Problemy w relacjach z matką - Netkobiety.pl

Historia jest bardzo długa i chyba nie ma sensu dokładnie jej opisywać. Więc tak w skrócie - kiedyś mialyśmy bardzo dobry kontakt. Jak miałam 19 lat mama wyjechała za granice i do tej pory tam pracuje - wpada do domu raz na rok na ok 2tyg-2mies. Kiedyś te spotkania były radosne teraz raczej są złem koniecznym. Jak ktoś 5 lat temu zapytał mojego partnera o teściową to tylko same pozytywy można było powiedzieć - w tej chwili jak teściowa z kawałów... Dosłownie... Z każdym przyjazdem wiążą się kłótnie, pretensje, wyrzuty...  Zaczęło się ok 2 lata temu po śmierci taty (z którym była rozwiedziona ok 3 lata wcześniej). Nagle wszystko zaczęło być źle. Zaczęła wydawać polecenia co kiedy i jak mamy robić (dodam że z pewnością nie były to prośby lub wspólne planowanie remontów, czasu wolnego czy innych raczej wyglądało to jak na poligonie gdzie generał stoi nad żołnierzami i palcem pokazuje co i jak czekając na efekty) na początku dostosowaliśmy się do tego (nie myśleliśmy wtedy że tak już zostanie i będzie się pogarszać - poprostu chcieliśmy żeby było dobrze) ale po pewnym czasie już mieliśmy dość - moj partner nie raz pracuje po 12 godzin dziennie a po przyjeździe do domu nie miał co liczyć na odpoczynek bo już czekały polecenia. Dodam, że każda odmowa lub tłumaczenie/prośba, że nie dziś a w weekend się coś zrobi wiązała się z wojną domową i tekstami typu - nieroby nic wam się nie chce. Nie muszę chyba wspominać, że mama sama nic nie zrobi, no chyba, że ktoś wpada do nas w odwiedziny wtedy mama nagle bierze się za prace i potrafi nawet przy znajomych stać nad nami, że trzeba zrobić to to i tamto - nie muszę wspominać jaka jest ich mina... Jeszcze jedno co mnie nurtuje to to, że mam wrażenie jakby mama cieszyła się kiedy mamy złe dni z partnerem natomiast jest wściekłą kiedy między nami jest OK... Głównie swoją złość tym razem kieruje na niego - potrafi nawet do naszej córki mówić złe słowa pod jego adresem po czym córka smutna przychodzi i żali się tacie co babcia powiedziała... Straszna sytuacja. On jest bardzo spokojnym człowiekiem i do tej pory złego słowa nie powiedział ale widzę że jest mu przykro a co za tym idzie i mi...
Już naprawdę nie wiem jak mam wytłumaczyć mamie że mamy również swoje życie i plany dnia i nie możemy ciągle żyć wg jej rozkazów.
Zauważyłam też, że podejście mojej mamy "ja jestem super, wszyscy inni są źli" nie tyczy się tylko nas. Ona dosłownie wszystkich uważa za wrogów - każdy chce ją okraść, wszyscy kłamią, wypytują - no nie ma chyba z nikim dobrej relacji - każdy napotkany jest wrogiem - takie negatywne podejście do ludzi.
Ma dość wysokie mniemanie o sobie i tu się różnimy - ja patrze na świat i ludzi pozytywnie - z uśmiechem podchodzę do wszystkiego - ona natomiast uważa że wszyscy są źli i na każdego trzeba uważać... Często najadłam się wstydu w miejscach publicznych jak wytyka ludziom ich błędy albo z wyższością i pretensjonalnym tonem tłumaczy im że powinni to robić inaczej bądz poprostu krytykuje ich i ich pracę... :-(
Allama pytałaś o mój wiek - mam 30lat.
Czy ktoś zna receptę na mój problem??

Tylko, że moje dzieciństwo było naprawdę wspaniałe - mam wrażenie, że tata "pilnował" mamy bo tak naprawdę po jego śmierci dopiero zaczęła się zmieniać, a pamiętam jak przez mgłę jedną jedyną kłótnie gdzie tata krzyczał " w tym domu nigdy kłótni nie było i nie będzie" i faktycznie po latach widzę, że mama chyba czuła respekt przed tata, a teraz wszystko się zmienia...
Bardzo bym chciała odzyskać mamę sprzed lat ale nie wiem jak... Nie chcę też żyć w ciągłej "złości/kłótni". Czasami są lepsze dni ale zawsze kończy się tak samo, a teraz dodatkowo czuć napięcie między nami...
Niestety prośby i tłumaczenia nie pomagają - wręcz słyszę, że to my (czytaj podświadomie ON - mój partner) mamy do niej ciągłe pretensje i nam przeszkadza... Choć słowem złym się człowiek nie odezwał i z uśmiechem na twarzy ją wita, a w zamian dostaje "lustrujące spojrzenie wyższości i pogardy" ...

No nie do końca... Rozwiedli się kilka lat wcześniej zanim tata zmarł - oczywiście powód analogiczny - nie był dość dobry i wszystko to jego wina - nie wnikam w ich relacje z przeszłości aczkolwiek moje zdanie jest takie, że mama "pozazdrościła" koleżankom z zagranicy imprezowego życia i ciągłej zmiany partnerów - stąd rozwód z tatą i teraz ciągłe poszukiwania idealnego partnera (ma naprawdę wysokie wymagania, a tłumaczenie, że jej podejście jest jak z bajki o Kopciuszku oczywiście jak grochem o ścianę). Ostatecznie wybiera naprawdę bardzo nisko wmawiając wszystkim dookoła, że jest super... Nie daje sobie wytłumaczyć/pomóc, nie słucha rad, a co za tym idzie domyślam się, że jest nieszczęśliwa ale w życiu się do tego szczerze nie przyzna... Stwarza wokół siebie takie pozory szczęścia i złość wyładowuje na innych...

Postaram się zastosować do Twoich rad... Obawiam się jednak, że ignorowanie jej zaczepek sprawi, że całkiem się odsunie i tylko całemu światu będzie się żalić jak ma z nami źle, a co za tym idzie kolejne przykrości/smutki po naszej stronie. Konflikty z bliskimi bardzo mnie wykańczają... Ostatecznością dla mnie było by odizolowanie się od mamy - bardzo bym to przeżyła....

Moja misja życiowa - codzienne szczęście i uśmiech - naprawdę nic więcej mi nie potrzeba. Życie już wystarczająco skopało mnie po dup.e ale na razie się trzymam. Pomagają mi takie fora i opisanie problemów - wysłuchanie mądrych ludzi stojących z boku... :-)

Dzięki za poświęcony czas i dobre rady!!!
Dodały mi sił