Jak pokonać barierę i autocenzurę w kontaktach z mężczyznami? - Netkobiety.pl

Ja w poprzedniej pracy tez ogolnie bylam cicha, bo taka czesto jestem i wiecej gadalam z dziewczynami, ale potem poznalam tam tez milego kolege i rozmowa jakos poszla. Tzn czasem byly chwile, ze bylo duzo pracy i malo sie gadalo lub sam malo gadal, bo jest introwertykiem i ja generalnie tez, a czasem pogadalismy. Kontakt byl tylko w pracy, ale calkiem fajny. Nie ma co na sile zmuszac sie do rozmowy, gdy np chwile nie wiadomo o czym, gdy tak sie zdarzalo to trudno i nie czulam sie z tym zle. No a jak juz gadalismy to o tym co wpadlo do glowy, nie trzeba na sile wymyslac tematow. Wtedy jest to sztuczne, a moim zdaniem jezeli kogps lubimy to nawet gadanie o byle czym jest fajne :-)

Poczatkowo wiadomo to byly zwykle pytania czym sie zajmujemy poza praca, potem on mi dal jakies rady co do pracy. Potem cos ogolnie o zyciu, jakies zarty, no albo np takie zwykle rozmowy np o jwgo studiach, bo tez studiowal i ogolnie o zainteresowaniach. Wiadomo na poczatku bylam spieta, ale potem jakos poszlo. Nie wyszla z tego zadna przyjazn, ale calkiem mila relacja w pracy i milej sie pracowalo. Nawet jezeli jakis temat jest dla Ciebie niby kobiecy, to wcale nie oznacza, ze facet chetnie o tym nie pogada. Jestesmy rozni niezaleznie od plci i faceci czesto tez moga lubic te rzeczy co kobiety. Mozesz mu opowiedziec cos o lesie, a moze sie okazac, ze on tez lubi chodzic po lesie itp. No a jezeli nie to trudno, ale nie osmieszysz sie tym, to normalne tematy, nic dziwnego. Nie patrz na facetow wylacznie przez pryzmat plci i nie mysl, ze beda Cie zle oceniac. To wylacznie Twoje niepotrzebne obawy i da sie to przelamac.

Na pewno jest tez kwestia tego, ze z jednymi osobami dogadasz sie lepiej, a z innymi gorzej. Czasem mimo checi nie beda Cie z kims laczyc zadne tematy czy ogolnie bedzie sie zle rozmawiac, wtedy nic na sile. Czasem jednak naprawde jak sie czlowiek przelamie to spotka kogos gdzie bardzo szybko sie czlowiek dogada. Wszedzie tez najpierw trzeba sie przelamac, a potem sa efekty. Tak samo randki, to inna sprawa, ale tez jaki mialam stres jak czasem z nerwow prawie nic nie mowilam. Potem bylo lepiej mimo stresu lub ten stres szybciej mijal, a najszybciej minal mi przy obecnym facecie, szybko poczulam sie jakbym znala go od lat i tematow nie zabraklo i juz od 8 lat jestesmy razem. Dlatego zgadzam sie z kolegami wyzej :-) Tutaj na forum tez poznalam pare fajnych osob, gdzie widzimy sie tez czasem i dobrze dogadujemy. W sumie tu bylo nawet latwiej, bo skoro z kims sie najpierw pisalo, to wiedzialo sie wiecej o tej osobie i przy spotkanij sie stres byl mniejszy, czasem tez rozmowa szla jakbysmy znali sie od wielu lat, po prostu naturalnie :-) Jedna z tych osob nawet stwierdzila, ze od razu czula, ze sie polubimy. Tak bywa.

Dokopiesz się bez większego problemu
Miałam wiele wątpliwości, czy o tym wszystkim pisać, ale do psychologa ze swoimi rozterkami niełatwo się wybrać,  a to forum w sporym stopniu tę rolę wypełnia.

Lata temu, byłem bardzo wycofanym i nieśmiałym człowiekiem... rzekłbym takim trochę frajerem i gapciem.  Poszedłem do w/w specjalistów w celu zmiany tego stanu rzeczy, oczekiwałem konkretnych porad w zakresie tego co mam robić i jak to robić.
Nie usłyszałem nic wartościowego i praktycznego. Przerabiałem chyba z 6 czy 7 specjalistów. Stwierdzam, że może Ci ludzie mają przygotowanie ale chyba na innych płaszczyznach...
Zainwestowałem w te spotkania sporo czasu i pieniędzy - i nic wartościowego nie usłyszałem w zakresie tego co mógłbym zmienić. Ale to moje zdanie.

To już prędzej polecam ludzi zajmujących się w mniejszym lub większym stopniu rozwojem osobistym. Ale to moje zdanie.

To jest dosyć naturalna reakcja i wzorzec... moim zdaniem.

To jest naturalna kolej rzeczy, że oswajamy się w tego rodzaju kontaktach. Kwestia praktyki i doświadczenia.
Niestety ogromna ilośc ludzi nie ma "jaj" aby te umiejętności ćwiczyć... a to na dobrą sprawę wymaga tylko większej otwartości i częstszego bywania poza domem. Cała filozofia.

Przy tego rodzaju aseksualnych osobach zawsze czujemy się pewnie u facetów występuje ten sam mechanizm. Rozgadani  i wyluzowani przy znajomych a przy dziewczynie która im się podoba język najczęściej spięci i język staje kołkiem...

Moim osobistym mechanizm tego zjawiska zasługuje na osobny wątek.
Bo to bardzo szeroki i ciekawy temat... a jednocześnie bagatelizowany i w tym moim zdaniem leży problem.

Próbowałam i nic Kopać nie umiem. Weź mi tego linka rzuć noooo. Bardzo i ślicznie proszę. Może być na maila.

EDIT: Znalazlam!

Naprawdę jest to naturalna reakcja? Miałam wrażenie, że wszyscy wokół byli bardziej śmiali w "tych" sprawach, ja z kolei byłam śmiała we wszystkich innych.

Troszkę szkoda, że tak późno to przychodzi. Kilka fajnych przeżyć mnie ominęło. A może złych? Tego się chyba już nie dowiem.

U mnie było to związane z jakimiś kompleksami, choć ja sama na wszystkich (i na sobie samej) robiłam wrażenie bardzo pewnej siebie. Nie potrafiłam (wstydziłam się) pokazać własnych uczuć, ani o nich rozmawiać i nie mam pojęcia kiedy ani jak się tego nauczyłam. Może to taki efekt "uboczny" przebywania z odpowiednimi ludźmi.

Zgadzam sie! Zakładaj wiec szybciutko nowy wątek. Chętnie poczytam i jeszcze podpytam o kilka rzeczy

Ja jestem skromnym "mundurowcem" również na państwowej posadzie.
I w sumie nawet się cieszę, że nie było mnie stać na specjalistów. Dzięki temu czytałem książki w temacie, chodziłem na szkolenia rozwijałem się... skutkiem czego sporą część tematów sam rozpracowałem dzięki ćwiczeniom. Da się.

Owszem. Dosyć naturalnym moim zdaniem jest zachowywanie się dość swobodnie w towarzystwie ludzi dla nas aseksualnych -  nie czuje się wówczas swoistej presji na to żeby robić podświadomie wszystkiego by się danej osobie spodobać... albo zrobić pierwszy krok. Zero strachu przed odrzuceniem. Ergo jest się zazwyczaj naturalnym.
Kluczowe słowa "miałaś wrażenie". Jest ogromna różnica pomiędzy postrzeganiem kogoś w pewien sposób a tym jaką ta osoba jest naprawdę.
Świetnymi przykładami są sytuacje kiedy z pozoru śmiali i odnoszący sukcesy w pracy ludzie - mający jednocześnie ogromne problemy w sferze relacji damsko -  męskich... i tym samym stworzenia szczęśliwego i trwałego związku. I to bez względu na płeć. Zaryzykuję taką hipotezę.
Istnieją również ludzie, świetni w temacie pewności siebie i robienia dobrego pierwszego wrażenia, którzy wspaniale potrafią czarować, uwodzić i rozkochiwać w sobie. Niestety przy nieco bliższym poznaniu okazuje się, że nie nadają się nierzadko do poważnych związków z racji m.in. braku poważniejszego zaangażowania w relację.

Przychodzi zazwyczaj pózno bo nie przychodzi samo... tylko jest zależne od ilości działań danego człowieka, moim zdaniem. Dla przykładu, ilość nieznajomych ludzi, których jedni niezobowiązująco poznają przez dajmy na to rok czy półrocze... inni poznają przez 5 czy 10 lat, gdyż są mniej otwarci albo cierpią na chroniczny brak działania.
Ja bym powiedział, że ominęło Cię wiele ciekawych doświadczeń... z przewagą tych fajnych raczej. Ale to hipoteza.

To jest zawsze związane z mniejszymi lub większymi kompleksami i brakiem pewności siebie. Dla otoczenia można wyglądać na bardzo pewną siebie albo wręcz wyniosłą lub zarozumiałą kobietę... a w rzeczywistości być niepewną i zagubioną dziewczynką. Po męskiej stronie ten aspekt wygląda identycznie i jest podwójnie tragiczny z racji tego że owi mężczyzni zaniżają swoją wartość i nie próbują nierzadko nawet nawiązywać relacji z góry zakładając, że nie mają szans.

Dobrze wiedzieć, że komuś mimo woli pomogłam (nie sama oczywiście)

A co, Twój mąż też jest taki "gadatliwy" ?

Ja naprawdę nie jestem gadułą. Postami się nie sugeruj. Mnie się znacznie lepiej pisze, niż mówi.

To fakt: jak się rozkręcę, to jestem gaduła. Rozmowy są dla mnie bardzo ważne. Gdy czasem rozmawiam albo myślę o wymarzonym związku/mężczyźnie, pierwszą myślą jest: "żeby nam się dobrze rozmawiało".
Pochodzę ze sporej rodziny, gdzie rozmowy poważne i żartobliwe były chlebem powszednim i taka atmosfera jest mi bliska. Rodzice zawsze sobie opowiadali, jak minął dzień, co zdarzylo się w pracy, my, dzieci zdawaliśmy relację z różnych szkolnych i pozaszkolnych przygód itd. Tata opowiadał, co go np. rozśmieszyło na ulicy, Mama kiedyś w czasie jazdy samochodem czytała świeżo zakupiony tomik wierszy Baczyńskiego i cytowała Tacie fragmenty, które ją szczególnie zafrapowały. Pamiętam, jak dyskutowali po śmierci himalaisty J. Kukuczki: Tata pomstował, po diabła on tam łaził, a Mama oponowała, że gdyby nie tacy jak on, nie wiedzielibyśmy, jak wyglądają Himalaje.
I tak dalej, i temu podobnie...
To wszystko było dla mnie bardzo naturalne i oczywiste.
Rozmów potrzebuję jak powietrza.
U mojego byłego męża wszyscy są małomówni. Męża zadziwiało, że przez dwie godziny z moją siostrą nie zamykają nam się buzie, a mnie - że można jechać z bratem dwie godziny samochodem i nie odzywać się do siebie. Ot. różnice...

Mam pytanie Piegowata, dlaczego wybrałaś sobie małomównego człowieka na męża?

Ja Ci wierzę Mam znajomego, z którym piszę maile. Chłopak cierbi na fobię społeczną, boi się ludzi, nie lubi z nimi rozmawiać, ale nie ma problemu z "rozmową" mailową, pisze bardzo długie odpowiedzi i z przyjemnością się go czyta.

Przyznaj się do tego na głos. Mówię poważnie. Albo gdy masz ochotę pogadać o sarenkach, ale się wstydzisz, to uśmiechnij się i powiedz o tym panu obok. Wprost, bez owijania.  Ja w ten sposób przebiłam się przez swoją własną tarczę.

Odwagi wymaga przy kilku pierwszych razach, potem jest z górki. Jeśli ja się tego nauczyłam, to każdy może
Nie bierz siebie śmiertelnie poważnie, a obróc cala sytuację w żart np. "Normalnie buzia mi się nie zamyka, a teraz jako jedyny temat do rozmowy mam tylko swoje sarenki". Naucz się żartować na głos z tego co Ci przeszkadza, wyśmiewaj te lęki. W końcu zaprzyjaźnisz się z nimi i nauczysz się je kontrolować, a osoba obok (być może równie niepewna jak Ty) momentalnie się rozluźni.

Wyborcy, którzy nie popierają PIS są gorszego sortu, nie słyszałaś co władza mówiła?

Pozdrawiam, człowiek (albo wilk ) gorszego sortu.

rh72 (a niech Cię z tym pseudo! ), kolegę Telefonicznego doceniam, ale to nie jest facet na związek. Niestały, niestabilny i z trudną, najdelikatniej mówiąc, przeszłością. W szczegóły nie chcę i nie mogę się zagłębiać. Ale przyjaźnię się z nim jak najbardziej i lubię go pomimo wszystko. I wcale nie neguję roli koleżeństwa czy przyjaźni między kobietą a mężczyzną. To jest wartość sama w sobie, inna niż miłość, ale nie mniejsza.
Po prostu pokutują we mnie resztki dawnej paraliżującej nieśmiałości i chcę do końca rozprawić się z tymi demonami przeszłości.
Mogę się pochwalić, że idzie mi coraz lepiej.