niesprawność, a miłość - Netkobiety.pl

A rente inwalidzka masz?
Moze tego Ci wlasnie brakuje...
Chlopak ze stalym dochodem to prawdziwy skarb

A na powaznie, to po prostu trafiasz na nieodpowiednie dziewczyny. No sorry ale skoro rodzice za panne wybieraja chlopaka, a ona sie na to godzi, to w sumie dobrze dla Ciebie ze odeszla.

Stypendium jest ok ale nie jako staly dochod, jesli chodzi o zakladanie rodziny to rencista moze byc bardziej atrakcyjny.
Studia sie skoncza a stypendium wraz z nimi, a niepelnosprawnosc na szczescie zostanie, a wraz z nia i renta

A co do dziewczyn to znalezc je mozna, ale to pewnie juz wiesz, wszedzie.
Natomiast do zagadania najlepszy jest jakikolwiek wspolny kontekst.
O to w barze czy pubie raczej trudniej niz np. w pracy czy na uczelni.
Takze rozejrzyj sie chlopie dookola i zacznij wiecej z laskami gadac (i flirtowac).

Masz tyle lat co ja i jak na ironie również jesteś brunetem
Cóż, nie chcę cię załamywać ale dla dosyć sporej liczby dziewczyn twoja niesprawność może być nie do przejścia, już tak się utarło że facet musi być silny i w pełni sprawny bo będzie mógł w przyszłości przekazać zdrowe geny, dlatego przygotuj się psychicznie że nie wszystko będzie iść gładko i przyjemnie.
Gdy to przyjmiesz do wiadomości i nie będziesz się zrażać niepowodzeniami to będzie dobrze a jeśli do tego masz dobrą gadkę to już w ogóle gitara.
Dodam jeszcze abyś pielęgnował swój talent do nauki bo z tego w przyszłości możesz mieć dobre profity i co za tym idzie sam będziesz mógł przebierać do woli.

darnok94, ja Cię doskonale rozumiem. Mam podobną sytuację, w sensie że też jestem niepelnosprawna. Nie wszyscy są zdrowi, nie wszyscy mają szczęście... Zgadzam się z Tobą w zupełności, że nie wszyscy ludzie potrafią zrozumieć naszych uczuć i nawet takie rzeczy (naszym zdaniem blahostki, które są nieodlacznym elementem) mogą stać na przeszkodzie do zbudowania wspaniałej relacji. Ale cóż poradzić, taki jest świat. Ja mam 19lat, same sukcesy na koncie, zaczynam studia...i perspektywa, że wiecznie będę sama, mnie przeraża...A przyznam się skromnie, że z wyglądu nic mi nie brakuje. Jak tylko ludzie dowiadują się o moim problemie, od razu im spadają różowe okulary. Po co mają być z kimś niepełnosprawnym? Tego "kwiatu jest pół światu", jak "nie ta, to inna..". Na pewno sobie znajdziesz kogoś fajnego, tylko po prostu się nie poddawaj :-) Głowa do góry, skup się na swojej pasji, na studiach, obowiązkach..Rób to, co lubisz. Wyjeżdzaj, spotykaj się ze znajomymi, z rodziną...a czas zresztą i tak upłynie. Bedziesz szcześliwszy sam ze sobą, a co z tym wiąże się również i pozytywna aura wokół Twojej osoby. Wtem może ktoś się znajdzie..:-) życie jest jedno, postaraj się je przeżyć jak najlepiej nie uzależniając tego od ludzi. Pozdrawiam :-)