Ja, moja mama i... nasze dziecko! - Netkobiety.pl

Fałko, ale ja cały czas o tym mówię właśnie. Potrzebujesz pilnie kogoś do opieki nad dzieckiem? Więc to opieka nad dzieckiem jest dla Ciebie pomocą, a czy dziecko zje wtedy frytki zamiast zupy jarzynowej, to kwestia drugorzędna.
Jeśli zależy Ci na tym, żeby dziecko zjadło zupę jarzynową podczas Twojej nieobecności, znajdź kogoś, kto gotuje zupę, skoro babcia woli zrobić frytki.

I przypominam, że ja cały czas mam na myśli rzeczy mało istotne, typu popcorn, słodycze czy choćby zbieranie po dziecku zabawek itp. Logicznym jest chyba dla każdego, że np. jeśli babcia nie uznaje wiedzy medycznej lekarza alergologa i notorycznie daje dziecku do jedzenia coś, co mu szkodzi, i żadne rozmowy nie pomagają - to w ogóle babci o pomoc nie prosimy.

Olinko - ale Ty właśnie potwierdzasz to, co ja mówię. Nie trzeba się na to godzić, można sobie poradzić w inny sposób. Tylko trzeba chcieć, a nie tylko narzekać, że babcia to robi źle, tamto źle...

Taki mi jeszcze przykład z życia przyszedł właśnie do głowy. Moją córę rozbolał ząb, mleczak, ale dziura porządna (pewnie przez babci słodycze, ale to inna kwestia). Po pierwszej wizycie u dentysty babcia dostała kategoryczny zakaz kupowania jej słodyczy i oczywiście, z początku się nie dostosowała. A wiecie chyba, co się dzieje, jak cukierek wpadnie do dziury w zębie czteroletniemu dziecku?
Sprawa się załatwiła sama prostym sposobem. Umówiłam dentystę na 8 rano i wysłałam córkę na noc do babci, bo od babci jest zdecydowanie bliżej do dentysty. Zresztą babcia sama się zaoferowała, że tak będzie prościej logistycznie Po koszmarnej nocy spędzonej z córką z bolącym zębem i wizycie u dentysty (a nie macie pojęcia, co moja córka potrafi, żeby tylko nie usiąść na fotelu ) - babcię olśniło i problem z nadmiarem słodyczy u nas zniknął
Co prawda, zaczęła teraz kupować wszystkie możliwe zabawki, jakie jej wpadną w rękę, i mam teraz strasznie dom zagracony ale że zaniedługo się przeprowadzamy, to i ten problem zniknie, a zabawki dostanie tutejszy dom dziecka, tam się zdecydowanie bardziej przydadzą

Gojka - według mnie cukrzyca i odpowiednia dieta należą do kategorii "niebezpieczne dla dziecka". A cały czas powtarzam, że mam na myśli rzeczy mało istotne. Jeśli babcia robi coś, co zagraża dziecka zdrowiu i nie przyjmuje do wiadomości, że tego robić nie powinna - nie oddajesz jej dziecka pod opiekę. To samo dotyczy innych osób, nie tylko babci. I jak najbardziej zgadzam się z Tobą, że w Waszym przypadku babcia powinna się dostosować do wymagań. Dlaczego tego nie robiła - nie mnie oceniać.

W zasadzie nie odniosłam się do żadnej konkretnej wypowiedzi, po prostu opisałam jak to czuję, ale oczywiście zgadzam się ze stanowiskiem, że jeśli pomoc nam nie odpowiada, my na jej formę się nie godzimy, a rozmowy i prośby nie rokują na zmianę, to trzeba poszukać innego rozwiązania. W przeciwnym razie frustarcja będzie narastać, a dziecko w końcu stanie się kimś w rodzaju zakładnika, kiedy to babcia będzie czuła, że ma wyraźną przewagę i to ona w tej rozgrywce rozdaje karty. Jeśli jednak świadomie decydujemy się na taką sytuację, czyli pomoc bezpłatną i "na każde życzenie", choć zasady na jakich się to odbywa zdecydowanie nam nie odpowiadają, to dla mnie jest to dosyć niepoważne.

Naprawdę niezwykle rzadko jest tak, że nie mamy ŻADNEJ innej możliwości, choć nie przeczę, czasem niewątpliwie takie się zdarzają i wtedy pozostaje zagryźć zęby, ewentualnie nadal próbować dojść z babcią-opiekunką do porozumienia.

Fałko. Niestety, nie ma u nas całodobowego dentysty. Czy ze mną w domu, czy u babci, cierpiałaby tak samo. I tak cud, że udało mi się znaleźć dentystę, który przyjmie ją zaraz na drugi dzień rano, wybłagałam wprost tą wizytę. Nie rób ze mnie jakiegoś potwora, proszę.
Swoją drogą, nawet lepiej, że cierpiała u babci, bo atrakcje z tym związane (nie zostaje tam na noc często) nieco zmniejszyły jej cierpienie, mimo wszystko.
I nie, to nie miała być nauczka jakaś dla babci, nie było to wcale zamierzone. Wyszło przypadkiem. Widocznie moja mama potrzebowała aż takiego "ciosu", żeby się nauczyć, że jednak mam trochę racji z tymi słodyczami

Chciałam coś napisać, ale się rozmyśliłam.

Będę w miarę po kolei odpisywała na posty, nie jestem w stanie na bieżąco z Wami dyskutować.

Odżywianie jest bardzo ważne. Nic dziwnego, że po wieloletnim spożywaniu cukrów, konserwantów, ulepszaczy, całej masy dodatków chemicznych w póżniejszym czasie powstają nowotwory i inne ciężkie schorzenia. Sama choruję i nie będę narażać na to własne dziecko. Póki mam na to wpływ będę dbała o jej dietę. Odżywianie to fundamentalny czynnik, który ma wpływ na nasze zdrowie. To nie znaczy, że ode mnie nie dostanie nic słodkiego czy nie zje frytek. Dostanie, zje, ale w rozsądnych ilościach. I gdy jesteśmy w domu to ona się z tymi zasadami godzi, ale gdy jest u babci to granic nie ma żadnych.

Nie mam złego kontaktu z dzieckiem. Może niejasno się wyraziłam. Z córką mam fajny kontakt. Dużo rozmawiamy, często się śmiejemy (młoda jak na swój wiek ma bardzo fajne i specyficzne poczucie humoru), wieczory nam mijają na grach planszowych, oglądaniu tv. Nie jestem matką-kosą. Jestem czuła, dużo ją przytulam, mówię że kocham. Określiłabym nasze rejacje jako prawidłowe. Ktoś wcześniej napisał, że moje dziecko jest 'zaniedbane' (w moim kontekście). Nie zgodzę się z tym. Szybko oceniacie i tyle. Problem w zachowaniu córki zauważam wtedy, gdy córka spędzi u babci noc. Wtedy nie chce jechać do domu, płacze histerycznie za babcią. Poprostu ta relacja nie jest zdrowa. Wybryk z butelką nie był jednorazowy. Prawie dwa tygodnie szykowała jej wieczorem mleko. Poza tym (wspomniał o tym przemo_polo) moja mama jest konserwatywną katoliczką. Ja kościół odrzuciłam (czego swego czasu nie mogła mi wybaczyć), córka oczywiście też nie chodzi do kościoła. Babcia jednak wywiera na niej presję. Ostatnio powiedziała: jeśli nie pójdziesz ze mną do kościoła to więcej możesz tutaj nie przyjeżdżać. Już nie raz podnosiłam temat, by nie zmuszała dziecka do modlitwy czy chodzenia do kościoła. Ale swoje przekonania cięzko jej utrzymać na wodzy. Albo sytuacja tego typu: córka mi mówi, ze babcia jej powiedziała, że jak będzie się nią i dziadkiem opiekowała to po ich śmierci dostanie w zapisie cały dom. No nie podoba mi się to i wyczuwam manipulację. Zdarzyło się, że kilka razy postanowiłam, że nie zostawię córki pod opieką babci i organizowałam ją w inny sposób. Jednak ta za każdym razem histeryzowała, że mam nie zostawiać dziecka z obcą osobą, że ona wszystko przemyślała, że będzie się pilnowała itp.

Pani anicorek87 napisała:
To ,że babcie z własnej woli zajmują się wnukami, nie pobierają za to pieniędzy to należy być wdzięcznym i siedzieć cicho ,jak nawet coś robią nie tak.
Nie zgadzam się. Najważniejsze jest, by babcia przestrzegała pewne reguły jeśli takie są, a nie to że babcia jest za darmo. Albo babcie trzymają się reguł albo opieka wędruje w inne ręce. Zauważ, że nieraz problemem może się okazać nie obarczanie babci opieką, a jej nadgorliwość. Ja nie oczekuję aby babcia chodziła jak w zegarku i obchodziła się z moim dzieckiem jak z jajkiem. Chcę tylko by zachowywała się ZDROWO. To naprwdę nie jest jakieś wygórowane oczekiwanie.

IsaBella77 czemu napisałaś, że łatwo rezygnuję z dziecka dla faceta i pieniędzy?
W którym momencie zrezygnowałam z dziecka dla faceta?

Czeka mnie spora inwestycja (praca), na którą muszę zaciągnąć kredyt. Nie wiem czy wszystko pójdzie po mojej myśli. Ten wyjazd pozwoliłby mi uniknąć obciążenia finansowego. Mogłabym zainwestować własne środki. Nie jestem zmuszona do wyjazdu, mamy co jeść, ale nie ukrywam, że propozycja kontraktu pojawiła się w swoim czasie. Kredyt to poważna sprawa, w razie niepowodzenia zostanę ze sporym zadłużeniem. Kto nie wolałby uniknąć tej sytuacji.
Zostawiając dziecko z babcią jestem pewna, że z punktu widzenia córki krzywda dziać się jej nie będzie. Będzie bezpieczna i zadowolona. Z tym, że mnie będzie gryźć świadomość, że zapewne babcia uzależnia córkę od siebie.

Olinka słusznie ujęła w swoich wypowiedziach to czego ja się obawiam. A mianowicie tego, że babcia (chyba nieświadomie) manipuluje moim dzieckiem.
Ona ją wręcz zalewa swoją osobą. Do tego stopnia, że nawet koleżanki mojej mamy to widzą. Któregoś dnia spotkałam na mieście jedną z nich i powiedziała, że obawia się, że z moją mamą dzieje się coś nie dobrego, bo zachowanie jej w stosunku do dziecka jest nie bardzo normalne. Próby rozmowy z mamą były i zazwyczaj nie widzi ona problemu, jednak na koniec przyznaje mi rację i obiecuje zmianę, ale wydaje mi się, że tylko z tego powodu bym nie zmniejszała jej kontaktu z wnuczką. Proponowałam jej psychologa, ale napotkałam się z przeciwem.

słodzimy miodem

Ok, mogę nie wyjechać, mogę wynająć opiekunkę, ale to będzie doraźne działanie. Co zrobić żeby babcia dała coś sobie powiedzieć? Jak z nią rozmawiać?
Już myślałam żeby opłacić psychologa i poprostu zawieść ją na sesję. Ale do sesji również należy się przygotować, ciężko tak z zaskoczenia.

Rozmawiam z córką i u mnie efekty są widoczne, bo na jej zachowanie w moim domu narzekać nie mogę (choć po wakacjach był armagedon). Ale aż strach puszczać ją do babci, bo po powrocie wypracowane efekty trzeba znów wypracowywać.

tak to już jest na forum.

Rozmawiałam z Panią którą spotkałam na mieście. Potem jeszcze raz była okazja poruszyć ten temat i poprosiłam ją by delikatnie porozmawiała z mamą o swoich spostrzeżeniach i ją otrzeźwiła. Mówiła, że rozmawiała ale ponoć mama odbija każdą krytykę jak piłeczkę, w co akurat jestem w stanie uwierzyć. Kilka dni temu sama jej powiedziałam, że od obcych osób słyszę opinie, że zbyt mocno wiąże ze sobą moją córkę. Trochę się oburzyła, ale po moim wyjściu zadzwoniła do mnie i powiedziała, że postara się trochę zdystansować do wnuczki, tylko mam nie robić krzywdy dziecku i mam przywieść ją na ferie zimowe.

Kerra,z psychologiem to dobry pomysł,z tym,że musisz dokładnie zbadać grunt.Nie każdemu będzie pasował sposób terapii.Ja wybrałam się jakiś czas temu bo nie dawałam sobie rady z moją mamą.Nie szukałam kogoś kto by mnie słuchał i współczuł tylko kogoś kto by mnie dokładnie poinstruował jak mam rozmawiać z mamą by nie eskalować konfliktów,by mama nie wywlekała jakichś tam swoich zadawnionych żalów i dała mi zyć.
Gdybym trafiła na kogoś kto by mnie po pleckach klepał to nie wiem czy dałabym radę szukać.
Tak samo z mamą-musi trafić na kogoś kto bez szukania winnego,bez obarczania jej winą potrafi przekonać ją,że robi krzywdę wnuczce.
To jest mega trudne i jak nie trafisz na odpowiednią osobę to zapewne mama drugi raz już nie spróbuje.

Ja postanowiłam odwiedzić psychologa po tym jak córka powiedziała mi,że babcia pewnego dnia zagadała do niej w te słowa: ja Cię tak bardzo kocham,ale powiedz mi czy mama Cię przeciwko mnie nie nastawia?
Pani psycholog stwierdziła,że moja mama jest skuteczną manipulatorką i ja muszę jej manipulacje ukrócać w zarodku.Ale jak ma sobie poradzić z tym dziecko?
Otóż dziecko moje coraz rzadziej odwiedza babcię.Innego pomysłu nie mam....