Nieprzerwany koszmar rok od rozstania - Netkobiety.pl

A czym zajmujesz się na codzień?
Może warto poszukać jakiegoś dodatkowego zajęcia? Np. wolontariat? Tam masz okazję poznać naprawdę wartościowych ludzi, a i zrobić coś dobrego

Oj tak... to na pewno. Bo jak to gdzieś, kiedyś, ktoś napisał "ściany szpitali słyszały więcej szczerych modlitw niż ściany kościołów"... tam dopiero można naoglądać się prawdziwej miłości
Rozumiem, że pomimo tej pracy masz dużo wolnego czasu?

Hej :*

U mnie po rozstaniu cierpiałam dwa lata. Jak można CODZIENNIE przez 2 lata myśleć o jednej osobie? A no można. Śnić,  rozmyślać, wspominać.  Nikt wtedy  nie robił na mnie wrażenia, mimo że otaczałam się ludźmi i również pracowałam w szpitalu.

Poznałam kogoś,  trochę na siłę weszłam w nową relację i się zakochałam. Każdy kolejny był coraz lepszym człowiekiem i partnerem. A o tamtym zapomniałam juz dawno i cieszę się, że się wtedy ze mną rozstał. Tyle wspaniałych chwil przeżyłam z innymi. . . Ale gdy wspominam tamte lata cierpienia, to dostaję gęsiej skórki. Depresja i nerwica.  Tak się to skończyło,  a dlatego, że nie pracowałam nad kontrolą myśli, nad poczuciem własnej wartości i nie szukałam pomocy. Dobry psycholog na pewno by Ci pomógł.  Nie potrzebnie się męczysz.

To nie jest tak, że nie możesz zapomnieć, bo ktoś wgrał ci jakiś film w głowę.
NIE CHCESZ po prostu odpuścić przeszłości (koleżanka powyżej chciała i napisała Ci, co masz zrobić), wyzwalasz myśli o nimi sprawiasz sobie cierpienie.
Jak coś chcesz osiągnąć w tym temacie, to czasami musisz się zmusisz do tego, np. kontrolując myśli, kierując je na inne tory.
Ten chłopak już dawno żyje swoim życiem, a ty siebie samą wyniszczasz i nie pozwalasz na szczęście.
Dlaczego to sobie robisz?
Skoro nie chciał z tobą już być, to uszanuj to. Minął już rok.

Wiem przez co przechodzisz doskonale Cie rozumiem.Rok temu moje zycie obrocilo sie o kat 360 stopni.Zostalam wyrzucona z dzieckiem z domu przez wlasnego meza alkocholika.W sumie juz ostatnie 3 lata byly u nas dramatyczne bo ciagle klotnie i awantury ale mimo to bylam z nim przez 9 lat. Bardzo go kochalam naprawde . mimo tego cierpienia bedac razem z nim. Przez rok czasu katowalam sie plakalam bylam nie do zycia ale nie moglam tak dluzej bo przeciez mam corke ktora ma 10 lat i nie moglo tak byc ze widziala mnie ciagle zaplakana. Bylam strasznie nerwowa wszystko wewnetrznie mnie bolalao.To okropne poczucie pustki przepelnialo moje serce az nie moglam oddychac. Teraz jest juz lepiej chociaz mysle o nim czasem. Czeka mnie niedlugo sprawa w sadzie nawet nie wiem czy sie na nia stawi. W lutym tego roku sprzedalam obraczke i wszystkie pierscionki od niego.Pozostaly tylko fotografie.I wspomnienia w glowie te zle i te dobre. Bylam dwa razy u psychologa i powiem Ci postawila mnie na nogi.
Musisz myslec o przyszlosci. Wiem latwo sie mowi ale mozliwe ze potrzebujesz wiecej czasu.Tak to jest jesli sie kocha osobe ponad wszystko a pozniej sie rozstaje to sie cierpi.Mimo tego ze minal u mnie juz rok i pewne decyzje zyciowe juz podjelam to mam chwile ze tesknie jak do mnie np mowil jak okazywal mi uczucia bo potrafil bo byly te dobre chwile ale wiecej bylo cierpienia. Dlatego polecam Ci abys udala sie do psychologa a jak masz chcec porozmawiac ze mna na priv poprostu napisz.

Twoje dzieci i Twojego męża? Wybacz, że tak ostro zacznę ale jesteś już dojrzałą kobietą a zachowania masz jak u 20-latki... Zostawił Cię, bo nie chciał sobie z Tobą życia ułożyć. To akurat jest pewne i proste do zrozumienia. Zazwyczaj jak emocję biorą górę to się planuje nie wiadomo co, a potem życie to weryfikuje. I właśnie tak jest w Twoim przypadku.
Daj sobie spokój z myśleniem o nim, dla własnego komfortu. Nie umiesz ? Psycholog, psychiatra ewentualnie ktoś z rodziny może Ci przemówi do rozsądku. Ale najpierw musisz sobie uświadomić jedną rzecz: On Cię nie kochał - Czy chciałabyś być z kim kto Cię nie kocha???!!!

Proste do zrozumienia, ale trudne do zaakceptowania. I to nie jest tak, że ktoś mi COŚ powie i wszystko od razu przejdzie. I raczej nie akceptuję wlasnie tego, ze mnie nie kochal. Chociaz jakby troche pobyl, to by pokochal. Nie chciało mu się niczego budować i wolał wygodne życie samemu.

Chodzę do psychologa od 7 miesięcy i nie mam mu (jej) nic do zarzucenia, w sensie nie mam zarzutów do tego, jak ze mna pracuje, tylko po prostu wydaje mi się, że mi to jest strasznie trudno przetrawić. Ciągle jestem na niego zła, że mnie tak zaskoczył i w pewnym sensie oszukał, ze jestem od roku w fatalnym stanie i nie mogę się otrząsnąć, a on nie wziął za to zadnej odpowiedzialności.

Skąd wiesz, ze tylko moje i że niczym niepoparte? Zawsze się bałam snucia takich wizji, a tutaj sobie na to pozwoliłam właśnie dlatego, że on o tych planach mówił. Więc nie, nie uroiło mi się to w głowie, tylko wzięłam to z jego wypowiedzi. A to nie był głupi małolat,tylko wydawałoby się dojrzały człowiek z odpowiedzialną pracą, ale przegrałam z jego pracoholizmem i starokawalerskim wygodnym życiem.
Łatwo jest dowalić innej dziewczynie - że sobie ZAPEWNE wszystko uroiła i że jest nienormalna.

Może warto zmienić psychologa? To, że nie ma postępów nie świadczy o tym, że jest zły, ale może po prostu system jego pracy nie jest dla Ciebie odpowiedni? Zastanów się nad tym?
Jednak podstawą jest to, żebyś Ty sama chciała coś zmienić. A mam wrażenie, że z jednej strony jest Ci źle z tym jak się czujesz, ale z drugiej z jakiegoś powodu się tego trzymasz? Nie chcesz odpuścić? Wiesz, że kwestia nastawienia to bardzo dużo w takiej terapii?

Spokojnie. Nikt nie chce Ci dowalić, a jedynie pomóc. Obiecywał dużo. Ale mówić można wszystko...
Rozumiem Cię, bo mój były początkiem czerwca pytał się jakie zaręczyny bym wolała "słodkie i romantyczne", czy "zabiję Cię cholero, ale tak kocham Cię i się zgadzam"... 2 tyg później mnie rzucił (dokładnie 16 dni później), a wczoraj pochwalił się nowym związkiem...
Też snułam plany z jego udziałem... Ale trzeba je odpuścić i zacząć stawiać sobie cele na teraz, do których będziesz dążyć. Bo rozpamiętywanie nic Ci nie da. Nie sprawi, że cudownie wróci, że nagle Twoje/Wasze marzenia się zaczną spełniać.
Rozumiem Cię, bo też chciałabym żeby mój eks się opamiętał i wrócił. Ale do niczego ich nie zmusimy. Nikt ich do niczego nie zmusił. Sami podjęli takie, a nie inne decyzje. A niestety nam pozostało się z nimi zgodzić, nawet jeśli każda komórka naszych ciał krzyczy, że my tego nie chcemy, że chcemy coś całkowicie odwrotnego!

Rozumiem Cię. Mam dokładnie tak samo. Dzisiaj już go nienawidziłam, już go kochałam i mówiłam, że jakby wrócił z podkulonym ogonem to bym go przyjęła. Mówiła, że nie chcę nikogo innego. Mówiła, że nie mam siły by żyć. Ale po każdej takiej chwili trzeba wstawać i walczyć o każdy haust powietrza. O każdą sekundę życia. Pozwól sobie na żal. Pozwól sobie na smutek. Ale potem wstań i zajmij się swoim życiem. Po prostu musisz.
Tak myślę, może warto by było spróbować wypisywać na kartce negatywne emocje, które Cię z Nim wiążą, ich przyczynę, a następnie tą kartkę niszczyć?
Np. żal, związany z zmarnowaniem na niego czasu, z zranieniem Cię, itd? A następnie np. spalić taką kartkę? Może takie rozkładanie poszczególnych uczuć na czynniki pierwsze pomogłoby Ci się powoli uwalniać od tych emocji? Jednocześnie dla równowagi na osobnej kartce możesz zapisywać pozytywne emocje i powody dla których je czujesz. I te kartki zostawiać i wracać do nich?
Druga sprawa według mnie powinnaś zmienić tok myślenia z "chcę założyć rodzinę, nie poznam nikogo, jestem zablokowana na nowy związek, itd", na "żyję tym co jest, tym co przyniósł mi los/zesłał Bóg, co jest to jest mi pozostaje wyciągnąć z tego jak najwięcej dobra i radości dla siebie". Ułóż sobie kilka krótkich zdań takich jak te w drugim cudzysłowie. Zapisz. Zapamiętaj. I powtarzaj za każdym razem gdy jest Ci źle.
Nawet jeśli w to nie wierzysz to zapamiętaj: kłamstwo powtórzone tysiąc razy staje się prawdą! Więc kiedyś sama w to uwierzysz i będzie dobrze.

Dokładnie. Trzeba próbować dopóki nie będzie dobrze!