Chory vs. zdrowy w budowaniu międzyludzkich relacji - Netkobiety.pl

Zastanowmy się... czy osoba z lekką nerwicą jest większym "ryzykiem" niż osoba po traumatycznym rozwodzie?

Czy osoba ZDROWA, w ktorej wystepuje choroba genetyczna powinna informowac o tym potencjalnego partnera na pierwszej randce?

Czy osoba o obnizonej plodnosci jest bardziej "zdrowa" od kogos z depresją?

Czy osoba zdrowa psychicznie po traumatycznym wypadku bojąca się wsiąść znowu za kierownicę jest bardziej "zdrowa" od kogoś z fobią społeczną?

Czy ktokolwiek rozpoczynając zwiazek robi sobie badania kontrolne? (A jezeli nie, to skad pewnosc, ze jest zdrowy? To tylko jego przypuszczenie )

Zdrowie (lub jego brak) to tylko jedna ze skladowych. Albo się chce być wobec kogoś uczciwym (a wtedy unika się jakiegokolwiek zatajania) albo się chce być atrakcyjnym (a wtedy unika sie mowienia o swoich problemach ).

To, czy jest to zdrowie, przeszłość seksualna czy historia kryminalna to juz sprawa drugorzędna.

Tylko, że taka atrakcyjność ma krótkie nogi, bo przecież kiedyś i tak zaczyna się wspólne życie i wspólna codzienność, a wtedy już nie sposób udawać, że wszystko jest w jak najlepszym porządku.

Moje zdanie jest takie, że nikt nikomu nie odbiera prawa do miłości, jeśli jednak choroba ma wpływ na wspólne życie, to zatajanie jej jest zwyczajnie nieuczciwe. W ten sposób odbieramy potencjalnemu partnerowi możliwość podjęcia świadomej, odpowiedzialnej decyzji. Oczywiście, że nie chodzi o to, aby sobie wypisać na czole "jestem chora/chory", ale aby zdobyć się na szczerość na tyle wcześnie, by druga osoba nie poczuła się rozczarowana i oszukana. W kwestii samego momentu trzeba trochę wyczucia.

Mam bliską koleżankę, która związała się z mężczyzną, za którego planowała wyjść za mąż, w międzyczasie jednak pojawił się u niej pierwszy rzut stwardnienia rozsianego (przypomnę, że jest to choroba nieprzewidywalna i nieuleczalna). Dla niej dosyć oczywistym stało się, że ślubu nie będzie, on jednak nawet nie chciał o tym słyszeć. Mało tego, nawet zdecydowali się na dziecko, na które gorąco namawiali ich lekarze. Niemniej to była jego w pełni świadoma decyzja, nie wiadomo jak mógłby zareagować, gdyby został postawiony przed faktem dokonanym.

Tak, wiem, właśnie tak to zrozumiałam. Ja po prostu rozwinęłam ten niewielki, wytłuszczony fragment Twojej wypowiedzi .