toksyczny ojciec? - Netkobiety.pl

Ja byłam w stanie zrozumieć, że on nie chce zostać sam. Tylko że zazwyczaj jak ludzie decydują się mieszkać z rodzicami/teściami to dlatego, że generalnie układa im się dobrze. A rodzice robią wszystko, żeby młodym pokazać jak to będzie im super. Dopiero potem zaczynają się problemy. U nas już jest tragicznie. A co by było jakby się tam wprowadził mój mąż, mielibyśmy dziecko, wsadzili wszystkie oszczędności w remont i byli zdani na jego łaskę w przypadku opiekli na dzieckiem? (bo przecież oboje wtedy byśmy dymali po w jedną 40-50 km do pracy) Jezu..jakby wiedział, że nie mamy możliwości się ruszyć to przecież by nas wykończył.

Wszystko się może zdarzyć. Nie ma co gdybać.
Natomiast pozostanie w domu z pewnością nie poprawi Waszych relacji. Czytaj - ojciec się nie zmieni, przynajmniej w najbliższym czasie.
Dobrze, że podjęłaś decyzję o wyprowadzce. W tym momencie tego się trzymaj.

Myślę, że ojciec autorki to jest taki typ, któremu zawsze coś się będzie nie podobać. A to pierścionek zaręczynowy byłby brzydki, albo za tani, a to narzeczony byłby źle ubrany. Pretekst do narzekania zawsze się znajdzie.

Nie on pierwszy nie ostatni. Takiego człowieka nic nie jest w stanie zadowolić. Smutne jest tylko to ze to jednak ojciec. A widać że autorka ma (jeszcze) odrobinę szacunku właśnie ze względu na to slowo: Ojciec. No to co. Nie ma na co czekać. Wszyscy mówią: rób swoje. I jest to pierwsze forum na którym wszyscy są tak jednomyslni. Więc pozostaje tylko zacząć żyć własnym życiem.

No właśnie, powinien mnie wspierać, być za mną, powinien być taki, żebym wiedziała, że zawsze mogę się mu wypłakać i wyżalić. A to jest cholerny błąd, który popełniłam dwa razy. Przy pierwszej lepszej okazji mi to wypomina. Jako zapewne argument na to że jestem głupia i nierozumna, i nie powinnam sama o swoim życiu decydować. Bo gdzieś tam 1945 rok spotykałam się z niedojrzałym chłopakiem...
To prawda, wszyscy mówicie, ze mam prawo iść z tego domu. I nie czyni to ze mnie wyrodnej córki i złego człowieka.
I dużo mi to daje
Dziękuję

Heh, no mogłam. Ale wtedy jeszcze miałam nadzieję na lepsze jutro i nie chciałam paść trupem
Ale nawet to udowodniłam wciskając go do auta, w celu nadania paczki zwrotnej..
I źle zrobiłam bo jakbym musiała patrzeć jak się marnuje nieużywany to prędzej by mnie szlag trafił
Swoją drogą to jest piękne, że człowiek który miesiąc w miesiąc przepala ok. 900 zł plus do tego jakiś alkohol mówi o oszczędzaniu i marnowaniu kasy na głupoty, nieprawdaż?

To czy dam sobie radę to jedno, to że zmarnuję sobie życie (tzn. żyjąc inaczej niż on by chciał) to drugie. A to że POWINNAM zostać w domu z nimi, i w tym domu zejść z tego łez padołu to trzecie.
Z nim jest ten problem, że on nie potrzebuje podważać argumentów. Może zastosować podwójne standardy, odpowiedzią może być wywlekanie czegoś z czasów międzywojennych, albo zwykłe że jestem głupia a pomysł jest poroniony. Ja mogę mieć 200 argumentów, ale on mi powie, że jestem jebnięta i koniec dyskusji Na zasadzie: ale dlaczego? Bo tak.
Chciałam powiedzieć po prostu, że rozumiem, wiem jakie jest jego zdanie na ten temat, ale mimo wszystko chcę to zrobić. I nie wdawać się broń boże w dyskusję.
Tak myślę

No tak, chcę to zrobić po dobroci, chociaż najchętniej wybrałabym opcję nr 3
Ogólnie masz oczywiście rację, natomiast opiera się to na tym, że rozmawiam z rozumnym i empatycznym czlowiekiem. A nie rozmawiam, więc wątpię czy uda się to załatwić "grzecznie" i nie wdawać w pyskówkę. Natomiast opcja 1 urządza mnie najbardziej, chociażby dlatego, że będę miała sobie najmniej do zarzucenia.

Możesz powiedzieć coś więcej? Jak się zachowywali, jak Ty sobie dawałaś radę? Też mam wieczną nerwice, byle co mnie wyprowadza z równowagi i doprowadza do płaczu. I nie znoszę wracać do tego cholernego domu. Bo raz, że nie wiem co mnie tu czeka, dwa że jednak nie czuje się już u siebie, a trzy tu jest syf. Ja ze sprzątaniem się poddałam i sprzątam tylko swój pokój i łazienkę. W kuchni prawie nie przebywam. Wielce sprząta ją babcia (i zawsze podobno sprzątała, bo ja to gówno robiłam jak wiecie), a ścierki do naczyń (naczyń, podłogi, blatów i nosa) ostatni raz ja zmieniałam. W grudniu. Cały czas są te same. Wszystko się lepi...

Ja też najchętniej bym uciekła do narzeczonego, ale mam tutaj pracę i nie chcę jej rzucać i iść na jego utrzymanie na nie wiadomo jak długo. A jak na razie nie mogę tam nic znaleźć

Nie wiem czy mam ciągoty do cierpiętnictwa. Ale może faktycznie. Też trochę ze względu na mamę nie wiem co robić. Wiem, że ona by nie chciała, żeby ojciec był sam, jak żyła to w sumie myślałam, że będziemy razem mieszkać wszyscy bo czemu nie? Mama to cudowna kobieta i moja przyjaciółka, naprawdę ale wiem też, że nie pozwoliłaby ojcu tak mnie traktować. I że pewnie by mnie zrozumiała, że niszczę sobie życie.
Ojciec cóż, niby się martwi. Ale jak byłam u narzeczonego przez 4 dni i się w ogóle nie odzywałam to po powrocie zrobił mi awanturę (opisane w pierwszym poście). Trochę tego nie rozumiem, bo skoro wielce się zastanawiał czy w ogóle jeszcze żyję to dlaczego sam nie zadzwonił? Dlaczego? "bo honor mu nie pozwalał". Nigdy nie sądziłam, że zadzwonienie do ojca, córki, matki jak się sama nie odzywa to kwestia honoru.Przecież to nie telefon po pierwszej randce Niby chce żeby mi się dobrze żyło. Ale dobrze=tak jak on chce. Nie przyjmuje do wiadomości, że dla mnie to niedobrze.
No a już z pewnością nie przejmuje się tym jak się czuje jak mnie zmiesza z błotem, powie takie okrutne rzeczy, a ja potem płaczę przez kila dni. Na to ma zdaje się wyje**ne.
Z pewnością będzie gorzej. Ludzie jak się starzeją to z reguły stają się trudniejsi..

A co do ciała mojego. Okrutnie zaczęłam zgrzytać zębami. Rano cała szczęka mnie boli. Kupiłam sobie jakaś szynę i przyznaję że się sprawdza. Ojciec na mój zakup stwierdził, że mi to nie pomoże bo to jest nerwowe. Mówię, że wiem i że to nie ma mi pomóc przestać tylko zapobiegać piłowaniu zębów. To mi się zapytał czym ja się tak wielce denerwuje
Nie wiem, czasem sobie myślę, że on po prostu sobie nie zdaje sprawy z tego, że robi źle. Ale z tego że mówienie do córki dziw**, nie jestem twoim ojcem, to jest co najmniej niestosowne..

Mówiłem. Zawsze się znajdzie powód do tego, żeby się przypieprzyć. Choćby wyimaginowany.

To super. 1 lipca już niedaleko

Nie myśl tyle o tym. Wiadomo, że zareaguje negatywnie, więc trzeba mu powiedzieć jak najmniej. Żadnego wdawania się w dyskusje. Rób swoje i tyle.

Lepiej. To był prezent od mojego narzeczonego

Widzę właśnie. Dlatego chcę się stąd wyrwać. Próbowałam jakoś "ustalić" zasady współżycia, ale się nie da. Wchodzi mi do łazienki, pali w całym domu mimo, że prosiłam. Wiem, że ciężko się przestawić skoro robił to zawsze, ale "części wspólne" mógłby sobie darować..Oboje z babką robią syf w domu i mimo, że chodziłam za nimi i sprzątałam to jeszcze nie potrafili tego docenić. Babka mówi "to mój dom", a ojciec "co ty kur** wychowywać mnie chcesz? Myślisz że mnie ustawisz?" Nie da się niestety.
Na forach o wspólnym życiu z teściami w takich wypadkach wszyscy mówią, że jak ci się nie podoba to się wyprowadź. Dom nie jest twój i masz się dostosować. I to się zgadza. Tylko co w momencie jak ja się chcę wyprowadzić a mi nie wolno? Jednocześnie w dom wnikać nie mogę chyba, że chodzi o sprzątanie. Trzeba się jakoś dogadać, ale się nie da. Z sprzęt ich przeprosiłam, że owszem mają rację, że nie jestem u siebie i nie mam prawa sama takich decyzji podejmować (btw. powiedziałam ojcu o planie zakupu. Owszem wyraził wątpliwości czy to ma sens - jak zawsze. Ale jak mówiłam, że nie robiłam tego za plecami bo przecież wspomniałam wcześniej to mi powiedział, że myślał że ja żartuje..). W każdym razie przeprosiłam, bo prawa nie miałam. I on zadowolony, bo "zrozumiałam swój błąd", i gitara. Bo on przecież nic złego nie zrobił i nie powiedział, prawda..
Generalnie ja mam sprzątać, później zrobić generalny remont ("ee tego to ja już nie będę robił. Przyjdzie twój chłop to będzie dbał"), ale jakby chciała wypieprzyć stare meble i sprzęty, albo zerwać podłogę, czy zainstalować owy sprzęt to już mowy nie ma.
No ja właśnie też jestem pamiętliwa tylko charakter mam słaby. Więc tylko przeżywam to wszystko na okrągło i sobie przypominam co na mnie i do mnie gadał. To też nie jest tak, że ja potulnie słucham jak mnie wyzywa, bo też się potrafię wydrzeć na niego. Ale nie wyzywam go od skur***ów i nie mówię, że jego ten dom też nie jest więc niech się przymknie..:/
Tak, myślę, że już powoli ta czara goryczy się przepełnia..

No tak, chodzi mi o to, że oni są przeciwni i chcą żebym została. I nikt mi nie mówi, że robi mi łaskę że mogę tam mieszkać i jak mi nie pasi to wypad.
A szkoda
Jak nie pracowałam jeszcze i kiedyś babce powiedziałam, że się w końcu wyprowadzę to mnie wyśmiała. Dosłownie. "gdzie ty niby pójdziesz hehe"
Zatem wielce chcą żebym z nimi mieszkała, ale jednocześnie nie chcą mnie traktować jako osobnej jednostki.
No muszę poczekać, na to już nic nie poradzę. Miesiąc to długo. Na tyle długo, że mogę zwątpić jak mówisz, ale i za długo, żeby przeszło bez fochów i pretensji. bez awantur może bo ja już się nic nie odzywam i staram nie chodzić mu w drogę.

Racja - to jego dom i może się nie zgadzać na to, co zaproponujesz (wymiana mebli, zerwanie podłóg etc.) Ale to nie daje mu prawa do pomiatania tobą, rządzenia twoimi pieniędzmi czy nieposzanowania twojej intymności. Wyczytałam, że twój ojciec ma ponad 50 lat - pozostanie w tym domu skaże cię na 20-40 lat (moja babka dożyła prawie setki) udręki. To typ despoty, który musi wszystkich ustawiać według własnego widzimisię, zapomnij o remontach (chyba, że sam wybierze kolory ścian, materiały na podłogi czy meble) i jakiejkolwiek samodzielności. Kiedy jesteś na niego zła decyzja o wyprowadzce przychodzi łatwo, ale teraz jak jest dobrze spójrz na to trzeźwym okiem. Wyobraź sobie przestrzeń, w której możesz gotować to co się podoba, sprzątać na swój sposób, urządzać według własnych upodobań czy w pełni korzystać z prywatności. Teraz na dobrą sprawę nie możesz nawet wejść do łazienki, żeby ojciec nie wparował tam w poszukiwaniu złotych gaci. Jego nie zmienisz - to typ wszystkowiedzący, który nie znosi żadnej krytyki, więc sobie daruj. Energię wykorzystaj raczej na zmianę swojego nastawienia, na odzyskanie spokoju i samodzielności. Nie rozstawaj się z nim w gniewie, regularnie go odwiedzaj i daj mu odczuć, że nie wyprowadziłaś się jemu na złość. Wasze relacje poprawią się, ty nie będziesz miała wyrzutów sumienia, a on może trochę utemperuje swoje dyktatorskie zapędy. Został ci miesiąc do wyprowadzki - przez ten czas planuj wystrój, kup jakieś fajne dodatki (wolno ci!) i rozkoszuj się myślą, że wreszcie w twoim życiu zapanuje spokój. Nie zadręczaj się myślą, że on zostanie sam. W końcu to nie niedołężny staruszek, tylko rządzący twardą ręką facet w sile wieku, który nie potrzebuje córki a żywej marionetki.

Amen

Mam nadzieję, że uda mi się jakoś wrócić do równowagi. I postaram się mimo wszystko jakoś się z nim dogadać jak już będę poza jego zasięgiem
Najbardziej to mnie cieszy to, że jak sobie umyję łazienkę to taka będzie aż sama sobie nie nabrudzę!

Retoryczne, ale odpowiem: nie ma to większego znaczenia w tej chwili, bo najpierw muszę temu dziecku stworzyć odpowiednie warunki a dopiero potem je sprowadzać na ten świat.

Tak, oczywiście miałam na myśli brak wyrzutów sumienia
Nie wydarzy się , ale dlatego, że ja bym chciała, żeby ojciec mnie wygonił bo wtedy bym mogła opowiadać jakim to jest skurwy**em. To też cytat.
Wiesz, generalnie to ja bym chciała mu powiedzieć że i przez niego się wyprowadzam (nie tylko oczywiście, ale raczej nie zachęca mnie do pozostania), żeby wiedział i może zrozumiał. Ale to też wiem, że nigdy nie nastąpi więc się nie będę wysilać. Może sam kiedys pojmie (chociaż moja babka uważa, że to ja kiedyś zrozumiem, że to ja źle się zachowuje a nie oni, że mają rację).
Po prostu rzeczywiście oświadczę, że się wyprowadzam bo męczą mnie dojazdy i chcę pożyć na własny rachunek ( i od razu się dowali, że nie na własny bo nie będę płacić za wynajem. Ale już trudno)

Zacznij używać rozumu, dziewczyno. Wiesz jaki jest, wiesz już, że nie doczekasz się miłego słowa, miałaś wiele przykładów, wiele dowodów na to. Dlaczego ciągle się łasisz jak mały piesek? Zacznij żyć własnym życiem. Przestań czekać na jego pochwały, rób swoje. Nie czekaj na jego błogosławieństwo. Nie czekaj na dobre słowo, na gratulacje, na co jeszcze. Wiesz, ze tego nie dostaniesz. Po prostu idź naprzód, organizuj sobie życie. Myśl o sobie jako o dorosłej osobie, nie małej dziewczynce, która wiecznie usiłuje zasłużyć na pogłaskanie po główce.

PS. Robisz w kółko to samo oczekując innych rezultatów.

Wiesz czego to jest definicja?

Naiwności?

Kobito, nie jesteś opiekunką swojego gacha, swojego ojca, czy kogokolwiek. Jesteś swoją opiekunką. Zaopiekuj się sobą. Tu nie chodzi o egoizm. Umiesz liczyć licz na siebie reszta sama przyjdzie. Albo inni będą wicznie żerować na Tobie. Nic nikomu nie jesteś winna, nawet ojcu, dzieci wychowuje się dla świata. Zwiń manele i idź w życie. I przestań się użalać nad sobą. Zycie jest jedno i tylko od Ciebie zależy, jak je przyzyjesz. Czy jako cierpiętnica, czy jako Ty. Na ch Ci wartościowe prezenty bez użytku. Lepiej skromnie, ale godnie.

Trafiłam dzisiaj na trochę podobny temat, a mianowicie matka powiedziała autorce, że ta po prostu musi w domu zostać, a jak jej narzeczonemu się to nie podoba to łaski nie robi znajdzie sobie innego. No cały tatuś mój. Też mi powiedział, że skoro nie chce no to muszę znaleźć innego.

Ale zmierzam do tego, że powinien być jakiś odgórny zapis mówiący o tym, że jak ktoś już założy temat na forum to ma obowiązek napisać jak dana sytuacja została rozwiązana Bo oczywiście nie wiem czy autorka się z domu wyprowadziła czy nie i w ogóle jak to się potoczyło..:/

Na pewno jest to decyzja o życiu w takiej relacji. Jakie więc są korzyści (bo są, choć nie tak oczywiste), skoro taka decyzja została podjęta?

No skoro wiesz, to po co my się tu wszyscy produkujemy już ponad 3 strony?

Jakbyś nie zdecydowała, to pamiętaj jedno: słowo klucz - decyzja. To jest Twoja decyzja. Co by nią nie kierowało, to jest decyzja. Wybór masz. Możesz robić, co chcesz. Jeśli zostaniesz z ojcem to dlatego, że tak zdecydowałaś. Wyboru to nie miała córka Fritzla. Ty masz.

A czy wg Was powinnam powiedzieć ojcu o wyprowadzce już teraz czy poczekać, aż będzie to np. kilka dni? Bo w zasadzie jakbym to wyrzuciła już to miałabym z głowy i potem by nie miał pretensji chociażby o to że w tajemnicy trzymałam i może się jakoś przyzwyczai.
Z drugiej, przez cały miesiąc może mi truć dupę..
Ale chyba im szybciej tym lepiej, co?

Przeczytalam watek i jestem przerazona Twoja postawa Autorko. 30 letnia kobieta ktora boi sie podjac samodzielne decyzje i poniesc ich konsekwencje.  Cale zycie sterowana przez innych nawet co do studiow i niby w tym nieszczesliwa ale jednoczesnie czujaca sie w tym bezpiecznie bo jest na kogo zrzucic wine ze jest zle ze nie jest szczeliswa.
To nie ojciec jest winien tego jak sie teraz czujesz tylko Ty sama Autorko. To ty dobrowolnie zostajesz w tym domu gdzie Ciebie nie szanuja. Ty dobrowolnie narazasz na szwank swoj zwiazek wybierajac Tatusia i babcie zamiast swojego zycia. To Ty dobrowolnie byc moze skazujesz sie na brak potomstwa bo lat Ci nie ubywa a Ty zamiast planowac wlasny dom i rodzine wracasz do domu Tatusia szybko po pracy i grzecznie odrabiasz"prace domowe"  z nadzieja ze wkoncu zasluzysz na jego pochwale. To Ty wolisz dobrowolnie robic z siebie przegrywa i slabeusza bo taka postawa zwalnia Cie z walki o siebie. No wkoncu co Ty mozesz taka slaba i krucha. Masakra. 30 lat i Ty potrzebujesz argumentu dla Tatusia dlaczego wolno Ci sie wyprowadzic z domu. Wolno bo tak chcesz, bo czas zaczac wlasne zycie bo to zdrowe i normalne. Ale wystarczy samo  BO TAK CHCE.
Jesli nie zmienisz tego w sobie to dzis ojciec a w przyszlosci partner bedzie Toba sterowal jak kukla, potem dzieci, kolezanki w pracy i cale otoczenie. Bo wystarczy sprobowac wbic Cie w poczucie winy i juz jestes miekka faja. Zreszta nawet nie trzeba probowac bo sama sobie to wkladasz do glowy. Ojciec sie zapije przez Ciebie jak sie wyprowadzisz. Taaaa. A jak powie ze sie zapije jak nie bedziesz robila codziennie 200 przysiadow to tez to bedziesz robila? Albo zapije jak wyjdziesz za maz bo to on ma byc Twoim centrum wszechswiata i nikt inny.
Przestan wkoncu szukac pretekstow zeby zostac w tym chorym ukladzie. No chyba ze tak naprawde jest Ci w nim dobrze. Ale wtedy nie marudz sluchaj karnie taty i znos besztanie. A jesli Ci to nie pasuje to sie ogarnij Kobito.

Poczucie winy? Przecież to normalne, że dzieci wyfruwają z gniazda. To naturalna kolej rzeczy.
Ojciec nie jest niedołężny, sparaliżowany, przykuty do łóżka, bez opieki, jedzenia itp itd
Po co te poczucie winy??

Autorko gdyby wiekszosc mlodych osob- jedynakow myslala podobnie jak Ty to  byloby morze starych panien i kawalerow mieszkajacych z mamusia (i to nie z lenistwa). No bo jak zostawic rodzica i sie "egoistycznie" osiedlic na swoim skoro on juz nie ma 30 lat i tylko nas jako dziecko. Spodzil nas, wychowal  wiec teraz naszym obowiazkiem jest byc do jego wylacznej dyspozycji do smierci. A jak juz umrze to wtedy bedzie czas na ulozenie sobie naszego zycia. A ze bede wtedy kolo 40 albo nawet i starszy (bywa ze nawet kolo 60tki) to juz taki tam szczegol.
Dla mnie takie myslenie jest chore. Bo prowadzenie wlasnego zycia nie oznacza totalnego wyciecia z zycia  rodzicow. Dojrzale "dziecko" to umie rozgraniczyc i dojrzaly rodzic rowniez. U Ciebie to jest niestety jakas patologia myslowa zarowno Twoja jak i Taty. Bo on moze i stracil ukochana zone ale jednak mial z nia swoje zycie, swoje piekne lata i chwile  a wlasnemu dziecku odmawia prawa do szczescia. Ty natomiast jestes na tyle psychicznie slaba ze pozwalasz by Toba manipulowal i gral poczuciem winy mimo ze masz mozg i powinnas go uzywac.
Wybacz ale dla mnie Ty nie masz przyslowiowych " jaj " by sie wyprowadzic.Gdybys miala to powiedzialabys decyzja podjeta i realizowala ja konsekwentnie. Ty natomiast juz teraz piszesz" oby nic nie stanelo na przeszkodzie" czyli juz dajesz sobie przyzwolenie ze jak tata np zrobi podkowke  i chwyci sie w dramatycznym gescie za serce a babcia uderzy w szloch to no cooo "musisz" zostac  z nimi.

O matko!  z takim podejściem to można nie wychodzić z domu. W drewnianym kościele też może nam cegła na głowę spaść.
Dlaczego masz nagle prace stracić, nogę złamać czy inne podobne ? Litości! A w drodze do pracy tez się zastanawiasz, czy autobus się czasem nie zepsuje, czy nie potkniesz się o krzywą płytkę w chodniku?

Taak, zareagował dobrze by się wydawało. A potem się okazało, że podkrada babce jakieś psychotropy i ch** wie co jeszcze. Rozmawiałam z nim, mówiłam żeby tego nie robił, że się martwię i co on wyprawia. To się okazało, że on przeczytał kiedyś co tu pisałam (ale dużo przed tą rozmową z nim). No musiałam kurde źle zamknąć przeglądarkę... w każdym razie, czego się martwię jak on jest taki zły i toksyczny, i powinnam się cieszyć, że się przekręci..pytałam czy wyciągnął coś więcej z tego co przeczytał, ale nie..
W każdym razie owszem, mogę się wyprowadzić, on wie że mam swoje życie, ale dla niego to jest równoznaczne z tym, że mam go w dupie. On idzie na dno, on to wie, ale co mnie to obchodzi? Przecież ja nienawidzę tego domu. Zapije się to się zapiję, co mnie to obchodzi? Generalnie wzbudza we mnie niesamowite poczucie winy. Jak się wyprowadzę, to on się pewnie powiesi a ja za to jak on teraz prowadzi swoje życie będę odpowiadać...
to tylko 50 km - za daleko on nie będzie jeździł nie chce mu się.
sprzeda się dom kupi mu się potem kawalerkę bliżej mnie - nie, on się nie będzie przeprowadzał.
ON, ON, ON, ON.
Ja mam zrezygnować z życia na rzecz jego życia, które go uwiera przecież cały czas, a on nie ruszy się nawet o krok.. wie, że idzie na dno i ciągnie mnie za sobą. Mówię, że będę przyjeżdżać, że będę mu pomagać, nie odwracam się. Nie e, nie będzie tak. On zostanie sam, stoczy się. Ale ja mam iść przed siebie..noo wesolutko mi będzie.
Pomijając wszystko, on ma problem ewidentnie, ale ja nie potrafię mu pomóc. Jak się wyprowadzę to okaże się, że nie chciałam. Ja będę winna. Znowu.