Jak pokonać barierę i autocenzurę w kontaktach z mężczyznami? - Netkobiety.pl

A możesz wrócić do tamtego wątku i przeczytać go dokładnie? Tam masz odpowiedź.

(...) Czyli najprościej mówiąc, mam przestać "rozkminiać" i śmialo nawijać o sarenkach? (...)

Mówisz, że możesz - to możesz.
Mówisz, że nie możesz - to nie możesz.

Całkiem niepotrzebnie zakładasz z góry, że facetów interesuje zawsze rozmowa na temat telefonów komórkowych i pewnie jeszcze piłki nożnej. Mnie np. takie pogaduchy nudzą na dłuższą metę. Wielu facetów na pewno wolałoby porozmawiać na takie tematy jak Ty lubisz, albo nawet po prostu posłuchać, choćby o takich pierdołach jak te sarenki To po pierwsze. A po drugie to nie spinaj się tak jak czasem panuje cisza. W końcu nie tylko Ty musisz zawsze ciągnąć temat. A poza tym dobrze jest czasem też pomilczeć. Np. w czasie wędrówki po górach. Kobieta, której się usta nie zamykają jest na dłuższą metę trudna do zniesienia dla prawie każdego faceta.

Temat mojego wątku chyba najbardziej pasuje właśnie do tego działu, choć już dawno nie czuję się osobą zakompleksioną i z niską samooceną. Ale kiedyś byłam...
Z tamtych czasów pozostała mi pewna rezerwa wobec mężczyzn. Mam spore trudności w rozmowach i z zainicjowaniem kontaktu. Jestem komunikatywna, spontaniczna, ale raczej w odpowiedzi na czyjąś inicjatywę i w zaufanym towarzystwie. A przecież nie każdy facet łatwo przejmuje inicjatywę, nie każdy orientuje się, że bardziej się obawiam jego niż on mnie i moje milczenie nie jest nieżyczliwe. Chciałabym się bardziej otworzyć.
Podam może przykład: wybrałam się niedawno na grupowy rajd z pewnym moim kolegą. Fajny facet, mądry i przyjemny, znamy się od pewnego czasu jako zwykli koledzy (zajęty jest i ani mi w głowie oczekiwać czegoś poza koleżeństwem). Jest otwartym człowiekiem, więc najczęściej to on zagaja nasze rozmowy, ale przecież są sytuacje, gdy i on nie ma nic do powiedzenia. Chodziliśmy sobie po górach w milczeniu i miałam ochotę przerwać tę ciszę, pogawędzić. Nie wiedziałam, o czym!
Albo, na przykład, jem śniadanie z kolegą w pracy. Jakaś niezręczna cisza, mam ochotę zagadnąć, ale o czym, do kroćset? Spinam się, dopada mnie stres i nawet jak się odezwę, wychodzi sztywno i drętwo, dwa zdania i konwersacja zdycha. Aż dziw, że kolega jednak jakoś mnie lubi.
Z koleżankami, kobietami, tego problemu nie mam. Zagadnęłabym choćby o lesie, który mnie zachwycał, o tym jak dawno nie byłam gdzieś na łonie natury i jak bardzo mi tego brakowało. Może o tym, jak to w dzieciństwie mieszkałam pośród lasów i jak wykarmiłam smoczkiem oswojoną sarnę. Ot, swobodne dryfowanie... Przy śniadaniu rozgadalabym się o swoich kulinarnych eksperymentach (uwielbiam!). Na pewno popłynęłaby rozmowa.
Z facetem zawsze włącza mi się jakaś durna autocenzura: "A co go obchodzą jakieś dyrdymały o sarenkach?! Wymyśl jakiś ciekawszy temat!". Odnoszę wrażenie, że to, o czym ja lubię rozmawiać, średnio facetów interesuje. A lubię właśnie o marzeniach, wspomnieniach, lubię filozofować o życiu, dzielić się myślami i odczuciami. Takie raczej emocjonalne, z wnętrza, że tak powiem, rozmowy.
Słabo się odnajduję w dyskusjach o walorach telefonów komórkowych na przykład, nie jestem przyziemnym pragmatykiem. Obserwuję pewną znajomą (oczywiście porównywanie się jest bez sensu, ale szuka się inspiracji i podpowiedzi), która z mężczyznami dogaduje się fantastycznie. To osoba konkretna, operująca faktami, ja jestem zupełnie inna i nie nadaję z nią na tych samych falach. Ale przecież nie tylko takie kobiety nawiązują satysfakcjonujące kontakty i znajomości. Te bardzo "kobiece" również. A ja czuję, że mam potencjał, a jednak nie potrafię wyjść poza swoje bariery.
Nie wiem, czy dostatecznie jasno przedstawiłam swój problem. Bardzo proszę pytajcie, jeśli czegoś nie rozumiecie.
Netkobiety realnie pomogły mi w kilku sprawach, więc i tym razem liczę na wsparcie, i z góry dziękuje.
Chciałabym funkcjonować normalnie i w pełni cieszyć się życiem, a ta moja bariera mnie ogranicza. Odbieram sobie też szanse na poznanie kogoś bliskiego, a któżby nie chciał...

Dzięki, Rossanka. Niby to wszystko wiem, ale takiego wzmocnienia i zapewnienia mi bardzo potrzeba.

Udały mi się te sarenki W dzieciństwie karmiłam taką jedną butelką ze smoczkiem.
Będę próbować tak jak radzisz: małymi kroczkami. Wprowadziłam już wiele pozytywnych zmian w swoje życie i wiem, że ich efekty widać nieraz zaskakująco szybko.
Swoja drogą mam kolegę, którego nazywam Telefonicznym na uzytek forum, bo to nietypowa relacja, opierająca się na rozmowach przez internet i telefon. Powiedział mi kiedyś, że zawsze lepiej dogadywał się z kobietami, bo faceci gadaliby tylko o piłce i samochodach .
To taki gaduła, że z byle czego temat zrobi Czasami wręcz mnie irytuje, że nie daje mi dojść do słowa.

A o tym Telefonicznym nie słyszałam,  przy nim nie robisz autokorekty?

Wilku też może być
Ja Cię doskonale rozumiem, bo mam bardzo podobnie. Ten tak zwany "small talk" (jak to się teraz nazywa), zawsze był moim problemem. Nie umiem tego i strasznie się w tym męczę. Bez względu na to czy gadam z kobietą, czy z mężczyzną. Ostatnio to chyba nawet bardziej jak gadam z facetami. Z kobietami natomiast zawsze znajdowałem jakieś tematy, ale wszystko było dobrze, gdy relacje były tylko koleżeńskie. Gdy jakaś zaczynała mi się podobać i zaczynałem coś do niej czuć to kompletnie nie wiedziałem co gadać. Masakra. Zresztą ostatnio nawet żona mi zarzuciła, że nie potrafię z nią już normalnie pogawędzić np. w restauracji. No i poczułem się jak dawniej, bo próbowałem wymyślić jakiś temat i nic mi do głowy nie przychodziło.
Może u Ciebie jest ten sam problem, że Ci po prostu za bardzo zależy. Musisz, jak to się mówi "poluzować poślady" Nie przejmuj się tak zdaniem innych.

wilczysko72 napisał/a:

Wilku też może być
Ja Cię doskonale rozumiem, bo mam bardzo podobnie. Ten tak zwany "small talk" (jak to się teraz nazywa), zawsze był moim problemem. Nie umiem tego i strasznie się w tym męczę. Bez względu na to czy gadam z kobietą, czy z mężczyzną. Ostatnio to chyba nawet bardziej jak gadam z facetami. Z kobietami natomiast zawsze znajdowałem jakieś tematy, ale wszystko było dobrze, gdy relacje były tylko koleżeńskie. Gdy jakaś zaczynała mi się podobać i zaczynałem coś do niej czuć to kompletnie nie wiedziałem co gadać. Masakra. Zresztą ostatnio nawet żona mi zarzuciła, że nie potrafię z nią już normalnie pogawędzić np. w restauracji. No i poczułem się jak dawniej, bo próbowałem wymyślić jakiś temat i nic mi do głowy nie przychodziło.
Może u Ciebie jest ten sam problem, że Ci po prostu za bardzo zależy. Musisz, jak to się mówi "poluzować poślady" Nie przejmuj się tak zdaniem innych.

Niby się nie przejmuję, ale jak widać, nie zawsze.
Z mężem gadało się zupełnie swobodnie, a czasami milczało w restauracji, bo wszystko, o czy można było mówić, już się powiedziało. I nie było w tym nic złego. Choć generalnie byłam o wiele bardziej od niego rozmowna i niekiedy bardzo mi ta różnica doskwierała.
Najfajniej, jeśli chodzi o "small talk", rozmawia mi się z kolegami syna
"Jak tam, Michał (Antek, Piotrek etc.), zdrówko, bo pół klasy choruje na grypę?", "Idziemy na basen z synem. A ty chodzisz? Lubisz pływać?" itd., itd.

No właśnie. U mnie z żoną też o czym można było mówić to się powiedziało w domu, a o czym czasem trzeba pogadać to znowu nie wychodzi. Generalnie mamy duży problem z komunikacją, na te ważne tematy. Ona też jest dużo bardziej rozmowna. Lubi rozmawiać z ludźmi, a ludzie z nią. Ja jestem mruk. A przynajmniej takie sprawiam wrażenie.

wilczysko72 napisał/a:

No właśnie. U mnie z żoną też o czym można było mówić to się powiedziało w domu, a o czym czasem trzeba pogadać to znowu nie wychodzi. Generalnie mamy duży problem z komunikacją, na te ważne tematy. Ona też jest dużo bardziej rozmowna. Lubi rozmawiać z ludźmi, a ludzie z nią. Ja jestem mruk. A przynajmniej takie sprawiam wrażenie.

No, właśnie. Faceci o wiele częściej są mrukowaci i nie rozgadają się, jeśli sama nie zacznę. I co wtedy? Mamy sobie takie dwa mruki iść przez lasy i góry? Czasami jednak chciałoby się pogadać i wtedy pojawia się problem z mojego pierwszego postu. A może on wcale nie chce mojego gadania i jestem natrętną, narzucającą się okropną babą?
Ja kocham, kocham, kocham rozmawiać, ale często nie mam odwagi.

Piegowata'76 napisał/a:

Kiedyś, w książce "Chustka" przeczytałam, że autorka uważa umiejętność prowadzenia rozmowy za element kindersztuby. Kurczę ja też, a kuleje mi ona

Bo kiedyś tak było. Tego się nawet uczyło w wyższych sferach.

Zgadza się. To na wycieczce przynajmniej fortepian odpada.

wilczysko72 napisał/a:

Zgadza się. To na wycieczce przynajmniej fortepian odpada.

Na wycieczce ewentualnie gitara

Piegowata'76 napisał/a:

wilczysko72 napisał/a:

Zgadza się. To na wycieczce przynajmniej fortepian odpada.

Na wycieczce ewentualnie gitara

A po cholerę gitara ? Duże to i nieporęczne na wycieczce. Poza tym będziesz nią płoszyć sarenki.

To otwieraj gębę bez odwagi, za to ze strachem.

Piegowata'76 napisał/a:

wilczysko72 napisał/a:

A po cholerę gitara ? Duże to i nieporęczne na wycieczce. Poza tym będziesz nią płoszyć sarenki.

Hmmm... Ty jako Wilczysko nie potrzebujesz nawet gitary do płoszenia

No ja z gitarą to już w ogóle siałbym postrach. Ale od dawna już nie chodzę na szlaki. Kondycji brak. W młodości trochę się chodziło.

To mój rocznik. No może dla Wilków liczy się inaczej ? W zeszłym roku próbowałem wejść na Srebrną Górę i nie dałem rady. Wstyd. Plecy bolą.

Dodam, że do założenia tego wątku, zainspirował mnie Alberto Salazar, gorący orędownik nawiązywania kontaktów przy każdej sprzyjające okazji. Zupełnie się z nim zgadzam: ludzie są wszędzie, na wyciągnięcie ręki, tylko - no, własnie - trzeba umieć do nich wyjść. Mnie się takie wychodzenie bardzo, bardzo podoba i chciałabym sobie lepiej z nim radzić.

Piegowata'76 napisał/a:

Na razie cisza. Być może zobaczymy się od koniec tygodnia. Wstępnie umówiliśmy się na basen. Niezupełnie tak miało być, ale pal sześć. Najwyżej dojdzie do wniosku, że z takim opasłym, garbatym i "cellulitowatym", bez żenady i cienia przyzwoitości obnoszącym swe wdzięki (o! i piegowatym!) stworzeniem nie chce mieć nic wspólnego i będę miała z głowy dylematy

No wiesz, to działa w obie strony. A jak się okaże, że on nie tylko wąsaty, ale ogólnie yeti, albo jak Chewbacca z Gwiezdnych wojen ?

Hej Wiem, że nie każdy facet łatwo przejmuje inicjatywę, ale mimo wszystko to jest jego obowiązek, a nie Twój.

Zdecydowanie masz potencjał, to fakt. Tylko z tym gadaniem o uczuciach to ostrożnie. No i te nazywanie tematów stereotypowo męskich "przyziemnymi"... Ty lubisz o sarenkach, inni lubią o nowo/starej nokii

O polityce Zwłaszcza teraz emocje gwarantowane.

Ale to jakiego jesteś sortu ma swoje konsekwencje

Piegowata'76 napisał/a:

o piłce wiem tylko, ze jest okrągła (o, jeszcze wiem, co to corner! )

A jak się nauczysz, co to spalony, to faceci będą klękać u Twoich stóp