uporczywy lęk przed związkiem - Netkobiety.pl

Nie wiem skąd to się wzięło we mnie, Nigdy tak nie miałam. Zawsze byłam pogodnym dzieckiem wszędzie było mnie pełno. Fakt faktem bardzo przeżyłam śmierć mojej babci do której jeździłam, praktycznie na każde wakacje. Ciężko mi było zaakceptować to, że moje dzieciństwo dobiegło końca.

Nie wiem co mam zrobić z tym chłopakiem On bardzo się chyba we mnie zakochał. A ja nie chcę mieć tych lęków, chodzę smutna zamiast się cieszyć z tego, że ktoś za mną tęskni itp.

Już nie miałam tam do kogo przyjeżdżać...
Jakiś miesiąc temu byłam na pierwszej wizycie u psychologa, Pani psycholog stwierdziła, że może to nie ten chłopak.
Ale zaraz po tej wizycie pojechałam właśnie na tą wieś gdzie mieszkała moja babcia...Nie wiem dlaczego tam pojechałam

Sama nie wiem, może jakąś wolność i swobodę...praktycznie tam nie miałam żadnej kontroli. Bo w domu mam tak, że jak jestem w domu to źle, że nie wychodzę, a kiedy wychodzę to znowu źle, że wychodzę.

To jest bardzo dziwne uczucie, może też być to spowodowane chociaż nie wiem czy to ma związek tym, że mój ex wchodził na strony z prostytutkami ogólnie to było powodem rozstania, mimo, że zarzekał się, że nie korzystał to i tak nie potrafiłam mu zaufać, chociaż próbowałam dać mu szansę, ale pół roku się męczyliśmy. Miałam straszną złość do kobiet np.wyzywająco się ubierających wręcz nie mogłam na nie patrzeć, bo sama jestem szczupła i mam taką zazdrość, że ktoś ma idealną figurę, a ja nie. Mimo, że mogłabym zacząć ćwiczyć itp.to ciężko się do tego zabrać bardziej wolę się chyba użalać nad sobą.

Poza tym już nie mam takiego ruchu jak kiedyś, teraz przesiaduję w pracy 8 godz jest to praca biurowa, pozniej wracam do domu to zazwyczaj nic specjalnego nie robię, czasem idę spać z nudów.
A kiedyś taka nie byłam.
Jak byłam na wyjeździe poza polską, mieszkałam tam ok 1.5 miesiąca wszystko mi się tam chciało pracowałam przy zbiorze owoców więc praca była od rana do późna, ale na wszystko miałam czas, nic mnie nie męczyło nawet imprezy, które robiliśmy nawet każdego dnia. Tyłam też w oczach chyba 8 kg wtedy przytyłam bo też nie myślałam o tym, że muszę przytyć. Naprawdę dobrze się tam czułam, wróciłam do domu szybko się zaniedbałam i  schudłam. Już nie miałam tak dobrej energii ani chęci. Wtedy też spotykałam się z chłopakiem, ale jakoś nie przerażał mnie ten fakt, wszystko było na tzw. lajcie.

Ja mu tego tak nie okazuje, że taka jestem. On bardziej widzi we mnie radosną osobę. Chociaż teraz już bardziej jestem przygaszona tą sytuacją.
Nawet chciałam sobie zrobić z nim przerwę z miesiąc żeby przytyć przez ten czas i jakoś się uporać z tym wszystkim. Ale nie wytrzymałam jednego dnia.

Skorzystałabym w tym wypadku z porady specjalisty, aby poznać źródło tego strachu. Nie możesz tak dalej żyć i z całą pewnością nie chcesz...