Historia... - Netkobiety.pl

Muszę się komuś wygadać, dlatego opiszę tu wszystko od początku... może wyda Wam się to głupie..
Od drugiej klasy podstawówki, moja siostra bliźniaczka mówiła do mnie np że jestem nienormalna, dziwna, psychiczna. Kiedy mówiłam to mamie, ona karała za to mnie.. W odrabianiu lekcji mama jej pomagała pierwszej, nigdy nie było tak, żebym to ja była pierwsza... Kiedy moja siostra przeklęła, mama krzyczała na mnie, bo to ja zawsze byłam tą gorszą, niedobrą córką... Tylko, że ja zawsze potrafiłam powiedzieć "proszę", "dziękuję", czy "przepraszam" moja siostra - nigdy... Przez ponad 8 lat codziennie takie słowa wypowiedziane przez moją siostrę rozbijały moje serce na małe kawałki.. Czułam się inna. Nie umiałam sama wyjść do sklepu, czy do kiosku, bo bałam się reakcji, bałam się odezwać. W podstawówce i przez 2 lata gimnazjum byłam "ofiarą" osób z klasy. Śmiali się ze mnie, wyzywali.. Bałam się odzywać, rozmawiać, myślałam, że jestem nikim. W połowie 2 klasy gimnazjum, zaczęło wszystko cichnąć... Znalazłam chłopaka, który zostawił mnie 9 listopada 2006 roku, którego jak to wtedy wydawało mi się, że kochałam. Obwiniałam się za to,myślałam, że to ja zrobiłam coś nietak... opuściłam się w nauce, w szkole praktycznie nie robiłam nic tylko słuchałam muzyki, patrząc co chwilę na zegarek, kiedy ta lekcja się skończy i kiedy w końcu będę mogła pójść do domu. Udawałam, że wszystko jest w porządku, ale jak tylko patrzyłam na książki by sprawdzić co jest zadane łzy same zaczynały wypływać mi z oczu... Stwierdziłam, że po co się uczyć, skoro i tak dostanę 1. Czułam się nikim, czułam, że nie pasuję do tych ludzi. Odsunęłam się od nich, żyłam w swoim wykreowanym świecie, niszcząc się. Nikomu nie mówiłam nic przez ponad pół roku, nie chciałam widzieć dziwnych spojrzeń. Któregoś dnia na matematyce ściągnęłam bluzę, pamiętam wtedy było bardzo gorąco... miałam kilka ran na ręce, niestety jedna dziewczyna siedząca za mną zauważyła je...powiedziała to drugiej i tak zaczęło się moje wygadywanie co tydzień do jednej mamy z tych dwóch dziewczyn, ponieważ była psychologiem.. Jednak po kilku miesiącach i one zaczęły mówić mi, że się użalam nad sobą, że wymyślam... dlatego przestałam im mówić cokolwiek. Znów zaczełam uciekać w mój świat. Nie wiem, jakim cudem zdałam do liceum, a moja mama przez ponad rok nie zauważyła co się ze mną dzieje. W liceum - 20 grudnia 2007 roku umarł mój Tata... zaczęłam się za to obwiniać. Myślałam, że Bóg chciał się na mnie zemścić, bo ja chciałam popełnić samobójstwo... Nawet nie pozwolił mi się z Nim pożegnać... wiem, że wyda Wam się to dziwne, ale przez 2 tygodnie śniła mi się Jego śmierć, a było dokładnie tak samo... zaczęłam wariować. Nie wiedziałam co się dzieje, dlaczego wciąż mi się śni jak odchodzi... powiedziałam o tym koleżance, poradziła, żebym spróbowała zmienić jakoś ten sen. Pomogło. Lecz.. z 19 na 20 grudnia znów mi się to przyśniło. Wtedy już wiedziałam, że to zdarzy się w ten dzień. A ja głupia poszłam na wigilię klasową... Nie zdążyłam powiedzieć Mu nawet jak bardzo Go kocham... 7 stycznia 2008 roku poszłam do szpitala, bo strasznie bolał mnie brzuch, siedziałam tam ponad miesiąc. Potem z powodu, że strasznie schudłam 38.5 kg wagi skierowali mnie do szpitala na sobieskiego. Jednak tam siedziałam z wykryciem depresji. 21 maja wyszłam... Tylko tam czułam się dobrze, tylko tam był ktoś kto mnie w pełni rozumiał... zajebiści ludzie, którzy byli na każdą moją łzę.. to było coś wspaniałego. Właśnie tam nauczyli mnie wyrażać swoje zdanie, nie bać się rozmawiać, nie przejmować się zdaniem innych na mój temat. Tylko tam nie musiałam udawać kogoś innego, tylko tam, mogłam powiedzieć, że jest źle, a nie udawać wciąż że jest dobrze.. Potem znów beznadziejna rzeczywistość... Dyrektorka z prywatnej szkoły, do której chodziłam nie przyjeła mi ocen z tych szpitali... Przez to nie zdałam. Ale teraz mam koło siebie ludzi, którzy są, ale nie wiem czy wytrzymają ze mną... Boje sie że mają mnie dość. Że tylko zawadzam. Czuję się taka beznadziejna... W zeszłym roku, kiedy chodziłam do pierwszej klasy poraz drugi nie zdałabym z niemieckiego... Babka pytała na każdej lekcji, a potem zaczełam je opuszczać.. bo tak się bałam. Wtedy mama zapisała mnie na dodatkowy niemiecki, tam chodziła już od października moja siostra... i koleżanka ze szpitala. Lekcje były w piątki, ale ja żeby nadrobić te wszystkie zaległości musiałam umówić się z nim jeszcze. Te lekcje były u niego w domu. Próbował się do mnie dobrać. Ważył niecałe 200 kg. Kazał nikomu nie mówić. Powiedział "To ma być nasza tajemnica. Jeśli Ty mnie skrzywdzisz, ja Ciebie bardziej." Od tamtej pory nie potrafię spać. Żałuję, że nie zrobiłam nic, może wtedy byłoby inaczej.. Psychiatra do którego chodzę, ciągle pyta o te sny.. Nie umiem o tym mówić. Chcę o tym zapomnieć, ale nie umiem.... Czuję się taka beznadziejna. Nie mam siły ani ochoty żyć. Czuję, że się poddam...