Mój mąż mnie irytuje. - Netkobiety.pl

Ja uważam, że problem bardziej leży w Tobie i Waszej sytuacji niż w realnych wadach męża. Tak przynajmniej wynikałoby dla mnie z tego, co piszesz.
Jest stres, przemęczenie wynikające z tego, że macie małe dzieci i Ty siedzisz w domu.

Dlatego lepiej pomyśleć nad tym, co zrobić, żeby trochę sobie poprawić sytuację. Usiąść i spróbować konstruktywnie podejść do problemu.
Pogadać w necie z innymi matkami bliźniaków, jak sobie radzą, co robią. Przedyskutować z mężem konkretne propozycje.
Za wszelką cenę wygospodarować jednak czas dla siebie. Jeśli nie macie wsparcia od rodziny, to może zacząć oddawać dzieci choć na dwie trzy godziny dziennie do żłobka, albo spróbować rozejrzeć się za jakąś opiekunką. Dzieci 16 miesięcy to już nie tragedia.

Niestety, jeśli będziesz czekać aż się samo poprawi, to się możesz nie doczekać. A zwłaszcza, jak będziesz czekać, aż poprawi się mąż. Faceci inaczej podchodzą do pewnych spraw. I zauważ, że on też jest ojcem dwójki bliźniaków, więc na swój sposób też mimo wszystko jakoś mu ciężej w porównaniu z kolegami kawalerami. A zbyt duża ilość nieuzasadnionych fochów i kiepska atmosfera w domu, to prosta droga do znalezienia się "pocieszycielki".  Może to i niesprawiedliwie, ale tak to działa.

Oczywiście, że może się okazać, że czas nie przyniesie poprawy i okaże się, że mąż nie spełnia Twoich oczekiwań. Ale to już zupełnie inna historia i najpierw skupiła bym się na rzeczach prostych i - jak dla mnie  na podstawie Twojego postu - oczywistych.

Dziękuję
Z grubsza przeczytałam "Tragedię".
Ja naprawdę obwiniam o wiele rzeczy męża.
Zwyczajnie mu też zazdroszczę, że "wychodzi" do ludzi, odrywa się od rzeczywistości.
Jestem okropna i robię z siebie cierpiętnicę.
Tylko naprawdę, wychodzi moje zmęczenie i brak chwili dla siebie.

Dzisiaj będzie rozmowa i musi mnie chyba grzmotnąć po głowie żebym więcej takich numerów nie odwalała
Strasznie mi przykro, że jest tak jak jest.
Kiedyś było dla mnie nie do pomyślenia żebyśmy tak wzajemnie się traktowali....

Dzieci nie chcę oddawać do żłobka. Taki był wcześniej zamiar ale zdanie zmieniłam. Szkoda mi, jeszcze z rok i może wtedy żłobek, przedszkole.
Czas pokaże.

Dziękuję za odpowiedzi

Pozwoliłam sobie na wyróżnienie fragmentu, który w mojej ocenie, najbardziej oddaje sedno problemu. Sądzę, że miałaś nieco wyidealizowane wyobrażenie o wychowywaniu małych dzieci i o tym, jak twój mąż będzie sobie radził w roli ojca małych dzieci i męża młodej matki. Rzeczywistość rozminęła się z wyobrażeniami. Nie twierdzę, że jest źle, ale nie jest tak jak sobie wcześniej wyobrażałaś ten okres w swoim życiu.
Radzę, abyś na swojego męża spojrzała bardziej jak na człowieka, który podobnie jak ty jest zmęczony i być może rozczarowany sytuacją. Być może on też wyobrażał sobie, źe gdy na świecie pojawią się wasze dzieci, to ty będziesz idealną matką, świetnie sobie radzącą z wychowywaniem dzieci w czasie, gdy on będzie zarabiał na wasze potrzeby, a ty jednocześnie jeszcze zadbasz o domowa logistykę, porządek i o siebie oraz nadal będziesz poświęcała mu tyle samo albo tylko nieco mniej uwagi niż wcześniej. Może jego oczekiwania też były bardziej odległe od rzeczywistości i obecna sytuacja drażni go i irytuje, co przejawia się w jego braku zaangażowania takiego, jakie ty byś sobie życzyła.
Narodziny dziecka to najczęściej bardzo trudny okres w życiu obojga i właśnie wtedy najlepiej widać, że nikt nie jest idealny, a jeśli ktoś oczekuje od drugiego bycia idealnym, to łatwo nieidealnego partnera zdewaluować. Rozczarowanie może wyrażać się w różny sposób: poprzez złość, irytację, zniechęcenie, wycofanie. A to prosta droga do kryzysu w związku. Może warto z mężem o tym porozmawiać?

A doskonale rozumiem twoje zmęczenie, znużenie codziennością, utratą beztroskiej niezależności. Zdaję sobie doskonale sprawę, że z małymi dziećmi jest w bród roboty

Ale czy poniższe słowa nie świadczą o tym, że jesteś rozczarowana swoim mężem? Przeczytaj je sama jeszcze raz. A rozczarowania biorą się z różnicy między wyobrażeniami (nie oczekiwaniami jak podkreśliłaś) a rzeczywistością.

Serio nie ciekawi ciebie, nie zastanawia, czy obecna sytuacja jest dla twojego męża wymarzoną? A może jego wyobrażenia też się rozminęły z rzeczywistością i tak jak on zmienia się w twoich oczach z mężczyzny życia w dzieciucha, tak ty zmieniasz się z kobiety idealnej w wiecznie marudzącą i utyskującą babę.
Jak sądzisz gdzie was to doprowadzi?

Zawsze taki był tylko kiedy ja również pracowałam i nie byłam taką kurą domową to nie przeszkadzało mi to tak bardzo. Raziło jak najbardziej, mówiłam o tym ale nie skupiałam się aż tak nad tym.  Jak najbardziej On też ma dosyć i ja to wiem. Powiedziałam mu,  przyznałam, że na nim kumuluje się cała moja"niemoc". Ja też mam wady,  jak każdy...
Kiedy mówię (piszę) o nim źle to mam wyrzuty sumienia bo wiem, że na to nie zasłużył. Znowu mu witaminy kupiłam na to jego"zapominalstwo" Łudzimy się, że  coś  pomoże Nieistotne.
Ogólnie uważam, że mam bardzo dobrego męża tylko ta szara codzienność pozwoliła mi na to abym o tym zapomniała. Nikt nie jest doskonały i doskonale o tym wiem.
Nie skupiam się nad rozmysleniami odnosnie rozczarowania bo wiem,  że to pewne sytuacje tylko moją irytację potęgują.

Rees, czy masz w swoim otoczeniu, oprócz męża, osoby, z pomocy których mogłabyś korzystać? Rodzice, siostra, teściowie, koleżanki? Ktokolwiek kto mógłby tobie pomóc, bo przy dwójce dzieci można się zarobić.

I może to błąd...
Nie można nadużywać, ale uważam, że w krytycznych sytuacjach warto poprosić o więcej pomocy. Być może będzie to trochę w ramach "kredytu" - jeśli Twoje siostry będą w podobnej sytuacji będziesz mogła im się odwdzięczyć.

Skoro samo poużalanie wystarczyło, to ok W razie gdybyś konkretnie chciała coś zrobić, to parę propozycji rozwiązania sytuacji też dostałaś.

Wszystko zależy od Ciebie. Nic by się nie stało jakbyś powiedziała wprost mamie żeby zabrała dzieci na kilka godzin chociażby w weekend do siebie,a Ty sama lub z mężem byś się odprężyła i nie sprzątała Kwestia wyboru. Polecam wieczorem basen na rozluźnienie. Dzieci nie są pół sierotami - mają ojca który na pewno się chętnie nimi zajmie jak Ty wyskoczysz gdzieś na 2 h

Żłobek to nie jest żadna krzywda dla dziecka. Mnie bardziej dziwi jak ludzie płodzą dzieci, a potem dziadkowie non stop z nimi siedzą - to jest zwalenie problemu komuś na głowę. Jednak Autorka ma inny plan i trzeba go uszanować, jeśli tylko chce i może zajmować się dziećmi dłużej to fajnie padło tu kilka rozwiązań problemu, nie radykalnych a stawiających na to żeby Autorka mogła pobyć chwilę sama ze sobą, czy z mężem - jeśli będzie chciała problem rzeczywiście rozwiązać to z nich skorzysta, a jeśli nie - to tylko ponarzeka.

Jak najbardziej ta wdzięczność jest.
Poza tym mój mąż od samego początku "pomaga" przy dzieciach bo dla niego jest to jak najbardziej normalne,  naturalne.

Prosić za bardzo nie chcę bo w końcu to nasze dzieci. Rodzice,  siostry też mają swoje zajęcia, pracę, chcą odpocząć. Nigdy nie lubiłam się narzucać i dodatkowo mam wrażenie, że trochę się boją
W każdym razie problem jest we mnie.
Muszę się wyrwać z domu choć na chwilę, kazdego dnia

Jak pisałam, dzieci nie oddam do żłobka.

Tylko czy ta wdzięczność jest werbalizowana albo wyrażana np. przez tolerowanie (bez irytacji) niefajnych sytuacji.
Sama sobie odpowiedz kiedy ostatnio mężowi podziękowałaś za pomoc i wsparcie, a kiedy się zirytowałaś, że nie zrobił czegoś tak jak wg twojego uznania zrobić miał.