Kocham męża, chce ratować małżeństwo, a on chyba chce odejść. POMOCY! - Netkobiety.pl

I ciekawe gdzie on teraz jest? Chyba u niej prawda?

Po pierwsze, jeśli ktoś będzie chciał odejść, to i tak odejdzie.
Po drugie, Twoje płacze, lamenty i wieszanie się na szyi, jeszcze bardziej wkurzą, facet broni się wtedy ucieczką. Nic tym nie wskórasz, tylko stracisz szacunek w jego oczach.
Twój mąż jest w kryzysie, wasze małżeństwo też.
Może i nawet on odejdzie do matki tamtego dziecka, aby się przekonać, czy będzie lepiej.
Pozwól mu na to. Być może będzie tak, że dopiero kubeł zimnej wody, zderzenie się z "realną" ex otworzy mu oczy na to, co miał i stracił.
On teraz nie myśli logicznie, jest pchany emocjami.
Jeśli chcesz odzyskać (choć nikt ci gwarancji nie da) męża, daj mu spokój, wycofaj się, niech idzie.
Ale jest być może też tak, że mąż wcale nie planuje odejścia od ciebie, tylko ty swoim zachowaniem, kiedy on chce sobie wszystko przemyśleć, odpychasz go od siebie, nie dajesz mu chwili na zastanowienie się, płaczesz, dramatyzujesz, nie ma chwili aby się skupić.
Spróbuj się teraz naprostować, pomyśleć na chłodno, nie w emocjach.
Idealnych małżeństw nie ma, twoja idylla legła w gruzach, czas na zmiany w myśleniu o sobie i próbę poradzenia sobie z zaistniałą sytuacją.
Ochłoń, daj mężowi przestrzeń, odsuń się, jak będzie chciał, to niech idzie do tamtej, nie jest jednak tak łatwo porzucić stare życie, małżeństwo (jeśli było dobre i zgodne) na rzecz nowości. Zacznij myśleć o sobie. Na męża i jego decyzje nie masz już wpływu, nie jest twoim niewolnikiem.

No i?
Co masz zamiar teraz zrobić?
Czy mąż powiedział Ci wprost, że myśli o odejściu, czy to są tylko twoje domniemania.
Dziwnie to wygląda: dobre małżeństwo, informacja, o dziecku, kłótnie histeria, rozstanie??
Albo mąż ukrywał przed tobą sentyment do tamtej, albo wpadłaś w histerię, albo jest coś, czego nie mówisz na temat waszego małżeństwa.
Kiedy twój mąż był z tamtą w związku?

Czyli nie masz zaufania do męża, bo w trakcie małżeństwa dawał ci powody do zazdrości (inne kobiety).
Czy on jest "kobieciarzem"?
Czy jesteś samodzielna, czy raczej zależna od męża - w kwestii finansowej, mieszkaniowej, pracujesz?
Czy mąż cię szanował w związku, czy raczej wyraża postawę: nie będziesz mi rządzić.
Skąd u ciebie pojawiło się przekonanie, że będzie chciał żyć na dwa domy?
Zasugerował Ci to w słowach, czynach, gestach?

Czyli nie masz zaufania do męża, bo w trakcie małżeństwa dawał ci powody do zazdrości (inne kobiety).
Czy on jest "kobieciarzem"?

On ogólnie jest bardzo wysportowanym przystojnym, zadbanym mężczyzną jak na swoje lata zawsze miał powodzenie wśród kobiet. Czasem sobie pozwala na irytujące mnie żarty z paniami na poczcie czy w sklepie. Ale to jest zawsze : oj daj spokój to tylko żarty. Już raz mieliśmy kryzys z powodu kobiety więc nie chce powtórki.

Czy jesteś samodzielna, czy raczej zależna od męża - w kwestii finansowej, mieszkaniowej, pracujesz?

Pracuje, zarabiam nie tak mało. Ale powiem szczerze on zarabia dużo więcej i dzięki temu możemy pomagać dzieciom. Co tu dużo ukrywać wspólnie stać nas np. na jakieś droższe wakacje, czy lepsze auto. Mnie samej nie stać by było na wiele rzeczy. Czasem mam wyrzuty sumienia, że my nawet nie płacimy rachunków po 50% tylko on więcej, więc staram się to wyrównać pracami  domowymi.

Czy mąż cię szanował w związku, czy raczej wyraża postawę: nie będziesz mi rządzić.

Szanuje mnie i nie mogę powiedzieć żeby kiedykolwiek mi ubliżał. Może będę nieobiektywna ale to on jest osobą lekko dominująca w naszym małżeństwie.

Skąd u ciebie pojawiło się przekonanie, że będzie chciał żyć na dwa domy?
Zasugerował Ci to w słowach, czynach, gestach

Ponieważ zaczął być tam częstym gościem. Nawet w święta urwał się z rodzinnej uroczystości na kilka godzin żeby ich odwiedzić. Raz ona go poprosiła żeby jej przy czymś w domu pomógł i on się zgodził. Raz w kłótni nie wytrzymałam, i w kłótni i bardzo wyrazistymi epitetami wyraziłam się o tamtej kobiecie, to mnie mocno ścisnął za rękę, że mam tak więcej się nie wypowiadać. Po każdej kłótni kiedy czułam, że przegięłam, pierwsza wyciągałam rękę. A on niby się nie gniewał, ale odwzajemniał mojej potrzeby żeby się mocno przytulić, czy jakiegoś ciepłego gestu.

On już miał czas żeby ją zapytać dlaczego mu nie powiedziała, on wie dłużej niż ja, i mieli nie jedną okazję porozmawiać. Więc uważam, że sprawy powinny być wyjaśnione.
To nie jest tak, że ja wariuje histeryzuje. No ale jak widzę, że nie jest ze mną do końca szczery, za moimi plecami umawia się z tamta kobietą, oddala się ode mnie, odrzuca moją miłość. Ja nie wiem co myśleć.

Alaa, po za względnym spokojem i opanowaniem, na tyle ile w tej sytuacji jesteś w stanie z siebie wykrzesać, niewiele możesz zrobić, jak tylko czekać na rozwój wydarzeń.
Jaką masz pewność, że mąż faktycznie o dziecku dowiedział się dopiero niedawno? Takie sytuacje zdarzają się niezwykle rzadko (najczęściej w filmach), aż trudno uwierzyć, że samotna matka unosi się honorem, rezygnuje z alimentów i przez lata sama boryka się z wychowaniem i finansami. Jeśli Twój mąż uzyskuje wysokie dochody, to mógł całymi latami płacić alimenty o czym nie wiedziałaś. Piszesz, że wiesz, że on nie wyjechał z tą kobietą, czy to znaczy, że ona mieszka blisko Was? To też świadczyłoby o tym, że widział o dziecku wcześniej.
Nawet jeśli prawdą jest, że nie wiedział, to jego syn jest już dorosły i sam może decydować o kontaktach z ojcem. Uważam, że w tej sytuacji nagła chęć spędzania świąt z tamtą rodziną, czy nagła potrzeba jego pomocy w domowych sprawach tamtej pani, faktycznie jest podejrzana, skoro przez całe lata radzili sobie sami.
Z pewnością nie jest w porządku brak empatii wobec Ciebie w tej sytuacji, jak sama napisałaś, Ty wiesz o tym od niedawna i masz prawo czuć się niekomfortowo z tą wiedzą.
Mąż powinien mieć wzgląd na Twój stan i obiekcje.
Może jednak dowiadując się o istnieniu syna urządziłaś mu taki armagedon, że on rzeczywiście musiał odizolować się i odpocząć.
Naprawdę sądzisz, że tamta kobieta może stanowić dla Ciebie konkurencję (jest samotna?), jest zapewne w Twoim wieku, a kryzysowi mężowie na ogół spoglądają w kierunku młodszych pań (choć wiadomo, nie ma zasady).
Jesteście zgodnym i udanym małżeństwem, może to działać na Twoją korzyść. Postaraj się więc tymczasem opanować emocje, a gdy mąż wróci, ustalić jakieś zasady funkcjonowania w nowym układzie.

Gdyby przez całe lata mąż wzdychał do tamtej, to już dawno by się wydało, ale masz rację, tamta najwyraźniej ma jakiś interes, skoro tak się uaktywniła.

To było tak, że wtedy po ich rozstaniu ona wyjechała daleko, bo tam miała rodzinę. Z tego co wiem jakiegoś faceta też miała, ale dzieci nie mieli. Może chciała tu wrócić wcześniej ale jak się dowiedziała, że już nie ma do kogo i do czego, to tam została. Ale teraz najwidoczniej się rozstała z tym facetem, bo jest sama.  Z tego co wiem ten chłopka ciągnął tu, na studia, i na stałe. No i ona też wróciła. Z tego co wiem, to ten chłopak nawiązał kontakt, z moim mężem. Badania DNA są wykonane.
Czy ona dla mnie jest konkurencją? Teoretycznie to ja jestem młodsza 10 lat od męża a oni są albo na równych latach albo ona z rok młodsza. Ale kiedyś byli zakochani, widać jakiś sentyment pozostał. A ja się mężem nie zamierzam dzielić.

Mąż ma charakter macho, co to siebie nie pozwoli dyrygować sobą. I kłótnie z nim, mam przegrane jak w banku. Bo ja znów jestem tak, że łamie mi się głos, zaczynam płakać. Mam słaba odporność psychiczną. Co nie znaczy, że zawsze ustępuje. Podam Wam inną sytuacje, w zimę mąż mi zakomunikował, że jedzie ze znajomymi w góry na skoki, ja też chciałam jechać ale to miał być męski wyjazd. Więc go prosiłam, żeby to odwołał i żebyśmy wybrali się razem. A on miał taki argument żebym pojechała ale ze swoimi koleżankami. Ok.
Więc za jakiś czas sama wybrałam się do na długi weekend do SPA, a już drugiego dnia on zrobił mi niespodziewaną wizytę. Nie mówię, że zepsuł mi plany, bo właściwie spędziliśmy miło razem czas, ale miałam wrażenie, że on chciał mnie sprawdzić.

Kolejna sytuacja, ostatnio jak się pokłóciliśmy o wiadomą sprawę,  pod wieczór mieliśmy mieć gości, więc na ten czas było całkowite zwieszenie broni. Było naprawdę miło. Jak goście poszli, powiem tka lubię sprzątać od razu nie czekać na rano. On uważał, ze nie jest w stanie mi pomóc, żebyśmy to na jutro zostawili, jak już zmywarka będzie działać. W sumie nie było tego dużo, więc pomyślałam, że zrobię to sama. Jak już zmywałam to stawał za mną, cały czas mnie namawiał, żebyśmy już teraz poszli razem się położyć. Więc mówię, żeby mi pomógł to wcześniej skończę i będziemy mieli czas dla siebie. No ale on nie pomógł i zaczął z innej strony : acha a więc się gniewasz. No i jeszcze się gorzej pokłóciliśmy.

To kiedy oni to dziecko poczęli i dlaczego ona nie powiedziała mu o ciąży?

Trudno mi uwierzyć, że on nie wiedział wcześniej o istnieniu syna. Uaktywnił się, gdy syn z mamusią wrócili do ich miasta.

Jakie to były okoliczności? Najpierw się wydało, a potem mąż się przyznał?

Na co ten facet liczy, nie dość, że zastrzelił żonę taką informacją, to jeszcze wymaga spokoju i akceptacji.
Ten syn jest dorosłym człowiekiem, nie wymaga opieki, ojciec nie musi ustalać z jego matką terminu kontaktów, on po prostu nadużywa sytuacji.To wyjście w czasie świąt, było niczym policzek. Była miłość, najwyraźniej szuka kontaktu, a mąż chętnie korzysta.
Teraz wyjechał zostawiając żonę w totalnej rozsypce, nie wydaje się, żeby się tym przejmował. Gdzie zrozumienie dla jej uczuć?
Obiecali sobie wstrzymać kontakty? Czy może on wymógł to na żonie i postawił ją przed faktem dokonanym?
Alaa, zamiast wykańczać się nerwowo, weź urlop, wyjedź gdzieś nie informując męża. Nie chce kontaktu, ok, Ty też nie, przeżyjesz, a gdy wróci ustal z nim kwestie zabezpieczenia finansowej przyszłości Waszych wspólnych dzieci, postaw twarde warunki na co nie wyrażasz zgody i trzymaj się tego, nawet, gdybyś musiała odejść.
Odpuścisz, przegrasz.

Nie, to nie jest dobry pomysł. Problem dotyczy męża i żony i tylko oni muszą dojść do jakiegoś porozumienia między sobą.
Zapraszanie do rozmowy tej drugiej mija się z celem, byłoby to dodatkowe upokorzenie dla żony i niby co mieliby ustalić, dyżury męża, raz przy jednej, raz przy drugiej?

Ja się dowiedziałam (nie będę zdradzać szczegółów) u męża w pracy. W każdym razie, on mnie wziął na bok i poprosił żebym nie robiła żadnych scen, zwolnił się wcześniej i zabrał mnie do domu. A a właściwie do lekarza, bo zasłabłam i źle wyglądałam. Potem spałam jakieś długie godziny więc armagedonu nie było. On sobie potem wyrzucał, że chciał mi powiedzieć osobiście, no ale faktycznie ostatnio byliśmy zabiegani. Na początku nie było kłótni, te przyszły z czasem. Wiem, gdzie jest, ale nie mam możliwości tam pojechać. Ja na razie nie bardzo wezmę urlopu, bo byliśmy już na wakacjach.

Śmieszne jest to, że chłop pojechał pomyśleć zostawiając żonę, z dziećmi, z najczarniejszymi myślami. Nie wiem ile trwa ten stan, ale na Twoim miejscu także pokusiłabym się o wyjazd gdzieś daleko. Musisz tylko przypomnieć gachowi, że prócz nieslubnego, ma jeszcze dwójkę Waszych i niech odpoczywa szybciej bo Ty też musisz.

Wszyscy atakują męża autorki i pewnie maja rację. Postąpił okropnie, wyjechał zostawił ja w niepewności co do dalszego trwania ich związku. Dlaczego tak się zachowuje, pewnie dlatego, ze nie szanuje kobiet z którymi się wiąże. Nie wiemy (autorka tez nie pisze) jak wyglądało rozstanie jej męża z poprzednia partnerka (matką jego dziecka), co było lub kto był przyczyna zerwania związku. Poprzednia partnerka musiała przeżyć wielką traumę skoro nie była później wstanie poinformować męża autorki ze mają dziecko, wzięła trud wychowania dziecka na własne barki, bo może czuła wielką krzywdę i nie chciała mieć z nimi do czynienia. Autorka pisze, że znała swojego męża w czasach jak jeszcze był on z matka jego pierwszego dziecka, może nawet to ona była przyczyna porzucenia tej kobiety (wcale nie twierdzę że świadomie weszła i rozbiła ten związek), ona  wie tylko tyle co jej powiedział maż. To mąż zna przyczynę dlaczego tamta milczała tyle lat. A może autorka jednak  świadomie rozbiła ich związek dlatego tak teraz popadła w taka histerię (może obawia się jej zemsty). Jednak nie  wydaje mi się ze powinnaś autorko obawiać się tej kobiety, ona zemścić się mogła ponad 20 lat  temu, wtedy mogła wpaść do waszego domu z dzieckiem na reku i przewrócić wasz dom do góry nogami jednak tego nie zrobiła, może dlatego, że czuła wielki żal do męża autorki  i nie chciała z nimi mieć do czynienia, faktem jest że wzięła cały trud wychowania dziecka na siebie.  Maż autorki tylko wie jak wyglądało ich rozstanie, on wie czy delikatnie czy z wielkim hukiem wyrzucił dziewczynę ze swojego życia, później nie zadał sobie nawet trudu sprawdzić czy gdzieś nie chowa się jego dziecko (współżył z nią to powinien się z tym liczyć), on szybko zapomniał o niej i nie wydaje mi się, że teraz odżył w nim jakiś sentyment, prędzej dopadły go wyrzuty sumienia i teraz chciałby wyjść z tej sytuacji jakoś z twarzą, dlatego nawiązał kontakt z matka swojego syna i z nim również, ostatecznie winien jest jej i to duże pieniądze (nie płacił na syna). Może trudno mu patrzeć w oczy swojemu synowi bo zdaje sobie sprawę, że samotna matka poniosła cały trud utrzymania dziecka i nie była wstanie zapewnić swojemu synowi warunków jakie on  zapewniał swojej aktualnej rodzinie. Wy żyliście w dobrobycie, jego dziecko nie koniecznie. Może mu najzwyczajniej w świecie wstyd.
Autorko twój mąż  jest też w rozsypce, może potrzebował wsparcia i poparcia go w pomyśle zadość uczynienia matce i synowi (jeżeli ma honor to tak powinien zrobić, chyba że ona zrezygnuje z tego). Ty w pierwszej chwili zasłabłaś (mogła cię nagła wiadomość zmieść z nóg) jednak później zamiast z nim na spokojnie poszukać jakiegoś rozwiązania, które pozwoliłoby mu wyjść z tego z podniesiona głowa (będzie spotykał się przecież ze swoim synem) zaczęłaś mu robić awantury. Nie dziwię się, ze zwiał i teraz zastanawia się co zrobić.
Na twoim miejscu zachowałabym spokój, nie wydzwaniała i nie jeździła (może twój maż podświadomie obwinia cie o to co się stało 20 lat temu), napisałabym tylko do niego, że przemyślałam sprawę i jeżeli podejmie decyzje o pozostaniu z nami  to będę go wspierać w każdej decyzji gratyfikacyjnej za wychowanie dziecka dla matki jak i ich syna.
Masz  szansę na uratowanie swojej rodziny, a maż na wyjście z tego z choćby jakimś minimalnym honorem, pamiętaj ze o tej sprawie wie więcej ludzi i dla męża może być bardzo niekomfortowa ta sytuacja i dlatego ucieka.

Ja tam poczekam na kolejny wpis autorki (coś nam dawkuje opowieść?), bo robi się głuchy telefon i brazylijska telenowela . Stawiam na to, co powiedziałam w innych postach i jestem ciekawa, co zrobi autorka .

Witajcie.
Wybaczcie za moją oszczędność w pisaniu, ale na forum wchodzę tylko gdy mam chwile dla siebie, a tych ostatnio mam mało.
Dowiedziałam się więcej i mi się w całość składa. Po prostu ona spotykała się z dwoma facetami naraz. Oficjalna wersja jest taka, że tamten wiedział, że wychowuje nie swoje dziecko ale swoich mieć nie mógł więc zaakceptował sytuacje. Ale moim zdaniem. On nie wiedział i  jak się dowiedział to  nie chciał ich znać.
Ja męża znam stąd, że nasze rodziny się znały. Jego rodzice nie akceptowali tamtej dziewczyny,     nawet jego znajomi jej nie lubili. A mnie jakoś polubili i zaakceptowali. Jego rodzice bardzo się cieszyli z naszego ślubu. Ostatnio właśnie mu to wykrzyczałam, ze przecież siłą go nikt nie zmuszał, ani nie namawiał na to żeby się mi oświadczył, a ja się teraz tak czuje jakbym go siłą na do małżeństwa zmusiła.   
Poza tym nasze dzieci też to przeżywają i nawet nie chcą poznać tamtego chłopaka. Ja ani nie namawiam, ani nie zabraniam. Na tym tle też doszło do awantury między mężem a córką i ja stanęłam w jej obronie, bo ona miała racje. No a mąż mi potem wypomniał, że nie ma żadnego wsparcia z moje strony. Chociaż później to ja namówiłam córkę do zgody z ojcem.
Ale przeczytałam co piszcie, przyznam szczerze, może zabrzmi nie najlepiej, ale o kwestie finansowe też się rozchodzi. Moje dzieci i ich przyszłość są dla mnie najważniejsze.
Wiem, że to egoistycznie zabrzmi, ale trudno mi było znieść myśl, że mąż kogoś praktycznie obcego, traktuje na równi z naszymi dziećmi. Może go zawiodłam, bo nie umiałam dać wsparcia.
I zrobiłam, jeszcze jedną rzecz za która mi wstyd, to ja jego uderzyłam, on kobiety by nie uderzył, ale właśnie po tym się wyprowadził. Ale według rady, napisałam mu wiadomość, że przepraszam to już wcześniej, ale, że  przemyślałam wszystko, spróbuje go wspierać.

Ja się już zgubiłam w tej historii . Kto, co, gdzie kiedy? Co się teraz dzieje i co autorka zrobi - nie wiadomo .

Witam, jestem tu nowa, ale potrzebuję pomocy i wsparcia.
Jestem mężatką od 11 lat, razem jesteśmy 21 lat. Przez 10 lat czekałam na niego ponieważ miał żonę i dziecko. Po tych 10 latach wziął rozwód ponieważ jego zona wyprowadziła się z domu. Zamieszkaliśmy razem wraz z jego córką wtedy miała 14 lat. Po kilku miesiącach mieszkania razem w trójkę wzięliśmy ślub a po dwóch latach urodziłam naszą córeczkę. Od samego początku małżeństwa to na mnie spoczywały wszelkie obowiązki domowe, dodam że oboje z mężem pracujemy zawodowo. Pokochałam jego córkę jak swoje dziecko. Mój mąz zawsze miał bardzo duży popęd seksualny, ja przed śluem również miałam większą ochotę na seks. Natomiast gdy doszły obowiązki związane z domem, wychowywaniem dziecka stałam sie bardziej oziębła i zaczęlam żadziej kochać się z mężem. On poznał kobietę, oczwiście wypierał się wszystkiemu było to 7 lat temu. Ja przeszłam do porządku dziennego, wróciliśmy do siebie. Następnie dowiedziłałam się, że chodził do burdeli. Też się wyparła, ja go znowu przyjęłam. Ile było kobiet innych po drodze nie wiem.
W lutym tego roku mój mąż pojechał do sanatorium a moja córka przez ten okres czasu spała ze mną. Po powrocie z sanatorium mąż był nadal czuły w stosunku do mnie. Niestety córka nadal chciała ze mną spać. Mąż zaczął wieczorami biegać, na początku z 1,5 godziny dziennie. gdy wracał z biegania budził mnie i szłam razem z nim do sypialni, ale zdażało się, że nie wstałam i do rana spałam z córką. W okolicach kwietnia mąż zaczął bardziej intensywnie wieczorami biegać od 21.00 do około 23,30, przestał mnie budzić. Na początku nie zauważyłam tego. Natomiast na początku czerwca chciałm wrócić do sypialni, gdzie on spał już od kilku tygodni sam. ja od czasu do czasu do niego przyszłam ikochaliśmy się, ale już nie były to zbliżenia takie jak dawniej. Gdy już na dobre chciałam porozmawiać znim co się dzieje on powiedział, że nie interesuje go już seks i że w zamian za to zajął się sportem. Zaczął być bardzo arogancki w stosunku do mnie. nie pomogły seksowne fatałaszki po prostu nie i koniec powiedział że to ja wybrałam taki model rodziny.
Mnie coś podkusiła i podłożyłam mu do auta telefon no i się wydało. Słyszałam jak przez ponad pół godziny rozmawia z jakąś kobietą, zwracał się do niej kochanie, myszko, opowiadał, że nie sypia ze mną, mówił aby sie popieściła przez telefon aby on to słyszał. Ja mu niestety powiedziłam o tym co słyszała a on się tego wyparł i powedział, że to ja doprowadziłam go do takiego stanu, że mówi sam do siebie. Nie wiem co mam robić. Ja nie chcę mieszkać z nim pod jednym dachem, a on mówi że dla dobra dziecka musimy stwarzać pozory. Ja tak nie potrafię, abym nie mogła do niego podejść, przytulić się, kochać się z nim, trzymać na spacerach za ręce. On jest i był całym moim życiem. Co mam robiś. On śpi w sypialni a ja w salonie. Wypłakałam oceany łez. Nie wiem co robiś proszę o pomoc.