Nerwica natręctw i ciężka depresja- historia Amelii - Netkobiety.pl

Jestem pełna podziwu dla siły, którą jednak w sobie znalazłaś, by podzielić się z nami swoim problemem, a przede wszystkim szukać pomocy u specjalisty.
Bardzo mnie cieszy, że masz przy sobie bliską osobę, która nie tylko wie o Twojej chorobie, ale również pomaga się z nią uporać.

W jaki sposób jesteś leczona? Przyjmujesz leki, uczęszczasz na terapię (indywidualną, grupową)?
Z chorób typu depresja czy nerwica natręctw niestety nie można wyleczyć się z dnia na dzień. Proces zdrowienia jest niekiedy bardzo długi. Co mówi Twój psychiatra, kiedy dzielisz się z nim swoimi spostrzeżeniami o pogarszającym się stanie?

Sugerowałabym konsultację z innym lekarzem psychiatrą, być może padnie zupełnie inna diagnoza?

gothka a ja sugerowalabym psychoterapie. przeczytalam Twoja historie, ktora jest niezwykle poruszajaca i bardzo wstrzasajaca i po prostu az trudno wyobrazic sobie i jesst to niemozliwe zeby wyobrazic, co czulas. Potrzebujesz wsparcia, ale tez duzo pracy jest przed Toba. Jestem po prostu zdania, ze takie doswiadczenia nie wymagaja jedynie leczenia farmakologicznego, a gruntowej terapii.

Kochana Gothko!
Czy skorzystałaś z mojej porady?
Daj znać czy ci pomogło, jak już skorzystasz.  Wiem, że może jest Ci teraz wszystko jedno, że masz totalnego doła i chcesz może nawet umrzeć.
Wierz mi, że w moim życiu wiele przeszłam, w tym również paraliżujący lęk przed ludźmi, wychodzeniem z domu, tym jak "oni" na mnie patrzą, jak rzekomo sie ze mnie śmieją i nie rozumieją, jak mną gardzą.
Ale nigdy nie dawaj wiary takim myślom! To stek kłamstw, ja to dziś już wiem.
P.S. Nie daj sobie siebie zniszczyć!
Musisz zacząć działać, musisz CHCIEĆ się zmienić!
Skoro masz wspaniałego faceta, nie pozwól, żebyście się rozstali, co wtedy zrobisz?
On nie jest Bogiem, on Cię z tego nie wyciągnie!
Tu toczy się gra o całe Twoje życie!
I jeśli sama się nie weźmiesz w garść, możesz zniszczyć waszą miłość.
P.S. Mam wrażenie, że w Twojej tragedii jest wiele Twojej odpowiedzialności, nie napiszę - winy.
Odpowiedzialności nie za to bynajmniej co Ci się przydarzyło, bo tutaj całkowicie winni są ludzie, którzy Cię skrzywdzili.
Twoja odpowiedzialność polega na tym co z tym robisz. Człowiek czasem przyzwyczaja się tak do cierpienia, że staje się ono dla niego sensem życia, w zasadzie niekiedy staje się "samym życiem".
Najtrudniej jest człowiekowi zacząć działać w SWOJEJ WŁASNEJ obronie.
Ale Ty jesteś tego warta!
Zasługujesz na szczęście i nie wmawiaj sobie, że jest inaczej bo skłamiesz.
Proszę nie miej mi za złe tego co mówię, bo do niedawna moje życie w 80% składało się z łez i wiem, że cierpisz. Ale skorzystaj z pomocy. Nalegam!

Nie ma za co.
P.S.
I koniecznie ale to koniecznie posłuchaj kazań ks. Pawlukiewicza, znajdziesz na chomikuj pl.
Pomogo mi wiele spraw poukładać.
Papa

Również przeczytałam Twoją historię. Bardzo jestem z Ciebie dumna, że zdałaś pierwszy rok i podjęłaś leczenie. A powiedz jak długo się leczysz? Bo na początku nie ma efektów, niektóre leki muszą być brane ponad miesiąc by wogóle zaczęły działać. Życzę Ci, byś miała dużo woli do leczenia i by Ci się udało.  Fajnie, że znalazłaś też fajnego faceta, to że skłonił Cię do leczenia świadczy, że kocha, czyli że jest wartościowy. Pomyśl, że to co było już było, masz wiele doświadczenia, a przyszłość kształtuje się na lepszą.
Studia, facet, wola do leczenia, brawo.
Nie słodzę, ale chciałam napisać "look at the bright side of life", zauważ jak wszystko się zmieniło...

Słuchaj dziewczyno, masz bardzo dużo siły w sobie.
To że jesteś słaba to tylko kłamstwo.
A wiesz dlaczego?
Bo mało kto zniósłby to wszystko o czym Ty opowiadasz.
Nie żartuję. Twoja historia jest bolesna wręcz rozpaczliwa.
ale nie wolno Ci się poddać.
Mam do Ciebie pewne pytanie.
Kiedy tak się boisz wyjść, np do kościoła czy w ogóle, to co wtedy myślisz?
Jakie treści przewijają się w Twojej głowie, jakie to są słowa?
Czytałam dużo na temat lęków i wiem, że jak człowiek boi się wychodzić ze swoich czterech ścian to jest to agorafobia. Myślę, że w Twoim przypadku to połączone jest z fobią społeczną.
Ja sama walczę również z moimi demonami i znalazłam fajną psycholog, która ostatnio zadała mi pewne pytanie. To pytanie również ja zadaję Tobie.
Powiedz Gothka, co musiałoby się stać abyś czuła się lepiej, abyś nie cierpiała?
Czego potrzebujesz najbardziej o czym marzysz?
Przemyśl i odpowiedz proszę.
Jesteśmy z Tobą.

Przeczytałam uważnie Twoją wypowiedź, jak wszystkie zresztą, wcale nie nudne ale smutne Twoje posty.
Wiesz, miałam bardzo podobnie do Ciebie.
Też pisałam wiersze, nawet raz napisałam opowiadanie ale to było jeszcze w podstawówce.
Nie wiem czy czytałaś trochę o mnie na innych postach. Tam napisałam o swoich kompleksach na punkcie figury i w ogóle. W podstawówie bardzo mi dokuczano i tez czułam się jak szmata, świnia. Czułam się dosłownie obrzydliwa i wstrętna. Zresztą te uczucia towarzyszyły mi do niedawna przez całe moje życie. teraz powolutku zaczynam z tego się otrząsać. Bo to jest bagno, gnój i błoto, które tłamsiły moją duszę od lat, podobnie jak Twoją.
Ja zaczęłam wierzyć w siebie pod wpływem mojego obecnego mężczyzny, któremu się podobam bezgranicznie. Też nie mogłam w to uwierzyć. Chociaż jestem ładna ale nie mogłam zrozumieć jak moje pełne uda i gruba pupa mogą się podobać. Dziś zmieniam zdanie i nie marzę już, jak dawniej, żeby być chuda i mieć supernogi. Owszem, zaczęłam więcej dbać o siebie ale w sumie polubiłam moją figurę. Nigdy chuda nie będę i wreszcie to zaakceptowałam. I spadł mi z duszy wielki ciężar. Choć muszę pracować nad sylwetką - rozstępy, cellulit, bo nie mogę np wyjść na plażę od lat, to wiem, że jak siebie zaakceptuję na maxa to te problemy znikną. Po prostu. Miłość i szacunek do siebie to najlepszyy kosmetyk na świecie.
A co do Twojego faceta, to bardzo się cieszę, że nie jesteś sama.
Wierz mi, on może ma Cię chwilami dość. A wiesz dlaczego? Bo właśnie nie chcesz mu uwierzyć, że on Cię kocha. A skoro jest i Cię wspiera, to nie miej wątpliwości. I choć to trudne pomyśl o nim, co on musi czuć jak wciąż go odrzucasz. Bo jak nie akceptujesz siebie, to tak, jakbyś nie akceptowała jego miłości do siebie i w końcu jego samego też.
A co do myśli, że inni będą Cię oceniać, śmiać się, drwić. Też to miałam. Bardzo się bałam i często faktycznie ludzie ze mnie drwili. Ale zauważyłam, że im mniej się skupiam na sobie, tym mniej inni skupiają się na moich wadach.
W sumie doszłam do wniosku, że obsesyjne myśli o sobie, jak wypadnę, czy mnie zaakceptują, etc., są w zasadzie bardzo egoistyczne. Bo wciąż skupiam się tylko na sobie i sobie, aż rzeczywiście można się zwymiotować.
Ludzie mają swoje sprawy, o których nie wiesz, swoje własne dramaty, rozterki i wierz mi, nie żyją Tobą i Twoimi kompleksami. Myślenie, że inni wciąż myślą o sobie jest troche jak myślenie, że jest się pępkiem świata, tylko w negatywnym sensie.
Otwórz oczy i zobacz, że to Bóg Ciebie stworzył taką, jaką jesteś. A skoro On Cię tak stworzył to nikomu nic do tego.
A jak chcesz rzeczywiście poprawić wygląd, to MUSISZ spojrzeć na siebie z większym luzem, w końcu nie jesteś pępkiem świata (na szczęście)
Pozdrawiam i pisz jak sobie radzisz.

P.S. Żadne wyróżnienie, bycie wielką gwiazdą poezji, czy czymś tam jeszcze nie poprawi Twojej samooceny!
Są na świecie gwiazdy - kobiety sukcesu - piękne, zdolne, mądre ale... mające kompleksy!
Serio.
Jak uda Ci się pozbyć tych cholernych czarnych myśli na swój temat, to będzie największy sukces, jaki możesz osiągnąć. Pokonać swojego demona - to jest coś!
Tego Ci życzę, a reszta przyjdzie sama. Jak masz talent, to go nie zmarnujesz. Ale wpierw nie zmarnuj samej siebie.

Napisz gdzie mieszkasz? Może gdzieś obok....Chętnie się z Tobą spotkam by porozmawiać.A może są tutaj inne osoby które mieszkają niedaleko i zechcą Ci pomóc.ODWAGI

Przeczytałam to cos napisalaś Gothka i przeczytałam inne posty. Bardzo podoba mi sie to co napisała Ezer,zeby sięgnąć po Eldrig'ów:) i Pawlukiewicza:) sa to dobre żrodla,czytalam i korzystam z lektury :)ale nie wiem czy akurat jestes teraz na odpowiednim etapie,bo z tego co sie zorientowalam to jestes naprawde chora i potrzeba Ci fachowej pomocy...fajnie,że masz D.,ale chyba troche rozumiem Was i Twoja sytuacje...niedawno przechodziłam bardzo ciezki stan depresji...to bylo piekło...tez jestem osoba wierzącą, mam narzeczonego,przyjaciół,rodzine...i co z tego???to co piszesz przerabialam na sobie np.banie sie wyjscia z domu, myslenie co kto pomysli....przestalam funkcjonaowac,nawet nie chcialam wstawac z lozka, nie potrafilam, na zajecia na uczelnie przestalam chodzic, zupelnie przestalam sie usmiechac, wciaz myslalam,ze juz nigdy nie bede umiala normalnie rozmawiac,a o usmiechaniu zapomnij dopadla mnie tak silna depresja,ze moi bliscy nie wiedzieli co ze mna zrobic i jak mi pomoc. to byl straaaszny czas i wiem,ze bez fachowej pomocy i wsparcia najblizszych nie dalabym rady...no i Pana Boga,który jestem pewna opiekował sie nami przez caly ten czas. ale zarowno dla mnie jak i dla moich bliskich kilka dobrych miesiecy to byl koszmar :(nic nie docieralo do mnie to co moi bliscy mi mowili...nic...nie widzialam nic pozytywnego wszystko bylo czarne:( najgorsze bylo kiedy nie widzialam zadnej poprawy i mialam wrazenie,ze raznie moich bliskich i ,ze oni na to nie zasluzyli...przylaczam sie do tego co napisala Avangarda o modlitwie- pewnie,ze tak :)ale ja to mialam juz takie stany,ze nie moglam sie skupic na modlitwie, ciagle myslalam,ze Pan Bog widzi jaka jestem okropna,ze musze sie gdzies schowac etc...to sa bardzo powazne tematy i nie mozna tego bagatelizowac. farmakologia koniecznie,ale psychoterapia niezbędna!!! i mysle,ze nawet nie taka raz w tygodniu...mam pewne doswiadczenia i moglabym sie z Toba podzielic jesli chcesz,  poradzic nawet pewne miejsce, gdzie moga Ci naprawde pomoc. zalezy to od tego gdzie mieszkasz.wiem,ze padlo to pytanie. ponawiam i ja je moge tylko na zakonczenie dodac,ze ten okropny czas mija...kiedys w koncu mija...ale przeszlam przez psychoterapie i opieke lekarzy, inaczej wole nie myslec co by bylo...jestem z Toba, moge zaswiadczyc swoja osoba na tyle na ile potrafie,ze to okropienstwo jakim jest depresja jest baaardzo trudnym doswiadczeniem,ale ze z tego sie wychodzi. tylko wazne by nie zostac z tymi myslami samemu!!! moze masz jakies pytania Gothka? polecam sie, na tyle na ile bede mogla i umiala sie podzielic

Nie no prosze Cie Gothka, nie rób tego...nawet jesli czujesz,ze to jest jedyne i najlepsze rozwiazanie...tak nie jest!!! wierz mi,ze przechodzilam przez baaardzo ciemne nastroje i nie wierzylam,ze to minie...czulam,ze jestem tak beznadziejna,ze nigdy juz nikomu nie pomoge i nigdy juz nie bede umiala normalnie zyc...ciagly natlok mysli i w kólko te same...:( ale minelo...tylko potrzeba czasu, cierpliwosci i naprawde fachowej pomocy...ja mieszkam daleko od Rzeszowa, nie znam tam nikogo,ale wierz mi,ze jakies wyjscie z tego jest...ja tez nie wierzylam,ze kiedys jeszcze bede chciala zyc,ale chce...teraz tak...moge Ci pisac,ze to minie,ale wiem,ze gdy sie jest w stanie depresji to jest sie obojetnym na te slowa...tak ja mialam. Gothka, trzymaj sie zycia, prosze. koszmar sie kiedys skonczy. czy tu mozna sie jakos skontaktowac przez mejla,ale tak by nie podawac go wszystkim na forum?do jakiego lekarza chodzisz i jak czesto???

Próbowałam się zabić. Prawie tydzień temu, kiedy się kąpałam, wzięłam żyletkę, żeby przeciąć sobie tętnicę. Nie dałam rady, za bardzo bolało? Zostało kilka nacięć.

Mieszkam w obskurnym pokoju w akademiku. Łóżko składające się z pękniętej deski i ,,materaca? z wystającymi sprężynami wyprodukowane w 1970 roku. Podarte zasłony i firanki- równie stare, co meble. Pełno kurzu.
Kiedy to pierwszy raz zobaczyłam, poczułam się straszliwie upokorzona. Wśród tego wszystkiego krzyki moich rodziców, że mogłam szukać mieszkania. Że skoro nie myślałam wcześniej, teraz będę mieszkać w takich warunkach, jakie mam i ich to nie obchodzi.
Dobrze, że był ze mną D. Wziął mnie na spacer po mieście i nie musiałam wracać do domu z moimi rodzicami.
Byliśmy jeszcze później w akademiku. Z dwojga złego zostawiłam swoje rzeczy w ,,lepszym? pokoju i na łóżko, na którym chciałam spać przeciągnęliśmy wygodniejszy materac.
Wróciłam tam następnego dnia i poznałam swoje współlokatorki? Dziewczyny z III roku. Przyjaciółki. Znam jedną z widzenia- często chodziła pijana po akademiku?
Wyniosły moje rzeczy do drugiego pokoju mówiąc, że ten lepszy sobie ,,zarezerwowały?.

Tamta pierwsza noc była jedną z najgorszych w moim życiu. Modliłam się o śmierć.  Wróciłam od D. i w drzwiach zobaczyłam karteczkę, że moje koleżanki są w pokoju obok. Poszłam tam po klucz- w sam środek imprezy, na której się zabawiały?
Nie mogłam zjeść kolacji. Kiedy się kąpałam, sąsiedzi z pokoju obok postanowili sprawdzić, kim jestem. Kilka razy pukali do drzwi a ja musiałam je otwierać ociekająca wodą- bo mogły to być moje koleżanki. Za każdym razem mieli niezłą zabawę perfidnie nabijając się ze mnie.
Nie byłam w stanie zasnąć. Łóżko uwierało całe moje ciało a ja byłam sztywna z zimna. Płakałam, słysząc, jak na korytarzu pijani ludzie wydzierają się, że w moim pokoju ,,mieszka Ania z Kasią i taka pojebana panna w rozmiarze XXL?- to ostatnie określenie to o mnie?
Rano ledwo mogłam się ruszać, tak bardzo bolał mnie kręgosłup. Moja jedna ręka była posiniaczona. Na szczęście w nocy nie rozcięłam sobie nogi na gwoździu, który wystawał z deski imitującej łóżko.
Wróciłam z zajęć i czekały na mnie kolejne niespodzianki. Dziewczyna, która ma dzielić ze mną pokój. Plastikowa, zmanierowana laleczka. Koleżanka pozostałych dwóch dziewczyn z pokoju obok. Od razu zaatakowała mnie, że ona nie będzie ,,w takiej patologii spać? i że ,,miała mieszkać z koleżanką?. Nie udało się jej zamienić pokoju i bardzo zdenerwowana wróciła do domu.
Z pozostałymi dwoma rozgościła się za to w kuchni. Lodówka, mikrofalówka, sztućce, naczynia?. Dla mnie nie ma już tam miejsca.. Będę musiała żyć kanapkami zjadanymi po kryjomu- przy tych dziewczynach nie jestem w stanie jeść? Boje się ich.
Nie ma już żadnych mieszkać, gdzie mogłabym się wprowadzić. Nie ma żadnych wolnych pokoi. Rodzice dzwonili- wszystko nieaktualne?

Może ten cały akademik to kara za to, że nie umiem jak wszyscy. Normalnie wychodzić z domu, normalnie rozmawiać przez telefon. Bez rzygania, bez setek rytuałów. Być taką, na jaką zasługuje D. .

Liczenie na leki i lekarza psychiatrę niestety na niewiele się zda. Potrzebne byłyby wizyty u psychoterapeuty, najlepiej kobiety. Niestety, żeby rany mogły się zabliźnić, należy je ponownie rozdrapać tzn. trzeba o wszystkim komuś (psychoterapeuta) opowiedzieć. Trzeba wybaczyć osobom, które cię skrzywdziły. Wiem, brzmi to koszmarnie. Ale gdy będziesz próbowała o wszystkim zapomnieć, zepchniesz te wszystkie uczucia w podświadomość i pewnego dnia one wyskoczą z ciebie z podwójną siłą w postaci np. ciężkiej depresji. Ja starałam się zapomnieć o doznanych krzywdach, żyć dniem dzisiejszym, przeżywać i zapamiętywać jak najwięcej dobrych chwil, a mimo to, w najmniej oczekiwanym momencie dopadła mnie depresja. Żyłam jak na krawędzi. Bałam się, że stracę pracę, musiałam prosić lekarza o nieumieszczanie mnie w szpitalu, tylko o zwolnienie L4 i silne leki. Po tych lekach przytyłam w ciągu roku 20 kg! Stałam się milcząca, widząca wszystko w czarnych barwach, izolująca się od ludzi. Ale teraz nie słyszę głosów ludzi, którzy mnie skrzywdzili. To tylko pewien etap dla mnie. Nadal muszę pracować z psychoterapeutą.

Jeszcze raz chcę podziękować wszystkim, którzy pisząc tutaj dodają mi otuchy i Tobie, Majko- za piękne słowa. Wydarzyło się w moim życiu kilka dobrych rzeczy.

Najważniejsze to to, że znalazłam mieszkanie i nie muszę mieszkać już w tym obskurnym akademiku. Może nie jest nowoczesne i super urządzone, ale jest ciche- i samo to potrafi mnie uspokoić. Wracając z zajęć nie musze przechodzić już przez ciemne, akademickie korytarze mając na sobie wzrok przepitych studentów. Wracam do słonecznego pokoju ze świadomością, że nikt nie zrobi mi tam nic złego.
Trafiłam też na wspaniałe współlokatorki. Zwłaszcza dziewczyna z którą mieszkam jest bardzo miła. Umiem już nawet wyjść z nią na zakupy, bez mojego D. ? Kiedyś to graniczyło z cudem.

Pobrałam sobie też krew i zrobiłam badania na tarczyce. To kolejna niesamowita rzecz w moim życiu. Nieważne, że przez 3 tygodnie moja ręka od łokcia po nadgarstek była całkowicie sina. Ważne, że mama kolegi, która jest pielęgniarką pobrała mi tą krew u niego w domu i nie musiałam w szpitalu wdychać okropnego zapachu środków do dezynfekcji?
Niedoczynność tak jak się spodziewałam wyszła dość spora. Ale dostałam leki, biorę Lineę i wreszcie chudnę. Na razie zgubiłam 5 kg, muszę zgubić jeszcze 20 kg, by ważyć tyle, co przed chorobą. Nie przeraża mnie to. Wiem, że dam radę.

Cieszę się, że Bóg tak pokierował moim życiem, że 6 lat temu trafiłam jako wolontariuszka na oazę dla osób niepełnosprawnych. Pierwsza moja oaza to był koszmar, zaledwie dwa miesiące po śmierci mojej drugiej maleńkiej siostrzyczki. Praktycznie cały czas płakałam, nic nie jadłam i uciekałam ze wszystkich możliwych zajęć do swojej kryjówki pod schodami- jak małe dziecko, a miałam wtedy 15 lat? Ale ci ludzie mnie nie odtrącili i nie potępili- mimo, że praktycznie z nimi nie rozmawiałam. Przekazując mi znak pokoju na Mszy Świętej przytulali tak serdecznie, że po raz pierwszy w życiu czułam się komuś potrzebna.
Dwa lata później, po koszmarze, o którym już tutaj pisałam postanowiłam popełnić samobójstwo w swoje 18-naste urodziny. Wszystko było zaplanowane, listy napisane, tabletki leżały na swoim miejscu. Nie chciałam dłużej żyć, nie chciałam zdawać poprawki w szkole z przedmiotu, którego nienawidziłam, u nauczycielki, która nienawidziła mnie. Poddałam się.
Ale wcześniej wyjechałam właśnie na swoją oazę. Co roku w ramach praktyki przyjeżdżają pomagać nam, wolontariuszom, klerycy. I właśnie wtedy był tam kleryk, który ciągle chodził uśmiechnięty. Z racji swoich wcześniejszych doświadczeń z osobami duchownymi nie powinnam mu ufać. Ale byłam już tak bardzo samotna i zobojętniała na wszystko, że pewnego razu po prostu zaczęłam z nim rozmawiać- tylko dlatego, że tak jak ja interesował się muzyką. Nie mówiłam mu nic o swoich problemach, opowiadałam mu tylko o muzyce gotyckiej. Obiecałam dać mu wtedy adres mojego bloga, którego w tym czasie pisałam. Powiedziałam mu, że poczyta sobie coś więcej o muzyce- chociaż wiedziałam, że przede wszystkim przeczyta o moich problemach i zamiarze popełnienia samobójstwa. Ale dałam mu ten adres, chociaż nigdy wcześniej nikomu o blogu nie wspominałam. Wymieniliśmy się też adresami mailowymi i oaza się skończyła.
Minęło kilka tygodni, mój nowy znajomy się nie odzywał. Powoli kończyłam wszystkie swoje sprawy, by móc spokojnie odejść. Aż pewnego wieczoru dostałam od niego smsa, że zgubił karteczkę z moim adresem bloga a że nie dałam mu swojego numeru telefonu, to musiał go jeszcze zdobyć.
Na następny dzień, kiedy M. przeczytałam już mojego bloga dostałam od niego długiego maila. To były piękne i szczere słowa wsparcia, a także obietnica pomocy, która nie okazała się tylko pustym zdaniem. Był to też zarazem początek wspaniałej przyjaźni, która trwa do dnia dzisiejszego. Wiele maili, smsów, długich nocnych rozmów w czasie oazy. Od czasu, kiedy się poznaliśmy dużo się zmieniło. Ja byłam w kilku ,,związkach? z których wyszłam mocno poraniona, później spotkałam mojego obecnego, cudownego chłopaka, przeżyłam kilka załamań nerwowych, M. w tym czasie skończył studia i został księdzem.
Rok później poznałam dwójkę kolejnych wspaniałych ludzi. Dziś wiem, że dzięki tym oazom zyskałam trójkę prawdziwych przyjaciół, którzy są dla mnie jak rodzeństwo.
Mimo, że czasem jestem nie do zniesienia, oni ciągle są ze mną. Może nie zawsze do końca rozumieją, co czuje, ale wiem, że zawsze stoją po mojej stronie.

Pomimo wszystkiego co się w moim życiu stało wiem, że dobrzy ludzie istnieją. Spotkałam ich na swojej oazie i na tym forum

Dobrze, że mogę tu z Wami być

Gothka, przeczytałam Twoją historię. Jestem wstrząśnięta i aż wstyd mi, że ja ubolewam nad swoimi małymi problemami, podczas gdy Ty przechodzisz piekło. Brak słów. Trzymaj się kochana. I powiem, że jesteśmy całkiem blisko siebie, bo ja też mieszkam w Rzeszowie.

oooo Gotha ! No w końcu masz avatar ! Mój Madox ma towarzystwo , nie bedzie już taki samotny ;P

Kochanie ! Ależ Ty jesteś normalna ! Tylko tego nie dostrzegasz !
D. Cie kocha i ja też ! Jesteś wspaniała !
Popatrz pomimo tego wszystkiego co Cie spotkało nie zgubiłaś samej siebie ! I powiem Ci też że spotkało Cie wielkie szczęście ! A tym szczęściem jest Twój D.
Nawet nie wiesz ile bym dała żeby mieć koło siebie kogoś takiego ;(
Codziennie gdy będziesz kładła sie spać pomyśl o tym co ci sie danego dnia udało i o tym że masz D. i mnie.
Koncentruj sie na możlwościach a nie na tym co nie wyszło. Bo może na niektóre rzeczy czas przyjdzie później.
Trzymam za Ciebie cały czas kciuki ;******** Jesteś kochana !

Gothka, prosze przeczytaj to co Ci napisze... czytajac Twoja historie, ktora w pewnym sensie "niewiele" rozni sie od mojej znalazlam jeden wielki podstawowy blad...twoi rodzice nie byli religijni, nie byli gorliwymi katolikami tylko banda faryzeuszy...nie obraz sie tylko, ze to pisze... to oni bardziej potrzebuja pomocy, bo ich oczy sa  slepe a serca zatwardziale...mam na imie małgosia, mam 21 lat. moje dziecinstwo i czas dorastania byly niesamowitym pieklem...wychowywalam sie w rodzinie, gdzie nie bylo milosci, gdzie byly klotnie, przeklenstwa, wielka nienawisc..moj tato byl alkocholikiem, zawsze bil mame...moj jedyny obraz z dziecinstwa, ktory pamietam to wystraszona twarz malego dziecka, ktore zaplakane kleknelo przed ojcem i blagalo aby nie bil mamy tym wielkim czarnym butem...tym dzieckiem bylam ja...kiedy mialam 7 lat moi bracia zaczeli mnie molestowac...jako, ze bylam bita przez rodzenstwo w okropny sposob, a takze wyzywana, nie powiedzialam nic mamie bo mi zagrozili...a bylam jeszcze dzieckiem...p[oniewaz pochodzilam z biednej rodziny inne dzieci wysmiewaly sie ze mnie, bily mnie w szkole, nauczyciele traktowali mnie jak smiecia..nie chce pisac calej mojej histori ale wymienie ci to co najbardziej mnie zranilo...niedlugo po molestowaniu przez braci,  w szczegolnosci przez jednego, zaczal wykorzystywac mnie wujek, brat taty...w domu bili mnie, wyzywali, moj brat powoli niszczyl mi psychike..pewnego dnia zrozumialam, ze to co robi wujek jest niedobre i sie przed nim obronilam...w domu wiedzieli o tym ale nikt nic z tym nie zrobil...niedlugo potem kiedy mialam 12 lat, w srodku nocy przyszedl do mojego lozka brat...ja spalam...obudzil mnie jego dotyk, byl taki straszny, dotykal mnie wszedzie...przerazona otworzylam oczy a on odskoczyl ode mnie i udawal, ze siedzial z drugiej strony lozka...ja zeszlam na dol do mamy i jej o tym powiedzialam...nic jednak nie zrobila...zaczelo sie pieklo, nbalam sie chodzic spac, nie wiedzialam jak sie zachowywac przy bracie, on na mnie patrzyl pozadliwymi oczami, podgladal mnie kiedy sie kapalam.. w wieku 14 lat na oczach mojego pijanego taty pewien starszy mezczyzna zaczal mnie obmacywac...ja krzyczalam, wolalam zeby mnie zostawil a pijany tata patrzyl sie w stol i nie zwracal na mnie uwagi...udalo mi s ewyrwac i pobieglam do mamy..nikt nie zaaregowal..wtedy zaczelam sie nienawidzic, wzielam ostra szczotke i scieralam z mego ciala caly brud...ale to nic nie dalo...nienawidzilam siebie, nie szanowalam sie bo uwazalam, ze jestem szmata, ktora nadaje sie do uzytku, nic wiecej...lecz pewnego dnia pojawil sie on, pokochalam, zaufalam...po tzech latach mnie zostawil, wyjechalam w wieku 18 lat za nim za granice, bylismy tam ze soba tylko przez pol roku...zmienil sie, znalazl inna..zostalam sama, na bruku..poznalam ludzi, ktorzy mi pomogli, dali dach nad glowa, prace w serwisie sprzatajacym...popadlam w lęki, mialam mysli samobojcze..pierwszy raz pojawily sie u mnie w wieku 9 lat... trafilam do psychiatry bo zaczelam sie ciac, bo nie moglam funkcjonowac...bylam jak krolik doswiadczalny, z jednego leu na drugi...organizm mi sie kompletnie wyjałowił a psychotropy nie pomagaly..w tym czasie zostalam zgwalcona, tylko Bog wie jak sie czulam...jak szmata..psycholog juz nie wiedzial kjak mi pomoc, psychiatra tylko kazal mi sie szprycowac cymbalta, prozac etc.. nie moglam jesc, schudlam, jedzenie stalo sie moim wrogiem...tak jest do teraz..przez przypadek trafilam na ksiedza, ktory skierowal mnie na modlitwe do animatorow w odnowie Ducha Swietego...tak sie zaczal proces mojego uzdrawiania...tabletek juz nie bralam, postawilam na boga, ktorego nie znalam, ktorego sie balam...przestalam sie samokaleczyc, mysli samobojcze mi odeszly, wyzwolilam sie z grzechu nieczystosci, nie mam juz schiz, nie bije sie...mam spowiednika, ktory mnie kocha jak ojciec, ktory mnie wspiera...ja nadal jestem w procesie uzdrawiania wewnetrznego, wiem, ze na to trzeba czasu i cierpliwosci...uwazam, ze tabletki ci nie pomoga bo twoja sytuacja jest inna, ty nie jestes chora umyslowo tylko jestes poranionym dzieckiem bozym, ktore doswiadczylo wiele zla...zycze ci abys znalazla w rzeszowie wspolnot Donowy w Duchu swietym, poszla do nich na modlitwe wstawiennicza, moze przeszla seminarium ktore co roku u nich sie odbywa.. nie zostawiaj tego, musisz chciec sobie pomoc..dziewczyno, ja do nich dwa razy szlam, za drugim mi sie udalo, za pierwszym wygral szatan - zawrocilam do domu... a pamietaj, ze samobojstwem niczego nie roziwazesz tylko mozesz zniszczyc sobie wiecznosc...wierze w ciebie, ze dasz rade...ps... przez ciebie jeszcze twoi rodzice dostapia nawrocenia.

Każdy dzień jest niemym wołaniem o pomoc...

Praktycznie przestałam jeść. Rano nie jestem w stanie, wieczorem boję się, że kiedy zjem  następnego dnia znów będę umierać na zajęciach bojąc się, że zwymiotuję przy ludziach. Normalnie jem tylko w domu, u siebie. Chudnę- i jedynie to mnie w tej sytuacji cieszy. Że ludzie już nie patrzą na mnie jak na zapasionego potwora, który ciągle je. Nakładając co rusz mniejszy rozmiar spodni, który po tygodniu znów jest za duży czuję się lepsza. Na chwilę...

Jakiś czas temu poznałam dziewczynę, która tak samo jak ja została zgwałcona. Zaprzyjaźniłyśmy się. Miało pomóc, miało już tak nie boleć... Wróciło do punktu wyjścia. Jakby to było wczoraj, nie trzy lata temu. Jest gorzej, niż kiedyś.

Mój najlepszy przyjaciel w końcu się poddał. Osoba, która kiedyś tak bardzo walczyła o moje życie teraz nie odpisuje na maile, smsy. Jakby dawał mi przyzwolenie na śmierć...

Chciałam znaleźć jakiegoś terapeute, nawet zmienić tok studiów na nauczanie indywidualne. Ale boje się, że kiedy to zrobię takiej wariatce nikt nie pozwoli pracować z dziećmi.

Wszystko, co robię, krzyczy do mnie jak bardzo jestem beznadziejna....

Nawet nie wiem gdzie mam szukać jakiegoś terapeuty... Kogo zapytać, o co, ile to będzie kosztowało.... Chyba dochodzę do momentu gdy samobójstwo nie jest kwestią wyboru. To po prostu odpoczynek od tego wszystkiego, od moich natręctw, samej siebie.

Albo coś się zmieni albo ja odchodzę. Bo dłużej nie dam rady ani ja ani mój D. ...

Witam!!Gothka,dzisiaj dopiero przeczytalam twojego posta...dech mi zaparlo...strasznie Cie podziwiam za wytrwalosc...twoja depresja siega szczytu...a pomimo tego jest w tobie chec odbicia sie ,musisz stanac na nogi ,przebic ten strach...badz miedzy ludzmi..siedzac w domu  dobijasz sie z myslami...zobacz sama sie cieszysz ze schudlas to juz cos..strasznie mi cie zal ,jesli tyle wytrzymalas, to dasz rade wyjsc z tego ,depresja to straszna choroba ale idzie sie wyleczyc...warunek trzeba bardzo chciec..przelam to ,tak bardzo zostalas zraniona przez innych..a tak szczerze piszesz o tym na forum,jestes dobra dziewczyna i wartosciowa,posiadasz duzo duzo serca,uwierz w siebie....nie okaleczaj sie..Chcialabym ci polecic pania profesor psychiatrii...ale nie wiem czy tak mozna bezposrednio na forum.Wiec prosze Cie wejdz na moje gg 19551186...I nie rob zadnych glupstw ,wybij sobie z glowy to samobojstwo...

Niby jak mam to wszystko ratować...? To trwa zbyt długo. W zbyt wielkim tempie rozbijam się o dno.

Kiedyś walczyłam z nauczycielką od matematyki. Wyśmiewała mnie, kpiła ze mnie, przez nią przestałam na jakiś czas wogóle funkcjonować.
Teraz na studiach trafiłam na dwie takie kobiety. Z dwóch najważniejszych przedmiotów. Nie mam zaliczonego żadnego kolokwium- mimo, że naprawdę dużo się uczę dowiaduje się tylko że nie nadaje się do pracy z dziećmi, że powinnam zmienić studia...

Z D. mogę widzieć się teraz raz w tygodniu bo nasze zajęcia nie pozwalają na więcej. Ciągle więc jestem sama, zbyt przerażona by cokolwiek zrobić.
Czasem mam ochotę krzyczeć na ulicy do obcych ludzi żeby przestali na mnie patrzeć. Ludzkie spojrzenia są tak bolesne.

Ehh ciężka sprawa...czytałam już jakiś czas tematu Twoją historię, ale nie czuje sie na siłach dawać Ci rady odnosnie Twojej depresji i przeżyć bo za mało chyba jesczze przeżyłam by sie wypowiadac.
Co do twojego ostatniego postu to wiesz...Twój chłopak jest naprawde cierpliwym czlowiekiem. I widac jego uczucie do Ciebie, skoro był przy Tobie przy tak wielkich wachaniach Twojego nastroju i jakby nie patrząc, braku chociażby próby zmiany. Masz kochającego chłopaka a to bardzo dużo. Chciałabym mieć tyle. Czy on nie jest wystarczającą motywacją do walki o siebie?
Czy to co piszesz w ostanim poscie to informacja ze nie jestescie juz razem? zerwaliscie? wiesz...pocałunek z kims innym to też forma zdrady..ale moze nie wsyztsko stracone jeszcze...jak on sie teraz zachowuje?

Gothka, musisz coś z tym zrobić. Chyba nie chcesz stracić jedyne oparcie jakie masz? Wiem, że dużo przeszłaś...ale teraz zaczełaś nowe życie i nie możesz wciąż życ z pietnem przeszłości.. Postaraj sie chociaż przy chłopaku być silna.. Oki, jestem małolatą która nie rozumie tego i owego, ale denerwuje mnie że biernie w tym tkwisz i pozwlaasz zniknąc wsyztskiemu temu co masz. Nie możesz przecież całego życia tak przeżyć....a jeszcze troche i stracisz wszystko. Naprawde elczenie psychiatryczne nic nie dało? Psycholog? Nowe zajęcia,hobby?

I co u ciebie? Gothka, prosze, szukaj pomocy.

Ja sie martwie ze jej sie cos stalo Nikt nie ma kontaktu z gothka..?

Nie piszę w swoim temacie bo w zasadzie co mogę teraz o sobie powiedzieć...?

Z moim chłopakiem poukładało się tylko pozornie. Myślałam, że jest jak dawniej a nawet troszke lepiej bo D. był milszy niż zazwyczaj, bardziej romantyczny, czuły. Mówił, że z tą dziewczyną która pocałował wszystko skończone ale chce jej dać łańcuszek na urodziny bo mimo wszystko nie będzie udawał, że się nie znają. Niechętnie ale się zgodziłam- naiwnie sądząc, że to naprawde będzie koniec tej historii.

Ostatnio znalazłam list, który D. miał zamiar dołączyć do łańcuszka. Dowiedziałam się, że owszem, żałuje tego co zrobili ale ,,będzie czekał nawet do końca życia na jej odzew, bo jest kimś wyjątkowym..." No i jeszcze ten nagłówek: ,,Hej motylku..."

On nie wie, że czytałam ten list. Mam wyrzuty sumienia, że go kontroluje i sprawdzam ale nie udam mu w kwestii tej dziewczyny. Za bardzo boli za każdym razem, kiedy o niej wspomina.

A teraz się dowiedziałam, że moje studia wisza na włosku. Nie umiem nic zaliczyć. Jestem po prostu beznadziejnie tępa...

Gothka kochana,jak Ciebie ciagle rani to odejdz od niego,lepiej pomysl o studiach..
Znajdz w sobie siły by to przetrwac ,zycie jest za krotkie na marnowanie siebie...
Wszyscy tutaj Cie wspieraja duchowo...jestes swietna dziewczyna,czuła i wrazliwa...
Nie zmarnuj tego....Powodzenia skarbie i pamietaj o sobie??