Chore dziecko,wszechwiedząca teściowa i kończąca się cierpliwość... - Netkobiety.pl

Cześć.

Mam w domu trzylatka z Zespołem Aspergera (łagodna odmiana autyzmu).
Podobny problem z teściową pojawił się na samym początku, kiedy nawet jeszcze nie wiedziałam o chorobie syna - okropnie go rozpieszczała i pozwalała na wszystko.

Nic nie docierało. Dopiero wspólna wizyta u psychiatry. Gdy teściowa usłyszała od lekarza, co wolno, a czego nie wolno - to zaczęła się stosować.
Czasem muszę jej to przypominać, ale ogólnie jest ok.

Może spróbuj tego właśnie?

Dziewczyny myślałam nad wspólna wizyta i juz to przerabialam. Specjalnie wysłałam ja do Poznania żeby zobaczyła z czym się zmagamy każdego dnia. Co innego mieć wnuczka na parę godz i wlazic mu w dupke(mówiąc delikatnie) a co innego po prostu go wychowywać ale nie przyniosło to skutku. ..Syn przy babci dostaje malpiego rozumu., bo wie ze co by nie zrobił to babcia uratuje i przez to nie zna w ogóle konsekwencji swojego zachowania. Robi córce krzywdę i cieszy się z tego. ..Nie wiem co dalej zrobić. ..Ze mną się słucha, czuje poniekąd respekt ale babcia jest w pobliżu i mały szaleje. Mówiłam mojemu partnerowi ze nie może tak być. Syn dorasta, jest coraz starszy, silniejszy i...cwanszy. Boje się tego ze kiedyś przez taką wodę w mózgu my juz go w ogóle nie opanujemy i będziemy musieli tańczyć tak jak on nam zagra a do tego bym nie chciała doprowadzić.Mam w przyszłym tygodniu wizytę w poradni z psychologiem-bardzo fajna babeczka- i chyba jej o tym powiem bo nie może tak być. To dla mnie wstydliwy temat ale nie mam wyjścia. ..

Doris zawsze możesz skończyć dawać syna teściowej i samej zajmować się dziećmi wiesz ?
A jak teściowa będzie miała wąty to wtedy stanowczo powiedz że wnuczki to może odwiedzać na Twoich warunkach bo jej opieka bardziej szkodzi niż pomaga co tłumaczyłaś nie raz . I ukruć kontakty . I się sama zajmij dziećmi .
trudne prawda ? no cóż ..jesteś mamą

Nie miała, nie miała.
I oby nie miała.

Ja nie twierdze wcale że ma być Ci łatwo bo akurat mam znajomą która ma 3 synów  dwóch ma autyzm jeden Adhd . Jest okropnie ciężko i no co więcej mówić no cholernie ciężko a sama sobie radzi bo rodzina ma ją ... głeboko - ludzie co ino alkochol widzą więc to nawet i dobrze że tak jest że nie ma z nimi kontaktu .

Ale chyba sama autorko widzisz że teściowa  babcia pogłębia problem a nie go rozwiązuje . I kobieta nie rozumie , ba , nie przestrzega Twoich zasad nawet podważa Twój autorytet
Więc czy mój pierwszy post był naprawdę taki nietrafiony ?

Oh wybacz że wypowiedziałam się w publicznym wątku . A czy Ja gdziekolwiek napisałam że autystyczne dziecko to pikuś ????? Nie .
Więc nie rzucaj się tak do mojej wypowiedzi bo autorka czyba szuka rozwiązania co zrobić aby teściowa nie pogarszała stanu u syna nie rozpieszczała i traktowała Ją jak matke syna a nie pouczała i pozwalała dziecku na wszystko i przy synu podważała jej mamy autorytet . Tak ?. Tak . Więc napisałam masz inny pomysł ? Bo wyczytałam że ani rozmowy ani wspólna terapia to jakoś efektów nie przynoszą teściowa wie swoje i kropka .

I coś Ci powiem sorry napiszę . Nie jestem idealna . A to że sama sobie radzę to co mam przepraszać może ludzi za to ? A myślisz że mi było lub jest łatwo ? Nie . Ale nie piszemy tu o mnie i weź zejdź ze mnie laska bo szukasz spiny widze . Jedni se radzą sami bo muszą inni mają pomoc rodziny . Ale jak tak " pomoc " zaczyna przekraczać granicę i stwarzać dodatkowe problemy to chyba należy coś zmienić . Mylę się ?

Wybacz, Madzia, ale ten konkretny Twój post był arogancki w stosunku do osoby proszącej o radę. I do tego konkretnie się odniosłam - czy Ty w ogóle wiesz, o czym mówisz, jeśli chodzi o opiekę nad dzieckiem z autyzmem. Plus niemowlak. Twoja zagrożona ciąża itd. nic tu nie mają do tego. Radzisz sobie z 6-letnią córką sama? Świetnie, bardzo Ci się chwali. Ale to nie znaczy, że masz prawo zarządzać innymi osobami w sposób co najmniej bezczelny.

Kolejne Twoje posty zresztą też są aroganckie i cwaniackie, ale mnie to akurat nie rusza.

Nie muszą się wypowiadać  mamy tylko chorych dzieci, ale wypadałoby to robić po prostu uprzejmie. Tylko o to chodziło.

Jak tak to odebrałyście .. cóż to źle odebrałyście .
Ale jak babcia utrudnia mamie opiekę nad dzieckiem autystycznym to chyba lepiej pomyśleć o tym aby kto inny pomógł lub samej sie zająć . Łatwe nie jest . Wiem . Nie z własnego doświadczsnia ale też utrzymuje kontakty która ma chore dzieci na autuzm i adha . To jest cholernie trudne aby samej sobie radzić ale babcia w tym wypadku pogarsza sprawe .

tak wyjaśniłyście - pare postów później .

czytam i też sie odnosze skoro piszecie bezpośrednio do mnie . A do agresji no wybacz bardzo mi daleko nie wiem gdzie ją tu widać w wypowiedziach . Krzyczę wyzywam ?  Nie zauważyłam .

Madziu i czy Twój pierwszy post nie mógł właśnie tak wyglądać? zamiast naskoczenia na Autorkę, że ma sobie radzić, bo jest mamą? Nie byłoby wtedy całego zamieszania

No cóż nie miałam nic złego na myśli pisząc swój post ani że zostanie odebrany jako naskok na autorke bo nie miałam takiego zamiaru do nikogo . I starałam się to Wam tylko sprostować .

Dziękuje bardzo Mam nadzieje że tym razem będzie wszystko dobrze

No wiadomo pomoc autorce jest potrzebna .. ale jak psycholog lub psychiatra nie przegada babci to no kurczaczkiarnie to widzę ... bo mały że ma autyzm to okey ale wykorzystywanie choroby za każdym razem i ignorowanie mamy jest utrudniające życie no i przegięciem z strony babaci . Wiadomo dziadkowie chcą rozpieszczać i często są zgrzyty ale przy autyźmie trzymanie sie zasad jest podstawą .

Może się Doris odezwiesz jak tam u Ciebie , czy coś się poprawia lub pogarsza  czy jest ktoś do pomocy ? Jakaś inna możliwość prócz babci ?

Puki córki nie było na świecie jakos dawalismy sobie radę.Mój partner pracuje,ja pracowałam na pełen etat,dwoilismy sie i troilismy,aby były pieniądze na terapie(bo nfz to bida),na jakies wyjście na basen,na wycieczki rekreacyjne,na przedszkole...Czasem czułam juz ogólne zmęczenie.Straciłam kolezanki(bo ich dzieci nie będa się przeciez bawiły z autystą),zyłam obowiązkami i zyję nadal.Mamy zdrowych dzieci mnie nie rozumieją co przechodzę,bo nie przezyły nawet 1/4 tego co ja przezyłam.Decyzja o drugim dziecku była bardzo długo podejmowana.Balismy sie ,że znowu coś się stanie.Terapeuci,lekarze a nawet dyr.z przedszkola syna-wszyscy utwierdzali nas w przekonaniu,że rodzeństwo to najlepsze co mozemy zrobic.Adas był swiadomy,że będzie miał siostre-to nie był dla niego szok.O wszystkim mu mówimy,bo on nie lubi ani niespodzianek ani zaskoczeń.To z nim głównie podjeliśmy decyzje i jego zapytalismy,czy chce miec  rodzeństwo...Ania jest wczesniakiem,z cieżką wada serca(operacyjną) i bardzo duzo musiałam poświęcić jej uwagi.Nie jest proste opiekowac się autystą i dzieckiem z chorym sercem.Jezdzenie po klinikach,kardiologach...Dlatego pomaga nam tesciowa.Syn kończy teraz przedszkole i idzie do szkoły.Córka nie dostała się do żłobka,bo nikt dziecka z chorym sercem u mnie w miescie nie chce.A nie wyobrazam sobie że teścowa miałaby dalej niuniac syna w szkole.Skończył mi się macierzyński i niestety do pracy nie wróciłam bo muszę tą sytuację ogarnąć.Mysle nawet nad ubieganiem się o swiadczenie pielęgnacyjne na dzieci(bo jedno i drugie ma niepełnosprawnosc) z którego do tej pory nie korzystałam.Musze wziąsć się za syna bo jak tak dalej będzie to...nawet nie chce myslec...

Jesteś w trudnej sytuacji, więc potrzebujesz każdej pomocy, na jaką możesz liczyć. Ubieganie się o świadczenie pielęgnacyjne jest moim zdaniem dobrym pomysłem. Jeśli dostaniesz te pieniądze, to być może będziesz mogła je przeznaczyć na zatrudnienie przynajmniej na jakiś czas wykwalifikowanego opiekuna dla autystycznego syna. Wtedy mniej polegałabyś na pomocy babci, a w związku z tym syn byłby rzadziej pod jej wpływem.

Myślę, że powinnaś też zaktywizować męża. On się opiera, bo pewnie nie chce psuć relacji z własną mamą - trzeba mu uświadomić, że one i tak się psują, a w dodatku cierpi na tym zdrowie waszego syna i stabilność całej rodziny. Trzeba mężowi wyłożyć, że dłużej nie może umywać rąk. Myślę, że gdyby to on namówił matkę na spotkanie z lekarzem waszego syna - spotkanie wyłącznie w celu przekazania teściowej niezbędnej wiedzy - to ona mogłaby lepiej zareagować i na samą propozycję i na zalecenia lekarza.

Hej Doris jak się Twoje sprawy potoczyły ? Ruszyło coś jeśli chodzi o teściową ? Była rozmowa z lekarzem teściowej lub może ma słabsze kontakty czy raczej wszystko po staremu ? Na zasiłkach pięlegnacyknych i tym podobnych nie znam się ale jeśli Ci się uda coś załatwić go mega super !
Jak się czujesz bo jakoś tak cichutko .. daj znać Pozdrawiam

Tak,ma od kilku lat.Wiem,że asystent mu się nalezy  ale w szkole masowej jest on tylko 20h w tygodniu.U syna w klasie będzie jeden na 4 dzieci z orzeczeniem.Wiem...słabo;/Inna sprawa jest w szkole integracyjnej,bo tam asystent jest cały czas,ale w moim miescie szkoła integracyjna jest tylko z nazwy.Miałam dac tam Adasia,ale dowiedziałam się takich rzeczy na temat tej szkoły,że zrezygnowałam i dałam go do szkoły masowej,do klasy integracyjnej.Nie mam zbyt dużego wyboru w moim mieście,nie mam pomocy,nie mam wsparcia ze strony panstwa.O wszystko musze się kłócić,bo inaczej nic nie moge załatwić.To straszne jest...

Madzia 92 też mi sie wydaje że szkoła o kształceniu specjalnym byłaby lepsza,że względu nawet na poziom programu dostosowany do tych dzieci(tak jak piszesz),ale jak wspomniałam ze moze dobrze mi radza,że może tak bedzie lepiej dla małego to rodzina wpadła w szał.Mój partner jest pod presją swojej matki i siostry.Im dobrze gadać,bo nie zmagały się z takim dylematem jak my.Mój Wojtek i jego siostra to zdrowi ludzie,bez problemów z nauką,córka mojego Wojtka siostry to zdrowe dziecko,bardzo dobrze sie uczące i rozwijające a ja podchodze do tematu bardziej logicznie niz impulsywnie.Żadna mama nie chciałaby aby jej dziecko chodziło do szkoły spacjalnej,każda chce jak najlepszą szkołę dla swojej pociechy,ale w takich wypadkach no...nie ma zbytniego wyjścia.Pani psycholog mi powiedziała,że pracowała w szkołach masowych i wie,jak to z autystami z upośledzeniem wyglada-te dzieci sa po prostu przepychane z klasy do klasy i nic z tych n lekcji nie wynoszą;(Kobieta,która pracuje kilka lat miedzy tymi dziecmi i zna się na tym chyba wie co mi radzi,ale moja mądra tesciowa oczywiście twierdzi że kobieta się nie zna i doardza co jej na jezyk przyjdzie...A mój partner?Cóż...odnosze wrażenie,że bardziej ucieka w prace niz w pomoc dla mnie i dzieci.Mogłabym zrobić mu na złośc i tez wrócić do pracy i się odciąc,uciec od problemu tak jak on,ale ja wiem,że to z czasem przyniesie więcej szkody niż pożytku.Gdyby on był bardziej charyzmatyczny,stanowczy,miał swoje własne zdanie to by było mi lżej,ale on robi tak,że w ostateczności wszystko spada na mnie.To dobry chłopak,ale stłamszony prez swoją rodzine i przez to stłamszenie nie ma tej charyzmy w sobie jaką powinien miec facet.To ja jestem ta'bojowa',ja zawsze rozmawiam,ja zawsze załatwiam,ale czasem jestem już tym zmęczona.
A w ogóle...to długo nie paliłam:)Płacze bardzo rzadko,ale chwilami to czuje się tak tym wszystkim przygnieciona że musze poryczeć.Sama dla siebie.Nie wstydzę sie  tego bo to naturalna rzecz.W końcu nikt nie jest ze stali...
I powiem ci,że odnosze wrazenie,że nikt nie dopuszcza do siebie wiadomości,że Adaś jest autystyczny i upośledzony.Dla mojej teściowej to chyba wstyd,ze Adaś miały chodzić do szkoły specjalnej.Nie podobało mi się jak zareagowała,bo nie uważam aby ta szkoła była jakaś gorsza od normalnej i jak maja się czuć w tym momencie rodzice dzieci które tam chodzą...?Mają być gorszej kategorii?Siostra mojego Wojtka użyła argumentu,że to patologiczna szkoła,że tam leca same kur... i chuj...z tej szkoły,że te dzieciaki tam to jakaś makabra,ale gdzie nie lecą takie epitety?A najgorsze jest to,że najwięcej do powiedzenia mają włąśnie ci których to nieszczeście nie dotyczy.Ja osobiście rozmawiałam z rodzicami dzieci które chodziły do tej szkoły i bardzo sobie chwalą,dzieci porobiły zawody sobie,stały sie w miare samodzielne,bo ta szkoła ich tego nauczyła.Ale nie przetłumaczę nikomu...bo rodzinka przecież wie najlepiej...a ja jestem niedouczona i się nie znam(na to wychodzi).

Doris Wiesz co ... Bo to taka głupia nazwa " szkoła specjalna " jakby faktycznie nie wiadomo kto tam chodził i co robił . I kiedyś się tak na to patrzało że jak " specjalna " tzn gorsza i wszystko co złe . Samej mi się tak wydawało jak byłam w wieku podstówki bo w mieście była taka " specjalna " ale dla dzieci z ośrodka wychowawczego i domu dziecka poprawczaka a nie dzieci chorych i miałam taki obraz w głowie właśnie że tam syf klnięcie i same meliny społeczne . Z wiekeiem się to zmieniło , mama też mi tłumaczyła różnicę . Teraz mam znajomą właśnie z dziećmi autystycznymi i jedno adhd chodzą do takiej szkoły specjalnej i W NICZYM nie przypomina tego co sobie myślałam będąc mała . Wręcz przeciwnie samej mi się tam podoba bo widać i ne podejście nauczycieli i zachowania wśród dzieci tam . Byłam tam z dwa razy z znajomą po synów.

Powiem Ci tak a niech se pogadają i se gadkę wsadzą w buty będą wyżsi . Go Tobje jako mamie ma być wygodniej i ciut lżej z synem . To dziecku ma być swobodniej dorastać uczyć się i rozumieć wszystko .

Słuchając rodziny  która ewidentnie wmawia Ci że nie ma.problemu Twój syn nie jest chory tylko niegrzeczny bo ooooni takich problemów nie mają , skrzywdzisz syna ( no niestety ) bo dzieci w tych czasach są okrutne i nie lubią inności i dadzą mu znać że jest bee  a nauczyciele nie będą skakać przy synu bo reszta klasy normalna więc to on se ma radzić , Ty będziesz miała dodatkową prace w domu nerwy swoje i syna ... odradzam szkołe " normalna "

Tak jak poprzedniczka radzi . To Ty bierzesz odpowiedzialność za dzieci za ich wychowanie rozwój itd nie rodzinka która wpadnie raz na x czasu pogadać se ...

i naprawdę nie da się tej teściowej zastąpić kimś innym ? Bardziej kompetenym i pomocnym ?

Byłoby Ci łatwiej, gdybyś miała wsparcie w mężu. A nie masz.

Co do wyboru szkoły - ja bym postawiła na szkołę specjalną. Po co męczyć dziecko i narażać je na dodatkowy stres.
A teściowa niech sobie gada. Ty jesteś mamą i Ty decydujesz.

Ojej, super!!

W takim razie życzę powodzenia i mam nadzieję, że syn sobie poradzi.

Dawaj znać co jakiś czas...