"...Taki dziwoląg jak ja..." - Netkobiety.pl

to przykre co mówisz ale masz szansę naprawdę nie szukaj niczego na siłę
znajdzie cię ale bądź otwarta na innych ludzi zwłaszcza facetów
przyda ci sie sztuka podrywania

Wcale nie jesteś cudakiem, chociaż z drugiej strony: cóż złego jest w byciu trochę cudakiem? Mnie też pewnie wiele osób określiłoby takim epitetem,  bo podobnie jak Ty lubię jak coś się dzieje powoli, swoim tempem, swobodnie, jak sobie tak płynie. A ten cały podryw, te gierki męczą mnie i nudzą potwornie. Dla mnie to błazenada. A wymuszanie czegoś na kobiecie, np pocałunku albo seksu to desperacja, brak szacunku do samego siebie. Być może spotkasz kogoś, kiedyś, kto uszanuje Twoją "cudaczność", bo sam będzie "cudaczny". Są takie osobniki. A tak w ogóle, to piegowaci i cudaczni górą! ;-)

Czasami mamy pod górkę,  to prawda,  ale czy lepiej byłoby nam zmuszać się i naszą  "cudaczność" zdusić,  żeby się dopasować do "nie-cudaków"? Nie.  Tylko zdechłe ryby płyną z prądem ;-).

Chyba w nie najlepszym miejscu ten wątek zamieściłam. Liczyłam, że mnie ktoś podniesie na duchu, wskaże ewentualne błędy w myśleniu, może coś podpowie.
Cóż... Poczekam...
Jestem chwilami ogromnie sfrustrowana tą swoją odmiennością.

Skąd pomysł, że nie jestem przychylna innym?

Możesz wyjaśnić, w jaki sposób się grodzę? Nie bardzo to rozumiem.

No cóż... Nazbierało się tego. Przez całe lata, bojąc się odrzucenia nie wchodziłam w relacje damsko-męskie. Potem wlazłam w toksyczną. Teraz, gdy próbuję znowu wkroczyć w ten świat, czuję się jak istota nie z tej planety. Zaistniałam na portalu towarzyskim i niestety trafiałam tam nie najlepiej. M. wydawał się do rzeczy, w dodatku wyraźnie się mną zainteresował, a jednak i on odpuścił, bo nie odwzajemniałam jego gestów. A ja do niczego nie chcę się zmuszać, nawet dla kogoś, komu jestem przychylna. Obserwuję zupełnie odmienne od moich postawy kobiet i mocno się zastanawiam nad swoją przystawalnością do rzeczywistości. Co tu kryć, ostatni zawód trochę mnie zabolał.

I Ty pytasz mnie o to, w jaki sposób budujesz mur?

Obserwuję kobiety (mężczyzn także) i widzę takie, które wiedzą czego chcą, na czym im zależy, co jest dla nich ważne. Widzę mądre kobiety, które znają swą wartość, które siebie szanują i lubią. Widzę też kobiety, które szybko decydują się na bliskie relacje i nie zmniejsz to ani ich godności, ani poczucia wartości, ani szacunku do siebie.

Lęk przed odrzuceniem jest typowym, baaaaardzo często spotykanym; chyba nie znam takiej osoby, która by jego nie znała. Tylko, jedne osoby budują swemu lękowi ołtarz i swe życie jemu podporządkują, używając go jak tarczy, inne zaś biorą go pod rękę i podejmują różne decyzje mimo lęku. Te drugie czasem zostaną odrzucone. Czasem. Te drugie nie zostaną odrzucona nigdy, ale też nie doświadczą bliskości.

Edycja:
Napisałaś kolejny post, a ja na pytania w nim zawarte odpisałam powyżej. Tak. Wiem. Jestem wiedźmą.

Mam kiepską wyobraźnię. Kiepską, bo do głowy by mi nie przyszło zestawienie trzymania się za rękę z molestowaniem seksualnym. Tobie jednak przyszło.

Granice. Ciekawy temat. Ważnym jest cel ich stawiania. Twierdzenie, by ich nie przekraczać i dbać o to podoba mi się. Jednak coś mnie w tej wypowiedzi uwierało. Czasem osoba tych granic strzegąca wystawia zasieki z drutu kolczastego i broń ciężkiego kalibru i jest gotowa do uruchomienia serii pocisków. Czasem granice ustawione są tak blisko, że zachowanie osoby to nic innego jak jeden krzyk "Odejdź!', "Nie zbliżaj się!" - i nie myślę to o przekraczaniu granic fizycznych. To reakcja na myśl, że być może do bliskiej relacji (i znowu nie myślę o seksie) dojdzie. Wtedy, ze strachu, wysyłany jest komunikat jasny i wyraźny "Spadaj!". Konia z rzędem temu, kto zdecyduje się na rolę terapeuty - nie ten czas i nie to miejsce (terapię prowadzi w gabinecie wykwalifikowany psychoterapeuta). I to jest paradoks, bo zwykle zachowują się tak osoby, które marzą o bliskim kontakcie.

Jestem Wielokropkiem.

Jeśli jest w Tobie coś, co Cię hamuje, to tylko Ty możesz odkryć czym jest to owe 'coś'. To, że chcesz bliskość budować powoli mnie nie dziwi, wiele osób też to lubi i w ten sposób buduje związek.

Być może ostatni znajomy liczył na coś więcej, być może nie. Zajmowanie się zachowaniem innych oddala, wręcz uniemożliwia, zajmowaniem się tym, na co mamy wpływ - swoim myśleniem, swoim zachowaniem i ich przyczynami. I, wybacz, nigdzie nie napisałam, że masz łapać każdego napotkanego człowieka za rękę (ja w ogóle poruszam tu inną sferę, nie kontaktów fizycznych. Ty jednak z uporem do niej wracasz. Czemu? Sobie odpowiedz na to.)

...I że cały problem wyolbrzymiam, mając za mało zaufania do samej siebie. Fakt, mało spotykam realnych facetów, moje ostatnie znajomości były internetowe i nie było ich wiele, ale w połączeniu z dawnymi doświadczeniami, opisanymi w pierwszym poście dały takie, a nie inne odczucia.
Dzięki za to zdanie, że wiele osób myśli podobnie jak ja. Poczułam się zdrowsza.

No, dobra, ale JAK TO SIĘ ROBI? Jak się wyłazi ze skorupy?

Jak to się robi?

Rozpina się.
Siada przy olbrzymim i gorącym piecu i czeka, aż tony lodu stopnieją. [Podczas rozmrażania warto jest mieć pod ręką stos chusteczek-smarkatek, bo gdy puszczają hamulce, gdy człowiek przestaje się bronić, to łzy same cisną się do oczu. Odpłakuje, co  jest do odpłakania (warto, choć nie jest to warunek konieczny, wtedy mieć przy sobie przyjazną i przytomną osobę, o ramię której można się wesprzeć, a ona na tyle spokojna, że pozwoli na płacz i cisnących się nie tylko na usta uczuć, wpychać do gardła z powrotem nie będzie).]
Odzłaszcza się na to, co wkurza.
Rozstaje na zawsze z wewnętrznym krytykiem.
Pod żadnym pozorem nie sili się na życie bez lęku (to zbyt ambitne zadania, gwarantujące frustrację); podejmuje różne działania MIMO lęku.
Przestaje myśleć o ocenach innych.
Przestaje myśleć źle o innych.
Uczy się okazywania uczuć (także tych przyjemnych) i je okazuje.
Przyznaje się do różnych swych słabości.
Ujawnia swój miękki brzuszek i żyje z nim mimo, że będzie on narażony na uderzenia nieprzyjaznych osób.

To tak w skrócie.

Oj, coś mi się zdaje, że powinnam jednak poważnie o jakimś psychologu pomyśleć. Bo i komu miałabym to wszystko wypłakać. Przecież nie temu od randki

Och, mój mąż mnie kiedyś tak przytulił i pozwolił płakać. Pokochałam go wtedy. Otworzyłam się i dzieliłam swoim wnętrzem. A on to wyśmiał i zdeptał.

Mam przyjazne osoby. Na wylot moje problemy zna przyjaciółka. Ale ona nie jest w stanie mi pomóc. Sama ma jeszcze trudniejsze życie niż ja. Mam fajnego starszego i mądrego kolegę, niemal przyjaciela ale z nim tak osobiste rozmowy krępowałyby mnie. Są jeszcze inne osoby, ale żadnej tak nie potrafię zaufać.

Pisząc o przyjaznym ramieniu myślałam dosłownie o tej części ciała (jeszcze pierś - bez żadnych podtekstów erotycznych - się nadaje), więc przyjaciółka (jej ramię/pierś0 jest dobrym pomysłem. Bo ona ma jedynie, a i to nie za często, podawać chusteczki i zabierać te zużyte.
Rozumiem jednak, że Tobie nie tylko o wypłakanie chodzi, szukaj więc... przytomnego psychologa (może psychoterapeutę?).

Dobry żart, tynfa wart.

A może, tuż przed napadem na bank, ustawisz się w jakiejś NFZ-owskiej kolejce? Po wyjściu z kicia już nie będziesz długo czekała (a tak poważnie, to sprawdź, czy wieści o olbrzymich kolejkach nie są plotką).

Kolejki to terapeuty na NFZ nie są wcale takie długie. Ja czekałem około dwóch tygodni. Kilka spotkań wstępnych i psychoterapia grupowa po jakichś dwóch miesiącach od pierwszego telefonu do poradni. Trzeba po prostu podzwonić do kilku poradni i się zorientować co i jak, nie skupiać się na jednej.
Polecam bardzo terapię grupową. Można tam oczywiście i popłakać i posmarkać, jak ktoś ma ochotę. Chusteczki z pewnością będą.

Piegowata, Tomek wcale nie pisze ogolnikowo, tylko bardzo konkretnie i bardzo trafnie. Tyle, ze w skrocie.
Zacznijmy od tej iluzji wyjatkowosci. Tak jak Tomek napisal, jest to egocentryzm, skupienie sie na sobie.
Jedni buduja sobie taka wlasna wizje, opierajac ja na pozytywnych cechach, inni opieraja ja na negatywnych. Cel jest jednak zawsze ten sam - umocnic swoje wlasne poczucie wyjatkowosci, odseparowanie sie od reszty, od tych innych. Nowoczesnie nazywa sie to przerosnietym ego - jest sie albo wyjatkowo lepszym od innych albo wyjatkowo gorszym. Ale zawsze czyms wyjatkowym.
Rozumiesz, o co chodzi? zastanow sie nad tym aspektem.

Nie jest to cos zlego czy dobrego, po prostu tak bywa, tak jakos potoczylo sie zycie, ze psychika stworzyla taka konstrukcje. Nie chodzi tu o oceny.
Wyjatkowe ego ma jednak czesto ten problem, ze czuje sie wyizolowane - jasne, przeciez samo sie izoluje od innych, kreujac sie na cos wyjatkowego, innego od reszty. Jego najczestsza metoda walki z tym poczuciem wyizolowania jest robic wiecej tego samego, bo nie zna innych strategii, co prowadzi oczywiscie w tym samym kierunku, jak dotychczas, coraz dalej od innych.
Wiec pierwszym krokiem byloby sie chocby zatrzymac w robieniu tego samego, co dotychczas. A nastepnym zrobienie czegos innego.
Zreszta dostalas tu porady w tym kierunku.
Ale do tego celu musisz najpierw wogole zauwazyc to, co sama robisz. To zaczyna sie w glowie i potem przenosi sie to na zewnetrzne zycie. Nigdy odwrotnie. Nasze zycie jest odzwierciedleniem naszych przekonan, glownie tych nam nieswiadomych.

Jesli robimy z siebie kogos wyjatkowego, to oddalamy sie zawsze od innych, robimy z nich szara jednolita mase - ja i ci inni!
Tymczasem trzeba sobie uprzytomnic, ze nie ma dwoch takich samych ludzi na tym swiecie, nawet jednojajowe blizniaki roznia sie od siebie chocby w wewnetrzym odczuwaniu. Kazdy ma swoj wlasny wewnetrzny swiat, jedyny i niepowtarzalny.

I tym samym nikt nie jest wyjatkowy, bo wszyscy maja tak samo - kazdy jest inny. Taki paradoks.

Sa ludzie zdrowi i chorzy, odpowiadajacy istniejacym idealom pieknosci lub nie, czarni i biali, ulomni i pelnosprawni. Ale to, co oni zrobia ze swoimi zewnetrznymi cechami i jak beda obchodzic sie ze swoimi trudnosciami w zyciu, na jakie napotykaja, zalezy od nich samych.
Jest wystarczajaco wiele przykladow ulomnych ludzi, ktorzy prowadza wspaniale, spelnione zycie. To nie ich kalectwo o tym decyduje, jak sie czuja, tylko oni sami.

Ty akurat zdecydowalas sie na cierpietnicze nastawienie, ale to nie jest cos, czego nie mozna zmienic.

Wiec jako pierwszy krok w kierunku przelamania wlasnej bariery - ktora robisz tylko Ty sama, nikt inny - jest postawic pod znakiem zapytania to swoje przeswiadczenie o tym, ze jestes inna od wszystkich innych wokol Ciebie i zaczac dostrzegac swoje podobienstwa z innymi ludzmi. Wtedy powoli przestana byc oni w Twoich oczach alienami, zamiast tego stana sie normalnymi ludzmi, z ktorych kazdy ma jakies tam swoje wlasne cechy i upodobania i gdzies moze ma jakies wpolne punkty z innymi, takze i z Toba.
Mozesz pozniej wrocic do swojej wyjatkowosci, ale dopiero wtedy, gdy oduczysz sie uzywac ja do tego, zeby izolowac sie od swiata.

Co oczywiscie zupelnie nie wyklucza mozliwosci bronienia sie przed niepozadanym molestowaniem. Ale i tu nie jestes odosobniona. Jest wystarczajaco wiele kobiet, ktore nie ida do lozka z mezczyzna poznanym na pierwszej randce.
Zwracaj uwage na te wszystkie sytuacje, w ktorych definiujesz sie jako inna i wyjatkowa, bo nie robisz tego, co ludzie, z ktorymi akurat przebywasz.
I przestan sie tak definiowac. Zamiast tego opisz sobie sytuacje tak, jaka ona jest objektywnie - np. facet chce mnie trzymac za reke a mnie sie to nie podoba. I KROPKA. Bez zadnych dalszych interpretacji i tworzenia z tego wewnetrznego filmu o swojej wyjatkowosci i innosci, o innym zyciu, niz wszyscy inni.

Definiowanie siebie jako "cudaczna, byle jaka, brzydka, nieciekawa itd" jak napisal Tomek, nalezy takze do tworzenia tej historii o sobie. To sa tylko Twoje wlasne mysli, ktorym wierzysz bez zatrzezen, ktore przyjelas jako absolutna prawde i z ktorymi sie zidentyfikowalas.
Nie musisz z nimi walczyc, wystarczy, ze i na te mysli popatrzysz realnie - w stylu: "to sa moje mysli o mnie samej", "akurat mam taka mysl". Nic poza tym.

Edit: no i jeszcze jednej waznej rzeczy nie napisalam: pod ta izolacja, ktora za pretekst bierze przekonanie, ze jestes inna i dziwolag, siedzi inna, prawdziwa przyczyna - Twoje glebokie leki. Kilka rzeczy tu napisalas, z ktorych mozna wnioskowac, jakie sa to moga byc leki:
strach przed bolem bycia odrzucona, strach, ze nie wypelni sie oczekiwan innych,ze nie bedzie sie akceptowanym, gdzies gleboko siedzace obawy przed przekroczeniem twoich fizycznych granic - doznawalas tego w dziecinstwie, bylas sturchana i popychana...itd. Sama wiesz najlepiej, czego naprawde sie boisz.
Ale jesli chcesz cos zmienic, to musisz sie do tego wszystkiego dogrzebac i tym wszystkim obawom stawic czola, zamiast starac sie od wszystkiego uciekac.

Te "co ze mną nie tak?" to jest pozostalosc z Twojego dziecinstwa, kiedy sie wlasnie tak czulas, tyle, ze w odniesieniu do innych obszarow zycia.
Teraz w pewnych dziedzinach sobie z tym juz poradzilas, ale te podstawowe odczucie, ktore towarzyszy Ci od dziecinstwa, zostalo, tylko przenioslas je po prostu na jakas inna dziedzine, w tym wypadku seks. Wyszukalas sobie cos, gdzie mozesz takie odczucia usprawiedliwic, bo myslisz, ze masz tu dobre argumenty na to, zebys mogla sama w to wierzyc.

To jest Twoj wzorzec emocjonalny, ktory ciagle szuka sobie jakiejs mozliwosci potwierdzenia slusznosci swojej egzystencji, bo to jest cos, do czego nasza psychika jest tak przyzwyczajona, ze nawet jesli  nie jest to przyjemne, to jak zalezny od igly szuka sie sytuacji, zeby ten wzorzec i zwiazane z nim uczucia i emocje potwierdzic.
Przyzwyczajenia myslowe i reakcyjne, z ktorych nie zdajemy sobie zazwyczaj sprawy.
To dlatego tak wielu ludzi siedzi w roznych patologiach, bo to jest przynajmniej im cos znanego. Tak sie nauczyli od najwczesniejszych lat i nie maja pojecia, ze mogliby moze zyc inaczej.

Myslisz, ze wszyscy po 30-tce maja takie ogromne doswiadczenie seksualne? To bajka! Niektorzy maja a inni nie!
Nie czujesz sie dobrze z seksualnymi podtekstami i zle znosisz pytanie intymne, nie dlatego, ze nie masz wiele doswiadczenia, czy masz niedobre, tylko dlatego, ze jestes wrazliwa osoba i czujesz, ze to przekracza Twoje granice. I jest to calkowicie zdrowe i normalne.
Zwlaszcza mezczyzni uzywaja czesto wlasnie seksualnych podtekstow, zeby kobiete oniesmielic i zmanipulowac.
Ja takich typow zawsze omijalam z daleka. Tu mozna wyjatkowo dobrze wlasnie na tej podstawie ocenic, czy jest to mezczyzna, z ktorym chce miec cos do czynienia i ktory reprezentuje taki poziom, ktory mi odpowiada. I wtedy wogole nie musialam znajdowac sie w takiej sytuacji, jak Ty, gdzie czulam sie rozczarowana nachalnoscia, bo znajomosc od razu byla kierowana do kosza na smieci.
Pisze w czasie przeszlym, bo jestem teraz od wielu lat w szczesliwym zwiazku, no i wyroslam juz z wieku, w ktorym mezczyzni mnie interesowali

Wiesz, te glowne struktury psychiczne zazwyczaj nam zawsze towarzysza, poki nie zweryfikujemy, czy mowia prawde. Mozna na nie popatrzec, jak na takie chochliki, ktore jak stwierdza, ze w jednym kacie zostaly odkryte, to zaraz szukaja innego, gdzie moze jeszcze moga sobie posiedziec i sie powyzywac.
W ten sposob mozna zlapac troche dystansu do siebie samej i swoich reakcji, a wtedy zaczyna sie robic miejsce na cos nowego.

Przede wszystkim szukaj ludzi, ktorzy sa do Ciebie podobni.

Na tych internetowych portalach zawsze kreci sie spora, jak nie przewazajaca ilosc lowcow przygod, ktorym chodzi tylko o zaspokojenie swoich fizycznych potrzeb, a - mowiac dosadnie - chca zaoszczedzic na prostytutce.
Z tym niestety trzeba sie liczyc.
No i szukanie kogos do zaspokojenia wlasnych potrzeb emocjonalnych to tez nie droga. Tego z kolei oczekuja kobiety. I co z tego wychodzi? Handel wymienny, ktory w efekcie zadnej strony tak naprawde nie zaspokaja.
Ale to juz sama wiesz, wiec zyj wedlug tego, co sama rozpoznajesz jako dobre dla siebie. Nikt inny Ci tego nie powie, co najwyzej moze cos podsunac, ale sprawdzic musisz to sama dla siebie.
Gdy juz uwierzysz w swoja kompetencje w odniesieniu do samej siebie, to i te braki w pewnosci siebie znikna. Nie uzalezniaj sie od tego, co o Tobie mowia inni, ani od tego, o czym myslisz, ze powinnas, bo inni tak robia czy mowia. Badz sobie samej wyznacznikiem tego, co jest wlasciwe - dla Ciebie. Mysle, ze jestes osoba, ktora ma spore zdolnosci samorefleksji, wiec zacznij ufac sobie samej.

Pomyłka.

Piegowata, ja mam za soba kilka zwiazkow, no bo...wlasnie - ja tez mam dosc niski prog tolerancji tego, co mi nie pasuje.
Kiedys tez uwazalam, ze cos ze mna nie tak, az kiedys w koncu zaswitalo mi, ze czasem to moze z partnerem cos nie tak i nie musze wszystkiego znosic i do wszystkiego sie dopasowywac.
Ze mna oczywiscie tez bylo cos nie tak - a mianowicie to, ze bylam gotowa zrezygnowac z siebie na rzecz zwiazku i patrnera. No ale najpierw szukalam tych ulomnosci w sobie, ktore mi przypisywala druga strona i probowalam je wykorzenic.
Pewne rzeczy w nas z pewnoscia moga byc zmienione i powinny, zeby moc zyc w zwiazku. Ale sa tez inne rzeczy, ktore naleza do naszej glebszej wewnetrznej rzeczywistosci i jesli sie to probuje ignorowac, to na pewno nie wyjdzie nam to na zdrowie.
Ja kiedys w koncu nauczylam sie rozpoznawac, co wynika z moich starych emocjonalnych ukondycjonowan, ktore z pewnoscia maja neurotyczna strone i ktore powinnam lub moge zmienic i mi to nie zaszkodzi. Ale przede wszystkim nauczylam sie rozpoznawac to, co nalezy do mojej duchowej struktury i czego pod zadnym pozorem nie powinnam zagluszac.
To brzmi tak prosto, gdy sie to juz odkrylo, ale wiem, jak trudne to jest, gdy sie tego jeszcze nie wie.

Zwiazek dwojga ludzi, aby byl udany, zawsze bedzie wymagal tej wewnetrznej retrospekcji u obydwoch stron, zeby stwierdzic, gdzie leza wlasne granice. Bedzie tez wymagal pewnych kompromisow - rozwazenia, co jest wazniejsze - upierac sie przy swojej wyjatkowosci, czy sprobowac cos tu zmienic.

Jedno moge Ci powiedziec - jesli nie bedziesz probowac, to nigdy tego nie odkryjesz, nie nauczysz sie odrozniania tego, z czego mozesz i powinnas u siebie zrezygnowac, jesli chcesz zyc w zwiazku, i tego, czego powinnas u siebie strzec  i jaka droga i sposoby prowadza do tego, zeby zwiazek mogl sie rozwijac, zeby kazdy z partnerow mogl sie w ramach tego zwiazku rozwijac. Bo po to sa zwiazki - wlasnie zeby sie rozwijac. Bycie w nich szczesliwym to zazwyczaj wynik pracy partnerow nad soba i ze soba wzajemnie, rozwoj, znacznie rzadziej dzielo przypadku.

Ty ucieklas w glab siebie po pierwszej nieudanej probie (zreszta z pewnoscia slusznie ucieklas). Ale nie wykorzystujesz tego, czego sie tam nauczylas, przynajmniej nie, jesli chodzi o relacje z innymi, tylko siedzisz w tej swojej skorupie.
Wyciagasz troszke czulki jak slimak, ale przy pierwszym dotknieciu natychmiast je chowasz.

Wiesz, jak robia inni ludzie? Daja sie dotknac troche mocniej i testuja, czy ta ich granica jest przesuwalna.
Po prostu ryzykuja i biora na siebie to ryzyko, ze ta i nastepna i jeszcze nastepna proba bedzie fiaskiem.
Ale kazda proba takze czegos o sobie samym uczy i nastepnym razem wie sie po prostu lepiej, z kim wogole zaczynac znajomosc, a z kim nie. Trzeba ryzykowac, jesli chce sie kontaktow z innymi, jesli sie wie, ze nie jest sie takim prawdziwym pustelnikiem, ktory innych ludzie nie potrzebuje.
Bez tego male sa szanse (nie mowie ze zadne, ale niewielkie), ze trafi sie od razu w dziesiatke i bedzie mialo sie do czynienia tylko z takimi, ktorzy pasuja.

My ludzie uczymy sie relacji  z innymi tak samo, jak i inne zwierzeta zyjace w socjalnych grupach - metoda prob i bledow w interakcjach z innymi, dzieki czemu znajdujemy swoje miejsce w spoleczenstwie i swoje socjalne kontakty.
Trzeba wyprobowac, ile kontaktu i jaki potrzebujemy, czasem trzeba i powinno sie tez zmienic cos u siebie, a czasem cos zachowac.

Przepraszam za literówki, ale trudno mi pisać na telefonie. Edytować też trudno.

No, tak, to oczywiste, ale do siebie najtrudniej odnieść Gdzieś ten nasz chochlik w nas siedzi i się czepia. A my szukamy potwierdzenia, zamiast - powtórzę - zaufać swoim odczuciom.

Hmmm... Pomyślę...
Emocje mi się, jak zwykle w takich momentach, rozhulały. W końcu wzięłam się za sposób, o którym kiedyś gdzieś czytałam: zrobiłam tej"rozhuśtanej" Piegowatej herbatę, posadziłam przy stole i pogadałam z nią sobie jak z własną córką. Pomogło, złapałam dystans.
W dużym skrócie- było jak było, w sumie fajnie, więc to doceniam. Czułam, co czułam - moje święte prawo, a koncertem życzeń nie jestem, jak to nieraz mawiam. Zielone światło panu dalam, a że nie skorzystał - już nie mój problem. Gdyby naprawdę chciał kontynuować znajomość, nie wycofałby się.
Ergo - Piegowata, jesteś na dobrej drodze i nie panikuj, że czasem coś pójdzie nie tak.
Cała historia dała mi do myślenia, więc sens ma.

A jednak... .

Przed sobą samą nie uciekniesz.   

Granice. Jeśli zbyt ciasne, to każde zachowanie może być ich przekroczeniem. Może pora na przyjrzenie się im właśnie, temu, gdzie je ustawiłaś i dlaczego tak blisko?
Uciekanie przed wątpliwościami? Co w nich jest tak strasznego, że boisz się im przyjrzeć?
Lęk przed błędem w kontaktach z ludźmi czasem paraliżuje, by uniknąć błędów niejeden człek zamyka się przed innymi - tylko wtedy ma pewność, że nikt kolczastych zarośli nie przekroczy. (A w głębi duszy marzenie "Och, żeby ktoś/on przekroczył")
Ucieczka przed całowaniem też jest... . Gwarantuje, że dalej całować się nie będziesz umiała, a skoro nie będziesz umiała, to uciekać będziesz dalej. I koło się zamyka; takie bieganie może wywołać torsje.
Strach przed odrzuceniem. Powszechny. Z jego powodu część osób podejmuje decyzję o życiu osobnym. Dla części, tych lubiących życie w pojedynkę, to dobre rozwiązanie. Jednak dla osób, które marzą o życiu z drugim człowiekiem, to dramat.

Odwagi życzę.