Problemy + Kolezanka z pracy - Netkobiety.pl

Nie jest żenujące wymienienie bez zastanowienia miłych dobrych pozytywnych cech zony z która sie mieszka. Jakbys takie widział to okresliłbys to w kilku a nawet jednym słowie że ja po prostu kochasz, że jest najwazniejsza w twoim zyciu, Więc przemyśl to na spokojnie bo mimo wypowiedzi tu to twoje zycie. Ale z całą pewnościa nie ułozysz go z koleżank.ą bo nie weźmie na siebie bagazu faceta z provblemami i alimentami kobieta która jest wyzwolona od takich problemów. Ona potrzebuje dowartościowania a ty jestes łatwym obiektem z uwagi na problemy domowe. Dostrzez zalety zony zanim bedzie za późno.

Przeczytałem wątek od początku. Lektury trochę się nazbierało, więc możliwe, że wiele istotnych spraw przeoczyłem, nie zatrzymałem uwagi. Jednak tak na gorąco mam pewne refleksje. I_see_beyond radziła zapoznać się z innymi, podobnymi tematami, bo sprawa jest typowa, zwyczajna, powszechna. Przyszłość i chyba Averyl postulowały (czy może proponowały) szczerą rozmowę, bez lęku, bez oczekiwań. Odniosłem wrażenie, ze największym problemem, jaki tu jest widziany, jest ryzyko "zdrady fizycznej" (dokonaną już chyba zdradę emocjonalną raczej się pomija albo przeoczyłem...)
Zatem, idąc za radą I_see_beyond, gdyby spróbować oprzeć propozycję rozwiązania na tym, co zostało napisane w innych tematach, można znaleźć proste rozwiązanie. Autor nie musi wyrzucać koleżanki z głowy. Koleżanka jest problemem, dopóki jest tajemnicą ukrywaną przed żoną. Z tematów dotyczących zdrady jasno wynika, że tym, co w zdradzie boli, jest kłamstwo, ukrywanie. Najprostsze rozwiązanie - ujawnić potrzebę kontaktów z koleżanką. powiedzieć o tym żonie. Jesli żona też nie jest jakąś niespotykaną indywidualistką lecz - przepraszam za określenie, ale nawiązuję do typowej sytuacji autora - typową kobieta w związku z problemami, zaboli ją kłamstwo i tajemnice. Nie sama koleżanka. Jeśli to się sprawdzi, odpada chyba ryzyko, o którym pisała I_see (czyli rozpoczęcie przygody z koleżanką może skutkować kolejnym problemem i bólem wielu osób). Jak się zdaje podstawą jest prawdomówność i nieukrywanie niczego przed żoną.
Ma to oczywiście związek z postulatem Przyszłości i Averyl. Szczera rozmowa z żoną, bez lęku...

Niestety, mimo kuszącej łatwości rozwiązania tego problemu, nie wierzę w to rozwiązanie. Nie wierzę, że to wystarczy. Nie wierzę w gotowość obu stron, do takiego postawienia sprawy. Szczera rozmowa bez lęku - na pierwszy rzut oka wydaje się OCZYWIŚCIE czymś dobrym. Czymś, czemu niczego nie można zarzucić. A jednak zarzucić można. Szczere rozmowy bez lęku dobre są na początku, gdy dopiero szykujemy się do związku. Ryzykujemy wtedy, że okaże się, że nie pasujemy do siebie i nie zdecydujemy się na związek. Tu mamy sytuację związku dokonanego i trzeba sobie zdawać sprawę z tego, że taka rozmowa może nieść ryzyko... zakończenia związku. I w tym momencie wydaje mi się niezrozumiałe - dążenie do zapobieżenia zdradzie z jednej strony i chyba o wiele lżejsze podjęcie ryzyka zakończenia związku.

Oj, chyba to było dość szybkie i pobieżne czytanie.

To ja śpieszę podkreślić i ewentualnie jeszcze raz innymi słowy przedstawić swój punkt widzenia w tym temacie na problem autora oraz moją ewentualną radę dla autora odnośnie tajemnic, koleżanek i "głowy" ogólnie.

Nigdzie takiej rady nie udzieliłam i nie napisałam nic podobnego. Tematy warto przejrzeć, żeby zobaczyć, że takie układy opisane przez autora wpisują się w pewne schematy (np. długi staż w z związku, problemy małżeńskie, pojawienie się atrakcyjnej osoby trzeciej), no i poczytać, co przede wszystkim oznacza zdrada dla ZDRADZONEGO. Głównie zdradzeni zakładają wątki w dziale o zdradzie i  rozstaniach - przepracowują własne, ogromnie trudne i bolesne emocje. Tam autor nie znajdzie rozwiązania swojego problemu. On znajdzie rozwiązanie SAM, w realu, BYĆ MOŻE refleksje, jakie będzie miał po lekturze forum mu w tym pomogą.

Podsumuję jeszcze swoje stanowisko tutaj, aby stało się jasne dla wszystkich, również tych, którzy w temat się nie wczytują. Po pierwsze, w swoich postach na tym wątku skupiłam się na przedstawieniu mechanizmu jak to krok po kroku można popłynąć emocjonalnie w stronę koleżanki kiedy się ma problemy w małżeństwie. Po drugie, zwróciłam autorowi uwagę, jak będąc uwikłanym w myślenie o kimś innym, postrzega się swojego stałego partnera. Po po trzecie, podkreśliłam, iż każdy z nas podejmuje WYBORY życiowe, za którymi idą określone KONSEKWENCJE.

Moja rada jest w takich sytuacjach jedna - tak, mamy emocje, nie nad wszystkimi niektórzy panują, jednak obok emocji jest jeszcze coś takiego jak ROZUM I WOLNA WOLA, do stosowania których zawsze gorąco zachęcam.
I jeszcze raz podkreślę: wybór = konsekwencja tego wyboru.

A po czwarte w kontekście mojej własnej osobistej historii oraz zabierania głosu na różnych wątkach o zdradzie prezentuję zawsze JEDNO STANOWISKO - "koleżanki", między którymi to a zajętymi mężczyznami "iskrzy", jak to opisał sam autor - stanowią realne zagrożenie dla związków przeżywających kryzys. Autor to dostrzegł, dlatego się tu zalogował. I z tego co wyczytałam oboje z żoną zdecydowali się na związek oparty na wierności. To dla nich jest WARTOŚĆ.

I tak, jeszcze raz to napiszę - wejście w relację z taką "koleżanką", z którą iskrzy, oznacza zranienie wielu osób. Zdrada to EMOCJE. Bolesne. Ten motyw pojawia się w każdym temacie tutaj.

ppppp.ppppp zastanowiłeś się? umiałbyś odpowiedzieć na pytania:

Summerka, masz troche racji. Na pewno zdrade inaczej odbieraja męzczyzni inaczej kobiety. Natomiast czy sensowne jest informowanie zony ze inna kobieta mi sie podoba ? Jak dla mnie jest to pozbawione sensu.

@ I-see_beyond
Może więc zbyt daleko zaszedłem z interpretacją Twoich słów. Te uznałem jednak za zachętę:

do zapoznania się z historiami innych ludzi i na ich podstawie, jak odczytałem, można spróbować znaleźć rozwiązanie. Wiemy, że zdrady są złe, wiemy, że sprawiają ból. Ale też wiemy, co boli. I przynajmniej ja zauważyłem, że bardzo ważny jest problem kłamstwa. Że na tym polega zdrada i ból z nią związany. A z drugiej strony szczerość jest uznawana za cenną wartość.

ppppp.ppppp - podzieliłem się z Tobą tym, czego się dowiedziałem na forum, w rozmowach z innymi lub tylko po przeczytaniu dawnych historii. Rozumiem Twój sprzeciw, bo "na zdrowy rozum" tym, o co żona mogłaby mieć pretensje jest inna kobieta. Seks z inną. Jednak czy na pewno? Jeśli dla żony seks jest nieistotny (nie ma już nań ochoty), to czy jesteś pewien, że seks z inną będzie ją jakoś szczególnie zajmował? Rozmawiałem tu z kobietą zdradzoną emocjonalnie (seksu na boku nie było) i zapamiętałem w jej wypowiedzi bardzo wyraźne stwierdzenie, że każde kłamstwo uznałaby za zdradę. Nie tylko flirt czy jakieś sprawy związane z inną kobietą. Jeśli zataisz przed żoną, że zdobyłeś jakieś dodatkowe pieniądze, by móc je wykorzystać dla siebie, byłoby to uznane za zdradę przez tą kobietę, z którą rozmawiałem. Wydaje Ci się to dziwne?
Podobno znaleźliście rozwiązanie Waszych problemów, czy raczej ich części, jak wyczytałem w słowach I_see_beyond, czyli zdecydowanie się na życie w wierności, co stanowi dla Was wartość. Być może to rzeczywiście pomoże Ci wyrzucić koleżankę z głowy. Teraz motywuje Cię uznanie dla słusznego kierunku. I tego uznania, jak sądzę, będziesz potrzebował, by mieć siłę na trwanie w tej decyzji.

Averyl, bardzo możliwe, że mieszam pojęcia, że nie wstrzelam się dokładnie w taki sens Twoich wypowiedzi czy wypowiedzi innych osób. Niemniej jednak zainteresowała mnie koncepcja szczerej rozmowy. Zastanawiam się w imię czego miałaby być ta rozmowa. Miałaby rozwiązać problem czy ratować związek? Jako droga do rozwiązania problemu być może się nadaje. Rozwiązaniem problemu może być rozwód i szukanie innych możliwości "życia". Problematyczne to się staje, gdyby miało chodzić o ratowanie związku. Zauważasz, że to nie rozmowa jest ryzykowna, ale sama sytuacja, o której mieliby rozmawiać. Owszem - nie rozstaną się z powodu szczerej rozmowy. Ale szczera rozmowa może być postawieniem przed koniecznością wykonania ruchu. Inaczej jest domyślać się, że "już mnie nie kocha", inaczej jest usłyszeć "nie kocham Cię już a sił do walki o nasz byt dają mi cieplejsze myśli o koleżance". To jest jasne, że niebezpieczna dla związku jest sytuacja, którą wspólnie wytworzyli. No i właśnie - wytworzyli ją wspólnie. Oboje ją znają na tyle, na ile to jest widoczne i na ile mogą przeczuwać. Swoistą rozmową są już ich zachowania wobec siebie. Jeśli podjęli się stworzenia związku (czy mogę domyślać się, że do śmierci?) dbanie o trwałość związku jest chyba tak samo ważne, jak unikanie zdrady, jeśli nie ważniejsze. Człowiek, który ma takie problemy w związku, jak autor, nie powinien porywać się na totalną, szczerą rozmowę bez lęków, o wszelkich bolączkach, lecz znaleźć siłę w sobie na walkę. Rozmowy - owszem, jeśli już koniecznie chcą, w konkretnych sprawach, np. kwestia seksu ("czy robię coś źle, że nie masz ochoty na seks ze mną?" - chociaż i tak moim zdaniem to ślepy zaułek).
Szczera rozmowa to przereklamowany półśrodek. Coś jak lek na objawy zamiast profilaktyki i zdrowego odżywiania się i trybu życia. Czy nie lepiej dłużej przechorować jakąś chorobę ale uniknąć skutków ubocznych leku? Taka totalnie szczera rozmowa mogłaby pozostawić rysy, pęknięcia. Jest to realne ryzyko. Dlatego uważam, że pppp dobrze zrobił nie opowiadając  żonie tego wszystkiego, co nam tutaj opowiedział. Szukając rozwiązania problemów powinien mieć na względzie nie tylko kwestię wierności, ale i trwałości związku. Chyba, że się mylę i najistotniejsza w związku jest wierność.

@Averyl
Nikt z nas nie zna dobrze sytuacji autora. Wszyscy "gdybamy", "szukamy po omacku". Można chyba przyjąć, że oboje przestali być dla siebie wsparciem w tym najgłębszym znaczeniu. Nie są sobie tak bliscy, jak być może chciałoby się. Wiemy jednak, że zawarli związek, zobowiązali się do stworzenia ogniska domowego i mają dzieci, wspólne zobowiązania. Nawet jeśli miłość już się ulotniła, te zobowiązania pozostały. Zresztą to nie tylko kwestia zobowiązań. Nawet jeśli nie kochają się już, to jednak są sobie bliżsi, niż sąsiedzi, niż znajomi, nadal są w stanie pomagać sobie, gdy ktoś z nich będzie potrzebować pomocy. Dlaczego z tego rezygnować? Mam wrażenie, że większość wpisów w tej dyskusji zajmuje się kwestią niebezpieczeństwa zdrady i przed tym chce uchronić ppppp i Jego żonę. Rozstanie jest brane pod uwagę jako jedna z możliwości rozwiązania problemu. Jeśli tak, to należałoby chyba założyć, że rozstanie jest mniej bolesne niż zdrada. A to chyba trudno założyć. Jeśli jednak dopuszcza się takie myślenie, że rozwód byłby rozwiązaniem problemów, dlaczego bez zastanowienia odrzucać inny wariant mniejszego zła, czyli dopuszczenie seksu na boku, jeśli to pozwoliłoby autorowi na czerpanie sił do starań o ich dobrobyt? Koleżanka, jak to wszyscy zauważają, pojawiła się jako forma ucieczki od problemów. Nie zaś jako pogoń za rozrywką. To coś znaczy. Teoretycznie można twierdzić, że gdyby ppppp czas poświęcany na myślenie o koleżance poświęcił problemom, już miałby ich mniej lub już by je rozwiązał. Jednak to tylko teoria, bowiem bezustanne zajmowanie się problemami, bez wytchnienia, doprowadzi w końcu - w przypadku problemów niemożliwych do rozwiązania od razu - do załamania i być może do spotęgowania problemów. I to chciałbym poddać pod refleksję : dlaczego ewentualne rozstanie = TAK. UCZCIWE, a ewentualny seks na boku = NIE. NIEUCZCIWE. Czy nie są to "równoprawne" rozwiązania?
W przypadku rozstania nie mamy żadnej gwarancji, że obojgu będzie lepiej. Może będzie lepiej jednemu a drugiemu gorzej? Może oboje na tym stracą? Nie mieliśmy informacji, że są związkiem patologicznym, nie ma alkoholizmu, przemocy. Tylko prawdopodobnie wypalenie.
Będzie świetnie, jeśli rzeczywiście autor zrezygnuje z myśli o koleżance, ale nie będzie to wcale łatwe, coś będzie musiało być odskocznią od problemów a finanse i brak czasu nie zostawiają tu szerokiego pola możliwości. Odskocznia najprawdopodobniej znajdzie się w myślach.

Przeczytalem ostatnie posty. Mam pare przemysleń.
1 -, z kolezanka nie doszlo do zblizenia. Caly czas byl jakby flirtem. Wie co o niej sadze. Blizsze relacje byly na przemian gaszone zarówno z jej jakjak i mojej strony. O stworzeniu zwiazku z nia nie ma mowy, pozabijamy sie. Natomiast ciagle myslenie o niej bylo meczace.
2 - opowiadam sie w tym momencie za zona i rodzina. Bedzie ciezko. Motywacje w sobie znalazlem - chce oszczędzic zonie i dzieciom bólu. Niestety, taka motywacja, jesli niebedzie wiazac sie z satysfakcja, na dlugo mi nie starczy.
3 -na dotychcasowe relacje z żona wplyw miala,sytuacja finansowa. Utrzymanie rodziny iobsluga zobowiazań spadly na mni, a majac zmienny dochod, spedzalem w pracy po 12h, i tak byly miesiace ze nie starczalo, a w domu słyszalem ze np. za pozno wracam. To powodowalo u mnie flustracje i bunt, tym bardziej ze sam juz bylem zmęczony tą sytuacja. Dla informacj - mycie garów i dzieci lezalo po mojej stronie.
4-  co czuje do zony ? Nie jestem w stanie tego jedniznacznie okreslic. Lubie jej bliskosc, lubie przytulic ją podczas snu, martwie sie o nia, chcialbym zeby byla szczesliwa. Ale z drugiej strony do szalu doprowadza mnie narzekanie i zrzucanie winy na mnie. Co do narzekania - kazdy a prawo czuc sie zle i ponarzekać ale niemalze codzienne narzekanie, powoduje u mnie ze sie "uodparniam" i zdaza sie ze nie zareaguje. Co z kolei rodzi pretensje z drugiej strony. I kolo sie zamyka. I szlak trafia adorowanie zony, dowartosciowanie, milą atmosfere.

5 - widoki na zmiane relacji kiepskie, poniewaz sprawy finansowe nie zostaly zamkniete, i na nowo bedzie ciezko. Co prawda to dodatkowo powoduje, ze chce uchronic rodzine przed nieprzyjemnosciami, ale spowoduje ze wroca wczesniejsze probleyy. Zeby cos poprawic, musze sam sie ogarnąc.

Fajnie, że myślisz o niej, o dzieciach, o was jako o rodzinie. Porozmawiaj z nią na spokojnie, powiedz jej o tym, przyjmij na spokojnie, co on ma ci do zarzucenia (choćby to była praca do późnych godziny ), skupcie się na tym, co można zmienić (na nie powielaniu schematu błędów), nie na pretensjach. Być może wiele razy będziesz musiał spróbować, ale pisałeś, że ona ma depresję, więc będzie mieć jeszcze mniej motywacji do zmiany. Uświadom jej, że właśnie jest ten moment, by ratować wasz związek, zanim wszystko rozpadnie się.
Spróbuj zmienić swoje myślenie o takich sytuacjach - nie chodzi o to, kto ma rację, a kto nie, tylko o błędne koło. Sam zauważyłeś akcja - reakcja, ktoś musi być tym kto to przerwie, spróbuj ją zaskoczyć inną reakcją, zamiast nie reagować, zaproponują, że np. jutro wrócisz wcześniej o 17, zapytaj się jak chciałabym spędzić ten czas.  Być może sama uzna, że jednak musisz pracować, bo inaczej będzie nękać was windykator, a może spędzicie miło czas, co pozwoli psychicznie odpocząć, nabrać jakiegoś dystansu i większego zrozumienia dla sytuacji.
Spróbuj pomyśleć o jakiejś nawet małej zmianie w waszym życiu - niech będzie jeden wieczór tylko dla niej, tylko dla ciebie, albo kilka godzin rodzinnie spędzonych ale zupełnie inaczej - idźcie do lasu na spacer, pozwiedzajcie coś w okolicy, czasem są dni kiedy wejścia do muzeum są za darmo, odwiedźcie znajomych, cokolwiek co zburzy ustalony rytm, wówczas łatwiej jest coś zmieniać. Wiem, że musicie oboje ciężko pracować i nie macie czasu, ale aby coś zmienić, trzeba robić coś nielogicznego, nierealnego, nieschematycznego, coś innego. Próbuj powodzenia!

Ppppp.ppppp, może najpierw pomyśl a potem zacznij działać na rzecz przyszłej satysfakcji, zamiast już od początku asekurować się i tworzyć sobie w myślach drogę ucieczki. Zobacz, jak to z tobą jest, że jeszcze nie wiesz co i jak zrobisz a już szykujesz sobie drogę odwrotu.
Może szczera rozmowa z żoną będzie początkiem zmian w waszym związku? Samo nic się nie zrobi. To ty i twoja żona musicie zacząć działać

Chyba zdajesz sobie sprawę, że pretensje żony dotyczące twojego późnego powroty do domu to tylko pretekst. Tak samo jak dla ciebie myśli o koleżance były odreagowaniem i sposobem na oderwanie się od ponurej rzeczywistości, tak samo dla twojej żony pretensje o późne powroty są odreagowaniem. Przeważnie pod takimi słowami kryje się: "potrzebuję ciebie, tęsknię za tobą". Wydaje mi się, źe twoja żona jest podobna do ciebie, jeśli chodzi o świadomość emocji. To dobrze, bo razem możecie dochodzić do swoich rozwiązań.

Myślę, że twoja żona ma podobnie jak ty. Ona też lubi ciebie, twoją bliskość i dlatego chciałaby abyś mniej czasu spędzał w pracy, więcej z nią i dziećmi. I tak jak ciebie do szału doprowadzaja jej pretensje, tak samo ją również coś doprowadza do szału. Depresja często jest spowodowana tym, że nie wyrażane są takie podstawowe emocje jak złość. Pomyśl o tym. Tak jak ty jesteś między młotem a kowadłem, z jednej strony problemy finansowe i konieczność zapharowywania się, aby pospłacać długi a z drugiej strony narzekania żony. Tak samo twoja żona ma z jednej strony problemy finansowe, szefa palanta i świadomość, że to ty zarabiasz na życie a zdrugiej strony potrzebuje ciebie, twojego wsparcia i ciepła.

Ludzie mają różne trudne życiowe sytuacje, problemy finansowe, choroby, nieszczęścia, ale gdy można wesprzeć się na drugim człowieku, jest nieco łatwiej przezchodzić przez życiowe zawirowania i kryzysy.
Życzę tobie na święta i po świętach, abyś miał w swojej żonie wsparcie, opiekę i przyjaźń oraz żeby ona to samo otrzymywała od ciebie

Nie za bardzo ogarniam, co ty czujesz do żony mam wrażenie, że jest to przyzwyczajenie.

Myślę, że twoja żona oczekuje od ciebie akceptacji, zarówno akceptacji wyglądu, jak i stanu psychicznego, że nie jest już taka piękna jak dawniej i czuje się zagubiona w tym stanie, może by chciała coś zmienić, ale po co? dlaczego? dla kogo? jeśli będziesz udawał, że ciebie nie ma, wtedy gdy ona cię potrzebuje, to dalej będziesz tkwił w tym samym miejscu w waszej relacji - ani ona ciebie, ani ty ją nie będziesz wspierać.
Natomiast co do reszty, odpowiedziałabym pytaniem na pytanie - a co ty zamierzasz  z tym zrobić? jakiego wsparcia oczekujesz ode mnie? Nie zrzucisz za nią ekstra kg, to jest jej działka, ty możesz ją w tym wspierać, możesz tak zorganizować czas, by ona mogła zacząć uprawiać jakiś sport, możesz przejść razem z nią na dietę, by było jej raźniej na początku.

To nie rozkmniniaj tego, tylko działaj- weźże coś zorganizuj, idźcie pograć w tenisa, na lodowisko czy coś... Wyjdźcie z tej pieczary- odprężycie się, pośmiejecie, przy okazji pokażesz jej, że jej sie nie wstydzisz, czego pewnie się trochę obawia. Potem może na drinka, gdzie powinien być juz fajny klimat, może załapiecie jakieś wpólne pozytywne fale.

Opowiem ci moją własną historię. Przytyłam po porodach, doszły choroby i stres z tym związany i jeszcze bardziej przytyłam. Czasami słyszałam od teściów- rób coś z tym, robiłam  co tylko mogłam, stosowałam różne diety, chudłam na moment by za chwilę wrócić do wagi i to z naddatkiem.  Widziałam  siebie, taką nieatrakcyjną, taka brzydka, że sama czułam obrzydzenie do siebie. Odsunęłam się od męża, jak wyciągał w moja stronę rękę, to tylko jedna myśl mi chodziła po głowie, znowu będzie mnie dotykał, macał i sprawdzał czy znowu przytyłam, jego pieszczoty były dla mnie udręką, bo zamiast skupić się na kochaniu z mężem, skupiałam się na tym gdzie jego ręka wędruje. Mąż lubił  seks w dzień,  bo chciał widzieć, a ja tylko w nocy i pod przykryciem, zgadzałam się czasem na seks, ale pod warunkiem, że będzie krótki i bez zbędnego dotykania. Były kłótnie i fochy.  Nigdzie z mężem nie wychodziłam, ciągle bałam się spojrzeń, prawie słyszałam myśli ludzi, jak to mu współczują. Kłótnie na porządku dziennym, osobne sypialnie itp.
Kiedyś stałam przed lustrem w cienkiej koszuli i wykrzywiałam się na swoje odbicie w lustrze, dotykałam swoje rożne części ciała  i przewracałam oczami na swój widok,  nie widziałam, że obserwuje mnie mąż.  Odezwał się do mnie z uśmiechem, gruba, gruba ale ponętna. Podszedł do mnie i zaczął mnie obściskiwać i to z dużym pożądaniem. Zaciągnął mnie wtedy do sypialni i cieszył się jak dziecko, bo w biały dzień miał to co wcześniej nawet w nocy nie mógł się doprosić.  Widziałam jego zadowolenie i chyba pierwszy raz przemknęła mi przez głowę myśl, że on się jednak mnie nie brzydzi. Po tym powiedział, fajnie jest się tak poprzytulać i poczuć bliskość drugiej osoby,  osoby ważnej w naszym życiu. Odblokowałam się stopniowo i to tak, że to ja zaczęłam później dobierać się do męża, tak jak bym chciała nadrobić stracone lata.
Mam wrażenie, ze twoja żona ciebie traktuje, tak jak ja wtedy to lustro, może chciałaby się ujrzeć w twoich oczach jako atrakcyjna, pożądana kobieta. Każdy człowiek, nie tylko kobieta lubi widzieć  taki zachwyt i pożądanie u ważnej dla siebie osoby. Pokaż je swojej żonie, tak przechodząc obok niej przytul ją, pomasuj po plecach, poflirtuj z nią, a myślę że odpłacać ci będzie tym samym. Myślę, że taka odpowiedź będzie chyba dobra

Twoja żona zamknęła się w skorupie, ktora ja dobrze znam, którą trzeba powoli otwierać. Moj mąż  szukał mojego towarzystwa, obserwowal czasami w milczeniu, przyznam się że czasami zaczęłam czuć się nie swojo, zaczął pomagac mi w ogrodzie, w domu i rozmawiać tak o byle czym, np o filmie, pytał jak sie czuję . Tak powoli czasami pogłaskał po ręce, po plecach, budził moje zainteresowanie sobą, kiedy już jak to mówię oswoił mnie ze swoją obecnoscią przeszedł do następnego etapu, tak jak wczesniej pisałam. Problemy finasowe potrafią czynić spustoszenie w rodzinie, bo strach zabija największa miłośc. Prawie wszyscy to znamy, osoby o obniżonej odporności psychicznej, a taka wydaje mi sie twoja żona, popadaja w depresję, do tego niech dojdzie utrata atrakcyjności, to kryzys jest gotowy. Z twoich pierwszych wpisów, wiekszość wywnioskowała, że twoja żona nie pracuje, ze to ty tylko utrzymujesz rodzinę. Nawet ktoś ci napisał, kopnij ja w tyłek i pogoń ż domu, taka opinia o twojej żonie ciągneła sie przez 3 strony twojego wątku. To ty tak przedstawiłeś tę sytuację waszą,  zastanów się czy w domu i rodzinie dalszej (np. u twoich rodziców) takie poglady nie funkcjonują (moi tesciowie tak uwazali, pomimo moich wyższych od meża zarobków, fakt nie wiedzieli bo im nie mówiłam). Moj maż kiedys wrzasnął na mnie, ..wy...laj do roboty jak nie masz na chleb, byłam tak głupia, ze nawet wtedy nie uświadomiłam mu, że to on mniej zarabia, a przy tym wydaje pieniadze na papierosy i piwo. Wycofywałam się tylko bardziej z tego układu. Twoja żona pracuje, może i mniej zarabia, ale pomaga ci utrzymać rodzinę, po za tym to ona w większości zajmuje się domem skoro ty siedzisz po 12 godzin w pracy.  Doceń to i powiedz jej to, bo z twojego wpisu wynika, że nie doceniasz tej pracy,  skoro, jak już pisalam przez 3 strony nie wyjaśniłeś, że żona do domu przynosi peniadze, że nie jest tylko twoja utrzymanką. Daj sobie spokój z koleżanką, nic dobrego z tego nie wyniknie, a rodzina rozleci się, nawet jak nie rozleci się fizycznie to rozleci sie emocjonalnie i nigdy nie wróci do normalnosci. W tym beda żyły twoje dzieci. Kłopoty finasowe dzisiaj są, a jutro przeminąc mogą, grunt to sie wzajemnie wspierać. Z ostatniego wpisu wynika, ze twoja żona potrzebuje twojej akceptacji, ze boi sie odrzucenia i tu masz fundament budowy od nowa waszego zwiazku. Jak nawiążesz z nią nic porozumienia i zaczniecie rozmawiac o waszych sprawach to wtedy powiedz jak bardzo brakuje ci waszych przytuleń i zbliżeń.

Moim zdaniem jeśli ta koleżanka z pracy jest naprawdę taką kobieta sukcesu, samotną matką, silną, po przejściach to nigdy przenigdy nie zdecyduje się na romans z tobą. Zapomnij. Nie chodzi nawet o twoje problemy finansowe, obciążenie rodziną ale to jakim jesteś człowiekiem.

Autorze,  kryzysy finansowe maja to do siebie, że wszystko wydaje się  beznadziejne,  traci się ochotę do życia, jednak należy mieć  zakodowaną gdzieś w głowie myśl, ze wcześniej czy później wyjdzie się z tego kryzysu, że wcześniej czy później zaświeci słońca dla waszej rodziny.
My stanęliśmy na nogi jak dorosły dzieci, wprawdzie studiowały jednak zaczęły dorabiać i odpadł nam już obowiązek ubierania i dawania na rozrywkę, czasami pomagały nam kupując żywność.  Nie piszesz  jak duże są wasze dzieci.
U nas problem był taki, że to ja byłam obciążona 4 kredytami, budowaliśmy dom metodą gospodarczą, bez zaciągania dużego kredytu hipotecznego, ale za to małe kredyty były zaciągane w różnych miejscach. Mąż pracował u prywaciarza, a ja na budżetówce i dla banków to ja byłam wiarygodniejsza i tylko ja dostawałam kredyty lub pożyczki. Przychodził dzień wypłaty, bank ściągał z  mojego konta stałe zlecenia i na drugi dzień zostawało mi 200 zł na koncie, tylko po to aby opłacić bilety autobusowe sobie i córkom. Na życie i opłaty pracował maż, wiadomo jakie są zarobki, żyliśmy nadzwyczaj skromnie, a mąż mimo to ze swojej wypłaty przeznaczał miesięcznie około 500 zł na papierosy i piwo. Po 10 dniach brakowało na chleb i mąż zaczął mnie traktować jak pasożyta, co to do domu nie przynosi pieniędzy, a jeść chce. Były o to awantury, bo mąż twierdził skoro pracuje, to mu się coś od życia należy. Nie doceniał mojej pracy bo fizycznie nie widział z niej dochodu. Dlatego pytałam się czy u was nie ma podobnej sytuacji.
Twoja żona nie zarabia dużo, a jeszcze ma pracodawcę, który doprowadzą ją do rozstroju nerwowego, nie wiem w jakim rejonie Polski mieszkacie, ale może dobrze by było jak by żona poszukała innej pracy, przynajmniej psychicznie może by odetchnęła. Chcesz, żeby żona schudła, ale z tym może być problem, bo nie wiadomo na co żona choruje, jest wiele chorób i lekarstw, które mają wpływ na przyrost masy ciała, osoby depresyjne tez maja to do siebie, że przeważnie są tęgie,  żona pewnie tez chciałaby schudnąć, jednak musicie liczyć się z tym że nie koniecznie się to uda, ważne aby się samemu zaakceptować.  Możesz spróbować wprowadzić zasadę, że jedzenie tylko do 18 godz. (np.w szpitalach jest do 17) i później to już tylko ewentualnie jakieś jabłko, możesz wprowadzić zasadę, więcej gotowanego niż smażonego, to że jesteś chudy to nic, takie zasady też wyjdą ci na zdrowie. Niestety dla dobra rodziny spróbuj się poświęcić, bo trudno nakazać żonie dietę jak ty sam będziesz objadał się w jej obecność. Zaproponuj żonie spacer wieczorkiem, ty możesz truchtem biegać, obok niej a ona może kupić  tanie kijki i maszerować obok ciebie. Często widzę tak maszerujące rodziny. Czasami z mężem tak sobie chodzimy, mąż z psem na smyczy  lubi podbiegnąć, a ja z kijkami idę wolniej .  Staraj się rozmawiać z zona, mów jej ze potrzebujesz jej akceptacji, że pracujesz dłużej   dla waszego dobra. Musze przyznać, że  dziwię się że żona nie umie tego dostrzec i docenić, może trzeba jej to uzmysłowić.

Co chodzi o koleżankę, to wcale nie jestem pewna, że dzięki niej zyskasz pozytywną energię, wydaje mi się że wprost przeciwnie, bo będziesz myśl i porównywał  obie bliskie ci kobiety, w tej sytuacji jakiej jesteście,  szala  niekorzyści będzie przechylała się w stronę żony (bo to z nią przeżywasz ten kryzys finansowy, który ci uwiera), pomyśl czy będzie ci się chciało wtedy walczyć o ratowanie rodziny, chyba, ze ta chęć walki wynikająca z pozytywnego kopa jaki daje ci koleżanka wynika z nadziei, że jak wyciągniesz wreszcie rodzinę z długów to wtedy z czystym sumieniem będziesz mógł ja porzucić i zacząć życie tą wymarzoną przyjaciółką. Tylko czy to jest uczciwe według żony. Przepraszam, ze tak piszę, ale to już ty wiesz dlaczego obca osoba ma taki pozytywny wpływ na ciebie.  Jednak tak po ludzku radze ci znajdź sobie inny bodziec pozytywnej energii, a o koleżance przestań myśleć ciepło, a ciepłą swoja  energię skieruj w stronę swojej rodziny, bo twoja żona, jak to kobieta,   wyczuwa że to nie ona jest dla ciebie tym dobrym aniołem, że nie ona jest dla ciebie najważniejsza, i może stąd się biorą te jej marudzenia odnośnie wyglądu i brak chęci do walki o swój wygląd, a także te stany depresyjne.

ppppp.ppppp czy u żony depresja jest zdiagnozowana przez lekarza? Chodzi na terapię? Badała sobie hormony, tarczyce?
Nie dokładaj sobie nowego problemu romansem na boku. Ja rozumiem, że można w takie sytuacji jaka ty masz popłynąć, bo każdy czuje potrzebę pogadania z kimś przyjaznym czy zwykłym uśmiechem. Ale to nie rozwiąże problemów, a wręcz dołoży. Koszty emocjonalne, ekonomiczne są za duże.
A może ty sam poszedłbyś pogadać do profesjonalisty? Czasami wygadanie się komuś neutralnemu, kto wysłucha, a może nawet pokaże coś czego my może nie dostrzegamy, pomoże lepiej zrozumieć pewne sprawy.

Aniaa34, moja zona nie ma zdiagnozowanej depresji. To chyba wynik nawarstwiajacych sie problemow: ciaza, finanse, zwolnienie z pracy, bardzo toksyczni klienci, problemy ze znalezieniem pracy. Ciezko tez jej bylo znalesc oparcie we mnie, bo caly czas w pracy i dodatkowo sam bylem strzepkiem nerwow. Moje wynagrodzenie uzależnione jest od mojego zaangazowania, ale nie jest stabilne. Wiec ciągla towarzyszyla mi obawa, ze moze byc miesiac bez wyplaty. I byly takie. Wszystki po kolei sie zawalało mimo, ze robilem co moglem. Do zony nie mialem pretensji ze nie pracuje. Miala inne problemy, a ja nie bylem w stanie jej pomóc. Nie umialem. Byly momenty, ze sam potrzebowalem wsparcia.
Kolezanka, "pojawila" sie wlasnie w momencie gdy bylo najbardziej hardkorowo. Miala te same problemy. Zrozumienie, akceptacja, docenienie, zwierzenia z jej strony i mój mózg rozpoznal w niej przyjaciela, dodatkowo - oziemblosc ze strony zony i w koleżance znalazlem idealny obiekt wdychań. Teraz jestem mądrzejszy po przeczytaniu postow Romansu z kolezanka nie bedzie - to juz sobie wbilem do glowy i pogodzilem sie z tym. Ograniczam kontakt. Ale mój mózg traktuje ją jak narkotyk. To jest chore. Krótka wymiana zarcikow, wogole wymiana paru zdan powoduje ze moj mozg sie uspokaja. Zupelnie jakbym potrzebowal "sprawdzic" czy sie nie obraziła. Inaczej czuje niepokój, jak palacz gdy nie ma w okolicy sklepu a jemu konczy sie paczka.
Ela210, ja z zona nie potrafie rozmawiac o schudnieciu. Kazda rozmowa konczy sie stwierdzeniem, ze ona potrzebuje profesjonalnej pomocy przy chudnieciu - to jest koszt ok 500  / mc. Wyjechac z żona tez nigdzie nie wyjade bo w tym momencie nie mam na to kompletnie funduszy. Podobnie zajecia taneczne. Niestety, wierz mi, "dziura finansowa" zabija wszelki romantyzm.
Z tym seksem i z moją zona to kiepsko to widze.   Ona nie chce o tym rozmawiac, ja sie przecież nie domysle. Kiedys mówila ze potrzebuje troche czasu, i na tym sie skonczylo. Jak chce mnie karac brakiem seksu, i nie mowi za co - to ja sie poddaje. W pracy spedzam 10 gozin, "użeram" sie z klientami, odbieram dzieci, myje gary, wysluchuje co jest zle,  usypiam dzieci, po glowie kolacze sie ta nieszczesna kolezanka, nin stop chodze niewyspany i jeszcze mam rozwiazywac zagadke za co jestem karany. Za duzo tego. Moglem napisac do mikolaja o jakas sztuczną pochwe.
Ps. Ania34 - mam wrazenie ze to forum dziala troche jak rozmowa z psychoanalitykiem.

Ppppp..., obojgu wam (tobie i twojej żonie) brakuje motywacji, źeby zawalczyć o związek, zawalczyć o siebie.
Co ciekawe, oboje szukacie pomocy na zewnątrz, bo twoja żona potrzebuje, aby ktoś za nią wykonał "czarną robotę" związaną z odchudzaniem, ty chciałeś/chcesz, aby ktoś zadbał o twoje samopoczucie.
Ty i twoja żona macie wiele, wiele wspólnego. Gdy(Jeśli) się już odnajdziecie, to wasz związek ma szansę być naprawdę udany. Szkoda, że was nie stać na profesjonalną pomoc.

Dlaczego uwazasz ze brak mi motywacji ? Na dzien dzisiejszy bilans "korzysci" ze zwiazku jest dla.mnie ujemny. Zalozylem sobie ze bede wspieral zone i stosowal sie do zalecen opisanych we wczesniejszych postach. Jakie beda efekty nie wiem. Ale cos robie.
Tak pomocy szukam z zewnątrz, tu na forum. Prosze nie myl z kolezanka, bo u miej takiej pomocy nie.szukam. I nie wymagam od niej aby poprawiala moje samopoczucie.
Co uwarzasz dala by profesjonalna pomoc ?

Nie daje zonie do zrozumienia ze jest nieatrakcyjna dla mnie. Moze probem w tym, ze nie umiem odpowiednio pokazac ze jest atrakcyjna. Ok, wolalbym zeby schudla, ale wiem ze jest to dla niej trudne. Jej wyglad nie przeszkadza mi zeby widziec w niej kobiete i miec ochote z nia na seks. Jak powiem , ze mi sie w niej "cos konkretnego" podoba to najczesciej uslusze "jak ci sie to moze podobac, takie wielkie, takie tłuste" . To jest chyba dokladnie tak jak pisala bodajże azbestowa w poprzednich postach. Pozatym, jest jeszcze inna kwestia - ubrania. Pytanie "co mam sobie kupic jak to co mi sie podoba jest za male" jest ciosem ponizej pasa.
Prawdopodobnie w jakis sposób powiem jej o kolezance, jesli nic nie ulegnie zmianie. Chce jeszcze poczekac. Znają sie. Na razie ma tez inne prpblemy na głowie. Zreszta nie wiem czy to ma sens, bo z kolezanka juz popaliłem mosty. Obawiam, sie ze jesli nic nie ulegnie zmianie to znow znajdzie sie jakas inna kobieta i moge juz nie miec oporow.
A tak wilogóle to zona jest teraz obrazona, bo porosilem zeby nie ogladala w łuzku filmu na laptopie bo spac sie nie da. W fotelu bylo wolne miejsce.

Porozmawiam z nia o tym.

Dlaczego uważam, że brak ci motywacji?
Bo takie odnoszę wrażenie czytając twoje posty, w których jest niemoc, bezradność, zwątpienie, tendencje ucieczkowe.
Nie jestem przekonana, że na forum szukasz pomocy. Wygląda na to, że bardzo potrzebujesz zrozumienia. Może zrozumienie jest w sumie najlepszą formą pomocy dla ciebie. To zrozumienie wcześniej dawała tobie koleżanka, teraz koleżankę zastąpiło nieco forum. Ale nadal nie ma twoich działań ukierunkowanych na zmianę obecnej sytuacji w realnym życiu. Chyba w tę zmianę sam nie wierzysz, to dlaczego miałbyś mieć motywację do czegoś, co z założenia jest nierealne.
Pragniesz przetrwać i to, czego ewentualnie szukasz na forum w tej chwili to recepty na to, jak żyć żeby to życie nie bolało zbyt mocno i jak sobie nieco chociaż ulżyć.
Przyznaję, że masz na głowie sporo problemów i życie cię nie rozpieszcza. Ale przecież dajesz radę. Przechodzisz przez kolejne problemy i kryzysy. Jesteś sam zdrowy, masz udane, zdrowe dzieci, masz gdzie mieszkać.
Wydaje się, że podstawowym problemem, z którym się teraz mierzysz to brak prawdziwie głębokiej relacji z kimkolwiek. Szukałeś zrozumienia u koleżanki, teraz go szukasz na forum, bo twoja żona zdaje się, źe juź od dawna zamknięta jest w swoim świecie, nie zauważa ciebie i twoich problemów. To smutne, ale to samo się nie zmieni.
Piszesz, że dużo rozmawialiście z żoną już o tym, że potrzebujesz seksu, ale ona to ignoruje. Pewnie też się czuje niezrozumiana przez ciebie, bo przecież ona taka "gruba i nieatrakcyjna" jak ma kipieć namiętnością.
Myślę, że powinieneś zmienić sposób rozmawiania z żoną. Mów, co czujesz zamiast tego, czego potrzebujesz. A jak już musisz i chcesz mówić, czego potrzebujesz, to zastanów się, czy to czego potrzebujesz to jest mechaniczny seks, czy bardziej chciałbyś być z drugim człowiekiem blisko a seks stanowi tylko jeden z elementów bliskości.

Podsumowując, przestań wymagać od swojej żony zmiany jej nastawienia i zachowania. Nie można zmienić drugiego człowieka. To, co możesz teraz jeszcze zrobić, to mówić jej, jak się czujesz w obecnej sytuacji. Ale bądź również otwarty na jej uczucia.
Jeśli ona nie zacznie wreszcie zwracać uwagi na ciebie i na twoje problemy, to znaczy, że nie jesteś dla niej wystarczająco ważny i nie jesteś jej bliski, bo tak bardzo okopała się w swoich zmartwieniach i problemach, że stałeś się tylko tłem jej "szarego życia". Każdy człowiek ma obowiązek walczyć o swoje szczęście. Ty także, pppp....
Nie powinno się dbać o swoje szczęście krzywdząc innych ludzi a krzywdzeniem żony byłaby twoja ewentualna zdrada. Masz prawo szukać bliskości z drugim człowiekiem, ale niech twoja żona najpierw się dowie, że czujesz się pozostawiony sam sobie, że czujesz się samotny. Powinieneś mówić, że chcesz i potrzebujesz czuć, że masz obok siebie kogoś, komu na tobie zależy zamiast mówić o swoich oczekiwaniach i wymaganiach. Ale jeśli na końcu, twoja żona nie zrozumie ciebie i twoich uczuć, to masz prawo odejść, układać sobie życie od nowa z kimś, dla kogo będziesz ważny, z kimś, kto będzie staał się rozumieć ciebie i twoje potrzeby, z kimś, kto będzie dbał o ciebie. A twoja żona ma prawo poszukać sobie wówczas kogoś, kto będzie dbał o nią i jej potrzeby i nie będzie to dla niego wysiłkiem, aby dotrzymywać jej wierności i być wobec niej szczerym, lojalnym i oddanym. Po co się męczyć w związku, w którym żadna że stron nie dba o drugą i jej potrzeby, ale skupiona jest na sobie? Chyba że w gruncie rzeczy komuś to odpowiada.

Ppppp... jest takie powiedzenie, że "jak ktoś chce, to szuka sposobów, a jak ktoś nie chce, to szuka powodów". Twój post powyżej to szukanie powodów, dla których będzie trudno, może się nie udać, itp.
Przede wszystkim musisz w sobie znaleźć motywację do zmian w swoim życiu, do uzdrowienia twojej relacji z żoną, do szukania pozytywów w swoim życiu zamiast skupiania się na tym, gdzie są trudności.
Jeśli potrzebujesz się wygadać, to pisz. Tutaj zawsze znajdzie się ktoś, kto przeczyta, coś spróbuje podpowiedzieć lub pokazać ci twoja sytuację z innej perspektywy. Pewnie znajdą się i tacy, którzy byli lub są w podobnej sytuacji, bo nawet jeśli ci się wydaje, że jesteś odosobniony w swoich problemach, to jest to jednak sytuacja powsżechna. Wiele polskich rodzin boryka się z problemami małżeńskimi i finansowymi.

Nie wiem gdzie ty mieszkasz, czy tak bardzo jest trudno znaleźć pracę żonie. Może pomóż jej w szukaniu, popytaj znajomych, bo nie wyobrażam sobie jak utrzymanie rodziny może spaść tylko na jedną osobę, tym bardziej że macie zobowiązania do uregulowania. Wiadomo, że powrót po pracy nie jest czasem na rozmowę z żoną, ale ten czas musisz znaleźć, choćby w niedzielę, bo z tego co piszesz,  to ona  chyba nie zdaje sobie sprawy z powagi sytuacji, takie mam wrażenie. Rozmowa choćby jak była trudna musi być przeprowadzona i to dla twego dobra, bo nie uciągniesz tak długo. Ona musi też wziąć na swoje barki częściowe utrzymanie rodziny i to dlatego ta rozmowa jest tak ważna. Od zobowiązań nie uciekniecie, nawet jak rozleci się  wam rodzina to one i tak zostaną. Tylko wspólną pracą możecie pozbyć się kłopotu.

Summerka, pewnie przesadzam i dramatyzuje. Zona mowi ze chetnie poszla by do teatru. Bilety + opiekunka = 200 zl. Mi zostaje 1000 pln, do konca miesiaca potrzebuje jeszcze drugi 1000, na zobowiazania. Wiem  ze bede musial pozyczac albo peosic o zaliczke. Oplacic to musze, bo jak kolejny raz nie  oplace to zajma mi cale wynagrodzenie, bo nie jestem na umowie o prace. I w kolejnym miesiacu wogiole nie bedzie pieniedzy. I co robie ? Mowie zonie ze moze nie wtym miesiacu ale w nastepnym pojdziemy ....... To tylko jeden  przykladow. Zamiast "teatr" podstaw cokolwiek co ci przyjdzie do głowy.

Proste i logiczne.

Niektórzy ludzie, kiedy pojawiają się problemy " zapominają" o nich, nie myślą o tym. To nawet może zadziałać jeśli ktoś obok przejmuje obowiązki
i szuka rozwiązania. To może jakiś mechanizm obronny. Dobry dla zapominalskiego, destrukcyjny dla tego obowiązkowego.
Chyba powinieneś stanowczo porozmawiać z żoną, bo może właśnie tak jest u Ciebie.
Nie myślą w sensie szukania rozwiązania, wspierania się. Są zmartwione, ale odpowiedzialnośc przerzucają na drugą stronę.
Czasami skupiają się na innych problemach np tuszy. Nadwaga jest problemem, ale nie tak dużym jak problemy finansowe.
Musisz rozmawiać!
A koleżanka..... każdy szuka wytchnienia, zrozumienia i ona pewnie Ci to daje. Tylko to bez sensu, bo takie sprawy kończą się następnymi problemami.
Ponadto nawet jesli nie będzie romansu, to takie traktowanie drugiego człowieka - jako odskoczni tez nie jest w porządku.
Dasz jej nadzieję, przywiążesz ją do siebie....a co później? Porozmawiać można, bo czemu nie, ale inne sprawy to już z dużą rozwagą.

A ja dodam, że płatne rozrywki to nie jest coś, co jest niezbędne, aby związek był udany...

Autorze, życzę Ci dużo siły w pokonywaniu trudności. Napisałam dość długi post ale niestety zniknął przed dodaniem. Odezwę się jutro

Zrzedzacy facet - dla mnie nie do zaakceptowania. Natomiast narzekajace kobiety - ok pewnie wiekszosc tak ma, mozna zaakceptowac, ale jak sie slyszy ciagle ze "źle" to robi sie nie do zniesienia.