męski punkt widzenia czyli wątek dla netmeżczyzn - Netkobiety.pl

Szczerze wątpię, że uda się zrozumieć obu płciom różnice. Od zarania dziejów wszelkie próby zrozumienia nie dały żadnego pozytywnego rezultatu. Czym innym jest wiedzieć, a czym innym zrozumieć. Ale można zaakceptować i tolerować, a gdy się to już osiągnie, możliwa jest wzajemna współpraca...
Na początek polecam: https://www.youtube.com/watch?v=aZBhyPiyeOs

To żadna tragedia dla osób mających plan na życie. Będąc samemu można wykonać dużo więcej pracy nad sobą, niż będąc z kimś, bo i czasu więcej i nic nie rozprasza. Tylko jest jeden warunek - trzeba wiedzieć co się chce osiągnąć i jaka metodą. Podstawowa sprawa, to czuć się dobrze samej/samemu ze sobą, akceptować siebie i mieć choć na podstawowym poziomie zaufanie do własnych wyborów. Ważna sprawa, to mieć swój "świat" swoje zainteresowania, pasje i realizować je niezależnie od sytuacji. Takie "miejsce" do którego zawsze można wrócić niezależnie od aktualnego statusu (sama, czy w związku)...
Mając to, zawsze można zaprosić do swojego świata kandydata na PŻ.
Sprawdzi się, to dobrze, jest szansa na wspólne życie.
Nie sprawdzi się, mała strata, własny świat jest najważniejszy i jest na podorędziu.

Nie ma czegoś takiego, jak za młodzi na miłość. Przyczyna musiała być inna, a to było tylko tłumaczenie "aby nie zranić". Analiza tamtego związku pewnie już teraz niczego nie wniesie, ale zakładam, że po prostu kogoś przerosła wizja odpowiedzialności za przyszłość Was, jako was.

Związki na odległość, to coś co teraz raczej ma nikłe szanse na trwałość, jeżeli nie jest podbudowane solidnymi fundamentami więzi i uczucia. Po prostu takie czasy, że nie ma miejsca na trwanie w "zawieszeniu" a wytrwałość w postanowieniach raczej jest w zaniku.

Zakładam, ze od początku była z Twojej strony zła ocena człowieka, zbyt wysokie oczekiwania od niego, a na dodatek widzenie życzeniowe, nie mające żadnego odzwierciedlenia w faktach. Pewnie było trochę na zasadzie: "życie mija, a ja niczyja" i wzięło się co życie przyniosło...

Trochę lakonicznie opisałaś, by dokonać jakiejkolwiek analizy. Wszystko wskazuje na dwa związki w czasie dziewięciu lat... Zabrakło choćby małego opisu, jak się poznaliście, ile czasu te związki trwały i ile czasu upłynęły pomiędzy nimi. Ale jak wskazuje temat wątku, nie chodzi o tę konkretną kwestię, co jest w Tobie, ale o to co jest w facetach.
Tu trzeba trochę rozgraniczyć pojęcia: mężczyzna i facet. Oczywiście w każdym mężczyźnie jest trochę faceta, ale w facecie niewiele jest z mężczyzny. Poza anatomią oczywiście. Cechy wspólne wynikają z tego, co podałem w pierwszym akapicie.
Podstawowa różnica wynika z czynników, nazwijmy społecznych. Facet bardziej nastawiony jest na zdobywanie i przyjemności, unika zobowiązań i odpowiedzialności, które pociągają za sobą problemy i kłopoty. Do zdobywania stosuje przeróżne metody i techniki, które mają na celu przekonanie, że ma się do czynienia z samcem alfa. Tyle, że jest to przekonanie złudne, bo facet po osiągnięciu celu, najchętniej zmywa się, by uniknąć zaangażowania w coś, czemu nie podoła i wizja "alfa" na tym bardzo ucierpi. Poza tym u faceta najczęściej nie wykształcił się organ wyższych uczuć i nie ma co liczyć na pełne uczestnictwo w związku, natomiast układ bez zobowiązań jest jak najbardziej ok.

Twój problem leży w tym, że trafiałaś na facetów, a jeszcze nie udało Ci się spotkać mężczyzny. Po każdym związku, siada ego, szczególnie jeżeli został zakończony przez drugą osobę. Twój każdy kolejny związek, był gorszy od poprzedniego. Dlaczego? może niższe poczucie własnej wartości obniżało kryteria wyboru?
To jednak sama powinnaś sobie na to odpowiedzieć. Popracować trzeba nad jego podniesieniem, wtedy sama z łatwością dokonasz odsiewu "ziarna od plew"
Tu polecam zacząć od: [nieregulaminowy link] 
A na potem lekturę wątku: http://www.netkobiety.pl/t67911.html. To doskonałe kompendium wiedzy dla osób po rozstaniach i nie tylko.

pierwszy Ci namieszał
drugi podkopał "nadzieje", odebrał siłę
trzeci ją zdeptał

będziesz żyła, wyjdź do ludzi

Wyluzuj przeszłością żyć nie można, powinno się wyciągać wnioski i budować przyszłość. Bardzo fajny post napisał starr, lepiej bym tego nie ujął i podobnie do niego uważam że na świecie jest typ mężczyzny i typ faceta... kobiety też są różne
Nie mam zamiaru pisać tutaj elaboratów o moim życiu - ale nie tylko Ty stawiałaś sobie pytanie "co jest nie tak?" i "w czym tkwi problem?"
W swoim niedługim życiu przerobiłem 5 związków i szereg nazwijmy to "przelotnych znajomości" ze skutkiem? to się zobaczy W każdym razie w którymś momencie (w sumie nie tak dawno) stanąłem przed zagwozdką zupełnie zdezorientowany i można powiedzieć, że mnie olśniło - tak jak starr napisał, skupiłem się w końcu na sobie, wróciłem do tego co kiedyś sprawiało mi przyjemność, przestałem się przejmować i zacząłem kreować swój świat, nie oglądając się na rodzinę czy znajomych. Efekt? Hmmm w końcu zacząłem czuć się zwyczajnie szczęśliwy (pomimo tego że byłem sam) i przestałem się "miotać" i nie szukając "szczęścia" nagle, niespodziewanie samo mnie znalazło i teraz jestem na etapie zakładania rodziny. Jak będzie dalej? Życie pokarze  
Przede wszystkim nie rób nic na siłę - bo nigdy nic nie wyjdzie.