Nie potrafię zbudować relacji z mężczyzną - Netkobiety.pl

Za stara na związek? Jak to niby za przeproszeniem się stało? Jesteś trollem? Idź z koleżankami na imprezę, do pubu, a na pewno kogoś poznasz, albo zacznij czatować- do odważnych świat należy, na pewno nie zdziałasz nic siedząc w domu- chociaż w internecie też się czasem zdarza spotkać wartościowe osoby, o ile podają się za tych kim są

Jacenty, strasznie mnie denerwują takie komentarze. Przecież autorce nie chodziło o to, że czuje się w tym wieku staro, tylko, że coś jest nie tak z jej doświadczeniem życiowym, jak na ten konkretny wiek. Jakby 10 latka napisała, że nie umie tabliczki mnożenia i czuje się "staro" jak na ten brak umiejętności, też byś ją zjechał, że stara nie jest?
Ja uważam, że jak najbardziej można się czuć kiepsko, jeśli w tym wieku nie doświadczyło się pocałunku i nie dziwię się autorce, że tak też się czuje i raczej zasługuje na pocieszenie, a nie sarkazm.

Pytanie Raider co robisz, żeby zmienić ten stan rzczy? Czy próbujesz się otwierać na nowe znajomości?  Czy miewałaś sytuacje, że ktoś był Tobą zainteresowany?

Chorowałam (depresja), przez co zawaliłam dwa lata studiów. Teraz się leczę i od października zaczynam studia od zera.
Jest mi wstyd z tego powodu. Nie mam żadnych znajomych-wszystkie szkolne znajomości się wykruszyły.
Chciałabym kiedyś wyjść za mąż, ale chyba nie jestem jeszcze stara, prawda? Przecież nic się nie stanie, jeżeli wyjdę za mąż
w wieku np. 32 lat. Małżeństwa po 50. roku życia też się zdarzają, prawda? Chciałabym znaleźć swoją drugą połowę-swoją
bratnią duszę. Chodzi mi bardziej o miłość platoniczną.

Miłość platoniczna, a budowa relacji z facetem...to dwa bieguny.

Ja po prostu nie potrafię kochać. Nikogo. Jestem jednostką niezdolną do dawania miłości. Nie wiem, co to jest miłość między kobietą a mężczyzną. Nie ma nigdzie szkół, które uczyłyby, jak żyć w małżeństwie. Nie można tego studiować, nie można z tego zrobić dyplomu. Czasami myślę, jakby to było, ale to byłoby dla mnie nie do zniesienia. Wnerwiałoby mnie ustawiczne towarzystwo drugiej osoby, nie mogłabym po kilku dniach już na niego patrzeć. Czułabym się zniewolona, tym ciągłym przebywaniem w jednym domu, tym spaniem ze sobą. Ja lubię wolność, niezależność. Z drugiej strony, brakuje mi tej bratniej duszy....Co się zemną dzieje??

Czytam, czytam i...nie wiem, co ty wlasciwie chcesz. Chcesz sie calowac, ale chcesz zwiazku platonicznego. Niby piszesz o malzenstwie, ale chcesz byc jednak sama, niezalezna.
Powiem ci pare rzeczy:
faceci bardzo cenia sobie wolnosc i niezaleznosc. To dobry cecha u ciebie. Zamelduj sie na jakims portalu i napisz jasno, ze szukasz przyjaciela do milych rozmow. Nie kazda taka znajomsc konczy sie slubem, i tak ma wlasnie byc!
Depresja to choroba, jak kazda inna. Dziwi mnie, ze sie wstydzisz. Nie bylas w czasie leczenia depresji u psychologa? nie mialas terapii, tylko tabletki? Niektorzy przerywaja studia, bo zlamali noge. Inni, bo maja operacje woreczka zolciowego. Ty mialas depresje...nie rob z tego ALE. Statystkyki mowia, ze co 3 osobnik tej planety mial w zyciu depresyjny epizod.
I co do wieku:
ja wyszlam szczesliwie za maz majac 35 lat. Na studia poszlam maja 30-tke. Poznozaplonowiec bylam.
I co? I nico.

Twierdzicie, że samotność z wiekiem będzie bolała bardziej? A może boleć jeszcze bardziej, niż teraz mnie boli? Codziennie zadaję sobie to samo pytanie-dlaczego ludzie, na całym świecie, na wszystkich kontynentach, biorą ślub, tworzą związki, żyją ze sobą, potrafią ze sobą żyć, tylko nie ja. Wszyscy, tylko nie ja. Chyba zostanę starym kawalerem (z tą męską formą starej panny to taki mój żart, ale szczerze mówiąc, nie jest mi wesoło). Bycie starą panną czy kawalerem też ma zalety. Przecież stan cywilny nie ma nic wspólnego z wykształceniem, pozycją zawodową. Przecież ludzie żyjący w pojedynkę to często mądrzy, wykształceni, odnoszący sukcesy w życiu zawodowym ludzie. Nie wolno skreślać starych panien i kawalerów, ja ich szanuję. Przeraża mnie małżeństwo, przeraża, ale z drugiej strony...Żyć tak samemu, nie mieć z kim się podzielić swoimi przemyśleniami, nie mieć do kogo się otworzyć??...Ale nie, nie chcę, żeby mój ukochany się starzał, łysiał, obrastał tłuszczem i zmieniał się w zramolałego starca. Jestem zakochana (platonicznie oczywiście!) w młodym mężczyźnie, który nawet o tym nie wie. Codziennie oglądam jego zdjęcia, podkochuję się w nim. Nawet dobrze, że on o tym nie wie, to stwarza pewne bezpieczeństwo. Boję się jednak, co będzie, jeżeli on zacznie się starzeć? Nie przeżyję tego! I zauważyłam, że ciągnie mnie do młodszych. Oczywiście, nie do dzieci, ale do takich późnych licealistów, 18-19 latków. Oni są tacy czyści, niewinni, nieskażeni. Nienawidzę biologicznych ojców. Kiedy widzę taką "szczęśliwą" rodzinkę na spacerze, ogarnia mnie nienawiść. Oczyma wyobraźni widzę, jak biologiczny ojciec krzywdzi to dziecko. To dziecko może być smutne, nieszczęśliwe i chore. Nie wiem, czemu tak się ze mną dzieje, ale bardzo cierpię z tego powodu. To jest nie do zniesienia, chcę, żeby ten ból psychiczny się skończył. Czy potraficie zrozumieć moją sytuację?

Po pierwsze: NIGDY, przenigdy w historii ludzkosci nie bylo tylu samontych ( w sensie bez zwiazku) ludzi, co w czasach dzisiejszych. Poczytaj statystyki na ten temat. Wielu decyduje sie swiadomie na bycie singlem.
Po drugie: masz powazne problemy ze soba. Nie rozwiazesz ich tutaj na Forum.
Marsz do psychologa.

Mysle ze najlepsze co mozna zrobic w tym wypadku dla Autorki to przestac komentowac. Moze popisze jeszcze i sie wyciszy, moze ktos zamknie watek. W kazdym badz razie jakakolwiek interakcja z nia chyba tylko pogorszy sytuacje.

Dobrze, pójdę do psychologa. Nie chciałam nic złego zrobić. Wydawało mi się, że jak "porozmawiam" tutaj z ludźmi, to będzie mi lepiej i moje problemy znikną, ale tak się nie stało. Przepraszam Was za problem. Poszukam pomocy psychologicznej.

Nie przepraszaj i wybacz, że może nie zostałaś dobrze zrozumiana. Chyba problemy o których tu napisałaś to część jakiejś większej całości, prawdziwa przyczyna pewnie leży gdzieś głębiej. Wspomniałaś o tym, że są jakieś konflikty w rodzinie przez które nie mieszkasz z rodzicami tylko z innymi krewnymi i o depresji przez którą zawaliłaś dwa lata. Coś niedobrego się dzieje z Tobą i w Twoim otoczeniu. Jaka była przyczyna depresji? Może jeszcze nie zostałaś całkiem wyleczona? Na pewno to są dla Ciebie sprawy bolesne i wstydliwe, ale trzeba do nich sięgnąć, do istoty rzeczy.

Wiem, wysłaliście mnie już do psychologa, ale muszę się podzielić z pewnym spostrzeżeniem. W moim wieku (l.22) niektórzy mają już ślub, dzieci. Etap pierwszych randek, pierwszego pocałunku, trzymania się za rękę, wspólnych spacerów jest w liceum, dla niektórych wcześniej, nawet w podstawówce, chociaż ja nie popieram randkowania u 13-latków. Nie wiem, dlaczego mnie tak "wzięło", ale chcę przeżyć przygodę. Nie chcę dzieciaków, ślubu. Po prostu myślę sobie, że życie jest krótkie, młodość też, dochodzę do tego wniosku, jest baaardzo krótka. Nie, nie chcę seksu i wskoczyć pierwszemu lepszemu chłopakowi do łóżka, żeby zaliczyć. Przerażają mnie konsekwencje seksu. Ludzie, ja nie mogę...Nie mogę, boję się ciąży, porodu, bólu przy pierwszym razie. Wstydzę się rozebrać. Wiem, to jakaś obsesja. Czuję się jak człowiek, który zachorował, jest bardzo, bardzo ciężko chory. Niby nic mi nie dolega, a czuję się tak, jakby mnie pożerała jakaś choroba, jakieś ogromne cierpienie psychiczne, ogromny ból. Jest okropny, dotkliwy, przeszywający, nie daje się z niczym porównać. Nie boli głowa, żołądek, ani nic. To jest ból duszy, pożera i pali od środka. Codziennie zastanawiam się, jak to jest, że 90% zdrowych ludzi na świecie normalnie uprawia seks, czerpie z tego satysfakcję. nie robią z tego problemu, ani nikogo nie krzywdzą. I jeszcze nie wpadają! Potrafią skutecznie korzystać ze środków antykoncepcyjnych. Ja bym nie mogła, bo zawsze bałabym się, że znajdzie się jakaś furtka, jakieś niedociągnięcie. Nie mówię o dewiacjach, ale o umiarkowanym podejściu. Pozostałe 10% zdrowych ludzi nie uprawia z seksu, dobrowolnie z niego rezygnuje, to ich świadoma decyzja. Również żyją zwyczajnie i nie mają z tym problemu. Tylko że u mnie to nie jest taka prosta sytuacja, nie potrafię być wśród tych 10% normalnych, nieuprawiających seksu ludzi, ani wśród tych 90% normalnych, uprawiających. Wiem, seks mnie opętał. Opętał mnie-osobę, która nigdy w życiu go nie uprawiała. Paranoja. Ja bym po prostu chciała iść na herbatkę z chłopakiem, nawet trochę młodszym ode mnie, w wieku 18-19 lat, porozmawiać jak kolega z koleżanką, iść do kina na film, a potem iść na spacer. Tylko tyle i aż tyle. Wiem, możecie się ze mnie śmiać. Spróbujcie sobie wyobrazić, jak bardzo cierpię. Mam taką teorię (wiem, jest pewnie niedorzeczna, ale tym sobie tłumaczę swoją sytuację): jeszcze przed urodzeniem pewne dzieci są "wybierane", aby w przyszłości umieć tworzyć zdrowe relacje z ludźmi z płcią przeciwną, a niektóre są "przeklęte"-stają się samotnymi, chorymi, nieszczęśliwymi dziećmi. Wpadają w obsesję na punkcie seksu, ale nigdy, przenigdy, do końca życia, nie będzie im dane go doświadczyć. Chociaż w pewien sposób wyjdzie im to na dobre, bo nie sprowadzą na świat smutnych, chorych i nieszczęśliwych dzieci, nie zachorują na chorobę weneryczną. Co myślicie o mojej teorii? Prawdziwa czy nie? I szczerze mówiąc, nie mam żadnej nadziei na to, żeby jakikolwiek psycholog mi pomógł. Spróbujcie się trochę wczuć w moją sytuację, ten mętlik w głowie, te myśli, które mnie rozrywają od środka. I do głowy by mi nie przyszło, że chęć otoczenia się ludźmi, znalezienia tej drugiej połówki, może być tak silna, że może powodować taki ból i cierpienie. W latach nastoletnich mi to było obojętne, a potem, nagle, po 20. urodzinach, ogarnął mnie taki smutek, żal i przerażanie, taka żałość, że trudno mi to znieść. "Najlepsze" jest to, że cierpię w totalnej samotności, nikt nie jest w stanie wejść w moją głowę i zrozumieć, co mi jest. Czy uważacie, że los tak zdecydował, że jestem wyobcowaną jednostką, niezdolną do zbudowania relacji z innymi? Wybaczcie mi, jeżeli kogoś obrażam. Po prostu ten ból psychiczny jest nie do zniesienia. Czasopisma popularnonaukowe, książki, gry komputerowe-to nie wszystko. To nie jest w stanie mnie trwale uspokoić, tylko na krótką metę.

Na moje oko, Autorka czerpie jakąś perwersyjną przyjemność z samego pisania. ;P Rady wszelakie odrzuca, zawsze ma jakieś  " ale ", więc chęć pomocy jest z góry skazana na niepowodzenie.
Chyba że, samo napisanie 1000 razy słowa - seks będzie mieć moc, terapeutyczną.

No właśnie czasami marzę o tym (pewnie mnie wyzwiecie od zdziecinniałych, ale trudno), żeby rzeczywistość do pasowała się do moich oczekiwań. To jest inny temat, ale zauważam też, że nie znoszę, gdy ktokolwiek ma inne zdanie niż ja, bo mam wtedy wrażenie, że wyśmiewa moje zdanie, moją ciężko wypracowaną opinię, że uważa moje poglądy za głupie i naiwne. Nie znoszę tego. Nie znoszę także, gdy ktoś mnie krytykuje. Nie potrafię tego znieść. I nie piszcie proszę, że samotność to tylko i wyłącznie moja wina. W jakiejś części pewnie tak, ale przecież nie jest tak, że ponoszę za to 100-procentową odpowiedzialność.

Nie rozumiem. Twierdzisz, że samotność wynika tylko i wyłącznie z mojej winy. Na czym to niby miałoby polegać? Uzasadnij proszę, dlaczego, Twoim zdaniem, sobie "zawdzięczam" swoją izolację. Swoją drogą, "uwielbiam" rady i twierdzenia typu :"Weź się w garść", "Wszystko zależy od ciebie", "Każdy jest kowalem swojego losu", "Sam jesteś sobie winien." Niczego nie wnoszą, w niczym nie pomagają.

A co niby mam zrobić? Nie wiem jak, w jaki sposób, nie mam nawet do kogo zagadać. Myślicie, że to wszystko jest takie proste? Mam wyjść na ulicę i wrzasnąć: "Ludzie, szukam kolegi, przyjaciela płci męskiej w młodym wieku. Zainteresowanych proszę o kontakt telefoniczny"? Przecież tak się nie da, tak się nie robi.

"Dziecinną" fantazją? Tak, wiem, rozumiem. W moim wieku mam spoważnieć, dorosnąć, czytaj: wyrzeknij się wszystkich swoich marzeń, ambicji, planów. Porzuć wszelkie swoje wizje, swoją wiarę w ideały, w ludzi, którzy spełniają swoje marzenia. Dorośnij. Zajmij się tylko sprawami dnia codziennego.

No widzisz? Nie rozumiesz. To nie był atak/przytyk/a nawet żadna rada... Zastanawiałem się tylko głośno ile w Tobie jest tych Twoich marzeń, ambicji i planów a ile chęci wyrwania komuś tchawicy.

No, ale do 3 razy sztuka

A inni jak to robią?

No to opowiedz jakich metod próbowałaś... Sympatia? 3 randki? 30 randek? Randki w realu, szybkie randki? Ile razy? Chodzenie na różne dodatkowe zajęcia, bywanie tam gdzie bywają single... Gdzie? Ile razy? Ile z tego wynikło znajomości? Dlaczego nie są trwałe?

Moja diagnoza jest prosta -- "jeśli chcesz zmienić coś w swoim życiu to nie możesz żyć jak do tej pory"... Banał, ale prawdziwy.
Drugie -- "Jak spróbujesz to może się uda, a może się nie uda. Jak nie spróbujesz to nie uda się na pewno."   Czego próbowałaś?

Stoisz w miejscu, a trzeba iść. Gdzie iść? Jaki pierwszy krok?

Wielu ludzi (nie wiem nawet czy nie większość) tak ma prawdopodobnie. Ja również, i nie ma w tym nic złego. Jest bardzo łatwo połączyć 'posiadanie' (brzydko zabrzmiało w tym kontekście, ale nie miałam na myśli niczego złego) kogoś np. mężczyzny, z samotnym, oddzielnym mieszkaniem. Jest wielu mężczyzn którzy nie dość że nie będą w tym widzieć problemu, to jeszcze będzie to dla nich lepsze/korzystniejsze.

Nie ma też niczego dziwnego  w tym że odczuwasz tęsknotę za 'bratnią duszą' do rozmów.

"Co się zemną dzieje??" - nic autorko

Co do znalezienia chłopaka/kolegi/rozmówcy - w internecie jest to ponoć dość łatwe. Wchodzisz na odpowiedni portal, zamieszczasz swoje zdjęcie, piszesz czym się interesujesz, i czego/kogo szukasz. Z tego co słyszałam kobiety dostają mnóstwo (aż nie nadążają z odpisywaniem) wiadomości, więc jeśli masz ochotę wypróbuj. Oczywiście należy być zawsze ostrożną, bo nigdy nie wiadomo na kogo się trafi.

Nie ma niczego złego w tym, że podobają Ci się tacy, jak Ci się podobają.
Szkodliwą dla Ciebie jest Twa agresja, dla Ciebie, bo inni się przed nią obronią.

Jeżu, przytulam Cię wirtualnie.

Po prostu staram się dostrzegać w chłopakach ludzi, znaleźć cechy wspólne-bo przecież bez względu na płeć wszystkie aspekty człowieczeństwa są wspólne. Bo jesteśmy czymś więcej niż narządami płciowymi-jesteśmy ludźmi.

W innym wątku napisałam, że Ty marzysz o miłości, seksie, związku - po prostu o szczęściu.
I jak widzę, miałam rację.

Powtórzę jeszcze raz, poszukaj dla siebie pomocy.

Dzięki, Harvey, masz w wielu punktach rację. Odpowiedzcie mi proszę na jeszcze jedno pytanie, które mnie bez przerwy nurtuje, bo mam wątpliwości, możecie się ze mnie śmiać, ale to nie jest żart, piszę zupełnie poważnie-czy ja jestem człowiekiem? Bo czasami mam wrażenie, że nie. A ja tak bardzo o tym marzę. Marzę między innymi o tym, aby chłopak, kolega, widział we mnie Człowieka. Nie kobietę. Nie. Tego nie chcę. Chcę, żeby widział we mnie Człowieka. Istotę zdolną do wielkich czynów, istotę obdarzoną talentami, istotę zdolną do abstrakcyjnego myślenia-człowieka. Bo czasem zadaję sobie pytanie, dlaczego mnie to musiało spotkać, że przypadek sprawił, że jestem osobnikiem płci żeńskiej. Żałuję. To takie uciążliwe i upokarzające. Nie czuję się w pełni człowiekiem, może w jakiś tylko 20 procentach. Czuję się jak maszynka zaprogramowana do przekazywania genów, przedłużania gatunku, nie jak człowiek. Chyba rozumiecie, że taka świadomość jest bardzo przygnębiająca? Więc jak-jestem człowiekiem, czy nie?

Kto wie, może tak naprawdę jesteś przybyszem z obcej galaktyki? Wiesz, w internecie można być każdym...nigdy nic nie wiadomo.

Ty taka wyjątkowa i nic?Zero w sensie?Nawet za rączkę? Straszne.

Na leczenie laska idź,a nie tworzysz watki,bo nie ma nikogo,kto chciałby Cię adorować.

Ja zaczęłam studia mając 21 lat... i uwierz - to nie jest koniec świata. Tak samo jest ze związkiem czy zaczynaniem studiów od początku - nigdy nie jest za późno.

Moja rada jest taka - ogarnij się trochę. Daj czasowi czas, daj się ponieść emocjom i daj szansę tym, którym 'normalnie' byś jej nie dała. Może terapeuta? Dużo jest w Tobie agresji, desperacji, braku wiary w siebie.

Spróbuj też wyjść ze swojej strefy komfortu, spróbuj czegoś innego, zainteresuj się czymś.

Najgorzej to sobie wyobrazić ze wszystko można przeżyć z każdym.
Jasne pewne rzeczy można "odhaczyć" żeby nie mieć tremy.
Ale ogólnie myślę ze to co piszesz może znaczy dla ciebie coś innego niż te słowa klucze które podajesz.
Tak wiec raczej to potrwa.

Ja już definitywnie opuszczam to forum. Już więcej nie będę tu zaglądać, już nic więcej tutaj nie napiszę. Nie udało mi się uzyskać wyczerpujących odpowiedzi na moje pytanie. Takie życie. A moje życie nie zmieniło się ani trochę. Ale życie to nie jest instytucja do spełniania życzeń, dlatego nie warto mieć swoich planów i marzeń. Najlepiej niczego od życia nie chcieć. Wystarczy jedzenie i dach nad głową. Żegnam wszystkich. obiecuję, że już nigdy więcej tutaj nie napiszę.

W takich przypadkach to się zastanawiam na ile taka osoba poważnie mówi o swojej rezygnacji a na ile szuka tylko uwagi aby dyskutować jałowo jej problemy. Gdy się jej powie, aby działała, to wtedy ignoruje tę wskazówkę. Nie robi nic, a ma problemy. Same się nie rozwiążą.

Jak to dobrze, że za bycie szczęśliwym każdy jest sam za siebie odpowiedzialny.