Czy zasady religijne wpływają na zadowolenie seksualne? - Netkobiety.pl

Może i niestety tak się dzieje. Lubię podpierać się przykładami, dlatego będzie przykład : moja kuzynka, dodam, bo to jest istotne, że bardzo głęboko wierząca, miała tak wielką blokadę, że nie tylko nie osiągała braku satysfakcji z seksu, ale w ogóle nie mogła odbyć stosunku. Dopiero po konsultacji z seksuologiem (na szczęście takich oporów nie miała) i późniejszej terapii udało jej się pokonać tę barierę. Nie wiem co prawda czy nauczyła się czerpać przyjemność z seksu z osobą, którą przecież kochała, ale przynajmniej mogła zacząć współżyć. Zresztą po jakimś czasie zaszła w ciążę.

Jeśli ktoś od dzieciństwa karmiony jest naukami, z których wynika, że wiele zupełnie naturalnych zachowań zasługuje na potępienie, to trudno dziwić się pojawiającemu poczuciu winy oraz temu, że pojawia sie dysonans i psychika (to ona steruje naszymi reakcjami) się buntuje.

Niezupełnie się mogę z Tobą adiaphora zgodzić. Wiara nie jest po to, żeby naginać sobie doktrynę do własnych potrzeb. Albo się coś wyznaje, albo nie. Według mnie błąd tkwi w przekazywaniu nauki przez niektórych duszpasterzy. Skupiają się na potępianiu seksu pozamałżeńskiego, masturbacji itd..., a nie przybliżają pozytywnych stron związanych z małżeństwem.

Trudno nie mieszać wiary z religią i przynależnością do danego kościoła, zwłaszcza, kiedy się mówi o "skutkach ubocznych" jakiejś nauki. W przypadku zaburzeń na tle seksualnym, to przyczyn można szukać już w dzieciństwie. W czasie, gdy niewinnym dzieciom nabija się głowę, że seks i wszystko z nim związane jest złe i prowadzi do potępienia. Presja na niedojrzały umysł może być katastrofalna w skutkach.

Nie wiem, czy sprawy się wiążą, ale niepokojąco wysoki odsetek kobiet nie osiąga zadowolenia ze współżycia. Czy ma na to wpływ dane wyznanie? To mam nadzieję uda nam się w jakimś stopniu rozkimkać w tym wątku.

O właśnie. Dawno podjęłam decyzje zeby Boga do seksu nie mieszać bo zle sie to dla mnie skończy. Jeśli kogoś bardziej interesuje stan mojej błony tudzież jej brak i okoliczności w jakich ja straciłam niż problemy wojny, głodu i chorób na świecie to ja takiego bytu czcić i hołubić nie zamierzam bo nie ma w tym nic świetego czy boskiego.

Nie lubię jak ludzie wiążą wiarę z moralnością.
Od moralności dziś mamy prawo.

Kościołom zostawmy zbawianie dusz.

Nie wiążę ściśle seksu ze swoją wiarą (nie jestem katoliczką), jest on po prostu obecny w moim życiu jako jedna z wielu potrzeb.
Chociaż uważam, że sam akt ma coś wspólnego z kwestią rozwoju duchowego. Uważam, że akt jest symboliką harmonii, zjednoczenia dwóch pierwiastków (jeśli mowa o relacji heteroseksualnej) męskiego i żeńskiego. No i jest symbolem odrodzenia, co jest dla mnie ważne na płaszczyźnie zarówno duchowej jak i fizycznej.

Czytając ten wątek forumowicze ogólnie stwierdzają. Ja taka mądra, a ci katolicy ciemni. A wychodzi z resztą jak zwykle przeogromna niewiedza, o tym o czym się wypowiada. Podstawowe pytanie czy ktoś sobie zadał trud i sprawdził, na czym opiera się nauka Kościoła odnośnie seksualności? Nikt nie wymienił ani jednego fragmentu z nauczania. Wali się stereotypy, przekłamania, czy mówi farmazony zgodnie z powiedzeniem gdzieś tam dzwonią, ale nie do końca wiadomo, w którym kościele. Z resztą tutaj wypowiadający się wiedzą, że Kościół to samo zło, a katolicy wiedzą, że samo dobro.
Do faktów. Nauka Kościoła w tej mierze jest dość stara, bo z 1975 r. nazywa się deklaracja o niektórych zagadnieniach etyki seksualnej Persona humana. W gogle można łatwo odszukać i poczytać, odnośnie nieomalże każdego zagadnienia dotyczącego seksualności człowieka. Co zwłaszcza krytykanci i katolicy powinni zrobić.
Przykład. Autorka wątku mówi Kościół "potępia masturbację", a co mówi nauczanie?

Pytanie do ciebie: cytowanie jakiegoś fragmentu, wybranego tendencyjnie, nazwiesz kłamstwem czy manipulacją? Co mamy jeszcze w tymże dokumencie, też zacytuję fragment - ten który jasno ukazuje twoją manipulację (a każdy może sobie w google poszukać całość).

Często poddaje się dziś w wątpliwość lub bezpośrednio kwestionuje tradycyjną naukę Kościoła katolickiego, według której masturbacja stanowi poważne nieuporządkowanie moralne. Mówi się, że psychologia i socjologia wskazują, że zwłaszcza u młodzieży masturbacja jest powszechnym elementem dojrzewania seksualnego, a więc nie ma w niej rzeczywistej i ciężkiej winy (...) Taki jednak pogląd jest sprzeczny z nauczaniem i praktyką duszpasterską Kościoła katolickiego. Bez względu na wartość niektórych uzasadnień o charakterze biologicznym lub fizjologicznym, którymi niekiedy posługiwali się teologowie, w rzeczywistości zarówno Urząd Nauczycielski Kościoła wraz z niezmienną Tradycją, jak i zmysł moralny chrześcijan stanowczo stwierdzają, że masturbacja jest aktem wewnętrznie i ciężko nieuporządkowanym.

Weźmy pod uwagę, że nauka kościoła w ogóle przekazywana jest bardzo powierzchownie, stąd straszenie, zawstydzanie, mówienie o tym, co wygodne, a pomijanie tematów drażliwych. Ksiądz na ambonie tematu seksualności nie porusza, a lekcje religii jak wyglądają - chyba nikt nie ma wątpliwości. Matki i babki od zawsze wpajały młodym swoje "mądrości", które zresztą same niegdyś od kogoś czerpały, niekoniecznie zadając sobie trud, by sprawdzić, co na ten temat mówią mądre księgi pisma.

Większość młodych ludzi, bo to jednak ich temat dotyka najbardziej, nierzadko słyszy, że seks dla przyjemności jest zły, że jest brudny, że w małżeństwie trzeba, że kobieta powinna się mężczyźnie podporządkować i tak dalej. Głowa wypełniona po brzegi takimi hasłami nie jest w stanie pozwolić ciału czerpać pełnej satysfakcji ze współżycia. Reasumując - mowa o tych zasadach, które powszechnie 'obowiązują' w katolickiej części społeczeństwa, nie o tych, które gdzieś zostały zapisane, ale głośno się o nich nie mówi.