Zdrada marynarza - Netkobiety.pl

Nie, to było teraz, bo teraz się o tym dowiedziała - nie miała tych 18 lat na przepracowanie. Inna rzecz, że naiwnością jest wierzyć, że ktoś pracujący w takim systemie będzie wierny.

Ależ Ci tu robią wodę z mózgu. Nic się nie stało, to było dawno, tamta to taka sama kobieta, jak Ty, no przecież wybrał Ciebie, weź puść w niepamięć, bo tylko na tym stracisz, potrwa zanim nowego chłopa się nauczysz itd. itp. Tego się nie da czytać.

Zdecydujesz jak uważasz. Gdybym to ja była na Twoim miejscu, nie miałabym już szacunku do takiego męża, a bez tego nie wyobrażam sobie dalszego życia z takim kimś. Z kimś, kto dał nogę od egzotycznej panny tylko dlatego, że go zagrzybiła. I kto jak gdyby nic przez wszystkie lata kreował się przed wszystkimi na ok faceta, także w przerwie tych harców, gdy był w domu, robiąc z wiernej żony frajerkę. Kto sprawił, że to Wasze szczęście po Azjatce oparte już było o zdradę i fałsz.

Wet za wet odradzam, skoro mierzi Cię postępek niewiernego męża, to chyba tak naprawdę nie chcesz poniżyć się we własnych oczach do tego samego poziomu. Dziwi mnie też, że go kryjesz przed bliskimi, jakbyś to nie Ty była ofiarą jego egzotycznej przygody (kto wie, czy rzeczywiście tylko jednej, skoro nie miał skrupułów).

serio???

znałam kiedyś takiego chłopaka młodego - żarliwego katolika
też powiedział, że on może zdradzać partnerkę, bo jeszcze jej wierności nie przysięgał
byli razem pare lat...

unikam takich ludzi jak ognia

uffff

To co wydarzyło się 18 lat temu to pewniak, ale może też i 15 lat temu ,może i 10 lat temu, a może rok temu,wie to tylko zdradzacz,ja co najwyżej mogę się domyślać.
Kto draniem się urodził ,ten królem nie umrze.

Dokładnie tak to widzę , nic dodać nic ując. I chcę być z nim i nie potrafię, bo jak widać, to nasze wspólne życie podszyte było kłamstwem. Mam mętlik w głowie, nie potrafię o niczym innym myśleć . Na szczęście w nocy śpię i nie myślę i to jest najprzyjemniejsze co mnie ostatnio spotyka.

W zasadzie Autorko współczuję Tobie.
Nie dość, że musisz sobie poradzić ze zdradą męża..to musisz uwierzyć na słowo kłamcy ,że nic go juz nie pchnelo przez 18lat miedzy nogi innych kobiet.
Nie wierzę, że grzybica była tym Boskim palcem co go zatrzymał.
Skoro brak prezerwatyw to nie był żaden powód,by posuwać obcą jak "swoją"przez pół roku.
Sam fakt wysypu tej informacji od innych,też swiadczy o Twoim małżonku...
nie zamierzał i nie zamierza mówić prawdy.

Rzeczywiście półroczny romans męża to nie była zdrada

Wiesz... to, że ktoś wynajmuje pokoj w hotelu niekoniecznie oznacza, że mu się wlasny dom znudził 

Ryyba, chyba nadinterpretujesz, nie zauważylam, aby one pochwalaly to, co zrobił ani jakoś szczegolnie broniły tego.  Po prostu przedstawiły racjonalne rozwiązania tej sytuacji. Masz dwa wyjścia - wybaczyć i przestać zatruwać sobie i mężowi życie, albo się rozstać, skoro to jest dla Ciebie taka straszna tragedia. Nie będę oceniać, bo każdy ma wlasną skalę. Ja uważam podobnie jak one, że w zwiazku są większe pasztety niż zdrada i że od nas zależy jak sobie z tym poradzimy, czy będziemy się fochać przez lata czy przyjmiemy, że nikt nie jest doskonały i popełnia błędy. Jeśli uważasz, że ta zdrada więcej dla Ciebie znaczy niż kilkanaście lat udanego małżenstwa to masz do tego prawo. Ja bym nigdy nie skreśliła męża z tego powodu, bo malżenstwo nie opiera się tylko na wierności fizycznej. To jest tylko element składowy całości. Jeśli pozostałe elementy fukcjonują bez zarzutu to one przeważają szalę.
A jakiej odpowiedzi się spodziewalaś od męża? Jesli rzeczywiście miałoby to Ci pomóc taki wet za wet, to można przeboleć, żeby potem wreszcie było normalne życie.
Ja sobie nie wyobrażam bycie w zwiazku, gdzie partner będzie mi bez końca wypominał zdradę sprzed 20 lat.
Zastanow się czy kochasz męża i na jakich fundamentach opiera się wasz związek. Dla swojego zdrowia psychicznego przestań rozmyślać o tym, że 18 lat temu spał z inną. Bylo, minęło, pokryło się kurzem, zdechło, nie miało zadnego znaczenia. Teraz to Ty dajesz temu drugie życie. Karmisz tego złego wilka jak w tej przypowieści...

no cóż Ryyyba, zrobisz jak uważasz. Sama wiesz co najlepsze będzie dla Ciebie. Ja mogę tylko mowić, co dla mnie najlepsze. Ja mam inne priorytety i co innego pewnie by mnie bolało, np. to, gdyby mąż mnie zaniedbywał, gdybym czuła się samotna w związku, niekochana, gdybym nie mogła na niego liczyć, gdyby źle mnie traktował, był objętny na moje potrzeby, nieczuły, niezainteresowany tym co myślę, czuję... Tego bym nie wybaczyła, w sensie, nie mogłabym być w takim związku. W porownaniu z tymi przewinami, seks z inną kobietą nie przeraża mnie.  Gdyby się zakochał to co innego. Ale seks dla seksu, bez zaanagażowania emocjonalnego to trochę jak fizjologia. No niefajne, ale żeby zaraz z tego robić tragedię to też nie. Chyba, że to byłyby dzialania permanentne. Niektorzy mają taką naturę, że lubią skakać z kwiatka na kwiatek i nie potrafią się oprzeć a nawet nie chca. Takiemu czemuś też bym podziękowała.
Ja powiedzialam swojemu kiedyś, że jak mnie zdradzi, to niech mi nie mówi. Wolę nie wiedzieć. Bo choć wybaczyć, bym wybaczyła to zapomnieć, nie zapomniała i pewnie mogla to wykorzystać nie raz, żeby mu dokuczyć kiedyś przy okazji jakiejś kłotni a to byłoby poniżej pasa. On zresztą powiedział podobnie, że wolałby nie wiedzieć na zasadzie, czego oczy nie widzą tego sercu nie żal. W sumie logiczne, w końcu, w takiej sytuacji nie ma się czym chwalić

jeszcze raz się zakochać? Nie wierzę w takie coś. Jesli komuś przestaje kopletnie zależeć na kimś to jest zgon związku i reanimowanie trupa nic nie da.
Oczywiście, że zdrady się nie cofnie, jak wszystkiego, co się już wydarzyło, przykrych słów, chwil, sytuacji... To też zostawia mniejsze lub wieksze blizny. Słowa potrafią zranić bardziej niż cokolwiek.
Blizny zostają, tak jak wspomnienia, ale od nas zależy czy zdominują nasze życie czy będą tylko czymś, co się wydarzyło. Jeśli ktoś pielęgnuje w sobie te blizny i poświęca im uwagę to sam sobie kształtuje mało ciekawą przyszlość. Jak napisała wczesniej Iceni, udane malzenstwo to nie takie, w ktorym się nie zdarzają złe rzeczy, ale takie, które sobie umie z nimi poradzic. Twój mąż już nie jest w stanie nic więcej zrobić, żeby poprawić stan Twoich emocji.  Kaja się, przeprasza, żaluje, prosi o wybaczenie... Co jeszcze ma zrobić? Pochlastać się tępą żyletką żeby Ci zadośćuczynić? To od Ciebie zależy, co zrobisz ze swoimi emocjami. Czy będziesz rozczulać się nad swoim bolem i pielęgnować złość, niechęć i wstręt do niego, czy mu wybaczysz i nie będziesz więcej wracać do tego.
Myślę, że bardziej chcesz go ukarać niż odejsć od niego, bo przecież źle Ci nie było z nim, tylko brak Ci pomysłu, jak go upokorzyć, aby autentycznie cierpiał. Kieruje Tobą trochę chęć zemsty. To nie jest dobry kierunek. Tak naprawdę w ostatecznym rozrachunku sama siebie ukarzesz. Przemyśl wszystko na spokojnie, czy warto burzyć to, co wypracowaliście razem przez te lata... Co Ci to przyniesie? Chwilową satysfakcję? Może idź do psychologa, jeśli czujesz, że sama nie poradzisz sobie z tym, co siedzi w Twojej głowie...

Summerko , to dla Ciebie ,cytat z Szekspira :

Nic nie jest złem ani dobrem
samo przez się
tylko myśl nasza
czyni to i owo takim

Jakiś czas temu był wątek mężczyzny, który po 20 latach znalazł zdjęcia swojej żony z jakimś facetem i ona się przyznała że byli na wspólnym spacerze ( jakoś tak to było).  Nie miał dowodów zdrady, żona się wypierała a on zatruwał jej życie. Tam nie było zdrady ( tzn. nikt się o tym nie dowiedział ), ale większość komentarzy była podobna do tych w Twoim wątku. - "zapomnij, to było szmat czasu temu". Sama też twierdziłam, że to głupota roztrząsać coś na co nie ma się dowodów.

U Ciebie jest inaczej. Twój mąż zdradził Cię wieki temu. Inna byłaby Twoja reakcja wtedy. Tak jak piszesz, masz tę wiedzę od teraz. Żyłaś w kłamstwie 18lat. Czy to jedyne jego kłamstwo i zdrada? Tylko on o tym wie.
Oczywiście, że najłatwiej jest powiedzieć, że to już jest przedawnione, nie ma znaczenia, bo przecież się Wam układało. Ale co z tego?  Wg mnie złamał najważniejszą zasadę. Lojalności i wierności. Ktoś napisał, że są różne wymiary zdrady i jednych się tępi, drugich usprawiedliwia. Błąd. Zdrada to zdrada. Każda boli, tak samo jak kłamstwo osoby, której się ufa.

Ja nie wybaczyłabym zdrady i kłamstwa. Nawet nie chciałabym się mścić, bo dla zdrajcy byłoby to rozgrzeszenie i spadł by mu kamień z serca. Niech karą będzie dla niego brak wybaczenia. Domyślam się, że przez te 18 lat ciężko mu się żyło, czasem o tym zapominał, ale raczej sumienie go gryzło. Niech dalej żyje z poczuciem winy i niech ponosi konsekwencje czynów.

Tyle że brak wybaczenia jest karą, ale dla tego który mógłby wybaczyć. Ponieważ zatruwa od środka, nie pozwala zapomnieć, ta myśl jest cały czas pielegbowana. Dlatego ja uważam że Ryba niezależnie czy postanowi z mężem zostać czy nie powinna wybaczyć. Dla siebie.
Rybko poszukaj wątku talerzyka, tam była zdrada jeśli dobrze pamiętam emocjonalna. Talerzyk świetnie sobie z tym poradził. Może będzie tam coś co pomoże Tobie.
Był też wątek uzytkowniczki, której mąż przez około 10 lat prowadził podwójne życie. Niestety nie pamiętam nicku, mam nadzieję że tutaj starsze stażem uzytkowniczki mnie wspomaga i podpowiedzą. Pamiętam natomiast ze również była to bardzo mądra osoba, z której postów można się wiele nauczyć i zrozumieć.
Jeśli chodzi o mnie to gdyby moje małżeństwo poza zdradą (nie długotrwałym romanse z uczuciami) spelnialoby wszystkie moje potrzeby, kochalabym męża i do momentu coming outu byłabym z nim szczęśliwa, to również bym z nim została. Bo uważam że jeśli jeden skok w bok potrafi całkiem zepsuć małżeństwo to jest ono nic nie warte i psuło się od środka już dawno, tylko zdrada to ujawniła.

Czyli dopuszczasz zdradę i nawet dajesz na to przyzwolenie. Ja się z tym nie zgadzam. Nawet jakby przez pół życia byłoby cud - miód , a dowiedziałabym się o takim o to skoku w bok, który przypomnę trwał sobie pół roku no to nie ma zmiłuj. To nie była chwilowa niepoczytalność, tylko celowe i świadome zachowanie jej męża. Ale tak jak Adiaphora uważam, że każdy postępuje tak jak umie, chce i potrafi.

Zaniedbanie, brak czułości, obojętność czasem można naprawić. Ale jeszcze raz się zakochać to chyba tylko w filmie. No chyba, że dzieliłaby kogoś długa rozłąka.

Pozwolę sobie zacytowac ten genialny post iceni, z poprzedniej strony. To odnośnie wczorajszej i dzisiejszej dyskusji. Ci którzy są bezkompromisowi ws. zdrady niech to przeczytają kilka razy, żeby dobrze zrozumieć

Co zrozumieć? Próbujecie na siłę przekonać innych, ze można wybaczyć zdradę. Pewnie i można. Wybaczy ten kto zechce. Każdy z nas ma swój próg, granicę. Jeśli ktoś ją przekroczy to ja decyduję o tym jak postąpię z tym człowiekiem. TO moja granica została przekroczona a nie kogoś innego. To mój ból i cierpienie. Łatwo jest powiedzieć "mówi się trudno i idzie się dalej". Chcesz wybaczać - wybaczaj ale nie staraj się przekonywać, że każdy ma to robić.

Daj spokój Owieczko.
Każdy, kto zdradza, czyli oszukuje i jest nielojalny wobec osoby, która darzy go zaufaniem, chętnie sobie ten post wydrukuje i powiesi na ścianie, bo jest on zwykłym usprawiedliwianiem świństwa robionego drugiemu człowiekowi.
Tak to już jest, że nikt nie lubi o sobie myśleć ja zdrajca, ja oszust, ja nielojalny człowiek, któremu nie powinno się ufać, więc szuka się racjonalizacji dla swoich postępków.
Spróbuj zaakceptować to, że jest to częścią ludzkiej natury.

Nikomu niczego nie narzucam. pokazuje jedynie inna droge.

Odejsc od niewiernej osoby mozna ZAWSZE. Kazdego dnia po zdradzie mozesz to zrobic. Kazdego dnia mozesz zdecydowac czy jestes w stanie zaufac

Ale jezeli podejmiesz decyzje o odejsciu - pewnego dnia mozesz dojsc do wniosku, ze jednak nie pozostawilo to w tobie tak glebokich blizn jak myslalas na poczatku. Ale wtedy powrot moze juz byc niemozliwy.

Powiedz mi, jestes pewna, że Autorka  nie wybaczajac mezowi bedzie szczesliwsza? Bedzie jej sie zylo latwiej? Wymierzenie kary mezowi sprawi, ze jej zycie bedzie szczesliwsze?

Odejsc od niego moze ZAWSZE. Po co wiec się spieszyc?

No to hodujmy w sobe żal, złosc, poczucie krzywdy i frustrację..
...a potem zastanawiajmy sie dlaczego świat jest zły

Dokładnie. Nie ważne jest kiedy to się stało, tylko że w ogóle do tego doszło.

Punkt widzenia zależy od miejsca siedzenia ,ja jestem tego dokładnym przykładem, przed zdradą byłam świecie przekonana i głowę bym za to oddała ,że zdrada to koniec związku.
Dzisiaj mija ponad pół roku ,a ja co, dyskutuję ,co mam zrobić ? W myśl tego, co uważałam za pewnik, powinnam dawno temu wystawić torby za drzwi, i zakończyć temat.
A tymczasem jestem na forum ,nie wiem czy z głową czy już bez, wsłuchuję się i analizuję Wasze wypowiedzi .

jakiekolwiek rozwiązanie skrzywdzi autorkę, bo nie trzyma się własnych zasad i - przykro mi to mówić - ale nie szanuje siebie

szczerze mówiąc jak bym nie miała poczucia krzywdy z powodu zostawienia zdradzającego mnie partnera
raczej poczułabym ulgę, ze sprawa wyszła na jaw, a ja nie muszę być z oszustem

to kwestia dbania o siebie i swoje samopoczucie
autorka skupia się na swoim strachu i pewnie na tym, ze nikogo juz nie znajdzie i umrze w samotności
jej sprawa

i owszem, odejscie od takiej osoby byłoby przykre, ale nie byłoby koncem świata

skoro mamy nie traktować zdrady jako koniec świata, to nie traktujmy tak odejścia i zakończenia związku
koniec zwiazku to też nie koniec świata

Ja własnie idei karania nie rozumiem. Jasne, że zdrada jest czymś złym i nagannym, nie o to chodzi, by ją jakkolwiek wybielać. Ale albo się przebacza, albo się związek kończy - nie ma dla mnie żadnego pośredniego stadium, gdzie związek trwa po ukaraniu, bo kara tylko dodatkowo związek rozdziera, a nie sprawi, że zdrada stanie się niebyła.

Autorko, rozumiem cierpienia i mętlik w głowie i wachania. Ale tak naprawdę, jeśli do tej pory męża walizek za drzwi nie wystawiłaś, to może po prostu mu przebacz? Albo go wreszcie pogoń. Ale nie przeciągaj tego stanu zawieszenia, bo tylko jątrzysz ranę i nie dajesz sobie sama szansy na ułożenie sobie na nowo życia - z mężem czy bez męża, to jakby drugorzędne.

I faktycznie - połóż na szali zdradę vs. całe wasze wspólne życie. Bo jeśli go pogonisz, to nie tylko "ukarzesz" go za zdradę, ale też przekreślisz całą waszą relację. Więc podejmując decyzję, rób to ze świadomością wszystkich konsekwencji.

Ja męża nie usprawiedliwiam, nie uważam, że to, co zrobił jest jakoś zrozumiałe. Dla mnie nie jest. Ale też nie sądzę, że zdrada to musi być definitywny koniec, bo znam pary, dla których nie była. Tu nie ma jednej słusznej decyzji i zdanie forumowiczów w tej kwestii naprawdę nie powinno mieć znaczenia. Bo jedyna słuszna decyzja to ta, która nie przysporzy Ci dodatkowej krzywdy - a jaka to decyzja, to już musisz zdecydować sama, bo nikt nie spojrzy w przyszłość i nie powie, co Ci wyjdzie na zdrowie, a czego będziesz żałować.

Nie wyczytałam w postach Ryyyby, że się boi, że nikogo już nie znajdzie i umrze w samotności. Za to dużo jest o jej żalu, złości i labilności emocjonalnej. Chyba coś tu na nią projektujesz.
Nie zauważyłam też, żeby Ryyyba nie trzymała się swoich zasad. Za to weryfikuje swoje dotychczasowe przekonania o sobie, o swoim mężu, o związkach i próbuje się w tym odnaleźć.

Myślę podobnie jak ty, źe gdyby Ryyyba odeszła od swojego męża to końca świata nie będzie, ale jak z nim zostanie to też świat się nie skończy
Fajnie, że Ryyyba poszukuje, bo jest szansa, że znajdzie

no tak, ja jej "narzucam" co ma zrobic, bo pokazuje inna droge, ale inni moga ja oceniac, ze jest "frajerka" albo ze "nie szanuje siebie" i to juz jest ok?

A moze wlasnie dlatego tez boi sie wybaczyc, bo inni mogliby tak o niej pomyslec? ze od razu pojawia sie ocenianie i pietnowanie ofiary?

oczywiscie - moze zrobic co chce, ale jak nie ukarze meza, to znaczy, ze nie szanuje siebie    nawet nie wiem jak to skomentowac.

"nie szanuje siebie"? Serio?

oczywiscie, w dzisiejszych czasach cnota jest wystawienie walizek za drzwi i rozwod, bo po co cos naprawiac...

To chyba nie chodzi o dzisiejsze czasy i niechęć do naprawy.
Dla mnie taka postawa trąci koniecznością i odczuwanym przymusem udowodnienia sobie i wszystkim dookoła, jaka jestem ważna i wartościowa, bo nie pozwalam się lekceważyć i poniżać.
Takie trochę charakterystyczne dla narcyzów o tzw. "cienkim naskórku", którzy lubią się łączyć w pary z "narcyzami wielkościowymi".

skoro potrafil ukrywac prawdę przez kilkanaście lat, zeby żona nie cierpiala, to dlaczego nie potrafił trzymac fiuta w spodniach?

zeby ktos nie cierpial nie ukrywa sie prawde,tylko nie krzywdzi sie danej osoby

proste? proste!

dzizas, ja przez 8 lat nie mialam seksu z partnerem (a mam spore libido), a jednak go nie zdradzalam
a gdy tego seksu mi sie zachciało bardzo,to mu o tym powiedzialam

oj V, chcesz być bardziej święta od papieża czy jak? Czasem piszesz jak nawiedzona i oderwana od rzeczywistości.
Proste może w teorii, w życiu nie jest wszystko takie proste. Gdyby było mielibyśmy raj na ziemi. Ludzie popełniają błędy i robią głupoty. I to nie oznacza, że sa potworami, ktorych trzeba przekreślić.
A Ty zaraz hop siup, wywalić za drzwi jak śmiecia, bo fiuta w spodniach nie utrzymał.  No po kim jak po kim, ale po Tobie, swingerce z zamiłowania spodziewalam się większej tolerancji czy zrozumienia w tej kwestii.

po prostu chodzi mi o to, że swingersi potrafią rozgraniczyć seks od uczucia, bo sypiają z innymi dla zabawy i przyjemności. Nie czują się z tego powodu gorsi, pokrzywdzeni, niekochani, że ich partner sypia z kimś innym i samego aktu nie traktują jako zdrady. Przeczytałam nawet, że “zwolennicy uważają, że stosunki seksualne z osobą inna niż współmałżonek poprawia relacje seksualne i emocjonalne w związku”. Dlaczego więc nie wytlumaczysz autorce, że mąż co prawda nie był fair i uprawiał seks bez jej zgody, ale to tylko seks, nic więcej i to niczego nie zmienia w jego stosunku do niej?
Ty dobijasz ją stwierdzeniami, że się nie szanuje godząc być z kimś takim i piszesz o jakimś karaniu. Coś mi tu zgrzyta. Dlaczego ma się nie szanować? Ok, seks był poza jej plecami, to nie w porządku, racja, ale przecież to tylko seks?  Bo Ryyyba bardziej przeżywa sam aspekt fizyczny, że jej mąż w ogole mógł dotykać, pieścić, calować...inną kobietę niż to, że jej o tym nie powiedział. Po prostu czuje się z tego powodu źle, że nie jest jedyną kobietą z ktorą on sypiał.  I to ją glownie gnębi i sprawia ból, że on mógł uprawiać seks z inną. Rozumiesz to?  Dla Ryyyby zdrada ta ma wymiar głownie czysto fizyczny, bo jest monogamistką. Cierpi glownie jej kobieca duma. Dlaczego więc dobijasz ją zamiast pomóc spojrzeć na tę kwestię z innej perspektywy, żeby tak się nie dołowala? To Ty z nas wszystkich, jako osoba niemonogamiczna powinnaś rozumieć, że taki seks to nie jest koniec związku, bo wiesz to z własnego doświadczenia, że to tylko "rżnięcie". A zachowujesz się jak ortodoksyjna monogamistka -  nie utrzymał fiuta w spodniach, przespał się z inną,  nie do pomyślenia, zdrada stanu, precz z nim!
I mylisz się, to nie jest oszukiwanie. Oszukiwanie jest gdy ktoś zapyta a Ty zaprzeczysz. On zataił prawdę. Logiczne. Bał się konsekwencji. Ale to nie dlatego cierpi Ryyyba.