Podobaja mi sie sami zajęci - Netkobiety.pl

Ale właśnie dokładnie o to chodziło, co teraz napisałaś. Za to, jaki jest - za całokształt. A nie za to, że coś robi.

Za to, kim jest, chyba brzmiało by gorzej, bo można by odczytać "kocham go za to, że jest prezesem Orlenu"

Czyli skąd ten pomysł?

Bezedura!! Zona farbuje włosy na brąxowo choc ja wolałbym by farbowała na czarno. Po 2 ciązach jej sie przytyło choc wolałbym by była szczuplejsza. Ma lęki związane z pewnymi formami spędzania wolnego czasu. Nie lubi oglądac horrorów a ja tak. I wiele innych róznic, co nie powoduje ze mam do niej o to pretensje i wcale sie nie odsuwamy. Kiedys dyskutowalismy te kwestir, ze bedąc mlodsi mielismy wiecej wspólnych opinii, zsinteresowan, teraz każde poszło trochę z zainteresowaniami w swoją strone ale oboje te zmiany akceptujemy. Chcemy byc razem pomimo różnic i nie wymuszamy wzajemnie na sobie żadnych zmian.

Rossanko, coś jest nie tak z Twoim spojrzeniem na związki. Nie wchodzi się w związek z kimś, kto Cię nie akceptuje i wymaga od Ciebie, żebyś była kimś innym niż jesteś. Jaki by to miało mieć sens?

Mam dziwne wrażenie, że związek, w którym byłaś, był związkiem toksycznym, a Ty tego nie przepracowałaś.

Też może chodzić o to uczucie beznadziei i bezradności, gdy ktoś, na kim Ci zależy kocha Cię nie za to, jakim się jest naprawdę, ale jakim chciałby Cię widzieć.

Czyli 1) mi zaleźy na danej osobie 2) ta osoba pielęgnuje w sobie jakiś obraz mnie, który chce urzeczywistniać zamiast być zainteresowaną tym, kim jestem naprawdę i to chołubić ===> poczucie beznadziei i bezradności ===>frustracja ===>....

20 strona wątku a @ross dalej swoje. To nie pech, czy 'siła wyższa' a Twojr nastawienie. Sabotowałaś, sabotujesz i bedziesz sabatować potencjalne zwiazki. Szukasz wymówki a nie rad, zmieniac nie chcesz w sobie nic. Dla mnie end of story.

Za mojego poprzedniego wcielenia namiętnie dyskutowano ile diabełków zmieści się na łebku igły czy jakoś tak. Wyniku nie poznałem, bo zapewne dostałem morgensternem przez łeb w odpowiedniej chwili i ocknąłem się już w XX wieku...

Ja się wycofuję, za dużo omijasz. Poza tym dorabiasz teorie z tyłka. Faceci nie zmieniają kobiet w związkach, tylko kobiety facetów. Także uważaj, bo skończy się właśnie tak, że to Tobie ktoś nie będzie pasował.

Dziekuję w każdym razie za udział w dyskusji, doceniam. Szukam odpowiedzi.

Tak, czytałam kiedyś różne poradniki damsko-męskie, dawno temu, ostatnio jakby już nie.

Dorias - tu trafiłeś, mam  takie obawy, że musiałabym się zmieniać "pod kogoś".

Mozliwe, że dla większości temat jest błahy i lekki i wydziwiam, zdaję sobie sprawę, ze może być taki odbiór. Nie będę już tyle jęczeć, nie lubie siebie takiej marudzącej.
Każdy ma swoje doświadczenia i stąd rozmaity odbiór różnych spraw. Dla kogoś może być coś naturalne a inny może mieć z tym problem.

Przecież to właśnie napisałam. Ryzyko tego, że nie wyjdzie istnieje zawsze i żadne zaklęcia nad samym sobą tego nie zmienią. Więc albo daje się szansę sobie i innym albo nie - tylko, że w tym drugim przypadku nie ma o czym dyskutować. Natomiast nie jest tak, że istnieje przymus zmieniania się. Cokolwiek by to miało znaczyć. Nic nie musisz wbrew sobie, aby być w związku, oprócz tego że akceptujesz siebie, drugą osobę i dajesz szanse losowi. Dajesz szanse, nie oznacza jednak, że masz już coś zaklepane.

Poza tym rossanka, zwróć uwagę na jedno. Mianowicie na to jaki nadałaś tytuł swojemu problemowi. Napisałaś "podobają" mi się, a nie "trafiam" ciągle na takich

Jakieś pomysły na to, jak przestać szukać i nie mieć już ochoty na związek?  Szukam sobie zajęć poza pracą,  jak siedzę w domu, to też robię różne rzeczy  (np mycie okien dobrze robi na nie myślenie),  ale to wszystko działa przez jakiś czas, a potem przechodzi.
Gdzie jest jakiś przycisk, aby to wyłączyć?
A może mam za mało zajęć?

Dzięki,  ten sposób jest mi też bardzo dobrze znany
Faktycznie na pewien czas pomaga.

Umów sie z jakims, wejdz szybko w związek, a potem się rozczaruj. To pomoze . Mi sie powoli udaje walka .

Ross z mojego punktu widzenia, wygląda to tak, że "masz parcie na szkło" , nie myśl o tym, nie szukaj. Musisz polubić siebie i swoje życie, poczuć swoją wartość. Jak uporasz się sama ze sobą, to reszta sama przyjdzie. Głową do góry i uśmiech
A z zajęć polecam czytanie, ja aktualnie kończę 15 książkę w tym roku, też przyjemne z pożytecznym a jak nie mam z kim pogadać to wchodzę tu na forum albo na apkę randkową

No i historia zatoczyła koło. Takie same podpowiedzi dostałam, jak przyszłam tu na forum (na chwilę, a zostałam nieco dłużej niż by wypadało).
Po tym czasie zastanawiam się, co z tym fantem zrobić? Być może się pogodzić.

Na poziom świadomy mam wpływ, ale z nieświadomym nie mam koncepcji co zrobić.
Katrka  świetna

Całkiem pomogło?

Trudnym to ja jestem, niestety.
Czyli awaria nadal trwa.

Mój przyszły facet to musi mieć anielska cierpliwość , ale pracuje nad tym.

Przyznam szczerze rossanko, ze mnie Twój wątek zmroził - wyobraziłam sobie siebie za te parenaście lat ;-)

Nie jestem pewna, czy tu chodzi o cierpliwość. Bardziej o Twoją gotowość i otwartość na coś nowego.
Albo inaczej, ja też mam różne swoje kody i zamki i ostatnio jakimś dziwnym niezrozumiałym trafem Ktoś wiedział jak to wszystko odblokować i uśpić moją czujność. Szybko postarałam się, żeby pozmieniać szyfry, ale faktem jest, że gdyby była otwartość i gotowość, to nie trzeba byłoby stosować nowych kodów, więc Twoją nieświadomość też będzie można odblokować, ale czy świadomie czegoś nowego nie zmajstrujesz ;-)

:-))
Nie da się ukryć

Ratuj się, bo szkoda czasu.

BYĆ MOŻE kiedyś taki będzie.

1-5 to niewątpliwie plusy i to wielkie.:)
6 - o nie nie, nie obojętne, zajęty odpada

Zmiana na lepsze byłaby w końcu porządana

Jestem tego samego zdania, sprawdziłam, nie wyszło, ja już dziękuję

Rossanko, gdy Cię tak czytam, mam wrażenie, że wbrew temu, co czasami deklarujesz, wcale się nie pogodziłaś z tym, że jesteś sama. To musi być przykre i bolesne.
Myślę też, że dopóki traktujemy swoje życie jak poczekalnię przed tym lepszym czyli w omawianym wypadku tym związkowym, nie zaakceptujemy tego, co tu i teraz. Co mi po bieganiu, jeśli robię to jedynie po to, by coś w sobie zagłuszyć? Przed sobą nie uciekniemy.
Swoją drogą ja to biegałabym jedynie za karę, za to kocham, kocham i jeszcze raz kocham rower
W tych wszystkich aktywnościach chodzi raczej o to, by odnaleźć przyjemność i poczuć, że świat na związkach się nie kończy, że niezależnie od związkowego statusu można mieć fajne życie. Co wcale nie znaczy, że nie miewa się chwil tęsknoty za niespełnionymi marzeniami czy zwykłych gorszych momentów. Ale czy to tylko związków dotyczy? Normalna, ludzka rzecz. Przemija jak każdy dołek, pod warunkiem, że nie wmówi sobie człowiek, iż posiadanie partnera to jedyna forma szczęścia.
Mnie się ostatnio przydarzyło coś, co chyba mogę nazwać romansem. Uznałam, że to związek bez sensu, ale obudził we mnie wiarę w to, że jeszcze wiele może się zdarzyć, że mam "związkowy potencjał", i chyba rozbudził apetyt na wspólne życie z kimś tego wartym. Ale apetyt, to nie to samo, co głód. Jak z nikim nie wyjdzie to sobie będę sama i "tyz piknie".

No oczywiście, ze się nie pogodziłam i myślę, że się nigdy nie pogodzę. Natomiast mogę to przyjąć do wiadomości, tak jak fakt, że czasami coś się w życiu ma  (jeśli można to tak ująć) a czasami nie ma - jeden nie ma pieniędzy, inny wymarzonego wyglądu, inny zdolności językowych albo  coś tam jeszcze - jeśli tak, to właśnie piszę, że na takim poziomie mogę się w jakimś stopniu z tym pogodzić.

Rossanka zaakceptuj że póki co sama jesteś.
Poznawaj ludzi bez jakiegoś specjalnego parcia na związek czy coś takiego, bądź otwarta na innych ludzi A przyjdzie taki moment że gdy spotkasz pewna osobę to będziesz wiedzieć że i Ty i on chcecie

Zresztą bycie samemu też ponoć nie jest zle ile człowiek ma czasu dla siebie i przyjaciół

Problem leży gdzie indziej. Odnosząc się do podanych tu przez rossankę przykładów - pieniądze można mieć i stracić, wygląd jest rzeczą ocenną, zdolności językowe umiejętnością, którą mozna wykorzystac lub nie. Możemy mieć dużo pieniędzy i możemy być nieszczęśliwi, możemy mieć wymarzony wygląd, ale nie podobać się nikomu, możemy znać kilka języków obcych i nigdy nie mieć okazji rozmawiać w tych językach.

Problem leży w tym, dlaczego w życiu, tak bardzo coś stanowi dla nas wartość? I dlaczego brak tej wartości lub jej strata (związki rozpadają się, nic nie jest dane na wieczność) będzie życiową porażką? I analogicznie do przykładów rossanki - możemy być w związku i czuć się w tym związku samotni, niekochani, nieszczęśliwi - z różnych przyczyn.

@rossanka powinna sobie szczerze odpowiedzieć na pytanie -  dlaczego tak bardzo, z wszystkich pragnień, tym największym jest bycie w związku. Dlaczego jest to dla niej pełnia szczęścia. A następnie zastanowić się, co jest źródłem jej motywacji w dążeniu do bycia z kimś w parze na wymarzonych przez nią zasadach. Co ma jej dać w życiu to bycie w związku?

To nie chodzi o czepianie się, bo Twoje uwagi są jak najbardziej słuszne. Chodziło mi wyłącznie o pokazanie względności relewantnych dla nas wartości.

To jest pytanie, które w pierwszej kolejności powinniśmy zadać sami sobie. Sięgnąć w głąb własnej duszy i serca i być z samym sobą szczerym udzielając odpowiedzi. Poznanie prawdziwych motywów własnego działania pozwala nam spojrzeć obiektywnie na samych siebie.
To rossanka powinna wiedzieć - po co jej drugi człowiek. Psychoanalityk jej tego nie powie.

Np. Może sobie powiedzieć - chcę być z drugim człowiekiem, bo nie chcę być samotna. Tylko czym jest ta samotność dla niej? Czy bedzie w stanie być samotna, będąc w związku, bo ktoś ją bedzie zaniedbywał, nie poświęcał jej odpowiednio wiele czasu i uwagi, czy nie będzie to miało dla niej żadnego znaczenia, bo wystarczy że będzie mogła powiedziec "mam kogoś".

Tylko to wymaga kupy czasu/przemyśleń i niekoniecznie prowadzi do hm... praktycznych (?) rozwiązań.
Co z tego, ze wiem (domyślam się?): "powodem B, jest zapewne A, które miało miejsce kiedyś tam, i przez to coś tam robię zawsze tak, a nie inaczej". To się raczej nie przekłada zero-jedynko na zmianę "schematów zachowań".

Ale pewnie może poprawić uczciwość/skrócić czas dochodzenia do wniosków? Chociaż uzewnętrznianie się na forum też powinno działać podobnie.

Nie wiedziałam, ze chęć poznania kogoś i bycia w związku, ma jakieś głebsze podłoże, myślałam, ze (prawie) wszyscy tego chcą. Naokoło też multum małzeństw, niektórzy nawet mają coraz to kolejne żony czy mężów, czyżby oni wszyscy mieli jakieś deficyty z przeszłości ?

Może ci zajęci mają w sposobie bycia coś, czego nie mają wolni.
Ludzie żyjący w związkach zachowuję się często trochę inaczej, bo bycie z kimś wpływa na poczucie wartości.

Niestety spotkasz się z tym nie raz jeszcze tylko to nie powód by się poddawać:)
Zawsze możesz poznawać nowych ludzi;) Niestety z wiekiem coraz ciężej:(

Właśnie Sony powiedziała coś dobrego po co drugi człowiek Ci?

Fajnie jest być w takim związku, który cieszy i uszczęśliwia, ale uważać swoje życie za nieudane, bo związki nie wyszły - o nie, tego nie chcę. Dbam o radość z tego, co mam. A przecież mam i z kim porozmawiać, i umówić się na kawę, i sporo atrakcji zapewniam sobie bez "mena" przy boku.
Gdy myślę, do czego potrzebny mi związek, dochodzę do wniosku, że po prostu by uczynić swoje życie pełniejszym, bogatszym, by pomnożyć radość.