił o szansę, po czym jak ją dostał po wielu rozmowach i obietnicy zmian i pójścia na terapię, nastąpił odwrót. Stwierdził, że żyć bez niej nie może i wraca do niej. W tym roku wyrzuciła go, a on żeby ją przekonać o swojej ogromnej miłości złożył pozew rozwodowy. Czekamy na termin sprawy rozwodowej.

Masz rację, schemat wszędzie podobny, ludzie zdradzają i oszukują na potęgę. Co za czasy. W dodatku uważam za zwykłą podłość oszukiwanie współmałżonka, granie depresji, smutku itp. Po co ten cyrk? Nie lepiej byłoby usiąść, porozmawiać po ludzku, zamiast bezczelnie grać, udawać załamanego wariata, a za plecami mieć raj z kochanką, podczas gdy żona/mąż odchodzi od zmysłów.

Podobno jest tak, że jeśli kobieta ma jakiekolwiek podejrzenia że mężczyzna ją zdradza, to najczęściej okazuje się, że ma rację. Czy to działa w drugą stronę nie wiem, ale warto to sprawdzić, żeby oszczędzić sobie nerwów i strachu o żonę.

Wcale nie. U każdego to wygląda dokładnie tak samo, tylko każdy próbuje to sobie tłumaczyć na swój własny sposób
i to jemu się wydaje, że u niego wygląda inaczej, ale stojąc z boku na neutralnym gruncie i pomijając nieistotne detale,
to te wszystkie historie są pisane jak spod jednej kalki, tylko niektóre okoliczności oraz imiona bohaterów się zmieniają.
Nie ty pierwszy dałbyś sobie rękę obciąć, że twoja żona nigdy to czy nigdy tamto i nie ty pierwszy nie miałbyś ręki.
Życie.

Masz rację, nigdy bym się nie spodziewał,że to Ona może odejść i to na swoje. Postaram się "stanąć obok" i patrzeć na to jak Ty

Karo,  zwrot "prawie zawsze" jest dość prosty do sprawdzenia. Jakie zdarzenia mogą zmienić bliską nam osobę? Poważna choroba, otwarcie perspektyw na bogactwo, śmierć w rodzinie, wychodzenie z patologii w związku. Ostatnie można wykluczyć? Piłeś, biłeś, ćpałeś, znęcałeś się psychicznie lub fizycznie? Nie?
Doczytałem o terapii i psychologu. Wiesz co było powodem tej terapii?

Dziwnym zrządzeniem losu ludzie opuszczani przez bliskich chcą ratować, określają swoje związki i swoje uczucia jako te wyjątkowe, odrzucają zdradę - wszędzie tylko u nas, nie mnie. Z czasem stanięcie obok, zostawienie emocji z boku, przyjrzenie się z boku pomaga dojrzeć schemat. Jest schemat małpy trzymającej dwie gałęzie na raz.

bleumarine, apologises, anderstud wasze posty są dla mnie bardzo cenne i cieszę się,że ktoś oderwał Moją rzeczywistość od tego co naprawdę może być faktyczną przyczyną kryzysu, który nas dopadł. Przykro mi także, że to Wy właśnie w taki sposób musieliście przechodzić podobną sytuację,aby dojść do prawdy.
Pisałem w moim temacie o "rutynie" która gdzieś się tam między Nas wdarła. Dotarłem do tematu/ 25 lat wspólnych do kosza?/ .
Widziałem ten temat wcześniej i czytałem"po łebkach",jednak dziś "przestudiowałem" go w miarę dokładnie i natrafiłem na posty, które mówią o emocjach i relacjach w związku...i co ? zacząłem analizować jak to było, jak między Nami przebiegały relacje mąż/żona, kto z Nas był asertywna, a kto wycofany, czy umieliśmy oceniać emocje lub nie, czy umieliśmy wyrażać je ,czy tłumiliśmy w sobie. I zdałem sobie sprawę, że jeśli rutyna coś znaczy to nie pasuje tu pod żadnym pozorem
Bo co jeśli ktoś do nas coś mówi,a a My tego słuchamy "płytko" i słyszymy co tylko chcemy(a tak bywało)?
Bo co jeśli Ona chce gdzieś iść ,to mnie się nie chce,bo mam swoje powody( i odwrotnie)?
Bo co jeśli Ona podejmuje jakieś decyzje ( nawet te trzeciorzędne) a mnie stawia przed czynnością dokonaną de facto?
Bo co jeśli nie ma między nami równowagi, a emocje trzymaliśmy w sobie, żeby nie było sporów, kłótni?
Pisalem, że to rutyna, ale może to złe słowo,może " recydywa", bo gdzieś tam w małych sprawach ciągle się to powtarzało? Owszem, sporów i kłótni nie było od dawna, co nie znaczy,że każde z nas się zgadzało z opinią partnera. Po prostu było tak łatwiej. Może w tym leży przyczyna, dzieci wyrosły miały własne sprawy, coraz mniej mieliśmy wpływ na ich rozwój, problemy, bo same radziły sobie doskonale, a My nie znaleźliśmy sposobu na "tylko Ja i Ty"?
Może ta przyczyna leży w Jej głowie,a nie umie jej przekazać, boi się wyrazić co czuje? Kiedyś nie było z tym problemu, teraz myślę,że to może być klucz.

Co było powodem terapii niestety nie wiem,ale wiem,że po wizycie po raz drugi u psychologa o której już wiedziałem( kryzys psychiczny) powiedziała,że więcej nie pójdzie,bo psycholog po wywiadzie z dzieciństwa podjęła trop ,że nie ma" dobrych "relacji z mężczyznami.
Cały czas mówi,że to Jej wina, może dawała sygnały zamiast powiedzieć w prost, których nie byłem w stanie odczytać?

Karo,  małżeństwo to jest takie coś na dobre i złe. Wielu ludzi dzisiaj sądzi, że to taka kolorowa zabawa, a kiedy robi się niefajnie, to szykują się do wyjścia. Jeśli więc kochasz ją szczerze, to po prostu nie udawaj niczego i nie pozuj. Po prostu bądź przy niej i przyjmuj wszystko jak test na cierpliwość. Mów o tym, co czujesz. A jeśli drażni cię to wszystko i jest tak nieznośne, to chyba pora powiedzieć sobie prawdę: ty też przestałeś kochać. Inna sprawa, że -mam wrażenie - żona nigdy nie kochała cię naprawdę i zrozumiała to zbyt późno. Zapewne tłamsiła to w sobie od pewnego czasu i stąd ta jej marna kondycja psychiczna. Powstaje zatem pytanie: chcecie być razem, czy nie. Czas jest nieodnawialny. Wylane mleko jest wylane. Twoja kobieta ma ciężkiego doła. A jaki ty masz plan na starość?

Weryfikacje trwają i nie wykluczam tu osoby trzeciej.Nawet był moment,gdzie tylko o tym myślałem. Jest wiele faktów, które znam, które sobie powoli układam jak puzle. Są tez takie, które w ogóle nie pasują do tej układanki. Po za tym absolutnie nie mam jeszcze dowodów i muszę mieć plan zaskoczenia, bo bez tego ani rusz.
Rozmawiałem też z dobrą naszą znajomą, która nie może tego zrozumieć i też stawia na kogoś trzeciego, lub na poważny bład z Jej strony( zdrada)z którą nie mogła sobie poradzić i wybrała opcję taką ,a nie inną. Wszystko to jednak jakoś do końca mi nie pasuje.
Do jednego doszliśmy jednak wniosku,że się zmieniła po awansie w pracy, to było właśnie jakieś dwa lata wstecz. Miała na początku wyjazdy delegacyjne, potem spotkania z koleżankami, imprezy ze znajomymi z pracy, wyższą pensję. Teraz nawet jeżdżą na wypady dwu, trzy dniowe które sami we własnym zakresie organizują, wszyscy jadą bez swojej drugiej połowy.
Mają tam po prostu zgraną ekipę, i sobie balują. Jeśli w grę wchodzi "ktoś" trzeci, to tylko z jej firmy, tylko po co zabierała by naszego syna(bo jedzie już trzeci raz) w ciągu wakacji? Żeby przeszkadzał?
Może po prostu znudziło Jej się  " bycie żoną" i pozazdrościła koleżankom/kolegom swobodnego życia( jest tam kilka osób bez związku lub rozwodników)
Tylko kto może się zdecydować na taki krok? Sam juz nie wiem co dalej robić. Na razie tak jak pisałem, przyglądam się i pomału coś działam

Witam Rumpel. Czytałem twoją historię i mam wrażenie, że miałeś "farta" znajdując owe tabletki.Mogłeś działać z zaskoczenia. Ja mam trochę ograniczone pole manewru. Nie mieszkamy już razem. Nie zajrzę do telefonu( ma czytnik linii ), detektywa też nie wynajmę (za duży koszt) zaufany kolega< odpada> zna ich.
Co mi pozostaje? Zagrać va bank . Wiem,że ma najem  próbny do końca września. Ponowię próbę konstruktywnej rozmowy, jeśli będzie bez rezultatu, powiem ,aby oddała klucze do mojego mieszkania( jest moje, dostałem je przed ślubem) Ja potrzebuję dystansu, nie daję rady w takim układzie, albo będzie wstrząs, albo pozamiatane i tego drugiego się boję.
Jednak nie mam chyba wyjścia...minęło tyle czasu, a wszystkie wskazówki kierują ku zdradzie.
P.S
Jak wcześniej pisałem byliśmy na uroczystości weselnej. Od samego rana miała mega stresa, tam też. Cała Jej rodzina była po mojej stronie, co było wyraźnie widać . Nikt nie nawiązywał jakiejkolwiek rozmowy z Nią tylko ze mną. I wszyscy dawali mi znać ,jest ktoś trzeci( oprócz Jej matki którą w małzeństwie nie jest szczęsliwa od lat i pokazuje to wszystkim( żal mi teścia, spoko chłop)a teraz przyssała się jak pijawka do córki próbując udowodnić,że jest najlepszą matką na świeci i popiera Jej decyzję, chociaż wątpię żeby znała prawdę( dwu licowa s**a)
Nie była już taka bojowa jak zapowiadała,skuliła ogonek i prosiła,żebym nie zostawiał Jej na długo, bo nie chce zostać sama.

Witam wszystkich ,którzy chcieli mi pomóc po długiej nieobecności. Mimo tych wszystkich postów, które pisaliście ja cały czas głupi naiwny nie chciałem w to wierzyć. Niestety, prawda jest bolesna, zdobyła sie na odwagę i mi powiedziała ,że jest ktoś kogo kocha i to od dawna, trzy lata może więcej. Teraz pluję sobie w brodę , bo zdaję sobie sprawę ,że w odpowiednim momencie mogłem to przerwać tym bardziej, że były sygnały ,a je je ignorowałem, nie reagowałem w sposób skuteczny. Teraz znam prawdę ,ale czuję złość, nienawiść za to ,że tyle czasu oszukiwała mnie, dzieci, bliskich. Jak to powiedziała" nie byłam pewna do końca swojej decyzji, ale teraz już wiem jak i z kim chcę żyć"
Piszę to aby inni którzy mają podobny problem słuchali co mówią, piszą inni, bo na pewno mają sporo racji. Reagujcie szybko i zdecydowanie bo może być za póżno.
Wiem kim on jest, bo go znam, Miał to być tylko kolega z pracy. Może tak i było na początku. Fakt okazał się bolesny.
Teraz czeka mnie pewnie rozwód, bo ona tak chce nawet z orzeczeniem o winie bo jej nie zależy. Smutne , ale prawdziwe.
Kiedy nie jesteście pewni, kierujcie się tym cytatem
"Gdy odrzucisz to co nie możliwe, wszystko pozostałe choćby najbardziej nieprawdopodobne, musi być prawdą"

A co to da ze umili mu życie? Nic beda tylko gadali ze ma nie po kolei w glowie.

Jak już napisałem, jestem czasem mściwy, tak nie jestem idealny.

Bo to jest dziecinne zachowanie. Plota tu, plota tam. Co to mialoby jemu dac?
Po pierwsze powinien zadbac o orzeczenie winy rozpadu malzenstwa przez jego zone i rownoczesnie zadbac o to, aby dzieci jak najmniej ucierpialy na tym rozwodzie.
Znajomi i rodzina jak beda pytali co sie stalo, niech uslysza prawde. A jak nie beda wierzyli to zawsze autor bedzie mial wyrok sadu dla poparcia swojej wersji.
Czasem najlepsza zemsta jest obojetnosc

Ale tu nie chodzi o zemstę chyba...

Nigdy nie zrozumie tego typu myślenia. Dalszego ma nie dać jej rozwodu ? Kobieta nie chce z nim być. Nie kocha go. Ma innego. Po co autor wątku ma ja na siłę trzymać przy sobie ?

Ja rozumiem to bardzo dobrze. Dlatego sam miotam się od prawie roku. Gdyby nie zależało mi na rodzinie to bym żonę z dzieckiem zostawil po 1 miesiącu romansu.

Co do ustawodawcy - Europa ma wspólne korzenie rzymsko-chrzescijanskie to i podobnie to wygląda wszędzie. Inna sprawa, że ustawodawca to Państwo. Dla Państwa małżeństwo to stabilna struktura służącą do budowania całego spoleczenstwa. Dlatego tak to chroni.

Ale nadal nie rozumiem dlaczego brak zgody dla zony na rozwód w sytuacji gdy ona żyje już z kimś innym jest lepszy niż puszczenie jej wolno.

Z tym będzie problem, dla każdego z nas jest to coś innego.

Tak , chłopaki są ze mną. Młodszy już wie dlaczego naprawdę przestała z nami mieszkać. Z nim jest taki trochę trudny temat, ponieważ nie wiedzieć czemu wciągneli go w tą gierkę, tzn. młodszy syn jest z córką tego gościa. A kiedy się poznali? Zabrali swoje dzieci na jeden z wyjazdów. Powiedziała mu tylko ,że jest z właśnie z nim, ale jak powiedziałem jak długo to trwa był lekko zszokowany. Czyli cały czas nie ma odwagi nawet dzieciom wytłumaczyć co i jak

Jeszcze raz potwierdziła się zasada, że 99% kobiet zostawia męża gdy ma nowego kandydata na partnera. Ta zasada nie dotyczy przypadków gdy mąż jest przemocowcem, alkoholikiem. Przez rok jż czekała, aż kochanek się zadeklaruje. Zrobił to, więc męża można kopnąć w d..., nie jest potrzebne wyjście awaryjne.
Zacznę od gratulacji, wreszcie po roku wiesz na czym stoisz. Co dalej - daj sobie czas na podjęcie właściwej decyzji. Właściwej, to takiej która będzie dla |Ciebie najbardziej korzystna. Ale już teraz złożyłbym wniosek o alimenty, także te zaległe z poprzedniego roku. Bo znając życie to Ty utrzymywałeś synów., utrzymywanie mieszkania do schadzek i wyjazdy z kochankiem kosztują.
Nie ukrywaj sytuacji przed rodziną i znajomymi, będziesz mógł liczyć na ich pomoc.

Tyczy to obu płci w każdym razie uczuciowo. Związek po zdradzie nie ma większego sensu.

A po co masz ją przetrzymywać i przeciągać rozwód? zadbaj w sądzie o korzystny wyrok dla siebie i niech płynie.

Patrząc na różne wątki o zdradach, aż tak źle nie trafiłeś...Przynajmniej miała na tyle przyzwoitości by się wyprowadzić, powiedzieć, że nie kocha itd.
Że nie powiedziała od razu? Też się miotała... ale oszczędziła Ci wyprowadzką patrzenie w oczy po zdradzie i udawanie, że wszystko ok.

Nooo, rzeczywiście .
A mogła od razu dosypać do obiadu trutkę na szczury.

Na dodatek wybrała sobie tatusia dziewczyny jej syna.
Można powiedzieć ze zadbała o łagodne lądowanie zarówno dla syna jak i jego dziewczyny.
Baaaardzo ludzki zdradzacz.

Mogła przecież wybrać kogoś zupełnie obcego ...a ona - nie.
Wszystko musi zostać w "rodzinie".

Ciekawe czy syn I jego dziewczyna pójdą za ich przykładem ...

No tak nie do końca. To,że miała problem co zrobić to fakt. Mówiła,że wiele osób ją ratowało ,bo chciała ze sobą skończyć. Wydaje mi się teraz ,że wdała się w romans, później nie mogła tego skończyć i miała dylemat , a wyprowadzka pomogła jej podjąć decyzję. Złapała równowagę. Ale dlaczego naszym kosztem?
Druga sprawa to,że kiedy się wyprowadziła i tak dzień w dzień była, patrzyła mi w oczy i mówiła,że nikogo niema kiedy pytałem. Dlatego tak byłem zkołowany. Tak ona cały rok przychodziła, jakby nigdy nic. I tak by było dalej, tylko porozmawiałem z teściową(przełamałem się)powiedziałem,że podejrzewam osobę trzecią i się okazało, że nic nie wie  co się z nami stało, a potem to już poszło.

W takiej sytuacji ja bym na to spojrzał z innej strony: wszystko ma swoja cenę - rozwód z jej winą niższą, bez ustalania winy wyższą. Jak się dziubaski kochają, to zapłacą

Tak, masz rację . Z tą osobą nie da się już nic ułożyć. Nie wiem, czy na 100% jest pewna decyzji jaką podjęła, ale mnie to już chyba nie obchodzi. Próbuję  jakoś nie myśleć, zająć się czymś, ale wciąż dochodzą mnie nowe fakty o całym zdarzeniu. Wczoraj był u mnie nasz wspólny znajomy. Zaprosiłem go, ponieważ jakiś czas temu chciał mnie przekonać, że ona jest z nim i układa sobie życie na nowo za moimi plecami, a ja go nie słuchałem i spławiłem w mało delikatny sposób. Tak , to znowu naiwność , która cały czas mi towarzyszyła. Znowu pojawiły się te złe emocje i do dziś mnie trzymają. Teraz sobie myślę, że chcę umilić im życie, że jak nasze drogi się skrzyżują( piszę o nim) to naprawdę nie wiem co może się zdarzyć. Myślałem,że nie jestem mściwy, ale ...Staram się jak mogę , jednak jest we mnie coś , co mi mówi "nie spuszczaj głowy pokaż na co cię stać) Tylko dlaczego w ten zły sposób? Czy to już jest nienawiść?

To już jest bardzo wiele jeśli zyskujesz przekonanie, że należy się ostatecznie rozstać. Wydaje się, że najgorzej przedłużać niepewność – więc chyba wychodzisz malutkimi kroczkami na prawidłowy kierunek.
Z reguły aktywność  fizyczna pomaga – zjada czas, który poszedłby na niekonstruktywne myślenie i poprawia ‘ogólny’ stan – spróbuj.
Nie dawaj się ‘zjadać’ złym emocjom, przede wszystkim TOBIE na zdrowie nie wyjdą. Właśnie dobrze jest złapać dystans bo sam zauważyłeś, że znajomego nie za fajnie potraktowałeś będąc pewnie pod wpływem emocji i teraz odkręcasz. Nie wiem jak to wykonać ale staraj się myśleć, hm…, przyszłościowo – bo za jakiś czas pewnie będzie tak (wiele przykładów z forum chociażby) że zaczniecie prowadzić osobne życia i pewnie będą to normalne-typowe życia, jasne, że bogatsze (sic!) o przeżyte doświadczenie. Im dłużej siedzi w Tobie złość tym później wrócisz do normalności, no i jeszcze jedno : synowie bacznie obserwują zapewne, Twoja sensowna postawa będzie miała na nich wpływ prawdopodobnie – szkoda byłoby to zaniedbać.

Tak, masz rację , próbuję zająć się czymkolwiek sport, trochę rozmów ze znajomymi, prowadzeniem domu( czeka mnie teraz mała rewolucja, przeorganizowanie) jest kilka spraw, które pozwalają mi choć na chwilę nie myśleć, które łagodzą złość. Wiem, że oni  mają to całkowicie gdzieś, bo mają teraz siebie. Ja to wszystko rozumiem, jednak gdy mam chwilę wolną od wszystkiego, to....
Co do chłopców. Nie dałem im żadnego powodu, aby myśleli,że to może moja wina, że to ja nie chciałem,że chcę oddać pięknym za nadobne. Staram się jak najbardziej o to właśnie, żeby tak myśleli. Jednak są w takim wieku który pozwala na to, aby wiedzieli co i jak się stało. Oczywiście delikatnie, bo ona nigdy nie przestanie być matką. A jak ją osądzą w przyszłości to się okaże.

Wiem jak sie czujesz teraz i wiem, ze masz o tyle wiecej madrosci w sobie, co napisali Ci moi przedmowcy. Przezylem cos podobnego, ale zanim sie tu znalazlem minal jakis czas. Pierwsze nakrycie zony z kochankiem - za fraki i wypad ze sklepu, corka go uratowala okladajac mnie po twarzy, a ja nie wiedzialem kto to jest.
Kolejne, po paru miesiacach. Podanie mu reki i pogratulowanie wyboru partnerki.
Tak to dziala. Czas robi swoje. Nie ma sensu robienie na przekor komus, kto i tak ma to w powazaniu. Szkoda mi Ciebie, bo rok ktos Cie zwodzil i dawal nadzieje. A jeszcze ten ktos jest stawiany za wzor w innym watku. Trzymam kciuki, zebys wyszedl z tego jak najmniej pokiereszowany.