Choroba przeszkodą w związku - Netkobiety.pl

Twój były po prostu Cie nie kochał i nie zależało mu na Tobie.
Zamknij ten rozdział i pamiętaj, że to przeszłość.
A co do Twojego stanu.. Jak przebiega leczenie? Bierzesz nadal leki? Jak się obecnie czujesz?
Jeżeli z obecnym partnerem dobrze się poznaliście i czujesz, że możesz mu wszystko powiedzieć to bądź z nim szczera, porozmawiaj z nim.. Powiedz czego się obawiasz, że masz nerwicę itd. Jeżeli mu zależy to nie ucieknie a być może będzie Cie wspierał

Biorę leki, jest lepiej, chodzę do psychologa ale częściej teraz zdarzają mi się stany załamania i płaczu. Spotykam się z fajnym facetem ale boję się, że kiedy złapie mnie dół i wtedy będziemy rozmawiać, to powiem coś czego będę żałować. nie chcę też żeby się przestraszył jak zacznę mówić o bezsensu życia. On wie o mojej chorobie ale to nie to samo co się z nią zmierzyć. Ogólnie jestem towarzyska i wesoła ale im dłużej on będzie ze mną przebywał, tym częściej zobaczy jaka jestem podczas doła.

Nie lepiej jest zaangażować się w relację z przyjaciółmi, rodziną i z znajomymi?Wychodzić z domu, bawić się , mieć pasje i na tym budować poczucie swojej wartości niż pchać się w związki i przenosić swoje problemy na partnera ?przy okazji niszczyć mu też psychikę.
Sorry ,że tak ostro ale ja nie wyobrażam sobie budowania relacji z kimś i znosić jego ciągłą huśtawkę nastrojów,odwiedzanie go w szpitalu psychiatrycznym a już nie wspomnę o planowaniu dzieci.
Gdybym ja miała chorobę psychiczną to nie chciałabym wchodzić w jakikolwiek związek dlatego ,że jestem osobą odpowiedzialną i nie chciałabym przysparzać drugiej połowie problemów. Nie należy być egoistą w takim wypadku i pomyśleć też o tej drugiej osobie i sensie związku.

O ile jestem w stanie zgodzić się z Cyngli (choć skoro już Chloe w związek weszła, to życzę, by był udany), bo pisze  czymś zupełnie innym i sporo w tym racji, to nie z Tobą.

W ogóle pomijasz fakt, że niektóre choroby psychiczne są przewlekłe czy wręcz nieuleczalne. A z drugiej strony nie wszystkie z nich są źródłem stałego zagrożenia (fizycznego czy emocjonalnego) dla potencjalnego partnera takiego chorego. I co wtedy? Czy taka osoba nie ma prawa do bliskości, miłości, czułości? Oczywiście, pełna szczerość i transparentność to podstawa w takich sytuacjach - okrutne jest ukrywać chorobę przed ukochanym, bo wtedy nie zdaje on sobie sprawy, w co się angażuje. Ale jeśli ludzie wiedzą, na co się decydują, to mają pełne prawo zdecydować się i na związek z osobą psychicznie chorą. Nie widzę tu żadnego egoizmu ze strony takiej osoby, że pozwala się kochać świadomemu partnerowi.

Nie rozumiem też do końca tego rozróżnienia na "akceptowalne" relacje z przyjaciółmi i "nieakceptowalne" relacje związkowe. Bo że rodzina ma biologiczny obowiązek dbać i opiekować się chorym, to łapię. Ale jeśli przyjaciele są prawdziwi i bliscy (a nie są po prostu znajomymi) to też potrafią cierpieć i to bardzo przez przyjaźń z osobą psychicznie chorą - albo z empatii, albo z krzywdy, jaką ta osoba jest w stanie wyrządzić w momencie gorszego epizodu. Więc jeśli kryterium akceptowalności relacji, na które może sobie pozwolić osoba psychicznie chora, jest niezadawanie cierpienia nikomu, kto ze względów na pokrewieństwo nie ma obowiązku tego cierpienia znosić, to relacje takich osób powinny być absolutnie ograniczone do kręgu rodziny.

Niegotowość w danym momencie na związek to jedno - i tu przyznaję Cyngli rację. Nie ma co się spieszyć, takie "łapczywe" podejście do relacji bywa szkodliwe. Ale osoby psychicznie chore - jeśli tylko są w stanie zbudować i utrzymać normalny związek - to mają do niego prawo. I to nie jest takie niemożliwe.

A ja mysle, ze choroba chorobie nierowna, a Ty anicorek napisalas tak jakby nawet nikt z depresja nie mogl stworzyc fajnego zwiazku. No i fakt te choroby czasem wracaja, ale nie zawsze, a nawet jak wracaja, to osoba zdeterminowana juz wie co robic. Chociaz oczywiscie wszystko zalezy od sytuacji. W obecnych czasach wielu ludzi ma depresje i nerwice i nie skresla ich to wedlug mnie absolutnie.

No chyba, ze nic z tym nie robia, to wtedy tak, a tak to nie. Sama mam nerwice, ale lecze sie i objawy sa duzo mniejsze. Duzo mniej tez odczuwa je moj facet. Nie uzalam sie caly czas, nie narzekam duzo, tylko cos z tym robie. Jak mi zle, to zwierzam sie facetowi, ale raczej coraz rzadsze sa sytuacje, bym byla ciagle zalamana itp. Grunt to cos z tym robic. Mozna miec wtedy fajny zwiazek. Tak naprawde to sama predzej odczuwam czasem objawy nerwicy np fizyczne, bo czasem tak tez sie objawia niz moj facet, bo nie panikuje i wiem juz, ze to minie i jest coraz rzadsze. Naprawde wiele zalezy od determinacji i nie kazda relacja z osoba chora czy z zaburzeniami jest jak relacja z opiekunem. Jak czlowiek cos z tym robi, to jak najbardziej moze to byc relacja partnerska tak jak w moim zwiazku. Tak samo jak zdrowa paetnerka umiem i jemu dac wsparcie no i nie oszukujmy sie nerwica nie musi byc ogolnie tak uciazliwa w zwiazku, nie bez powodu nazywana jest zaburzeniem psychicznym, a nie choroba psychiczna. Pewne rzeczy mozna odczuwac zbyt mocno, ale tak to jestem osoba z takim samym charakterem, z zaletami, wadami, wiec tak samo mam co wniesc do zwiazku.

Co do autorki to po prostu ona moze nie byc gotowa na zwiazek, bo minelo za malo czasu. Musi pobyc sama, poukladac sobie wszystko. No ale szanse na zwiazek tez bedzie miala, tylko nie ma co sie spieszyc.

Truskawko  w momencie  kryzysu  w związku  czy  kłótniach  nie  będziesz  mieć  argumentów  bo  Twój  mąż  może  powiedzieć  że  w Tobie  jest  problem  i będzie  mieć  rację.
To  co  napisałam  to  jest  tylko  mój  punkt  widzenia  bo  nie  znam  w takich  chorobach  ,,zdrowych  związków,,.Kiedyś  siostra  opowiadała  mi  sytuację  jak  przyszedł  do  szpitala  chłopak, odwiedzała  go  dziewczyna  w ciąży. Ciągle  miał  do  niej  pretensje  a to  że  coś  zrobiła  czy  za  mało  przychodziła, awanturował  się, wyzywał  jak  chciała  iść  do  domu  to  groził  że się  zabije.Wszystkim  pielęgniarka  było  szkoda  tej  dziewczyny  bo  nie  dość  że  w ciąży  to  jeszcze  takie  traktowanie. Innym  ważnym  aspektem  jest  ze  choroby  i zaburzenia  psychiczne  są  przekazywane  genetycznie  więc  powazna  relacja  niesie  za  sobą  pewne  konsekwencje.

Niektóre choroby są genetyczne, inne nie. Niektóre choroby są ciężkie i wyniszczające, inne nie. Jeśli ty sobie pogląd wyrobiłaś na podstawie opowieści siostry o chorych, którzy w ostrym stanie trafiają na oddział i nie jesteś w stanie przyjąć, że to nie jest całe spektrum możliwości, a tylko najbardziej skrajne przypadki, to nie widzę sensu dalszej dyskusji.

Co do twojego pytania - przynajmniej niektóre osoby psychicznie chore tyle samo mogą dać ukochanej osobie, co zdrowi. Chwile szczęścia i cierpienia. Weź też poprawkę na to, że życie ze zdrową osobą też może być jak siedzenie na tykającej bombie. I o ile osoba chora, która podejmuje terapię i aktywnie dąży do wyzdrowienia, zdaje sobie sprawę ze swoich zaburzeń i ich skutków - to zdrowa osoba nawet krzywdząc może uważać, że wszystko jest ok.

Żeby nie było - związek z osobą chorą psychicznie nie jest lepszy, wznioślejszy czy cokolwiek. Ale jest możliwy.

Nie  tylko  znam  przypadki  z szpitala  i opowieści. Tesciową widuje  często ma  depresję  ,jest  na  lekach i widzę  jak  rodzina  dzień  w dzień  prosi  by  wstała  z łóżka  by  coś  robiła,  chciała  się  umyć  czy  dbała  o dietę  bo  przesadnie  dużo  je. Z jakichkolwiek uwag  czy  próśb  nic  sobie  nie  robi  wręcz  każdemu  dogina. Kontrolują  ja  bo  chciała  się  kilka  lat  temu  zabić.

Ja też miałam depresję. Rok leczyłam się u psychiatry - leki i terapia indywidualna. Zdaję sobie sprawę, że już zawsze będę w grupie podwyższonego ryzyka, że choroba może nawrócić. Od półtora roku jednak nie było ani jednego sygnału, który by na to wskazywał. Mój facet - którego poznałam już po zakończeniu leczenia - wie o wszystkim od pierwszego spotkania. Podobnie jak o moich trudnych relacjach z ojcem, które choć nie są chorobą, też potrafią mieć wpływ na związek. Uczę faceta najlepiej jak potrafię, jak "obchodzić się ze mną", bo jestem świadoma, że moje reakcje bywają niestandardowe - gdy naturalnym odruchem człowieka jest przytulić zdenerwowaną osobę, ja potrafię przed takim dotykiem uciec na drugi koniec pokoju. Uczę też siebie, np. właśnie tego, że wsparcie drugiej osoby jest kojące, że proszenie o pomoc i jej uzyskiwanie nie jest powodem do poczucia winy.
Mój facet nie wypomina mi choroby ani czegokolwiek innego. Nie ma pretensj i nie czuje się, jakby siedział na tykającej bombie. Wiem o tym, bo związałam się świadomie z dojrzałym człowiekiem a nie ze szczylem. Związki to jest ciężka praca - związki z osobami chorymi czy kiedyś chorującymi zapewne są większym ryzykiem. Ale nie czuję się egoistką, że sobie na taki związek pozwalam.

Anciorek, ja się zgadzam, że nie każda chora psychicznie osoba jest w stanie zbudować związek. Mam kuzynkę chorą na schizofrenię i choć to bardzo mi bliska osoba, zdaję sobie sprawę, że ona najprawdopodobniej nigdy związku nie zbuduje - zachorowała bardzo młodo, było naprawdę ciężko, teraz jest lepiej, ale rokowania nie są szczególnie optymistyczne. Ale wiem też doskonale, że jej przypadek to tylko jeden punkt na bardzo szerokim i zróżnicowanym spektrum chorób psychicznych. Gdzieś indziej jestem ja, jeszcze gdzieś indziej Truskaweczka czy Cyngli, która - jak można wnioskować ze wszystkiego, co pisze - ma jest szczęśliwa ze swoją rodziną, mężem, synem. A sugerowanie jej, że może lepiej jakby się powstrzymała przed posiadaniem dzieci, bo mogła przekazać synowi "wadliwe geny" uważam za - delikatnie mówiąc - nie na miejscu. Dorośli ludzie podejmują dorosłe decyzje - również o tym, z kim wchodzą w związek i z kim mają dzieci. I osobom trzecim nic do tego, czy takie związki "powinny" się zdarzać i jakie to ma konsekwencje. Szczególnie, że większość tego typu wniosków jest zupełnie nieuprawniona - jak Ci Cyngli pokazała.

To  muszą  się  też  wypowiedzieć  osoby  ,które  zaburzeń  czy chorób  psychicznych  nie  mają  by ocenić  czy  to jest  problem  dla  kogoś  czy  nie. Obwinianie  się  za  niepełnosprawniść  dziecka  nie  ma  sensu ale  świadome  decydowanie  się  na  dzieci  wiedząc  że  ma  się  ze  sobą  problem dla mnie  jest  nieodpowiedzialne  bo  skazuje  się   dziecko   na niezrozumienie  społeczne, coraz  więcej  przeróżnych  chorób  (w ADHD  główna  przyczyną  jest  właśnie  nerwica  matki).Wiem  jest  też  dużo  chorób  na które  nie  można  mieć  wpływu  ale  jeżeli  ktoś  wiedząc  że  jest  chory  decyduje  się  na  dziecko  , które  może  być  obciążone  ta  choroba  to  dla  mnie jest  egoista. Wiem  że  zaraz  tu  będzie  hejt  na  mnie  ale  to  tylko  moje  zdanie a inni  niech  sobie  robią  co  chcą. pozdrawiam

Czy ty zanim zaszlas w ciaze robilas jakis wywiad w rodzinie meza? Czy w twojej rodzinie wszyscy sa zdrowi i nikt na nic nie choruje? (Bo przyznam ja NIE ZNAM rodziny, gdzie wszyscy sa zdrowi ) a jednak dziecko masz...

Ale zdecydowałaś się i ma AUTYZM.
Złośliwość losu?

Nie wiem, czy specjalnie chciałaś mnie dotknąć oskarżeniami o brak odpowiedzialności, czy po prostu totalnie brakuje Ci taktu.
Zareagowałam emocjonalnie, choć nie powinnam, bo jako, że nasze dzieci mają podobne problemy, spodziewałam się po Tobie raczej zrozumienia i delikatności, a nie oskarżeń.
Rozczarowałaś mnie.

Zgadzam  się. W tym  wypadku  jest  to  nieświadome  a ja  wcześniej  napisałam  o świadomym  przekazywaniu  chorób  i zaburzeń. Obecnie  badamy  się  genetycznie  i wiedząc  teraz  ze  nie  jestem  zdrowa fizycznie   bo  byłam  w szpitalu  niedawno  to  nie  wiem  czy  kiedykolwiek  zdecydujemy  się  na  drugie  dziecko  a szkoda  bo  lata  lecą  i chciałabym  mieć   drugie zdrowe  dziecko .

Absolutnie nie podkreślałam i nie mówiłam komu jak kto ma żyć tylko jak zaznaczałam to było moje tylko moje zdanie.
To nie są lęki tylko odpowiedzialność dorosłego człowieka.
Mam kuzynkę po amputacji nogi ,po ciężkim leczeniu chemią i zarażoną na WZW . Swojemu mężowi powiedziała z góry ,że nie będą mieć dziecka - on to akceptował. Po 17 latach związku trafiła im się ciąża niespodziewanie, która kosztowała ją wiele strachu, wyrzeczeń( bo musiała na wózku jeździć) .Dziecko jest zdrowe ale gdyby nie ta niespodziewana ciąża to nie zdecydowałaby się bo wie co przechodziła.
To nie jest wątek o mnie i  to że ja patrze przez chorobę syna to wy patrzycie przez pryzmat waszych zaburzeń i relacji w związkach.Każdy ma prawo do swojego zdania i proszę mnie nie atakować .

Narobiłaś syfu i teraz odwracasz kota ogonem, i spadasz?

Nie mam powodu, by spojrzeć prawdzie w oczy, ponieważ fakt, że choruję na nerwicę NIE MA ŻADNEGO WPŁYWU na to, że moje dziecko ma ZA.
NIE ISTNIEJĄ ŻADNE badania, ani prace naukowe, które stwierdzają, że nerwica matki powoduje ZA u dziecka, albo ADHD (co udowodniłam parę postów wyżej).
Nawet nie wiadomo do końca, skąd się ZA bierze - lekarze i naukowcy nie mają zielonego pojęcia.
A nerwica NIE JEST chorobą psychiczną.

W chwili zajścia w ciążę BYŁAM ZDROWA.

Twoje oskarżenia są NIE NA MIEJSCU, nie podparte ŻADNYMI racjonalnymi argumentami.
Odbieram je więc jako atak na moją osobę - czym spowodowany - nie mam pojęcia.
Tak czy inaczej, to obrzydliwe. Tyle mam do napisania.

Anicorek raczej nie bedzie mial takiego argumentu, bo kazdy sie czasem kloci. Zdrowy czy chory, to i tak kiedys klotnia jakas jest. Byle nie za duzo. Co z tego, ze jest sie chorym jak sie stara i moze nawet dogaduje sie lepiej z.facetem niz wiele zdrowych osob (bo co z tego, ze sa zdrowi jak czasem nie chce sie im nad soba pracowac), a klotnie u nas sa rzadko. Nauczylismy sie komunikowac. Trzeba chciec. No i choroby maja rozne nasilenia, oczywiscie byl moment, ze bylo ze nna srednio, ale dla przykladu mimo swoich problemow zawsze w glebi duszy wiedzialam, ze nie moglabym sobie zrobic krzywdy. Zawsze nawet w najwiekszym dole mialam jakas iskierke nadziei. Takze nie bylo tez u mnie zle. No ale nawet jak jest zle to mozna sobie poradzic byle cos z tym robic. No i dobrze jak ma.sie bliskie osoby, bo najciezej mysle jak sie jest samotnym. No i tak jak pisalam nerwica nie jest choroba psychiczna. Bywa uciazliwa, ale to jeszcze nie tragedia. U mnie pewnie wziela sie ogolnie z tego, ze ja bardzo wrazliwa i czesto za bardzo wieloma rzeczami sie przejmowalam, ale jest lepiej. No ale nawrmet z choroba psychiczna da sie zyc i nie zawsze jest to zle zycie.

Chciałam to samo napisać.
Jestem w szoku że parę osób wrzuciło do jednego worka np. schizofrenię i nerwicę.

To fakt , sama znam takie osoby i uważam, że zaburzenia psychiczne to poważniejsza sprawa niż choroba fizyczna, bo potrafią całkowicie odebrać chęć do życia.

Iceni, jasna sprawa. Ale schizotypowe zaburzenie osobowości to nie to samo, co depresja/nerwica. To chyba o wiele poważniejsze schorzenie.

Kto ogladal "Piekny umysl", wie jak trudne jest zycie z kims kto ma chorobe psychiczna.

Oczywiscie jest roznica pomiedzy nerwica, a schizofrenia czy tez powaznym zaburzeniem osobowosci. Z nerwica da sie zyc- sa lepsze i gorsze dni- ale osoba jest w pelni swiadoma i zdaje sobie sprawe, ze jej reakcje sa nieadekwatne do rzeczywistosci. Jakiekolwiek schizoidalne zaburzenia sa przerazajace. Moj maz slyszal glosy. Potrafil na przyjeciu, przy stole z ludzmi dookola, oskarzyc mnie, ze mam romans z kolega, tylko dlatego, ze mu glosy o tym powiedzialy Nie zartuje. Doprowadzil do tego, ze sie kompletnie wyizolowalam, bo normalnie wstyd mi bylo gdzies z nim chodzic, a jak szlam sama, to mialam potem w domu awanture. Bo oczywiscie na pewno go zdradzalam kiedy siedzialam z kims pijac kawe

Naprawde sie staralam, zeby to malzenstwo przetrwalo, ale w obliczu tego, ze maz wcale nie chcial poprawy swojego stanu (klamal w zywe oczy psychiatrze, o czym wiem, bo razem poszlismy kilka razy na wizyte), odpuscilam. Niektorzy ludzie po prostu nie nadaja sie do zwiazku.

Uważam, że zanim zaczniesz wchodzić w związki powinnaś uporać się z chorobą.

Raz - dlatego, ze wchodzenie w związki jest samo w sobie emocjonalne nawet dla zdrowej osoby, są wzloty, upadki, śmiech i łzy. Takie huśtawki mogą utrudniać wyleczenie się z choroby.

Dwa - dlatego, że to nieuczciwe obarczać nowo poznaną osobę swoimi problemami. Ktoś, kto dopiero Cię poznał nie ma obowiązku "mierzyć się" z Twoją chorobą, pomagać Ci z nią walczyć.

Poznałam kiedyś faceta z depresją i problemem narkotykowym - przez internet. Pamiętam jaka oszukana się czułam. Najpierw przez internet wszystko fajnie, podczas spotkań twarzą w twarz ok, a potem stopniowo zaczął się "przyznawać" - najpierw, że miał problemy z narkotykami - później okazało się, że nie miał, tylko ma. Potem do depresji. Widziałam go dwa razy, nie wiem, naćpanego i słabo kontaktującego, nie mógł nawet składnie mówić. To było u niego w domu, leżał na łóżku i nie mógł się zebrać. Jemu się wydawało chyba, że będę jego pielęgniarką, że z poczuciem misji będę to znosić. Sama też nie wiem, czy to był jakiś atak depresji, a on próbował sobie poprawić samopoczucie narkotykami, bo naprawdę był półprzytomny - nie wiem, bo szczerze mówiąc nie obracałam się nigdy w towarzystwie narkomanów. I dla mnie ten występ to było za wiele. Za krótko się znaliśmy. Nie miałam ochoty na bycie jego terapeutką, nie miałam ochoty być odpowiedzialna za chorą nieprzewidywalną osobę. Do tego on jeszcze twierdził, że narkotyki nadal brać zamierza - mimo, iż ja mówiłam, że na depresję to mu one na pewno nie pomagają - a do psychiatry nie pójdzie, bo on mu i tak nie pomoże. I to było dla mnie zbyt wiele.

Nie jest fair obarczanie nowo poznanych osób swoimi chorobami.

Tak owszem nerwica a schizofremia się ròżnią. Ja zdaje sobie sprawe ze swojego problemu i działam żeby z tego wyjść. Ale wątpie że przejdzie mi to kompletnie jak przez tyle lat nie udało mi się. Ale wracając do schizofremi. Jest masa odmian. Człowiek ktòry słyszy schizofremik odrazu ma w głowie osobe ktòra słyszy głosy i widzi coś czego nie ma. A tak naprawde nie zawsze się objawia w taki sposòb. Jest np schizofremia prosta, endogenna i paranoidalna. Są też w różnym stopniu objawy nasilone. Z tego co pamiętam to w filmie kiedy główny bohater brał leki to nie miał objawów. Minusem było że nie miał popędu seksualnego. Ale to było w latach 70. Teraz są nowe leki znacznie lepiej działające które mają mniejsze skutki uboczne. Ja myśle że problem z twoim mężem był taki że pewnie nawet się nie leczył. Bo takie epizody jak miał świadczyło by o tym. Gdyby brał leki i był pod kontrolą lekarzy jestem przekonany że aż tak choroba jego by się nie rozwineła. Ale niestety to jest znane w tej chorobie jak i w różnego rodzajach psychoz. Że chory uważa że on jest zdrowy tylko inni chcą mu zrobić krzywde.

Moj maz sie leczyl i bral konskie dawki Olanzepiny (antypsychotyk). Pomimo tego ciagle slyszal glosy i mial monstrualna paranoje. Z tym sie nie dalo zyc. Wyobraz sobie, ze moj maz potrafil mnie oskarzac o romanse nawet z przypadkowym barmanem czy listonoszem i nawet obudzic mnie w srodku nocy by awanturowac sie na temat jego urojen do piatej rano. Nigdy nie uslyszalam nawet "Przepraszam" za te wszystkie akcje.

PS. Nie "schizofremia" ale SCHIZOFRENIA (nazwa pochodzi od dwoch greckich slow schizos i phrenos, ktore oznaczaja podzielony umysl).

Jak to się potwierdzi, to wtedy odszczekam to, co napisałam ;-)

Myślę, że można odziedziczyć skłonności do depresji, ale nigdy samą depresję.
Dużo zależy od nastawienia, podjętych decyzji, etc.
Natomiast jeśli chodzi o choroby typu schizofrenia - no niestety, tu nie ma się wpływu. Masz ją i tyle.
Możesz brać leki, ale nie wyzdrowiejesz.

W sensie, trochę jak z psami Pawłowa?
Bardzo ciekawe, chyba o tym poczytam.

Zastanawiam się czy alkholizm można odziedziczyć po rodzicach. Ale tak na prawdę nikt z nas nie wie czy któryś z naszych przodków nie miał schizofreni albo innych chorób psychicznych.

Milosc nie jest zadnym lekarstwem. Lekarstwa i terapia sa lekarstwem.

W moim przypadku malzenstwo nie wypalilo, bo moj byly maz nie potrafil byc w zwiazku. Wszystko bylo zoarganizowane wkolo jego potrzeb. Ja mialam sie dostosowac- tak go nauczyla mamusia. On mogl uprawiac szalone jazdy, a ja mialam nadskakiwac, przepraszac i zapewnic by Pan Wielmozny dobrze sie czul.

Tak, moj byly maz mial schizoidalne tendencje (wspolczuje mu ciagle, bo to koorewska przypadlosc), ale mial tez mega wredny,egoistyczny charakter.

Nigdzie nie napisałam, że miłość jest lekarstwem ZAMIAST terapii. Ale potrafi tę terapię doskonale uzupenić.

Mogłabym odwrócić pytanie - a co jak nasza zdrowa miłość zachoruje? Odejdziesz? Poczujesz się rozczarowana, bo nie taki związek sobie "zaklepałaś" na początku?

Nie chodzi o to, żeby się uzależniać - chodzi o to, zeby sobie POMAGAĆ.

Oczywiscie podstawa to leczenie, ale to, ze kogos kochamy i chcemy sie starac i dla siebie i dla tej osoby tez ma moim zdaniem wplyw. Tym bardziej, ze majac wsparcie bliskich jest latwiej sobie poradzic.

Podjęłaś terapię. Opisany tu problem może być jednym z jej tematów.