co czujecie do ojca dziecka? - Netkobiety.pl

W Twoim nicku jest odpowiedz.
Czy on zdaje sobie sprawe, ze jestes zaburzona ? Chyba nie, bo nazywa Cie manipulatorka.
Moim zdaniem powinnas isc na terapie, troche sie poukladac, porozmawiac z nim, wyjasnic dlaczego tak sie zachowwalac.I zobaczyc, co bedzie dalej.
Musisz wiedziec, ze jak nic z soba nie zrobisz, to kazdy kolejny zwiazek bedzie sie konczyl w podobny sposob.
Zabral Ci dziecko fizycznie tylko, czy prawnie ?

Odniosę się jeszcze do tej części wypowiedzi:

Czy kiedykolwiek próbowałaś rzeczowo i konkretnie wyjaśnić mu co się wówczas z Tobą działo? Czy dałaś mu w ogóle szansę, aby to rozumiał?

Co konkretnie zrobiłaś?

Zabrał syna fizycznie, a także toczy się postępowanie odnośnie pozbawienia mnie władzy z wniosku eks-narzeczonego.

Mam 24 lata, a on 23.

Na początku znajomości ostrzegałam go, iż nie szukam poważnego związku, że jako nastolatka byłam w szpitalu psychiatrycznym i pochodzę z takiego, a takiego domu. Nie słuchał ostrzeżeń. Wywalczył. Był dobrym narzeczonym. Wiele razy słyszeliśmy ,,tak dobranej pary świat nie widział, tacy zakochani, tacy podobni...". Tak było! Jedno za drugim  w ogień by skoczyło. Jednak sprzeczki były od zawsze, z czasem prawdziwe wojny. Przez powiedzmy rok zwracał się do mnie kulturalnie na co dzień i w kłotniach, później nawet w sprzeczce z byle powódu potrafił powiedziec mi ,,ty czubie" albo per ty ,,chora glowa". Bardzo mnie to bołało. Dodam, że nie jestem aktualnie zdiagnozowa na cokolwiek. Miałam dużo przejść i zdarzało mi się, że korzystałam z psychoterapii dla DDA. Jednak moje funkcjonowanie w społeczeństwie uważam za bardzo dobre. Kończę właśnie studia na jednej z najlepszych uczelni w kraju i jestem pracownikiem banku od 2 lat. Świetlana przyszłość.
Duży problem stanowi jego matka. Bardzo się z nią lubiłyśmy... Po kilku miesiącach związku zaczął wydzwaniać do niej po każdej kłotni,,mamusiu, pomoz szybko, bo dorotka zerwała, ja nie przezyje, zadzwon do niej, gdzie ona jest?! zrob cokolwiek! natychmiast! jej milczenie mnie zabija!". Dzwoniła do mnie i starała się nam pomoc,  pogodzić. Później się zmieniło. Po porodzie zaczął się skarżyć mamie, że zła jestem, że znów niezadowolona i mamusiu pomóż. Mamusia przestała mnie lubić. Potrafiła go zwyzywać, że np. zatanczył ze mną, albo spał pod jednym dachem po naszym rozstaniu. Przez nią nie widziałam dzidziusia 10-miesięcznego od 3 miesięcy, ponieważ twierdzi, iż jestem niebezpieczna i chora na głowę.  Wymusiłam spotkanie, uderzyła mnie i przewróciła na posadzkę, gdy chciałam na ręce wziąć własne dziecko!

Mam przeczucie, że wciąż cząstka uczucia się tli i gdyby jego matka zniknęła to moglibyśmy odbudować relację, chociażby rodzicielską... A w tej sytuacji... Jest bardzo mściwy i nie chce ze mną nawet porozmawiać, ponieważ chyba uwierzył matce, że go zdradzałam. Mówiła mu przy mnie ,,ty idioto, ślepy jesteś, kaźdy grosz jej oddajesz, a ona chodzi się pieprzyc z twoimi przyjaciolmi.. haha! posmiewisko z ciebie robi. widzialam, to dziwka bo stringi ma w szufladzie, tej ooo tu... widzisz - dziwka". A ja nadal jestem mu wierna, mimo tego, że zerwałam 10 miesięcy temu, nawet nie potrafię myśleć o innym mężczyźnie. Nie wierzę w to wszystko. Dla mnie to jedno wielkie nieporozumienie.

Dla mnie też. Znaczy się Twoja wersja wydarzeń.
Studia na świetnej uczelni, praca w banku, a zabrakło niby świadomości, że w razie odebrania dziecka (według Ciebie niesprawiedliwego i bezpodstawnego) można zgłosić się na policję i przeprowadzić sprawę sądową. Nie zwróciłaś się po taką pomoc, bo wiesz, że niewiele uzyskasz. Skąd to wiesz? Bo Twoje posty tutaj to stek bzdur i podstawy do zabrania dziecka oraz zachowania go były mocne.
Szukasz tutaj pogłaskania po główce i solidarnościowego zmieszania z błotem ojca Twojego dziecka. O to chodzi w pytaniu: Co czujecie do ojca dziecka?
Pytanie samo w sobie jest nawoływaniem do linczu... Przyjemna z Ciebie osóbka.
Nawet jeśli piszesz, że nic nie zdiagnozowano, to nie znaczy, że wszystko jest w porządku. Raczej postaraj się o to, aby diagnoza została wreszcie postawiona i rozpocznij terapię.

Oczywiście, że mam adwokata i walczę. Wielokrotnie zgłaszalam też na policję.Tylko takie sprawy ciągną się długo... Pierwsza rozprawa za nami i co? Żadnego postanowienia sądu. Kolejna w październiku!!! Czas mija, a na nie mogę nic zrobić. Siła nie wydre dziecka przecież, bo potwierdze główne ich wymyślone zarzuty, że niby agresywna jestem.

Czym niby potwierdzilam? Nie ma postanowienia sądu. Nie odbiorą mi. Masz jakiekolwiek doświadczenie w temacie, że się wypowiadasz?

To nie jest temat o porwaniu dziecka. Mam adwokata i wszystko idzie w dobrym kierunku. Temat brzmi : co czujecie do ojca dziecka? Bardzo proszę o porady kobiety, którym udało się uwolnić od wpływu ojca dziecka. Ciężko mi jest zeznawać przeciwko niemu, gdy wciąż jestem zakochana.

Dziękuję, pannapanna to bardzo pocieszające. Zdecydowałam, że muszę się uniezależnić od niego emocjonalnie, bo on i jego rodzina wyrządza mi krzywdę, a dziecku tym bardziej. Nie wiem tylko za bardzo jak to zrobić. Nie mogę przestać o nim myśleć i ot tak się odkochac. Pomiędzy moimi rodzicami też była przemoc, może dlatego sobie pozwalam.

Jeśli naprawdę jesteś borderline to facet dobrze zrobił.
Gdyby mnie ktoś tak rzucał i wracał też bym nie wytrzymała.
W ogóle ta historia się kupy nie trzyma.
Masz rodziców? Jakąś rodzinę?
Co on po prostu wszedł do twojego domu i wziął to dziecko?
Bez sensu.
No i temat wątku - kompletnie niezwiązany z tym co piszesz.

Jedziecie po autorce a prawdopodobnie ona ma poważne problemy. 
Nie pomagacie jej.
Moja koleżanka zaczęła mieć bardzo poważne problemy z psyche po urodzeniu dziecka. Do dziś się one Ne skończyły ale chociaż jest na tyle ok że zajmuje się dobrze tym dzieckiem.
Autorka potrzebuje pomocy psychologa/psychiatry.
Pewnie jakby jej dać wybór toby wolała tych problemów nie mieć.
Autorko -poszukaj pomocy. Nie z takich opresji ludzie wychodzili

Musisz iść się leczyć. Konkretnie i długo.
Twój niestabilny obraz siebie i rzeczywistości, nie doprowadzi do tego, że między wami się ułoży.
Ani z ojcem dziecka, ani z kolejnym partnerem tego nie osiągniesz.
Wiem co mówię, byłam z osobą z zaburzeniami takimi jak ty.

Wiem, że chciałabyś sobie ułożyć życie, ale bez leczenia się nie uda.
Nie możesz też oskarżać swojego ex partnera o to, że zabrał od ciebie dziecko i powiedział tobie dość.
Jesteś niestabilna emocjonalnie, wprowadzasz chaos do życia, nie można ci ufać i na tobie polegać.
Matka twojego ex zmieniała do ciebie stosunek dlatego, że widziała jak się zachowujesz.
To normalne - ludzie w pewnym momencie mówią stop i stawiają granice, jeśli ktoś nadużył zaufania i robi co chce.

Jesteś odpowiedzialna za krzywdę i dramat w waszym życiu.
Musisz wziąć za to odpowiedzialność.
Wiem, że nie na wszystko w swoim życiu miałaś wpływ, że sama męczysz się ze sobą, chciałabyś być "normalna".
Jeśli jednak instynktownie czujesz, że możesz coś mienić, to poszukaj pomocy.
Twój świat wnosi do życia chaos, dezorientację, konflikty, brak stałości i zaufania.
Pomimo, że czasami nie potrafisz tego zrozumieć, "reguły gry" w zdrowym związku i swiecie są inne.
I do ich nauczenia powinnaś, z pomocą terapeuty, dążyć.
Powodzenia.

Pięknie odwracasz kota ogonem i próbujesz manipulować forumowiczami.
Poprosiłaś o opinie i opinie dostałaś. Według Ciebie rozsądne są jedynie osoby, które się z Tobą zgadzają, a już samo to świadczy o Tobie.