Ile warci są nasi przyjaciele z sieci? - Netkobiety.pl

A co konkretnie napisały te osoby potrzebujące pomocy? Na swoim profilu po prostu zamieściły mniej więcej taką notkę: "potrzebuję pomocy"? Szczerze mówiąc jestem już znieczulona na facebookowe prośby o pomoc, bo jest ich tak dużo, że chyba codziennie musiałabym po kilka przeglądać. Najwięcej jest oczywiście udostępniania stron, gdzie ktoś tam potrzebuje jakiejś pomocy, bo to czyjś znajomy itp. Gdyby ktoś napisał do mnie bezpośrednio w wiadomości prywatnej, że potrzebuje pomocy, to pomogłabym. Niezależnie od tego czy znamy się tylko z widzenia. Jednak na jakieś ogólnikowe posty nie reaguję. Być może podświadomie sądzę, że skoro tyle osób to czyta, to na pewno ktoś pomoże. Może jestem znieczulona, ale ja lubię ludzi konkretnych, którzy pytają konkretnie, zamiast zamieszczać coś bezosobowo i liczyć, że ktoś się odezwie. Chociaż to też sporo zależy od tego o co się prosi i po co. Czasami taka forma jest rzeczywiście najlepsza.Gdybym sama potrzebowała pomocy, to raczej prosiłabym konkretne osoby. Tak samo jak wtedy, gdy jest jakiś wypadek i nie krzyczy się do ludzi: "pomocy, niech ktoś zadzwoni po pogotowie", tylko mówi się do konkretnej osoby, żeby zadzwoniła.

A co do internetowych znajomych, to mam bardzo dobre doświadczenia. Wiele osób poznałam w różnych grupach na facebooku i chociaż nawet nie znaliśmy się z widzenia, to bardzo chętnie dzielili się swoim doświadczeniem, swoimi pasjami itp. Wiadomo, że nie wypłakiwałabym się im, gdyby rzucił mnie chłopak, ale przecież znajomości się stopniują i fajnie jest mieć zarówno internetowych znajomych, jak i kilku oddanych, wieloletnich przyjaciół. Nie oceniałabym internetowych znajomości jako czegoś gorszego.

Jezeli wiadomość byla w tym stylu to się nie dziwię braku odzewu, a pan Chajzer zrobił reportaż o niczym.

Po pierwsze trzeba byc niezłą idiotka zeby w takiej sytuacji rozładowywac telefon na kotrzystanie z facebooka zamiast zadzwonic na pogotowie, czy taksówkę, czy do konkretnej osoby.
Po dugie nawet jak sie ma 500 znajomych to nie oznacza, ze wszyscy sa online w danym momencie.
Po trzecie ci z sasiedniego miasta/województwa/kraju mieli rzucić wszystko i jechac na ratunek?

Na szczescie nie mam tak glupich znajomych - jak ktos jest w potrzebie, to w prawdziwej  potrzebie, a nie lamentuje, że  mu się  obcas urwał

I właśnie dlatego każda rozgarnięta osoba, która zobaczy taką "prośbę" uzna ją za żart i nie zareaguje. Ostatni telefon wykonuje się do konkretnej, pewnej osoby, o której wiadomo, że jak sama nie będzie mogła przyjechać to stanie na uszach, żeby zorganizować pomoc własnym, nierozładowanym telefonem.
Problemem nie jest wiec posiadanie mnóstwa wirtualnych znajopmych, ale ewentualny brak realnych znajomości. I dopisywanie tym wirtualnym większego znaczenia niż mają. Bo to stado "znajomych" na fb naprawdę bywa użyteczne, jeśli ktoś prowadzi jakąś działalność czy ma konkretne zainteresowania. Ma sie wtedy bieżący dostęp do najróżniejszych informacji z interesującej nas dziedziny, o ile owi "znajomi" są z właściwego kręgu. Ale naiwne jest myślenie, że znajomi, którzy trafili do tego grona z uwagi na zainteresowanie szydełkowaniem nagle przylecą jak skręcimy kostkę. Albo będą wysłuchiwać żali po porzuceniu przez faceta. Nikt nie jest uniwersalny

Osobną sprawą jest szafowanie słowem "przyjaciel". Jeśli kogoś uznam za przyjaciela to jest on naprawdę dużo wart, bez względu na to czy jest z sieci, czy z bloku obok Aczkolwiek chyba nigdy nie posiadałam żadnego typowo wirtualnego przyjaciela. Nawet jeśli poznaliśmy sie w sieci, przed wejściem na stopień przyjacielski nastąpiło przeniesienie znajomości do reala

Zaden z moich dobrych znajomych nie pisuje tego typu próśb "w eter". Może nie to pokolenie

Mam znajomych, którzy robią dla mnie coś za free - tak właśnie uczę się tego mojego hindi - ludzie (no, faceci, ale to w  koncu też "ludzie" ) uczą, tłumaczą i jakoś tam wspierają - nic w zamian nie oczekując

Wlaściwie nie wiem jakiej pomocy mozna oczekiwac, od ludzi, którrych się osobiście nie zna (niekiedy nawet nazwiska).

Ale jednak da się nawiązać jakąś tam spontaniczną więź, czasem dość nieoczekiwanie Na ile  jest "warta" taka znajomość - nie wiem. U mnie to ma na celu jedynie poszerzenie oglądu świata.

Inna sprawa, że nie znoszę (i nigdy tego nie robię) obarczać moich realnych znajomych moimi prroblemami drogą internetową. Jeeli już to robię to za pośrednictwem telefonu  - konktetny prroblem, konktretna osoba.

No ja właśnie nie przyjechałabym do zwykłych znajomych. W przypadku przyjaciółek pomyślałabym po prostu, że miały dobrą imprezę i robią sobie jaja. Bo wiem, że gdyby faktycznie były w potrzebie (czy ktokolwiek z mojej rodziny), to nie wchodziłyby na facebooka, tylko napisałyby wprost. Tym bardziej, że wszystkie najbliższe mi osoby znają mój numer na pamięć (mam bardzo prosty), więc gdyby nawet im bateria padła, to mogłyby zadzwonić od kogokolwiek. No nie wiem, na mnie takie bezosobowe prośby po prostu nie działają. Co innego, gdy ktoś z moich znajomych np. wrzuciłby wiadomość, że jest chory na raka i prosi o zbiórkę pieniędzy. Wtedy to jednak sytuacja innego typu i media społecznościowe są fantastyczne pod tym względem.

Jakiś czas temu widziałam u znajomej na faceeboku, że zmieniła status związku na wolny, a ludzie od razu zaczęli ją pocieszać, komentować i jechać po chłopaku. Moim zdaniem facebook nie jest dobrym miejscem na takie zachowania. Zresztą nie wiem też co kieruje ludźmi, którzy tak afiszują się z podawaniem każdej informacji o związku. Mój facet ma pełnowartościowe konto na FB (ja mam takie założone tylko z określonych względów) i nie chciałabym, żeby zamieszczał na profilu informacje, że jest w związku, a następnie, że wziął ze mną ślub. No ale dobra, ja jestem dziwna pod tym względem.

Ja mam dzieci w gronie znajomych. Powiem więcej, po to założyłam FB, żeby mieć wgląd na to, co małolaty publikują. Małolatom się podrosło, a mój profil na Facebooku pozostał.
Przydaje się w pracy - wymiana istotnych informacji. Przydał się też w pisaniu prac egzaminacyjnych. Nie miałam jeszcze bez odzewu prośby o konsultację.
Co do internetowych znajomości, to prawdopodobnie powielę doświadczenia wielu z Was. Najentuzjastyczniejsze chęci poznania się w realu, są niewypałem. Za to wzajemna motywacja do pielęgnacji zainteresowań i pasji - bezcenne.

Zgadza się. To chyba najszybszy i najprostszy sposób dotarcia do dużej grupy odbiorców. Sama angażuję się w takie akcje, sama stałam też kiedyś po tej drugiej stronie, przy czym nie chodziło o pieniądze i nie dla mnie, a dla kogoś bardzo mi bliskiego i efekt przeszedł moje najśmielsze oczekiwania. Pomagały i angażowały się nawet zupełnie obce osoby, dostałam też mnóstwo sygnałów, że tu czy tam jest jakiś odzew. To dało mi wówczas wielką wiarę w ludzi.

Obecnie trochę pomagam i śledzę akcję zbierania środków na chorego, młodego mężczyznę, którego sytuacja w pewien sposób mnie poruszyła. Potrzebna kwota jest ogromna, akcja początkowo szła dosyć opornie, ale od kilku dni ruszyła pełną parą i choć do jej końca pozostały jeszcze dwa tygodnie, to myślę, że za trzy, cztery dni cel zostanie osiągnięty. To nie tylko ludzka empatia i chęć bezinteresownego niesienia pomocy, ale i siła Internetu tak działa.

"Nie czyń samego siebie przedmiotem kompromisu, bo jesteś wszystkim, co masz." (Janis Joplin)
[olinkowy status to już historia, z niezależnych ode mnie przyczyn technicznych właściwy zobaczysz dopiero w moim profilu ]

w sieci nie ma przyjaciół, tylko znajomi i to w większości wirtualni. Kolekcjonowanie znajomych uważam za hobby jakich wiele. Jeden zbiera znaczki, inny kapsle po piwie, to dlaczego nie zbierać znajomych? Równie przydatni, co reszta, ale jak ktoś lubi