samotnosc, cztery sciany i brak znajomych majacych czas... - Netkobiety.pl

W dzisiejszych czasach chyba wiele osób czuje się samotnie. To banał, ale prawdziwy...
A człowiek potrzebuje ludzi blisko siebie.

Ciężko jakość do nich tych ludzi wyjść, nawet nie mam pomysłu gdzie ...jak zagadać i wogole czuję się jakoś nie swojo samemu...
Jak oswoiłaś się z samotnością???ja nie umiem

Bardzo dużo się na ten temat wypowiadałam w wątku założonym przez Rampampam pt. "Błąd w myśleniu". Pozaglądaj. Przeprowadziłyśmy tam mnóstwo ciekawych rozmów.
Z doświadczenia mogę powiedzieć, że przez uczucia nie da się na skróty i czasem także ten ból samotności trzeba po prostu przeżyć, spotkać się z nim oko w oko, nie uciekać. Jak się to "przerobi", gdy się okaże, że on nas nie zabił, życie staje się łatwiejsze.
Jeśli jesteś z Warszawy, to chyba masz całe mnóstwo możliwości spędzania wolnego czasu. Nawet w moim prowincjonalnym miasteczku ludzie organizują jakieś wspólne bieganie, marsze z kijami itd. Można też zagadać do sąsiada na klatce schodowej. Nie trzeba szukać Bóg wie jakich tematów. Na początek i pogoda dobra
Nie ma gwarancji, że akurat ten człowiek osłodzi nam samotność, ale zawsze jest szansa. Nauczyłam się chodzić sama z książką do parku, wpadać na obiad do jakiegoś baru, gdy mi się nie chce gotować, kiedyś nawet na cmentarzu udało mi się miło pogadać ze starszym panem.
Jak już znajdziesz choć jeden punkt zaczepienia, potem będzie łatwiej. Mnie się udało zaprzyjaźnić z sąsiadką, a przez nią poznałam jeszcze kilka osób. Nawet jeden jej kolega przez chwilę bardziej się mną zainteresował. Niestety, rozmyślił się, ale nie przestał być dobrym znajomym.
A poza tym nie wolno uciekać od samego siebie.
Jak zostaję sama, to staram się ten czas wykorztać na różne zaległe sprawy. Coś w domu posprzątać, ugotować porządny obiad a nie jakieś byle co. Dbać o siebie jak o przyjaciela i nie żyć byle jak. Dzisiaj czytałam gazetę "Wysokie Obcasy", znalazłam kilka  bardzo ciekawych artykułów.'
...I tak dalej, i temu podobnie

Nawet nie wiesz jak bardzo Cie rozumiem...mam wrazenie,ze serce mi peknie...a człowiek musi normalnie funkcjonowac

Znam ten ból. Od niego nie ma ucieczki, bo jeśli nawet jej próbujesz, i tak w końcu Cię dopadnie. Lepiej przeżyć, poddać się emocjom, wypłakać się i wyzłościć. Uwierz, że w końcu minie. Pamiętam swoje zaskoczenie, gdy po takiej ciemnej nocy sama nie wiem, kiedy i jak uśmiechnęłam się do ekspedientki w sklepie i zażartowałam z "zawrotnej" ceny jednej sztuki cebuli. Poczułam wtedy, że wracam do żywych, że świat się nie skończył i nie skończyły się powody do uśmiechu.
Rozpacz i ból będą wracać, ale coraz słabiej i rzadziej. Musisz po prostu przez ten tunel przejść.

Na takim etapie jesteś. Myślałam podobnie. Powoli, powoli zmieniłam swój sposób myślenia o samotności. Dziś już jestem nieźle zaprzyjaźniona z sobą.
Jak masz kiepski dzień, to użalaj się nad sobą, ile wlezie, nie wyłaź z łóżka cały dzień (o ile możesz sobie na to pozwolić), ale gdy jest lepiej, zrób coś fajnego, co lubisz, co Ci zawsze poprawiało humor. Przygotuj sobie ulubiony obiad, włącz muzykę, jaką lubisz itd. Poczujesz się lepiej, gdy o siebie zadbasz. To działa, sprawdziłam.
Masz kolegów? Umów się z którymś na rower albo bieganie. Zrób coś, co Ci sprawi przyjemność. Przypomnij sobie, na co brakowało Ci czasu, gdy byłeś w związku. I nie oczekuj, że od razu będzie cudownie, ale z czasem na pewno.

Mądre słowa, lecz nie chodzi mi o pakowanie się w kolejne bez sensowne związki, okazywanie uczuć za wszelką cenę...ciężko mi się pogodzić i oswoić się z samotnością..
Większość znajomych nie ma czasu, a ja nie mam pomysłu ani nie umiem do nowych osób zagadać...
Mój azyl wewnętrzny spokój który miałem dzięki jakiemuś schematowi dzięki życiu jakie miałem , runął i to mnie przeraża nie widzę nic dobrego wokół i przed moją przyszłością...zbyt kocham że sobą której już przy mnie nie ma,albo kocham tylko wspomnienie o tym jaka była kiedyś gdy się nie zmieniła....
Jedno wiem sam być nie mogę bo oszaleje, tylko nie wiem jak to zmienić...

I dodam jeszcze że nie mam znajomych nigdzie nie chodzę, znam tylko osoby w miejscu pracy ale rozmowy prowadze zdawkowe, typu duzo ludzi  było w sklepie - tak dla świetego spokoju zeby nie obgadywali że jestem odludek. Zaczęłam tu trochę pisać. Cieszy mnie posiadanie azylu w postaci mieszkanka. Ty teraz nie dostrzegasz pozytywów bo zawalił ci sie świat. Ale wróc do słó piegowatej 76 ona dobrze pisze i ma rację zrób cos co ci sprawi przyjemność.

Piegowata 76 ty jestes mądra pozytywna osóbka )

Z tym też radzę nie przesadzać. Od kilkunastu miesięcy znam dosyć ciekawego faceta i wiem, że jego erotyczna, bardzo bujna przeszłość jest dla mnie nie do zaakceptowania. Jesteśmy przyjaciółmi (bez żadnych seksualnych ozdobników) i tak zostanie.

Ja się też na pustelnicę nie nadaję, ale to nie musi być zaraz związek.
Zwróc uwagę na sąsiadów, na ludzi wokoło. Pomóż babci z naprzeciwka zatargać zakupy do domu, zagadnij do dziadka w parku o pogodzie, pochwal psa przypadkowo spotkanej dziewczyny.
Też kiedyś nie miałam śmiałości zagadywać do ludzi, ale trening pomaga
Nie szukaj wielkich i ambitnych tematów, ludzie lubią pogadać o najzwyklejszych sprawach. Pamiętam, jak obca kobieta dyskutowałą z ekspedietką z mięsnego o jakiej wędlinie. Zaciekawiło mnie to, więc zapytałam, co tak zachwalają. Panie mi wyjaśniły i nawet plasterek do spróbowania dostałam
Z takich dyrdymałek życie się składa, od nich łatwiej z czasem przejść do większych spraw. A pogawędka z panią z warzywniaka też potrafi wywołać uśmiech.

Wyszedłem z domu tylko z ciuchami..
Powoli zapewniam sobie te niezbędne rzeczy..pościel,kołdrę,żelazko..kupię powoli wszystko co potrzeba ale nie mam z tego radosci,a jak jest trwa chwilkę..
Brak dziecka jest nie do zniesienia, również myśl o tym co zostawiłem materialnego nie daje spać i zaakceptować tego wszystkiego...

Michał, mój były utrudniał mi spotkania z dzieckiem. Ryczałam, wyłam w pustym mieszkaniu.
Pozwoliłam synowi byc u ojca, bo uszanowałąm jego przywiązanie do taty (mielismy taką specyficzną sytuację, że to mąż był z dziekiem, gdy ja chodziłąm do pracy). Zrobiłam wszystko, żeby więzi z synem nie stracić. Zamieszkałam blisko, odwiedzałam, pomagałam w lekcjach, bawiłam się z synem. Gdy mąż zaczął zabraniać mi odwiedzać syna, wystąpiłam o rozwód i uregulowanie kontaktów (wcześniej po prostu się od niego wyprowadziłam). Mieszkam dosłownie przez ulicę od syna, widuję go codziennie, nie tylko o wyznaczonych porach.
Syn pozował na sojusznika taty, niechętnego mi. A jednak powoli szala się przechyla. Mały zaczyna coraz więcej ogarniać swoim rozumem, przecież to już świeżo upieczony nastolatek:). Dziś z własnej woli wpada do mnie na obiady i na odrabianie lekcji, mówi, że u mnie lepiej niż u taty. A ja nie komentuję, nie naciskam. Czekam... I w głębi duszy oddycham z ulgą i radością że jednak mnie kocha i potrzebuje.
Zatracenie się w miłości nie jest, jak się okazuje, dobrym pomysłem, choć też kiedyś tak myślałam. Zacytuję Ci Katarzynę Miller: nigdy nie porzucajmy samych siebie.
Ułoży się, zobaczysz. Dbaj o kontakt z dziećmi, staraj się być najlepszym ojcem jak potrafisz (dawaj czas i uwagę, nie prezenty!). Trzeba się bardzo mocno "postarać", żeby stracić miłość swoich dzieci.
Kup sobie najładniejszą pościel, na jaką Cię stać.

O tych prezentach wspomniałam, bo często się spotyka tak postawę: "kupowanie" miłości dziecka. Wszystko w granicach rozsądku i przyzwoitości Z moim małym byłam niedawno na zakupach  to były chwile pełne radości i bliskości.
Wiesz, gdy czytam, że mało chwaliłeś, za to zawsze mówiłeś, gdy coś było nie tak, coś we mnie protestuje. Dlaczego nigdy nie zapomnimy skrytykować, ale pochwały skąpimy? Mnie syn niedawno powiedział, że ja go zawsze pochwalę, gdy coś dobrze zrobi, a tata nigdy.
Sama pamiętam, jak wkładałam w coś serce, a nie widziałam, żeby to było docenione. To ważniejsze niż się wydaje. Tłumaczymy sobie, że co innego się liczy, a jednak gubi się gdzieś radość z przebywania ze sobą i przyjemność ze wspólnego życia. Ja chciałabym być pochwalona choćby za to, że ugotowałam smaczną zupę. Gdyby mnie ktoś wyłącznie krytykował, nie czułabym się szczęśliwa. Po co mnie brałeś, skoro widzisz we mnie tylko negatywne cechy?
Co do pieniędzy, to zgadzam się: gdy ludzie naprawdę są dla siebie ważni, kochają się i szanują, mają poukładane w głowie, dadzą sobie radę z każdą biedą.

Witaj Michale,
ja też jedtem  z wawy i też po takich przejściach i też z 9 letnim dzieckiem i bardzo chętna na pogadanie i piwo:)

witam i znów bardzo ładne zdanie piegowatej 76 dotyczące pościeli ładnej pościeli. Wypraktykowałam sam i nie wiem dlaczego ale tak jest naprawde ładna pościel poprawia nastrój ) Uwazaj z tymi paniami. Ponadto wyliczasz że zona zabrała czy tez zostało przy niej wszystko dobro materialne. Jesli to zauważasz to potrafisz ocenić status materialny. Rzeczy są tylko rzeczami. Ja tez wyszłam z domu z workiem na smieci w którym były ubrania i co z tego. Człowiek jest wart ile da, nie ile dostanie.

Piegowata wiesz masz fajne patrzenie an wszystko, co do pościeli to zestaw leci do mnie i ma być w piątek

Piegowata wiesz masz fajne patrzenie an wszystko, co do pościeli to zestaw leci do mnie i ma być w piątek

A u mnie coraz lepiej...powoli akceptuje bycie samemu...żyje z dnia na dzień patrząc trochę do przodu....lecz brak mi kogoś....

A jak samopoczucie przed świętami...
Wnerwiajaca muzyka

Jak dawno się rozstałeś, bo nie pamiętam? O ile wiem, nie minęło wiele czasu, więc radzę za wcześnie się z tej akceptacji nie cieszyć. Stwierdzam to półżartem, ale ostrzegam, że to cały proces i jeszcze długo będą wracać negatywne emocje. To całkowita normalka, pomaga świadomość, że to mija.
Samotne święta już mnie nie ruszają, ale pierwsza i druga Wigilia po rozstaniu to był koszmar. Dziś świadomie skupiam się na pozytywach: czasie dla siebie i świętym spokoju. Lubię w takie dni zrobić coś dla siebie, coś na co w inne dni brakuje czasu. Na przykład cały dzień powylegiwać się z książką w łóżku. Albo wybrać się na jakiś daleki i męczący spacer za miasto, bo jestem zamiłowanym włóczykijem, i napstrykać telefonem zimowych fotografii.
Trzeba szukać sposobów, przypomnieć sobie, co dawniej sprawiało frajdę.
Ale nic na siłę. Dwa lata temu w święta wyłam do pustych ścian i wcale z tym nie walczyłam. Tak czułam, tak potrzebowałam.

Wszystko się ułoży.
Powiesiłam sobie w kuchni napis: TYLKO SPOKÓJ MOŻE NAS URATOWAĆ!!! Przywołuje mnie do porządku, gdy czuję, że zaczynam świrować

Nie wiem jak to będzie ,ostatnio to nawet dziecko jest za mamą i nie chce gadać...ehh
Trudno tak ale jakoś muszę...

Masz znów rację...

Super, życzę kolorowych snów
A ja miałam wczoraj urodziny i życzenia płynęły szeroką strugą Miło poczuć, że jeszcze parę osób mnie lubi.

Dziękuję.
Wiesz, dzisiaj to mnie dopadło pragnienie, żeby ktoś przytulił, herbatę zrobił i powspółczuł trochę
No, cóż, kryzysy też trzeba przetrwać.
Włączyłam poezję śpiewaną, zapalam świeczki, kadzidełka i sączę herbatę z pomarańczą. Jutro będzie lepszy dzień.

Drogi Michale:) ja jestem samotna już drugi rok. Drugie święta bez niego, bez prezentu od niego, bez życzeń, bez kontaktu...byliśmy razem 5 lat,

wielka miłość, długo na nią czekałam, zjawiła się po 30-tce...niestety, dwa lata temu operacja u mnie , nie mogę mieć dzieci...wcześniej planowaliśmy,

trochę czekaliśmy i proszę...odkochał się wtedy, rozum mu się odezwał, tak powiedział...wiem ,że po miesiącu był z kimś i dalej jest, jest młodsza i

zdrowa, założy rodzinę i będzie pewnie szczęśliwy...nawet mu się nie dziwię, każdy o tym marzy, tylko tak mi żle, że czasem umieram...przeszłam

wszystko, psychiatrę, leki, długi urlop zdrowotny, płacz, użalanie, wściekłość, zazdrość, otępienie...za rok 40- tka, nie mam nic...masz dziecko, będą kiedyś wnuki, będziesz dziadkiem, mnie nawet to ominie...ale do czego zmierzam? do tego, że podzieliłam ludzi na 3 grupy: tych, którzy mają te swoje połowy do końca życia, tych, którzy są w w kilkuletnich , wielu związkach i tych, którzy będą sami...mam nadzieję,że my nimi nie jesteśmy...a jak sobie radzę? zaczęłam biegać, co dwa, trzy dni, basen, kino co piątek...kawa w Empiku, pizza na mieście, siłownia jak mam czas...telefony do dwóch sióstr, które mają mężów i dzieci, skype z koleżanką z Niemiec, no i praca, praca, praca...czytanie, filmy, spacery wieczorem...pozdrawiam z zachodniopomorskiego, bo my samotni jesteśmy wszędzie:)

Życzę wszystkim szczerze aby się wszystkim jakoś poukladalo, tak jak marzycie aby ta samotność nigdy wam nie doskwierala, aby się wam wszystko spełniło...

Najlepsze życzenia dla Ciebie i wszystkich, którzy Cię tu odwiedzają.
Mnie już święta singla niestraszne, chyba o tym pisałam. Jedyny mój problem to lenistwo. Po prostu nie chce mi się zawracać sobie świętami głowy i gdyby nie mój syn, chyba zupełnie odpuściłabym temat. Nie dlatego, że mi smutno - po prostu mi się nie chce.
Jack Daniels czasami się przydaje, byle nie zaprzyjaźnić się z nim zanadto.
Pamiętam, jak 3 lata temu brat zabrał mnie latem na zjazd motocykli. Chodziłam z nim i jego rodziną w tym wielkim tłumie i zaciskałam zęby, żeby się przy nich nie rozbeczeć. Brat był z żoną i dziećmi, ja sama... Marzyłam, żeby znaleźć się u siebie w domu i płakać, płakać, płakać. Wiem, o czym piszecie powyżej, ale to minie, zobaczycie.

Powoli zaczynam doceniać czas spędzany samemu i widzę jak to dalej ma być...
Jakoś święta lecą a ja mam wszystko w nosie...

Witam.Zdrowych i Radosnych Świąt.Nie jesteś sam bo masz siebie.To moje pierwsze święta bez exa.16 lat razem.Tak łatwo się tylko mówi ,ze to czas goi rany.Ale nikt nie jest w stanie zapomnieć tego co było tym bardziej ,ze było super.Dużo rozumiem ale niestety rozum to nie wszystko nie da się oddzielić uczuć.A one sa.Udało mi się pozbierać z pozycji leżącej do pionu ale niestety do wczoraj.Od wczoraj znowu leżę A niby miało już być tylko lepiej.Dla mnie ten czas Świąt jest tak bolesny,ze poddalam się,przerosło mnie to a niby byłam slina.Przepraszam za skomlenie nie miałam tego w planach.

Dziękuję za poglaskanie piegowata76.Wiesz,dzisiaj bardzo tego potrzebuje.Czuje się taka malutka i bezbronna.Mocno przytulam Ciebie i Twojego synka.