Problemy + Kolezanka z pracy - Netkobiety.pl

Twoja tożsamość jest częścią ciebie, spuścizną, która odIedziczyłeś po ojcu. Nie ma co tego zmieniać, jeśli ani czujesz się z tym źle, ani nikogo tym nie krzywdzisz. Jednak czy aby na pewno ktoś na tym nie cierpi? Co z tobą? Tak się skupiłeś na roli żywiciela rodziny, że spychacz swoje prawdziwe uczucia do "podziemia". A one siedzą sobie w "podziemiach" przyczajone i czekają na uwolnienie w (ńie)odpowiednim momencie, jak np. dążąc do zmiany sytuacji poprzez chęć nawiązania bliskiej relacji z koleżanką
Moim zdaniem, to co masz do nadrobienia, to nauczenie się rozpoznawania swoich emocji, nazywania ich, wyrażania. To w ogóle bolączka ludzi i większość z nas to emocjonalni analfabeci, którzy nie wiedzą co nimi kieruje, bagatelizujący rolę emocji w życiu i ich wpływ na ogólny dobrostan oraz często destruktwną rolę. Samemu będzie trudno tobie to osiągnąć, przydałoby się wsparcie z zewnątrz jakiegoś prawdziwego psychologa a nie takiego domorosłego Jeszcze raz powtórzę, że szkoda, że nie stać was na specjalistyczną pomoc, bo z ciebie jest raczej dobry, poczciwy człowiek, ale bardzo zagubiony w świecie powinności i wypierający prawdziwe pragnienia. Tak to dla mnie wygląda.

Tradycyjna rola mężczyzny- żywiciela rodziny to jedyna, jaka jest teraz możliwa dla autora, i z jaką musi się zmierzyć. Czas kryzysu finansowego jaki przeżywa jego rodzina wymaga mobiizacji siły i rządów jednej ręki.

Na Twoim miejscu "odsunęłabym" żonę od kwestii finansowych, zajmowania się nimi, roztrząsania i szukania rozwiązań. Ona nie daje sobie rady z istniejącą sytuacją. Zamiast wspierać Cię i mobilizować, pozbawia sił narzekaniem i wymówkami. Taka jest, tak reaguje na trudności i wydaje mi się, że musisz to zaakceptować. Rozmowy według mnie nic nie dadzą. Jak tonie statek wyrywanie sobie steru z ręki do niczego nie prowadzi; ani rozmawianie, jak dopłynąć do brzegu.
Musisz być tym, który sprawi, że ona uwierzy, że dacie sobie radę. Nie mówiłabym jej o obawach, nie kreśliła czarnych scenariuszy. Niech wierzy, że ty masz pomysł na wasze życie a ona może się na Tobie oprzeć. Jak poczuje Twoją siłę, sama stanie się silniejsza i będziesz mógł zacząć naprawiać wasze relacje. Ale do tego jeszcze długa droga. Te narzekania, którymi Cię raczy, według mnie wcale nie są wymierzone w Ciebie, po prostu wylewa się z niej gorycz i inaczej nie umie; powinieneś na to machnąć ręką.

Skąd brać w sobie siłę i motywację do działania?
Siłę masz w sobie, widać że wiele byś uczynił i góry przenosił, gdyby żona okazała Ci wsparcie. Ale nie okazuje a góry czekają. Na Twoim miejscu poszukałabym przysłowiowej iskry i impulsu do działania w relacjach z dziećmi, i nie chodzi mi o ilość czasu, który z nimi spędzasz, bo nie masz go dużo, ale o jakość. Niech to będzie Twoje źródło radości. Unikać trzeba też towarzystwa wszystkich narzekających, bo wysysają z człowieka wszystkie soki. Ewentualnie możesz sobie postawić wyzwanie, że każde narzekanie zripostujesz pozytywnie. Nie wiem, czy to wykonalne. Motywacji można też szukać w książkach, relacjach z przyjaciółmi itp.

Ja swego czasu rozczytywałam się w książkach o obozach koncentracyjnych, wmawiając sobie że inni mieli jeszcze gorzej. Przy okazji odkryłam cechy charakteru osób, które psychicznie dały radę i przeżyły. Wiem, że można się nauczyć pozytywnego myślenia, bo sama się tego nauczyłam. Wiem, że można innych zarazić optymizmem, bo też tego dokonałam. Ale jest to codzienna walka, a zaczyna sie od zwycięstwa z samym sobą. Nie będę cię namawiać do ćwiczeń fizycznych, bo wyczytałam, że biegasz. Może jednak innym przyda się wiedzieć, że codzienna gimnastyka mimo braku czasu i chęci, również pomaga w motywacji i wzmacnia siłę woli.

Co do kwestii pieniędzy i jak przeżyć za niewiele, poszukałabym rad na pewnym forum o oszczędzaniu, z którego wiele pomysłów wcieliłam w życie, a poza tym zobaczyłam, że podobne problemy mają też inni. Wiele wpisów jest bardzo motywujących.

Zajęłabym się soba, by nie podupaść na zdrowiu tzn wyznaczyła minimalną ilość snu, z jaką dasz radę funkcjonować, dopilnowałabym też regularnych posiłków, witamin. Ustaliłabym nawet plan dnia, aby w przypadku beznadziejnego samopoczucia nie popaść w marazm, tylko mieć coś, czego się będziesz trzymać.

Jak będziesz miał plan na siebie, dasz radę i z komornikami, i w relacjach z żoną.

PS. Napisałam to z własnego doświadczenia. Jestem głównym żywicielem pięcioosobowej rodziny. W najgorszym momencie życia żywiliśmy się proszalną zupą przynoszoną w słoiku i spaliśmy na podłodze.

Eadeax - bardzo fajne i mądre jest to co napisałaś, zwłaszcza, że opisujesz swoje doświadczenia.

Ja nigdy nie miałam aż tak złej sytuacji finansowej, ale żyję z "marudą" i wolałabym rozwiązywać te wszystkie realne problemy, niż te urojone.
Też staram się patrzeć optymistycznie, dostrzegać, że inni mają gorzej, że z każdej sytuacji jest jakieś wyjście.

P. daj znać co postanowisz.
Wierzę, że takie ciągnięcie wózka tylko przez jedną osobę musi być irytujące. Fakt, że zona karze cię za coś za co sama ponosi w połowie winę (problemy finansowe) stawia ja w niekorzystnym świetle. Dlatego tak zwracałam uwagę ci na to, ze małżeństwo to dwie osoby.
Dziwne to wszystko. Życzę siły i naprostowania wszystkich spraw.

Czasem to dobre rozwiązanie, czasem nie da się reanimować trupa, ale jest to jednocześnie krok w kolejne problemy, nic za darmo - będziecie musieli podzielić się dziećmi, mieszkaniem, długami, i in. niedomkniętymi historiami.

Aniaa38, zona stara sie zsrabuac, ale jakos to sie nie  sklada. Tez sie martwi. I podejrzewam flustracje wylewa na mnie.

Dlaczego dziwne? Wręcz normalne przecież. Ot chłopak zderzył się z rzeczywistością w kwestii kobiecych poglądów na ich niezależność. Pod publiczkę to wszędzie można się dowiedzieć jak to dziś kobiety chcą być samodzielne w życiu, równouprawnieniu itd. W codziennym życiu zaś wychodzi brutalna prawda, że równouprawnienie nie miało oznaczać równego podziału wzajemnych obowiązków. To miał być dostęp kobiet do tzw. męskich przywilejów i obciążenie mężczyzn obowiązkami, które dotąd uchodziły za przypisane do kobiet.
Dlatego facet ma się udzielać w pracach domowych, w wychowywaniu dzieci, mieć zawsze czas dla swojej kobiety żeby ją wysłuchać, pocieszyć, przytulić. Tylko, że po staremu ma przynosić do domu worek kasy żeby ten dom utrzymać, bo od tego on jest Kobieta ma się realizować i zapewne wiele chętnie się dołoży i dokłada do utrzymania rodziny ale to ciebie facecie nikt nie zwolnił z obowiązku tyrania i zarabiania na kobietę i wianuszek dzieci. To ty będziesz winny jeśli twoja kobieta i dzieci wylądują na bruku. To ty (*) będziesz dla otoczenia łajzą, a nie facetem. Co najważniejsze będziesz łajzą też dla swojej kobiety.

(*) - ty, znaczy każdy facecie, nic osobistego

To będzie trochę poza tematem, za co przepraszam, nie dotyczy to autora dosłownie, ale chyba jakieś ziarno prawdy jest w tym, co napiszę.

Snake - nie wrzucaj WSZYSTKICH facetów i WSZYSTKICH kobiet do jednego wora. To jest moje subiektywne spostrzeżenie - to faceci zniewieścieli bardziej niż kobiety zamieniły się w chłopów/feministki . Historycznie, zaczynając od tego, że rodzice, wyzbywali się taniej siły roboczej=córki, musieli jeszcze facetowi zapłacić posag! W większość kultur poza europejskich, to facet "kupując" sobie żonę musiał za nią zapłacić. Jak faceci szli na wojenki, to kobiety same musiały sobie radzić w gospodarstwie. Nawet w "Panu Tadeuszu" masz obrazek, gdzie Zosia zajmuje się kurami, niby nieletnia szlachcianka, a pracuje w gospodarstwie . Podział obowiązków wynikał z życia, z naturalnej potrzeby, a nie z widzi-misie męża, czy żony.

To że kobiety pracują na dwa etaty - w pracy i w domu, to nie jest nic nowego. Tym co tak oburza wielu facetów, i jest czymś odmiennym w naszej kulturze, to właśnie obrazek faceta, który zajmuje się domem, dziećmi. Ale dlaczego to jest dziwne? to są cudze dzieci?, cudzy dom? cudze problemy? Skąd to oburzenie, że jak kobieta nie zajmuje się tym wszystkim (bo jest feministką, bo ma depresję, bo ...cokolwiek - jej się nie chcę) to jest zła, a jak facet w analogicznej sytuacji się znajdzie - to wszystko OK?

Widzę tu pewne obustronne "zmęczenie materiału". Jest mi przykro, że macie tak duże problemy finansowe, one z pewnością spędzają sen z powiek i ja to rozumiem. Jednak codzienna rutyna, jaką opisujesz, jest udziałem wielu, wielu małżeństw po latach wspólnego życia razem. Wszyscy mamy obowiązki, o których piszesz - praca, późne powroty do domu, zajmowanie się dziećmi, przyziemne obowiązki domowe. Dzień jak co dzień. Jednak ... są związki, w których do tak drastycznego spadku pozytywnych emocji względem drugiej osoby niekoniecznie dochodzi, bo ludzie drobnymi gestami jakoś podtrzymują bliskość. Fajnie by było, gdyby udało Wam się POROZMAWIAĆ. Po prostu. Nic tak nie zbliża ludzi jak rozmowa. Jak jest bliskość emocjonalna, bliskość fizyczna jest jej naturalną konsekwencją.

Pisząc o rzeczach, które nie kosztują, a które mogą sprawić, że żona spojrzy na ciebie "łaskawszym okiem" to drobne gesty, które facetom mogą się wydać idiotyczne i nic nie znaczące, ale kobiety je lubią - to może być jakiś czuły sms w ciągu dnia, z pewnością przytulenie, ot, tak sobie, bez podtekstu seksualnego, miły gest - typu głupi kwiatek bez okazji, fajny tekst zapisany na karteczce i przyczepiony do lodówki. pppp.pppp - ZASKOCZ żonę! I to nie ma być jednorazowa akcja.

Widzę u ciebie, pppp.pppp, spadek nastroju i zniechęcenie. Wszyscy takowych doświadczamy od czasu do czasu, to normalne.

Ja bym nie interpretowała w kategoriach katastrofy, że nie odczuwasz bardzo braku obecności żony podczas kilkudniowej nieobecności. To normalna reakcja - czy ona jest zbiornikiem tlenu dla ciebie, że żyć bez niej się nie da? Toż to nie początki znajomości, faza ZAUROCZENIA, kiedy "umiera się", bo się tej drugiej osoby nie widzi. To jest kolejny etap w relacji, nie nazwałabym go obojętnością, a stabilizacją.

To oczywiste, że nie. Jeśli oboje pracują, to oboje dzielą się obowiązkami w domu. Natomiast autor po prostu przyjął bezdyskusyjnie na siebie rolę tego co ma jaskinię zabezpieczyć ale i ogarnąć ją musi, i o jakość ogniska domowego zadbać. A tu może faktycznie trzeba mięcho pod próg jaskini przytargać, a samemu pójść się rozerwać...

Muszę to skomentować bo nie wytrzymam :-)

Wy mężczyźni często nie wiecie gdzie zaczyna się seks. Dla nas kobiet seks nie zaczyna się wieczorem w łóżku, gdy zgaśnie światło w pokoju u dzieci..
Dla nas kobiet seks zaczyna się dużo wcześnie. To jest miła atmosfera w domu, drobne czułości okazywane sobie przy np. kolacji itp.
A u Was mniemam wygląda to tak, ze przychodzisz po pracy zmęczony, a automatu zamienisz parę słów z żoną ( która jest już wqurzona po całym dniu siedzenia w domu z dziećmi i brakiem możliwości kupienia kiecki, którą widziała dziś na wystawie ), przytulisz czy uśpisz potomka, a potem wchodzisz do Waszego łóżka i "mówisz" tam dam jestem więc ma być seks..
Potem jak ona mówi przestań, to uruchamia Ci się wizja zaspokojenia chuci z koleżanką z pracy, bo ileż można się starać w domu.

Dojrzewasz do decyzji o rozstaniu, bo w Twoim mniemaniu nie da się tego uratować i będzie Wam lepiej osobno.

Ok, tylko przeanalizujmy sytuacje po Waszym rozstaniu
Ty - odchodzisz, ustalasz wysokość alimentów, które płacisz na dziecko, ustalasz harmonogram odwiedzin i opieki nad nim w końcu wiążesz się z inną kobietą i zaczynasz od nowa..
Ona - zostaje sama z dzieckiem, bez pracy z alimentami w wysokości np. 1000 zł z czego ma utrzymać dziecko i mieszkanie. Ma ograniczone możliwości zarobkowe, bo ktoś to dziecko musi wychować, a w końcu ( chyba z tym najgorszym ) tzn z wizją, że została porzucona dla innej kobiety tylko dlatego, że nie chciała wieczorami dawać dupy..

Bez względu na Twoje motywacje ona tak właśnie będzie się czuła. I po części będzie miała rację bo uważam, że powinniście zawalczyć o siebie, porozmawiać, gdzieś we dwoje pojechać..
Rozstać się zawsze można, ale u was jest szansa..

...ale to ty się jej czy ona tobie się oświadczyła?

napisałeś to bezosobowo - kto miałby się ciebie pytać o twoje preferencję?
zakładam, że ze swoją (obecnie) żoną przed ślubem rozmawiałeś na różne tematy

Lawirujesz jak mój M. - on zawsze ma 100% racji i zawsze wychodzi na to, że to ja czegoś nie zrozumiałam, że nie to miał na myśli....

Jak mam rozumieć twoją wypowiedź -  że kobiety mają być hop do przodu i dostawać po nosie, bo chcą równouprawnień, a faceci muszą podtrzymywać sztywne, archaiczne schematy społeczne???
Dlaczego myślisz, że uwierałaby cię etykietka "utrzymanka"? Jesteś za równouprawnianiem, czy za klasycznym podziałem ról?

Może nie wszystkie kobiety i faceci chcą równouprawnienia? Szkoda tylko, że model klasyczny działa, gdy wszystko jest OK, a gdy jedno nie sprawdza się w takim układzie, to winę zwala się na równouprawnienia, emancypację kobiet, itp i to tak tendencyjnie rozumiane.

Zgadzam się, że rozstanie to nie jest najlepsze rozwiązanie. Kilka pragmatycznych powodów znalazło się już w postach powyżej. Ale co szczególnie istotne, wydaje się, że rozstanie jest jednak pewną ostatecznością, zarezerwowana na czasy, gdy inne, mniej drastyczne rozwiązania się nie sprawdzą, albo między ludźmi nie ma już niczego wartościowego, co chcieliby zachować i chronić. W twoim małżeństwie, na szczęście, aż tak źle nie jest. Nie jest wesoło i kolorowo, ale nie ma też dramatu
Ja po raz kolejny zachęcam ciebie, ppppp..., żebyś z żoną zaczął rozmawiać. Tylko nie o dupie maryni, nie o tym, że żona taka i owaka, nie o tym, że ty byś chciał, ty uważasz, tobie się (nie)podoba. Namawiam cię, żebyś zaczął mówić, co czujesz: o swojej frustracji, o swoim zniechęceniu, o twoim poczuciu osamotnienia, o swoim poczuciu przeciążenia aktualną sytuacją, o chęci ucieczki do "alternatywnej rzeczywistości" , o swoich odczuciach, że "zawaliłeś", bo nie jest tak, jak byś chciał, żeby było. Zacznij się z żoną komunikować na poziomie uczuć, obniż gardę, pokaż jej trochę swoich uczuć, prawdziwej esencji siebie. Pokaż kim jesteś, tam w środku, wewnątrz.

Dobra. Ja kwestie chce/nie chce seksu rozumiem tak: jesli zona nie mam ochoty na seks, spi w pizamie, pod osobna koldra, lub w inny (nie wiem jaki) sposob to manifestuje. A nie spiac pod jedna posciela kladzie sie np. bez majtek. No sory ! Nie chce seksu wogóle - spie osobno a nie podniecam ochote w partnerze. Jesli kobieta uzywa seksu jako kary/nagrody ustala sobie jakies reguły - zachowuje sie jak bym chciala ma seks.  W moim przypadku brak seksu to taka forma prania mózgu - jak chcę (ja) spac osobno ,- to obraza. Jak spimy razem, to pretensje. I gdzie tu logika ?

PS. nagradzanie lepiej motywuje niz karanie.

No tyle lat praktyki...

Ja nie jestem za niczym Zwróciłem uwagę na to, że obecnie modna jest presja na tzw. równouprawnienie. Czyli niby równy podział obowiązków, odpowiedzialności itp., a ....

właśnie jak coś nie jest OK, to się okazuje, że nie oboje nawalili tylko facet jest do dupy. Bo nie zadbał o bezpieczeństwo rodziny. Wtedy pryska mit tego równouprawnienia.

To jest bardzo logiczne. To co ty czujesz po prostu kompletnie jej wisi. Spanie bez majtek to raczej norma i wygoda i nic z zachęcaniem do seksu nie ma wspólnego na tym etapie. Prawdopodobnie to, co ty masz ubrane, to też kompletnie jej obojętne.
Nie chce natomiast zamieszania w domu, żeby np. syn widział, że śpicie osobno w innych pokojach. No i straciłaby też wtedy trochę kontrolę nad tobą. Nie mogłaby wtedy już udawać, że wszystko jest cacy.
Kup sobie może chociaż tą drugą kołdrę...

Snake - nie musisz się tłumaczyć ze swojego życia, to nie przeciw tobie, tylko tak ogólnie , żeby poczuć jak niby to samo, a jednak dla kobiety i dla faceta zupełnie coś innego. Wcześniej padł przykład spania bez majtek - dla kobiety wygoda, dla faceta kara.

i tutaj się zgadzamy - ja też opowiadam się za świętym spokojem

Przez cala zaistniała sytuację w Twoim domu, poznajac kogoś kompletnie odmiennego niż to co masz na co dzień, twardo stojącego na ziemi, podswiadomie jesteś nią zainteresowany. Piszesz o swoich problemach z pewnym smutkiem i odnosze wrażenie, ze zona jest mimo wszystko dla Ciebie kimś ważnym mimo rzeczonego "romansu". Chcesz rozwiązać problemy ale w jaki sposób, zastępując go nowym ?! Wspolczuje kłopotów finansowych. Próbowaliście rozmów z doradca finansowym ? Oboje dotyczy was ta sytuacja i nie pozwol żeby przez jeden z kłopotów rozpadła się rodzina. Jak piszesz macie dzieci.
Wspomniales o tym, ze od roku myślisz o koleżance, Twoim zdaniem czujesz do niej cos więcej niż tylko odskocznie i bezpieczeństwo ?

Brednie. Kobieta ma prawo NIE MIEĆ OCHOTY na seks. To po pierwsze. Ten znak zapytania oznacza, że to cię dziwi?...

Oświadczaj CO? "A teraz będzie seks. Kładź się."

Dziwny tok rozumowania w tej wypowiedzi. Oświadczenie wyklucza jakiekolwiek pytanie, na które kobieta miałaby szansę cokolwiek odpowiedzieć. I jak najbardziej cię zapewniam, że w każdym związku może pojawić się chwilą, kiedy kobieta może seksu odmówić, bo ją partner na przykład podle traktował cały dzień, jest chora czy zmęczona. Kobieta to nie przedmiot.

Niedojrzały i skupieni na sobie ludzie potraktują taką sytuację jako "nagradzanie i karanie" seksem.

Tu problem jest inny. Po latach rutyny namiętność się wypaliła. Ci państwo od dawna nawet ze sobą nie rozmawiali - wymiana komunikatów typu "Kup mleko" czy "Popsuła się pralka" rozmową, która zbliża ludzi, nie nazwę.

Dobry, satysfakcjonujacy dla obu stron seks jest na końcu tego łańcuszka.

Jak się kobieta czuje pożądana, atrakcyjna i bezpieczna przy mężczyźnie, wtedy może z łóżka nie wychodzić i zaoferować mężczyźnie wspaniały seks, nie mechaniczny stosunek mający na celu zredukować napięcie seksualne faceta.

Autor i jego żona oddalili się od siebie emocjonalnie już dawno temu, to jest problem.

EDIT

pppp.pppp, tu już kilka wątków o podobnych problemach w sferze seksualnej było. W tym, który wklejam, zapoznasz się z najróżniejszymi punktami widzenia.

http://www.netkobiety.pl/t94898.html

Averyl -wtdaje mi sie, ze problemem dzisiejszych męzczyzn jest nie czego chca od zycia, tylko czego kobiety oczekuja od nich.

Jesteś w klasycznym związku: ty - od zarabiania, ona - od domu, dzieci. Oboje się na to godzicie, no więc na jakiej podstawie mówisz, że ona nie wie, czego chce?
Ona chce, abyś rozwiązał problemy finansowe, w końcu taką rolę przyjąłeś, być może rzeczywiście wymierza ci karę - brak seksu, bo nie spełniasz się jako głowa domu, a ona chce pozostać przy swojej roli pani domu-matki-domatorki-hobbistki, sam napisałeś, że ona się zmusza i chodzi do pracy, wbrew sobie.

Nie oceniam waszego związku, to co napisałam, nie oznacza, że jedno ma rację, a drugie nie. Widzę dwoje samotnych, nieszczęśliwych ludzi w tym związku.
Gdybyście mieli czyste konto, to rozstanie byłoby najlepszym wyjściem, ale chyba jesteś człowiekiem, który chce mieć rodzinę, który ma poczucie odpowiedzialności za dzieci, za żonę, więc rozstanie nie jest rozwiązaniem, zwłaszcza, że masz problemy finansowe. Rozwód będzie oznaczał tylko nawarstwienie i skumulowanie problemów. Wydaje mi się, że chyba tylko poprzez rozmowę musisz dotrzeć do swojej żony. Być może jej potrzebna jest pomoc psychologiczna (depresja), być może potrzebny jest jej kop w du** by się wzięła za siebie - nie wiem, to ty musisz do tego dotrzeć.

Chyba nie doczytałeś, ona też pracuje, tylko jej praca nie przynosi takich wymiernych korzyści jak praca autora, ale trudno uznać to za jej winę  ponieważ obydwoje podjęli decyzje o dziecku, kobiety wypadają z rynku pracy i konkurencji później trudniej im wrócić do dobrej pracy, bo przeważnie jest już ona zajęta.  On może pozwolić sobie na dłuższą pracę ponieważ w domu w tym czasie dzieckiem zajmuje się żona, to ona pomaga przy lekcjach, chodzi z dzieckiem po lekarzach itp.
Zrobienie prania, czy ugotowanie przez autora nie jest w tym przypadku jakimś wielkim poświęceniem.

Chyba cos jest na rzeczy. Chyba jestem manipulowany. Jesli w rozmowie od malzonki slysze tylko jak jest jej zle, ze ma dola, ze nic jej nie wychodzi a jak zadzwoni telefon, to momentalnie w stosunku do kolezanki jest radosna, wesola i usmiechnięta, to chyba cos jest nie tak ,? Ja nie potrafie tak zmienic nastroju. Chyba ze dla kobiet to normalne.
Jesli prosba wylaczenia telewizora o 12 godzine   bo nie moge usnac a za 6 h musze wstac jest powodem do focha - to faktycznie mojej zonie "wisi" co ja czuje.

Do mezatych planujacych romans z samotnymi matkami : dobrze sie zastanowcie z kim macie doczynienia. Bez zlosliwosci -jest jakis powod tej samotnosci.

Napisz "coś" więcej, żebyśmy mogli wnioski wyciągnąć zamiast snuć domysły.

A tak na marginesie, zdajesz sobie sprawę z tego, że tak uogólniony osąd może być krzywdzący i niesprawiedliwy? Jesteś na kobiecym forum, gdzie także samotnych matek nie brakuje i część z nich pewnie nie zasługuje na wrzucenie ich do jednego wora z tymi, które faktycznie mógłbyś w tym worze upchać.

Zgadzam sie w 100%. Nie mozna wszystkich wrzucac do jednego wora. Osoby samotnue samotnie wychowuje dzieci nie maja ławto. Przez to, te osoby nie zawsze "w srodku" sa takie jak pokazuja sie innym. Mozna łatwo je zranic, mozna tez sie "sparzyc". Nie mialem nic złosliwego na mysli. To, ze ktos jest sam, z czegos wynika, i wchodzac w relacje z taka odoba trzeba brac na to poprawke. Nie koniecznie jest on takim jak sie wydaje. Sorry jesli kogos urazilem.

Coz, rozczaruje Cie - nie planowalem romansu. Zauroczylem sie, i to mocno, to fakt. Forumowicze wybili mi to z glowy, na szczescie. Kolezanka nie rozczarowala mnie, jest ok. Ale klapki z oczu opadly, i troche inaczej pewne rzeczy sie prezentuja. A zona, coz .... moge sie starac, moge probowac cos naprawic ale jak oglosze upadlosc konsumencką, to prawdopodobnie sie ze mna rozwiedzie. W to akurat jej wierze.

Czy bedzie jak piszesz okaze sie niebawem.    Poczatek przyszlego tygodnia  rozpocznie proces ktorego juz nie da sie powstrzymac. Jaki bedzie efekt nie wiem. Moja zona chyba dostrzegla, ze nie do konca prawodlowo mnie oceniała.  Ocieplenie moze nastapi, ale "na fajerwerki" nie ma co liczyc. A wsparcie by sie przydalo.

Chcesz mnie sprowokowac czy masz po prostu gorszy dzień ? Czytalem Twoje posty i uwazalem Cie za osobe inteligętną

Juz pal licho motywacje. Jest "ocieplenie" wiec jest klimat do spokojniejszej rozmowy. Pamietajac co pisalas staram sie mowic o tym co odczowam. Teraz mam mozliwosc choc nadal podejmowane sa proby licytacji "komu jest gorzej". Zobaczymy co bedzie .... Trzymam sie Twoich rad.
Ps. Chyba troche motywacja jest obawa i strach

Twoje przeczucie, co jest aktualną motywacją twojej żony, jest pewnie bliskie prawdzie. Warto o tym pamiętać, żeby nie spocząć na laurach, bo i dla ciebie, i dla twojej żony to dopiero początek do czegoś nowego, do nowej jakości w waszej relacji, ale tylko pod warunkiem, że będziecie szczerzy z sobą i z partnerem.
W sumie nieważne jest od czego się zaczyna, ale na czym się kończy. Jeśli ocieplenie relacji powodowane strachem twojej żony jest dla ciebie tym, czego oczekiwałeś i jest dla ciebie satysfakcjonujące, to właśnie dobrnąłeś do celu, ale jeśli chciałbyś czuć i wiedzieć, że jest przy tobie ktoś, na kogo możesz liczyć w trudnych źyciowych sytuacjach; ktoś, kto będzie stała tobą murem; ktoś, dla kogo twoje dobro jest ważne i cenne, to jeszcze trzeba "popracować"