Zdrada emocjonalna - Netkobiety.pl

To tylko moje przypuszczenia ale wydaje mi się że Twój mąż uznał że do momentu kiedy nie przespał się ze swoją "koleżanką" jest czysty.... i stąd ta frustracja z jego strony- przecież on nic złego nie zrobił bidaczyna tylko rozmawiał z współpracownicą. A to że prawił jej komplementy i pewnie ślinił się na samą myśl o niej to inna bajka.
Dla sporej ilości mężczyzn jeśli nie dojdzie do "zaliczenia" to nie zdrada - choć i pewnie do tego by doszło gdybyś go rychło w czas nie przyłapała.
Każdy po zdradzie spodziewa się że ta druga osoba będzie klęczeć korzyć się i błagać o wybaczenie, niestety są takie "elementy" które i wtedy nie odczuwają skruchy. Dlaczego? bo wiedzą że żonka zawsze będzie albo im zwyczajnie nie zależy. Przestań się z nim licytować postaw sprawę jasno, albo wyjaśni Ci całą sprawę, zerwie kontakt i próbujecie odbudować coś z tego co zostało albo niech pakuje manatki i arrivederci.

Współczuję Ci sytuacji w jakiej się znalazłaś. Na ten moment niczego, niestety nie załatwiłaś. Twój mąż tradycyjnie wykpił się, obarczył Cię winą ("czepiasz się"), nie wykazał cienia żalu, czyli usiłuje problem zamieść pod dywan. Jeżeli odpuścisz i zrobisz to samo, to masz raczej marne szanse na dalsze, szczęśliwe z nim życie, chociaż tego szczęścia do tej pory nie zaznałaś zbyt wiele.

Zgadzam się z asanas29, nie odpuszczaj, rozmawiaj, nie daj się zbyć. Jeśli ustawisz się w roli naiwnej, dającej sobie wmówić wszystko żony, do tego drżącej o trwałość rodziny bez względu na wszystko, przegrasz. Stracisz tylko czas, nerwy i zdrowie. Jeżeli ratować małżeństwo, to tylko we dwoje. W tej chwili jesteś sama, a on nadal kłamie.

Dziewczyny dobrze mówia a wiedzą co mówią.
Facet wygląda na typowego.
Przede wszystkim zachowaj spokój bo będzie boleć,prawdopodobnie jeszcze nie przyjmujesz do wiadości że mogłabyś się rozstać. Myśl o sobie, dzieciach, wypracuj metodę na prawidłową ocenę jego zachowań - nie daj zbić się z tropu zaprzeczaniem, przerzucaniem na Ciebie winy, nie trać też czasu - poświęcaj go dzieciom i sobie. Oboje musicie chcieć utrzymania tego małżeństwa, nie Ty tylko powinnaś tego chcieć (czy naprawdę chcesz takiego męża ?) - piłeczka jest po jego stronie - jeśli chce rodziny niech odkręca sytuację i się stara, jeśli tego nie robi - nie chce być w składzie Waszej rodziny.
Przykre i boli.
Pisz tutaj, działaj przede wszystkim, nie stój w miejscu i nie rozpamiętuj tylko myśl 'do przodu'.

Witaj Aicha. Czytałam Twój wpis na moim wątku. Zacznę od tego, że przykro mi, że i Ciebie to spotkało . Trzymaj się kochana. Trzymaj. I pamiętaj o jednym - daj upust wszystkim emocją. Pisz, krzycz, pozwól im się ulotnić...Zdaje sobie sprawę jak postawa męża Ci to wszystko utrudnia. Mój mąż też szedł w zaparte. Smsów, rozmów nie pamiętał (:lol:), przypominał sobie z czasem (ps. psycholog mojego męża twierdziła, że to możliwe, że zapomniał, że je wyparł...ale mi się nie wydaje, żeby  zadziałała tu represja ...). To normalne, że będzie się teraz wszystkiego wypierać. Po co robić sobie większy bałagan...Chce zminimalizować straty. Mam jednak nadzieję, że Twój mąż dojrzeje do tego i przyzna się do winy, bo bez tego ani rusz...
Pisałaś w moim wątku o postawie mojego męża, że ta jego skrucha to aż tyle dla Ciebie. Ja bałam się, że ona jest nieszczera...Bałam się, że jest na pokaz. Bałam się, że mąż serwuje mi to co chciałam oglądać. Że dalej gra. I poniekąd tak było Aicha. Bo mimo że widział jak cierpię kłamał dalej. Kłamał odnośnie prawdy, której ja tak bardzo wtedy potrzebowałam. Nie mówił mi wszystkiego, bo myślał, że jak mi powie całą prawdę to odejdę od niego. Jak pisałam minimalizował straty...Ale dręczyło go to psychicznie i w końcu mi powiedział. I jak już znałam całą prawdę to wtedy ta historia zaczęła być dla mnie spójna, zaczęła być sensowna. Nawet ten nieszczęsny sms do kochanki, w którym zakrył się moim cierpieniem a który zajmował mi w myślach tyle czasu znalazł swoje wytłumaczenie :-). Najgorsze są te niedopowiedzenia. Mam nadzieję, że Twój mąż też w końcu zrozumie. Porozmawiaj z nim. Powiedz mu co czujesz. Powiedz jak Ciebie to boli, jak jego zachowanie cię zraniło. Mój mąż też mówił, że mnie nie zdradził (bo nie spał z Nią). Teraz już wie, że to była zdrada. Choć długo jeszcze się wypierał .

Zobaczysz, że niedługo przypomnisz sobie jak to było zanim związałaś się z Nim. Przypomnisz sobie tamtą dziewczynę i zatęsknisz za nią . Zaczniesz powoli do niej wracać. Na początku w myślach. Przypomnisz sobie jak fajnie było kiedyś. Jaka TY byłaś fajna. Inna. Szczęśliwa. A wtedy będzie już tylko lepiej. Zrozumiesz, że liczysz się tylko Ty. I zaczniesz odbudowywać siebie. Może On nawet będzie Ci w tej drodze towarzyszył. Jeśli nie sama zobaczysz, że i tak nie będziesz go już "potrzebowała". I wtedy poczujesz się tak silna, że będziesz wiedziała, że nic nie jest w stanie Ci zagrozić. Nic i nikt.

Trzymam za Ciebie kciuki. Powodzenia Aicha.

Witam wszystkich i dziękuję za porady i słowa otuchy.
Doszły nowe „okoliczności”po kolejnej podjętej  przeze mnie rozmowie z moim mężem.
Było dobrze parę dni ale nic nie było wyjaśnione, dalej tkwiłam w próżni nie wiedziałam co tak naprawdę jest grane co się stało.
Wczoraj wybuchłam wykrzyczałam mu że jest bydlakiem, zwykłym bydlakiem bez jakichkolwiek wyrzutów sumienia bez wartości. Zdziwiony spytał o co mi chodzi ?-gdy mu powiedziałam że o nią o te wszystkie sms-y i o całokształt.  Miał  przestraszoną twarz i gonitwę myśli. Strach na twarzy próbował znowu powiedzieć że to nie było nic takiego że o głupotach te sms-y były.
Siedzieliśmy chyba ze 4 godz i rozmawialiśmy.
Mówił że miał czasami dość że działam na niego destrukcyjnie. Moje wieczne złe humory doprowadzały go do szału ale nic nie mówił. Że był optymistycznie nastawiony do świata ludzi ale coraz trudniej mu ten optymizm przychodzi.
Spytałam dlaczego nigdy nie usiadł i poważnie ze mną o tym nie porozmawiał? Że wolał uciec w  pracę  po raz kolejny i przez tyla lat małżeństwa.
Mówiłam znowu chyba już 100y raz że też nie jest bez winy że nigdy mnie nie zabrał ze sobą  tak sam z własnej inicjatywy na imprezę. Ja się go nie wstydziłam przed moimi znajomymi czy to z pracy czy w ogóle. Stwierdził że bał się mojej zaborczej zazdrości i nie był pewny co mogłabym odstawić za awanturę gdyby np. poszedł tańczyć albo milej odezwałby się do którejś z koleżanek.
Roześmiałam mu się w twarz mówiąc że tu już przegina zwykły wykręt- po prostu nie chciał tak mu było wygodnie.
I tak latami zaniedbywaliśmy razem nasze wspólne życie  a po okresie fascynacji dołączyło do tego i łóżko. Później to już nawet nie miałam ochoty nigdzie z nim iść nawet na spacer. Tym bardziej jak pisałam wcześniej to on twierdził że to ze mną jest coś nie tak, bo robię sztuczny problem z jakichś pierdół ( np. na weselu jak był starszym i ja sama zajmowałam się dziećmi po raz kolejny bo pan się bawił), więc zamykałam się w sobie coraz bardziej. On nie może zrozumieć mojej zaborczości osaczam go nią. Proponował że może powinniśmy iść na jakąś terapię małżeńską bo  każde z nas ma swoje „widzi mi się” i żadnemu z nas nie łatwo przyjdzie z niej zrezygnować bo mamy inne poglądy na pewne tematy
Bo dla mnie ten temat jest oczywisty że chciałam z nim spędzić ten czas. Może nie cały ale jakąś jego część-”budować” coś razem poświęcać sobie więcej uwagi- nie wiem co jeszcze. Tylko kiedy jak go wiecznie nie ma?
W końcu spytałam go o nią, o co w tym wszystkim chodzi co ich łączy?. Powiedział że nic że to były tylko sms-y (aż tyle?)
Spytałam go wprost „ a może Ty się zakochałeś w niej, może coś między wami zaiskrzyło, przecież takie rzeczy się zdarzają, że ja nie chcę być jego wrogiem że chcę mu pomóc,po co mamy cierpieć wszyscy ja, on-rozdarty nie wiadomo gdzie tu w domu czy tam z nią myślami, że ona tam .Że taka szarpanina nic nam nie da bo będzie musiał w końcu  oszukiwać mnie. Że trzeba to jakoś rozwiązać tak żeby jak najmniej osób cierpiało.
Przyznał się że tak : zakochał się w niej, zadurzył, zauroczył-że ona nic o tym nie wie, Że nie powiedział jej o swoich uczuciach Że była dla niego tylko odskocznią że dobrze im się rozmawiało że mieli wspólne tematy i tyle ...i tylko tyle stąd te sms-y.
Nie pamiętam tylko czy mówił że to już się „skończyło”.
Powiedziałam mu że miałam zamiar do  niej zadzwonić i spytać wprost-chociaż nie liczyłam na szczerą odpowiedź z jej strony.
Prosił mnie żebym mu tego nie robiła że ona nie wie, a ja dzwoniąc zrobię mu kocioł w pracy (bagno) i co będzie dalej jak będzie w tej pracy? A wiadomo jak dzisiaj z pracą. Nie wiem czy mówił szczerze(??????) czy tylko bronił swojego tyłka [ trochę go znam flirciarz-(taki typ erotomana gawędziarza) to jest ale jest też wstydliwy, jest też facetem niestety- to wszystko miesza mi się w głowie ]
I wychodzi na to że choć wiem to nie wiem co jest w tym wszystkim prawdą a co nie.
Przy tym wszystkim zachowywał się normalnie. Powiedział że on nie ma ochoty na jakiekolwiek zmiany życiowe. Nie ma ochoty i siły żeby znowu się starać zdobywać kogoś zaczynać coś od nowa. Że dobrze mu tak jak jest teraz że chce być z nami. [ Nasuwa mi się pytanie to jak naprawdę jest ze on tu z nami bawimy się w dom a tam miła odskocznia nie wiadomo w jakim kontekście i jaki to naprawdę ma charakter ]
Była też mowa o rozwodzie nie protestował jak będzie się musiał wynieść ( tylko gdzie?)
Wtedy padła z jego strony propozycja tej poradni i terapii.
Nie wiem opisałam wszystko chyba w miarę po kolei. Teraz głos oddaję Wam czytelniczki, jak wy to widzicie i czujecie bo moje zdanie może być bardzo subiektywne.
Sprawę komplikuje mi komunia syna w czerwcu 2017 do tego czasu ręce mam raczej związane chyba że coś do mnie jeszcze dotrze albo w ogóle nic się nie zmieni.

Musicie oboje zastanowić się, czy chcecie, wszystko co było waszym zdaniem złe w tej relacji naprawić. Terapia to bardzo dobry pomysł. Tylko oboje musicie tego naprawdę chcieć.

Tylko tyle? Zakochał, zauroczył ... czyli jednak nie tylko zwykłe SMS ...

To, czy mówi szczerze wie tylko On.

Ja na Twoim miejscu bardzo nie ufałabym jego słowom.
Ja te myślałam sobie, że mój mąż nie przespałby się z kochanką, bo jest taki wstydliwy, brak mu pewności siebie. Ale moje przemyślenia o nim to jedno a rzeczywistość to drugie. W każdym razie nie daj się zbyć i pytaj o wszystko co budzi Twoją wątpliwość. Znasz go dobrze, będziesz wiedziała kiedy się miesza, kiedy myli się w zeznaniach. Będziesz wiedziała, że coś w tej historii jeszcze nie gra.

Niby nie chce a jednak chce. Boże, jakie to wszystko perfidne...

Może warto skorzystać z tej terapii? Może postaw mu też twardy warunek - albo wyjaśni Ci wszystko sensownie, powie prawdę, albo faktycznie niech się wyprowadzi na jakiś czas, który Ty poświęcisz dla siebie. Żeby móc w tym wszystkim się odnaleźć. Ciężko tu coś doradzić...

Martwi mnie to, że jednak nie protestował.

Aicha mogę Ci tylko powiedzieć co  zrobiłabym ja będąc na Twoim miejscu: nie pozwoliłabym mu zamieść tej sprawy pod dywan. Nie pozwoliłabym mu od tak przejść z tym wszystkim do porządku dziennego, na zasadzie: było i minęło. Nie pozwoliłabym mu traktować się jako "wygodniejsza opcja" ("nie będzie nic zmieniał bo mu się nie chce"). I nie pozwoliłabym wmówić sobie, że to czego żądam teraz od niego świadczy o mojej "zaborczości"...

Poproś go, żeby odzyskał te smsy. Że chcesz mieś namacalne dowody na ich "niewinny" charakter. Sama zobaczysz jak zareaguje .

No, ale co rozumiesz przez zachowanie pozorów? To, że przez 8 miesięcy będziesz udawała przed sobą, nim i wszystkimi, że sprawy nie ma,  po to żeby na komunii synka wszystko wyglądało "poprawnie", pod publikę? Naprawdę jesteś na to gotowa Aicha? 8 miesięcy to kawał czasu. Podziwiam Cię chociaż nie bardzo rozumiem.

A może chodzi Ci o wstyd?, Jeśli tak to wiedz, że to uczucie też minie. Na początku też się wstydziłam powiedzieć komukolwiek. Teraz mogłabym głosić publicznie prelekcje na temat zdrady i zaznaczać, że wiedzę zdobyłam na podstawie własnych doświadczeń .
Ale na to też przyjdzie u Ciebie czas.

Masz numer telefonu. Jeśli masz taką potrzebę skontaktuj się z nią. Ja nie kontaktowałam się z kochanką męża. Ona nawet nie wie, że ja znam prawdę. Myśli dalej, że wiem to no co się umówili. Natomiast kiedyś ją spotkałam, nie było to przypadkiem . Byłyśmy razem na imprezie. Poszłam tam świadoma, że Ona tam będzie. Potrzebowałam tej "konfrontacji". Nie mogłam się od niej opędzić. Śledziła każdy mój ruch. Była zawsze koło mnie. Przyjaciółka mówiła, że ewidentnie chciała ze mną pogadać, ale nie wiedziała jak się do tego zabrać...Może czekała na mój ruch.

Trzymaj się Aicha.

aicha, czy on faktycznie ma powody, żeby tak twierdzić? Rzeczywiście bywałaś tak bardzo zaborcza i zazdrosna, robiłaś mu sceny?
Jeśli takie sytuacje nie miały miejsca, tzn, że on kłamie usiłując obarczyć Cię winą za swoje łajdactwo. Piszesz, że on pracuje w Warszawie, ale tam nie mieszkacie. Czy on wraca codziennie po pracy do domu? Bo wygląda na to, że on żyje jak kawaler, bawiąc się doskonale, a Ty stałaś się tylko niemiłym dodatkiem.

Mogłabyś zażądać od niego ujawnienia treści tych sms-ów. Nawet jeśli je skasował, to są sposoby żeby je odzyskać, ale jeżeli przyznał się do tego, że się zakochał, to można się tylko domyślać ich treści. Kłamie więc mówiąc, że nic się nie wydarzyło, że ona o niczym nie wie. Jak może nie wiedzieć, odbierając taką ilość sms-ów. Przecież nie pisał jej o pogodzie. Kłamie więc jak z nut, a do tego niezbyt inteligentnie.

Ta rozmowa dała Ci pewność, że mąż Cię zdradza (przynajmniej emocjonalnie), niczego nie żałuje, obarcza Cię winą za swoja zdradę, chroni kochankę i w żadnym momencie nie dał Ci do zrozumienia, że mu na Tobie zależy.
Wręcz przyznał, że jest z Wami, bo mu wygodnie (nie dlatego, że kocha i mu zależy na rodzinie), nie protestował, gdy była mowa o rozwodzie. Jest wobec Ciebie zupełnie obojętny, a nawet niechętny Tobie. Kłamał też mówiąc, że "Nie ma ochoty i siły żeby znowu się starać zdobywać kogoś zaczynać coś od nowa." To niby co on robi w tej chwili, nie zdobywa tamtej kobiety?
Terapia z pewnością jest wskazana, ale żadna terapia nie spowoduje przypływu uczuć do Ciebie, a z jego strony, niestety ich nie widać.
Uważam, że rozmowa z kochanką nie ma sensu. Prawdy się nie dowiesz, a tylko się upokorzysz. Zresztą posiadając jego bilingi możesz stwierdzić, czy połączenia były tylko wychodzące (w co wątpię). Pani zapewne też była aktywna. Taką rozmową możesz spowodować, że baba się ogarnie, będzie jej wstyd, że odkryłaś karty, ale bardziej prawdopodobne jest to, że wyprze się wszystkiego, mąż będzie wściekły i będą się bardziej ukrywać.
aicha siłą, czy szantażem go nie zatrzymasz, a już z pewnością nie spowodujesz że on znowu cię pokocha.
Dobrze, że udało Ci się z nim porozmawiać, ale w efekcie niewiele osiągnęłaś, po za przykrą prawdą.
Trudno Ci cokolwiek doradzić. Zgódź się na tę terapie, ale zaproponuj, żeby on ją załatwił, niech przynajmniej wykaże jakieś minimum zaangażowania, skoro narobił takiego bagna.

Matko Boska Niusia przeczytalam troche Twoje posty i sie przerazilam.Przeciez Ty myslisz o wszystkich tylko nie o sobie. Robisz wszystko dla innych nic dla siebie.Przeciez jak ten facet Cie kiedys zostawi to Ty zostaniesz z niczym. Tez sie kiedys przejmowalam co jakas tam tesciowa  powie i innymi glupotami. A wiesz co zrozumialam po zdradzie meza? Ze tesciowa to obca baba do mnie. Tak naprawde to nie wiem nawet po tym wszystkim czy nie wiedziala o tej zdradzie widzac ten jej wredny usmieszek na mordzie.zrozumialam ze rodzina meza to jego rodzina nie moja. A najwazniejsza jestem JA. Nie maz nie rodzina. Tylko ja. Zaczelam budowac swoj wlasny swiat. Przeprowadzilam sie do MOJEGO domu mam MOJA prace robie MOJE prawo jazdy wychowuje MOJE dziecko itd. Kiedys zostalam praktycznie z niczym i nauczylo mnie to jednego. Ze ja musze miec swoj wlasny swiat i swoje zycie. Wyciagnij wnioski i dzialaj dla siebie bo zostaniesz kiedys z niczym.