Podobaja mi sie sami zajęci - Netkobiety.pl

Ano właśnie wpływ rodziców na związki... czemu cała moja rodzina taka staromodna musi być . A u Ciebie w rodzinie ross jak jest?

Burzowy o 5 wstaje od jakiegoś czasu. 2 godziny za szybko jak dla niego... Ross, a na portalu konto z fotką miałaś? Bo coś pisałaś o takim bez.

Jak ktoś jest zainteresowany to zawsze znajdzie sposób albo czas żeby się zainteresować nawet jak jest nieśmiały. Doszłam do podobnych wniosków.
Jak się nie odzywa sam z siebie, ale reaguje na nawiązanie kontaktu z drugiej strony to prawdopodobnie jest zainteresowany żeby jakoś miło spędzić czas, ale też nic z tego większego nie będzie.

Zastanawiam się jak to jest z tymi seks propozycjami na portalach randkowych, bo temat któryś raz już się przewija i chyba powinien znależć się w wątku profesorka ;-)
Czy jest odzew w ogóle na takie wiadomości. Wychodzi na to, że jakiś procent spotyka się z przychylnym odzewem, bo w przeciwnym razie nie byłby to tak popularny sposób na szukanie tego typu znajomości. Z drugiej strony trudno mi to sobie wyobrazić jako sposób na szukanie przypadkowych kochanków przez kobiety, bo po co? Kto idzie na coś takiego? To już nie lepiej nawet jakieś FF, przynajmniej jest bezpieczniej.

Cóż niektórzy dużo mówią o miłości, a szukają tylko seksu- inni dużo o seksie, a szukają miłości )

Był taki dowcip. Niestety nie znajdę, więc go przytoczę z pamięci. Pewnie niezbyt wiernie z oryginałem.

XIX wiek, rosyjski baron cieszy się sławą wielkiego kobieciarza. Podobno gościł w swojej alkowie tysiące kobiet. Pewien francuski dziennikarz, wyrusza do Moskwy w celu przeprowadzenia z nim wywiadu.
- Panie baronie, jak to się panu udaje czy mógłby pan zademonstrować swoją technikę? - pyta zaaferowany.
Baron się zgadza i wychodzą na moskiewską ulicę. Podchodzi do przechodzącej w pobliżu damy:
- Dzień dobry Pani, czy zechciałaby pani pójść ze mną do łóżka?
Kobieta policzkuje go i odchodzi w swoją stronę.
Dziennikarz patrzy skonsternowany. Baron podchodzi do niego uśmiechnięty i mówi:
- To nic, jedna na sto się zgadza.

Musisz wyjechać do Tybetu zgolic głowę i ubrać pomarańczowe lub żółte wdzianko potem przez 100 lat medytować na szczycie góry:)

A poważnie nie ma na to receptury, u każdego coś innego sprawi że się pogodzi i będzie szedł z podniesioną głową;)
Szczęście to stan umysłu ponoć.

Ale jak to był jakiś do mnie przytyk, bo akurat post pod moim, to nie dotyczy Bo o seksie nie gadaliśmy ani razu Serio, nie mam pojęcia, skąd się właściwie ta znajomość wzięła, ale jest i trwa, z przerwami, ale trwa

Ale po co się godzić? Nie prościej iść przez życie i brać co daje? Teraz jesteś sama A za rogiem nie wiadomo co jest, nie ma sensu smucic się że kogoś brakuje w życiu bo to nic nie, lepiej się zająć sobą i rozwijać swoje pasje lub szukać nowych. Tak naprawdę wystarczy być otwartym na nowe relacje.
Życie jest za krótkie i za piękne aby płakać że kogoś nie ma w nim.

Uprawianie seksu? Za darmo? bo z prostytutką to nie ma acheievementu?

To może pogooglaj w kierunku statystyk PUA z takiego podchodzenia, - tych co oni sami publikują, ze swoich podrywów. Widziałem kiedyś coś takiego, jakiś blog jakiegoś "coacha" . Wydaje się dość podobno do "masowego zaczepiania na randkach online".
Nawet znalazłem jeden. Wkleję fragment dla celów naukowych

To jest trochę komiczne.
Kup moją książkę/kurs jak podrywać za $$$...

Tak patrząc to 1/100, w przypadku SPAMU na randkach online, jest chyba bardzo optymistycznym założeniem.

ps.
Zawsze możesz zapytać. Załóż fikcyjne ogłoszenie randkowe na jakimś gumtree i, jak przyjdzie szybka propozycja seksu, spytaj nadawce "dlaczego Panie Premierze?"?

Znam rozwiązanie Ale obawiam się że nie spodoba Ci się albo będzie jakieś Ale:) pierwszą opcją znajdź sobie faceta, druga kup mi się do przytulania ewentualnie psa

Santapietruszka wzajemny friendzone ^^?

Magdalena wszystkie te laski siedzące nieco dłużej na portalach przystaja co jakiś czas na te propozycje. Kolejny powód by unikać tych, co się tam zagniezdzily za bardzo. I jak facet coś sobą prezentuje to nawet sporo można "zyskac" w sensie ilosciowym.

Być może każdy ma swoją drogę i recepturę.
Moje osobiste wnioski są takie, że tu nie ma nic do osiągania. W ogóle nie ma sensu traktować tego zadaniowo, jak cel. Nie ma sensu walczyć, uciekać. Po prostu wszystko przeżyć.
Każdy miewa chwile pustki i smutku, czy w związku, czy bez.

Czemu ty się, zła godzino,
z niepotrzebnym mieszasz lękiem?
Jesteś - a więc musisz minąć.
Miniesz - a więc to jest piękne
                                       (W. Szymborska) .

Fajnie mi kiedyś napisała koleżanka, chyba ze 20 lat temu. Że gdy ją taki dołek dopadnie, wychodzi na przykład do ludzi, że pesymistyczne myśli biorą się z bezczynności. A gdy czasami nawet ucieczka w tłum jej nie pomaga, zajmuje się choćby praniem i "jakoś zleci te czas". A niekiedy wręcz droczy się ze sobą i mówi: "No, złość się Aniu (imię zmieniam), bo kiedy przyjdzie szczęście, nie będzie na to czasu".
Przechowuję stare listy od przyjaciół i do dziś podziwiam mądrość tamtej dziewczyny - o takich się chyba mówi "stara dusza". Miałam w życiu sporo szczęścia do mądrych ludzi.

Jednak trudno ubrać w słowa to, co chcialam przekazać. Po prostu puść to wolno. Raz nam w życiu lepiej, raz gorzej, ale wszystko jest ludzkie. Żyjmy po prostu.
Mnie bardzo pomaga - i trąbię o tym na forum - szukanie pozytywów w życiu. Choćby to miały być najmniejsze drobiazgi.
Kiedyś w przypływie rozpaczy zadzwoniłam na Niebieską Linię (to było jeszcze za życia mojego byłego, który stwarzał mi problemy w relacji z dzieckiem). Mieli tam psychologa. W pewnym momencie rozmawiająca zapytała, co spotkało mnie dzisiaj dobrego. I wiesz, zastanowiłam się, poszukałam... i znalazłam. I uśmiechnęłam się mimo woli. Więc często znajduję świadomie. choćby to, że pada deszcz i robi fajne kręgi na kałużach. Niech sobie ludzie gadają, że to pierdoły, a mnie dobrze robią i będę się ich trzymać. Jak sobie tak wynajdę milion drobiazgów, to zapominam, że było mi smutno i źle.
Oczywiście nie zawsze to łatwo przychodzi, ale odkąd zaczęłam nad sobą pracowąć o wiele lepiej sobie radzę z gorszymi momentami, szybciej wychodzę z dołków.

Robię dokładnie to samo. Lata pracowałam nad sobą. Znajduje w życiu mnóstwo pozytywów.  Dostrzegam codzienne dobre rzeczy jakie się zdarzają.
Jak czasami uda mi się to puścić wolno jak mówisz (a bywają takie okresy), to też zupełnie nic się nie zmienia.
Zapytałam kiedyś psychologa o te moje relacje,  i jeśli  wiele lat temu faktycznie miałam pewne problemy i niewłaściwie  się za to wszystko zabieralam,  to przepracowawszy  wszystko, zmieniłam podejście,  postępowanie i milion innych rzeczy efekt jest taki jak zawsze, czyli brak. Czyli jak już kogoś spotkam to okazuje się zajęty,  albo niezainteresowany. Ale to się bardzo rzadko zdarza, że kogoś spotykam.
Próbowałam też zwiazkow na siłę,  z tzw rozsądku,  ale to się zupełnie  nie sprawdzało.
Mam tu pewna trudność,  nie wiem, jak się ci wszyscy ludzie poznają i zakochuja z wzajemnością. Wydaje mi się,  że roboe dokladnie to samo co powiedzmy moje kolezanki, dawno już zamęzne .
Z tym, że teraz już coraz mniej wierzę w to,,że kiedyś uloze soboe w tej sferze życie.
Albo też jest opcja, że odpycham od siebie facetów,  ale nie wiem czym. Ale znowu z drugiej strony zdarzało się,  że ta ja komuś wpadłam w oko, dzwonił,  nachodził, ciągle się chciał spotykać ale to ja nie byłam zainteresowana. Ale oczywiście nie mogłam zaprzepascic okazji i umawiałam się jednak z nimi,  bardzo starałam się do nich przekonać,  że dobry człowiek,  nie przeklina,  nie pali, nie pije, nie ma żony,  nie kradnie, nie spóźnia się. .... starałam się znaleźć pozytywy. Ale też nie wychodziło.

Nie wierzę w aż takie zbiegi okoliczności i to przez tyle lat.
Moje życie jest w sumie szczęśliwe,  jestem dosyć zadowolona. Jedynie w obszarze zwiazkow jest nieszczęśliwe,  toż to pustynia  zupełnie i nie udaje, że mnie to nie dotyka.

A ja się z tym nigdy nie pogodze. Przyjmę do wiadomości,  że nie zawsze ma się to, czego się chce, co już pisałam wczesniej,  ze nie mam obok siebie w życiu drugiej osoby. Na tym poziomie, pogodziłam się z tym, tak jak z tym,  że np nie zatańcze już w balecie albo nie będę miała willi w San Francisco. Ale z taką potrzeba bycia z kimś,  która nie zostanie zrealizowana nigdy się nie pogodze. Z resztą nie sądzę, aby na świecie były takie osoby, może już za wyjątkiem całkiem już wiekowych starych babć.
Najgorsze, że zauważam,  że staje się zła,  zgorzkniala  i pełna gniewu, jak typowa stara panna, która jest obiektem kawałów.
Żebym to przynajmniej była w przeszłości wybredna,  ale też nie . Umawiałam się praktycznie z każdym,  kto wykazał minimum zainteresowania.

To, że są zajęci wychodzi dopiero potem.
Jak wiem od razu, że ktoś jest zajęty,  to jakoś od razu mi jest obojętny.  Nigdy mi się niezdarzyło stracić głowy dla faceta,  o którym od razu wiedziałam,  że  jest z kimś.

To co napisałaś- mówi o Tobie bardzo wiele.
Boję się, że zostanę żle zrozumiana- ale widzę to tak: zauraczamy się w człowieeku- niezależnie od tego w jakiej sytuacji życiowej on jest.
Więc chyba bardziej zauraczasz się w opcji bycia razem niż  koncentrujesz na wybranej osobie.
I to nieważne, że to zajęty- na tym etapie to nie powinno mieć znaczenia w uruchomieniu programu, który chyba blokujesz- bo co innego decyzje, a co innego zdolność do zachwytu kimś.
To pierwsze powinno być automatyczne, bo na samym rozumie nie pojedziesz.

O dzięki, Litościwy :-P
Przecież profesorek to takie dobroduszne określenie dla kogoś, kto ma w sobie jakąś mądrość.
Pamiętasz Atomówki? bajkę z naszego dzieciństwa, (chociaż chłopaki woleli Pokemony), tam też był profesorek, dzięki któremu Atomówki miały supermoce. Nie starasz się tutaj dodać supermocy tym, którzy szukają porady i pomocy, zachowując przy tym pewien naukowy porządek, jak na profesorka przystało ;-)
No ale jeśli Ci to uwiera, to, co prawda z żalem, ale odpuszczam :-)

Eeee...aż tak mnie głód wiedzy nie uciska, żeby w tym celu wystawiać się na ostrzał ;-) Przynajmniej na razie.

Cierpliwości ;-))

Nie wiem, nie znam się, zarobiona jestem ;-)

Ross, uważam Cię za mądrą kobietę, ale na post Eli zareagowałaś rzeczywiście jakimś schematem myślowym. Nie o to jej chodziło.
Nieraz mi się podobali zajęci, nawet pewien kolega mojego męża, tyle że nie muszę i nie chcę za tym iść. To jest właśnie ta decyzja.

Moim zdaniem to jedno i to samo, bo związek tworzy się z mężczyzną. Więc na jedno wychodzi.

Coż powiedzieć, jeli brak wzajemności i to za każdym razem?

Jak rzadko zgadzam się z Sony to tym razem mogę przyznać jej rację:)
Rossanka to są dwa zupełnie różne punkty widzenia. Szukając mężczyzny szukasz kogoś z kim możesz stworzyć coś więcej poświęcić się dla drugiej osoby i podzielić się swoim szczęściem. Drugi przypadek mężczyzna do związku to tak naprawdę dodatek nie ktoś kto będzie dla ciebie ważny:) taka ozdoba w twoim życiu która uzupełnia ostatni puzel.  Pokaż mi kogoś kto się na coś takiego zgodzi ? W tym przypadku też mieszczą się wszystkie desperatki, które szukają faceta byle by był A od takich ucieka się odrazu

Tak samo błędne jest myślę nie że wolny facet to odrazu zainteresowany mógłby być związkiem

Ogólnie kobietom łatwiej znaleźć partnera z tym że faceci też mają swoje jakieś wymagania i wiedzę jaką wyciągają z poprzednich związków, więc czasami jakiś mały szczegół może sprawić że kobieta jest skreslona na starcie:)

A to zależy. Masz na myśli związki seksualne czy przyjacielskie?

No nie wiem. Czy bez seksu nie dowiesz się, że to ten?

Czy seks przekona Cię do gościa, który Ci nie pasuje?

Co za głupie pytania na mnie teraz wymuszasz? Heh...

Nie demonizowałabym tak tych braków z dzieciństwa.

"Grzecznie w to wierzysz".
Niektórzy wchodzą w nie satysfakcjonujące ich relacje nie dlatego, że uwierzyli, że nie zasługują na lepsze.
Mogą wchodzić dlatego, że nie wierzą, że lepsze się zdarzą, co nie jest równoznaczne z niezasługiwaniem.

Weźmy taki frazes: "Każdy zasługuje na miłość". Ja zapytam: I co z tego wynika? Widać gołym okiem, że jednak nie wszyscy ją otrzymują, a to, czy się otrzymuje, zwykle nie ma nic wspólnego z zasługami.

I teraz niektórzy szukają do końca, wielu nigdy nie znajduje, a inni decydują się wejść w relacje, w których nie ma (wszystkiego) tego, co jest im potrzebne, bo samotność przeraża ich bardziej.

Czy gdyby jako dzieci mieli zaspokojone wszystkie potrzeby, to by tak nie postępowali?
Nie sądzę. Dorosłe życie to jednak co innego. A priotytety to kwestia osobowości i tego, z czym w obecnym życiu ktoś jest w stanie sobie poradzić, a z czym nie.

A czy wszyscy ludzie, którzy jako dzieci doświadczyli deficytów emocjonalnych, odrzucenia, poczucia gorszości, potem wchodzą w byle jakie związki, gdzie znów tego doświadczą?
Na pewno nie.

Ja często gadam ze swoją małą niepodobną i doskonale wiem, czego jej wtedy brakowało...
Jednak dużej niepodobnej brakuje innych rzeczy, a za tymi, których kiedyś zabrakło, dawno nie goni...

Patrząc na to, jak to opisałaś- powinnaś bez trudu wejść w związek z rozsądku- a jednak szukasz iskry- której jak twierdzisz nie ma w Twoim relacjach na początku. Czy to nie sprzeczność?
Zaraz będzie  krzyk na mój post- ale powiem jak powiedziałabym przyjaciółce: Jak poznasz zainteresowanego sobą gościa, któremu nic nie brakuje ale nie ma wow- to zabierz go mimo wszystko na kolację ze śniadaniem.
Z którymś wypali, może się zauroczysz.
Ludzi kocha się za nic- ale też czegoś wymaga-- ale to potem.
Czemu akurat kobiet nie miałoby się kochać za nic- na początku?

Hmm... Zastanawiam się nad tym czasami. I widzę to tak, że owszem, kocha się za coś, choć czasami nawet trudno powiedzieć, za co. Ale każdy człowiek jest całością, oprócz tego,za co go pokochano, ma też ciemniejsze strony. A jednak się go kocha - za wszystko i pomimo wszystko. Uważam, że dotyczy to obu płci.
Nie mogę nazwać miłością tego, co mnie ostatnio połączyło z Panem Pomocnikiem. Po pierwsze za mało czasu, by coś głębszego mogło się narodzić, po drugie, jak wiadomo, zaistniały negatywne przesłanki. Ale pomijając wszystkie oczywiste argumenty przeciw, podobał mi się. I wiesz, zaobserwowałam ciekawostkę: on z rana i wczesnym przedpołudniem był marudny i zrzędliwy. Pamiętam, jak wyszliśmy kiedyś wcześnie do miasta i on "komentował rzeczywistość". A mnie to tylko bawiło. W pewnym momencie przygadałam mu z humorem, że marudzi jak stara panna w nocy
Mocno się buntuję, gdy słyszę, że mam być taka czy owaka, by mnie ktoś pokochał. Oczywiście chcę się doskonalić, stawać się lepszą wersją siebie, ale przede wszystkim z własnej nieprzymuszonej woli, dla swojej satysfakcji. Można się zagłębić w rozważania o oczekiwaniach społecznych, też grają rolę, ale jeśli mam się wspinać na palce, stawać na baczność w imię zaakceptowania przez pana i władcę (sorry, ale tak mi się to kojarzy, może ja też mam błędne myślenie?), to dziękuję serdecznie za taki związek. Jasne na przykład, że lubię wyglądać dobrze, ale jeśli mam dbać o siebie wyłącznie z obawy, by mnie ukochany nie zobaczył z włosem w nieładzie - to ja nie chcę takiego związku.
Tak samo z charakterem. Doradziła mi kiedyś znajoma: "Mężczyźni nie lubią silnych kobiet, warto czasem udać słodką idiotkę". No przepraszam, dla mnie to megaupokarzające. Wcale mi na takim związku nie zależy.

No nie... Rossanka, pisałaś tu sama o takich, co nic im nie brakowało, a nie że z marszu odpychali. no przecież takich to się unika w ogóle.

Rossanka, rozumiem, że byś chciała i nie widzę w tym nic złego. Ale może chcesz za bardzo i to Ci przysparza cierpienia?

rossanka, Burzowy tu nieśmiało przygaduje
Co Ty na to?

Zazwyczaj nie wychodzi z rozsądku, bo z rozsądku to jest na siłę. Też nie jestem zwolenniczką całkowitego tracenia głowy, ale żeby tak nic, nic, kompletnie nic poza głową, to jest potwornie wymuszona sytuacja.

Psychoterapia to nie tylko dzieciństwo, ale masa osób naprawdę nie ma wiedzy o sobie samym i wtedy takie coś się przydaje. Mimo wszystko pewiej wgląd w przeszłość bywa pomocny, bo w końcu to ona nas kształtuje.