Prawda - dobra czy nie? - Netkobiety.pl

W swoim subiektywnym odbieraniu rzeczywistości wolę prawdę - jakakolwiek by ona nie była. Owszem, jej przekłamanie, zatajenie czy wręcz tworzenie faktów na potrzeby zaistniałych okoliczności bywa wygodniejsze, nieświadomość także, ale też nie daje możliwości do skonfrontowania się z tym, co zaistniało, tym samym do podjęcia wyzwania i zmierzenia się z zadaniem.
Czy prawda może być dobra? Użyję tu tych samych argumentów co przed chwilą.

Z drugiej strony są sytuacje, kiedy prawda odbiera nadzieję. Tu, przyznaję, nieco się waham.

Qrde, Wielokropku, wyjelas mi to z ust.

prawda to prawda. czy dobra czy zla - to tylko czlowiek tak ja odbiera,odnoszac do swojej sytuacji. czyli jest to mocno subiektywne.

Luzik

jest lepsza, gdy jest łatwa do przyjęcia Nikt nie lubi gorzkiej prawdy. Jest jak gorzkie lekarstwo, które trzeba przełknąć.
Generalnie jestem przeciwniczką mowienia prawdy za wszelką cenę, jeśli ona niczemu nie służy.  Nie każdy potrzebuje prawdy, nie każdego prawda interesuje, nie każdy jest w stanie udźwignąć prawdę. Tylko egoiści i upośledzeni emocjonalnie walą prawdę, bez refleksji, nie patrząc na konsekwencje. Bo prawda potrafi zniszczyć komuś życie.
Normalni, myslący ludzie 10 razy się zastanowią nad prawdą, ktorą chcą obdarować innych.

Istnieje stare rubaszne powiedzenie dotyczące prawdy.
"Są trzy rodzaje prawd:
- tylko prawda;
- tyż prawda;
- gówno prawda."

Prawda, ta rozpatrywana tutaj, to pojęcie względne.
Istotą tego określenia jest interpretacja zdarzeń oraz ich następstw.
Bez pochylenia się nad przyczynami zaistnienia tych zdarzeń.
Prawdę absolutną zna jedynie Bóg, według tradycji.
Świadkowie, tuż po przestępstwie, a później i przed sądem przekonani są, że mówią prawdę.
Ich zeznania  z a w s z e   się jednak różnią, mimo, że dotyczą jednoczesnej obserwacji zdarzenia z tego samego miejsca w tym samym czasie.
Kto więc mówi prawdę, rozstrzyga skład sędziowski "na podstawie przepisów prawa, swobodnej oceny dowodów oraz własnego doświadczenia."

Przechodzę do konkluzji.
Kto twierdzi, że mówi w twarz samą prawdę, myli się.
Mówi tylko to, co tylko według niego jest prawdą.
A to znaczna różnica.

Mówienie "własnej" prawdy w twarz komuś może wynikać z troski o tę osobę, ale niekiedy także z "ekscytującej" obietnicy satysfakcji ze zgnojenia człowieka.
Pobudki, odpowiedzialność za słowa i poziom wrażliwości pozwalające przewidzieć skutki owej prawdy powinny określać kryteria jej objawiania.
I rozstrzygać, czy będzie ona dobra.

Masz rację. Ta sama prawda w twarz, to jedynie czyjaś subiektywna opinia, interpretacja.

Ja jednak trochę inaczej rozumiem tą dyskusję. Nie chodzi mi o to co kto o kim myśli i jak to wyraża, ale o prawdę , która nie podlega dyskusji ponieważ coś ewidentnie zaistniało.
Ludzie bardzo często są oporni na prawdę i maja odruch ucieczki od niej. Niektórzy świadomie wybierają złudzenia. Zdrada jest dobrym przykładem, bo tu pojawia się cała masa niuansów w stylu - a może miał/miała powód, a może lepiej nie mówić , a może jak się nie dowie, to uda się ten związek uratować.... Bardzo wiele osób mówi - wolałabym/wolałbym nie wiedzieć.
Podobnie jest w sytuacji gdy nauczyciel mówi rodzicowi , że jego dziecko źle się zachowuje w szkole, albo ma problemy z matematyką. Człowiek oporny na prawdę od razu postawi w tej sytuacji kontrę i wyleje wiadro argumentów o tym jak to pani sie uwzięła , jak to szkoła jest do bani itp. Byleby tylko nie zmierzyć się z bolesną prawdą.
Rodziny alkoholików niejednokrotnie potrzebują długich lat aby nazwać zachowanie bliskiej osoby nałogiem . Dlaczego? Bo prawda ta jest tak brutalna, że jej wypieranie wydaje się być o wiele łatwiejsze. Złudzenia nie bolą, ale za to usypiają.
W psychoterapii istnieje takie pojęcie jak "stanięcie w prawdzie", bez względu na to jak jest potworna. Od tego zaczyna sie zmiana. Wszelkie dobro i piękno tkwi w prawdzie.
rzeczywistość jest chropowata , a to słynne uwieranie jest częścią życia. Wyprasowana i wygładzona wizja świata jest dla mnie jest o wiele bardziej przerażająca niż niewygodna prawda.

Niemniej jednak czyichś opinii na swój temat nie traktuje w kategoriach prawdy i raczej nie przywiązuję do nich wagi, chyba że sama o nie kogoś poproszę. To działa również w druga stronę - swoje prywatne opnie na temat innych zachowuję dla siebie i wyrażam jedynie na czyjeś wyraźne życzenie, zaznaczając, że jest to tylko moja interpretacja.

W tym miejscu dochodzimy do wniosku, że prawda jest jedna, różnią się interpretacje, subiektywne spojrzenia, osądy. Prawdę można zataić, można podać w zawoalowany sposób, ale przecież nie dokonamy zmiany czegoś, co już zaistniało.

Oczywiście, że prawda jest pojęciem szerszym od faktu. Jesli w ten sposób zabrzmiała moja wypowiedź, to nie było to zamierzone.

Też uważam, że do przyjęcia niewygodnej prawdy trzeba miec dużo odwagi i trzeba byc na to gotowym, dojrzałym. Myslę, że pierwszym i najtrudniejszym krokiem jest poznanie i zaakceptowanie prawdy o sobie.

Większośc ludzi nie chce znać prawdy nie z obawy przed nią samą, ale przed zmianą, którą jest jej neiuchronna konsekwencją.

Ślubujesz miłość, wierność, itp - nie chodzi tylko o "fizyczną" wierność, tylko ogólnie o wierność - więc zdrada emocjonalna, to też zdrada. Brak miłości - to też jakaś prawda o relacji - chociaż taki stan może być rozciągnięty w czasie, zawoalowany, więc nie jest łatwo tak 0-1 określić stan, bez interpretacji, ale czasem trzeba powiedzieć sobie, co się czuje do drugiego człowiek, jak się odbiera tę osobę, jak jest się przez nią traktowanym. W jakiś sposób trzeba poukładać te odczucia, emocje, interpretację, by znaleźć granicę - prawdopodobnie nie znajdziesz tam suchych faktów (fakt, że gość gada z inną w sieci, nie dowodzi braku miłości, ale może być jednym z elementów całego obrazu, i to trzeba sobie uświadomić, że mąż - który "używa" żonę do seksu, sprzątania, gotowania, itp, a sam koncentruje się na sobie, swoich przyjemnościach, nie kocha swojej żony, tylko jest przyzwyczajony do bycia "serwisowanym" przez nią.

Nawet jeśli nie jesteś w stanie udowodnić, że Bóg istniej / nie istnieje, to wiara człowieka w Boga jest 0-1.

Eee! Nie prawda, wczoraj nie padało.

Samopoczucie, dobre czy złe, też jest faktem, bo pomimo że nie można go dotknąć, występuje. Można je odczuć, rozpoznać po mimice, zachowaniu. Podobnie jest z zapachami, nie można ich dotknąć, ale można poczuć.

Je wyznaję dwie prawdy: cała prawda i gówno prawda. Przy czym to nieładne słowo bardziej śmierdzi, niż jest wulgarną dyskredytacją kłamstwa.