czuje się zagubiona... - Netkobiety.pl

Pare rzeczy się wydarzyło studia, nowe otoczenie, stresujaca praca (w której już nie pracuje na szczęście od ładnych paru miesięcy, ale skutki jej nadal gdzieś zostały w mojej psychice).  W domu ta ciągła walka o uwagę. Musze ciągle coś pokazywać rodzicom, że super się ucze, że coś robię w życiu. Wszystko po to by zauważyli że ja tez się do czegoś nadaje. W domu nikt się z moim zdaniem nie liczy.. A to strasznie ciężkie.. W sumie niczego mi nie brakuje, rzeczy materialne mam zapewnione. Jak to mówią rodzice:" Nie mam na co narzekać .. " Ale im jestem starsza tym bardziej widzę jakie błędy moi rodzice popełnili, ile tego ciepła mi od nich zabrakło. Mam coraz większe wrażenie że ja nie pasuje się do mojej rodziny, jestem zbyt uczuciowa, oni zbyt chłodni... Mam ochotę wyjechać gdzieś daleko, nikomu nie mówić gdzie i zacząć wszystko od nowa... Ta cała sytuacja poteguje to wszystko ze mam już dosyć życia ...
Studia na początku mnie cieszyły, teraz nie mam motywacji. Jest mi obojętne czy będę je mieć czy nie . Ma to gdzieś ....
Nie widzę sensu zakładać rodziny. Po co jak mi rodzina kojarzy się z brakiem ciepła, byciem tą najgorszą ...
Całe życie miałam wpajane że moje problemy są nie ważne błahe i z takim przeświadczeniem żyje jako 20 letnia osoba. Moja samoocena jest równa zero.. naprawdę ciężko sie żyje majac tyle przeszkód w swoim zyciu i nie mająć wsparcia od bliskich ..

Mam chlopaka, w sumie jego obecność dodaje mi sporo otuchy, bo mam dla kogo żyć. Jest moim oparciem, ale nie mówie mu o wielu sprawach bo nie umiem sie otworzyc. Tak jak wczesniej wspomnialam, wpojono mi że moje problemy sa nieważne ... Poza tym mamy jakieś ciche dni, czuc między nami dystans. A jego rodzice, niby ok ale czuje że nie przepadaja za mna ... Widocznie taki mój los ze ludzie mnie unikają, nie moge miec nikogo bliskiego .. Nie radze sobie nie potrafie udźwignąc tego wszystkiego, ciagle mam pod górkę ...

Laska to nie jest tak że nie możesz mieć nikogo bliskiego tylko nie dopuszczasz do siebie nikogo twierdząc ,  po co jestem nieważna - bład .
Masz chłopaka jest dla Ciebie wsparciem tak ? Czyli On widzi w Tobie te dobre cechy których Ty być może nie widzisz . On nie  jest wróżką ani jasnowidzem  jeśli Ty sama nie powiesz o co Ci chodzi w danym momencie to On nie będzie Ci umiał pomóc . Logiczne prawda ?  Więc tak jak Nina radzi mów mu o wszystkim .. przytul się i tak od serca wygadaj się to pomaga .

Wiem co piszę jakoś nie mam specjalnie wsparcia od mamy . Typ wychowania nakarmiać ubrać dbać o dobre stopnie i zachowanie a jak jiż jesteś dorosła to sobie radź . Jak mi idzie dobrze to jest niewzduszona tym stanem poprostu tak ma być a jak coś bywało nie tak to hmm no nie mówiłam bo nie potrzebuje wszechwiedzącego pouczania mnie a zero wsparcia .

Mam lat 24 wyprowadziłam się z domu mając 18 lat w 6 miesiącu ciąży . Sama bo ojciec dziecka to idiota był i jest i no i nie byłam z nim sama se radziłam ciąża szkoła dziecko potem jak się córa urodziła moja mama do dnia dzisiejszego 6 lat ANI RAZU nie pilnowala mi dziecka . Pomagały koleżanki rodzicego tego debila ale moja mama NIE .
Mam też dwóch młodszych braci i to na nich sie skupia cała uwaga , okey są młodsi . Ja byłam od sprzatania zakupów pilnowania młodych nie narzekania i dobrego pokazywania sie ludziom tj zachowanie oceny .
Jak jestem ? Stanowczo i twierdząco nie chce być jak moja mama dla moich dzieci . Mówie córce codziennie że ją kocham Ja od mojej mamy nie usłyszalam tego . Chodzimy na aycieczki jakieś wyjazdy - moja mama zabierała tylko braci Ja nigdy nie mogłam jechać bo trzeba dom wysprząać i mam być w domu . Mam obecnie partnera razem wychowujemy córe teraz mamy kolene w drodze dalej chodze do szkoły policealna sami se radzimy moja mama raz u nas była widzi wszystko okey wypiła kawe u cześć . Zadzwonić sama NIGDY nie zadzwoni a odebrać .... hm raz na 4 5 miesiecy ...
Też mam niskosamoocene , jestem niby miła uśmiechnjeta ale ludzi biore na dystans nie pozwalam nikomu sie wtrącać czy żeby wiedział ktoś o moich problemach . Mój partner jest jedyną osobą który wie o mnie wszystko  . Wysłucha doradzi pośmieje się pomilczy czasem opiepszy jak trzeba

Także nie zamykaj się przed chłopakiem . I skoro masz już 20 lat i potrafisz sama o sobie decydować to zacznij sama się utrzymaywać radź se sama . Wtedy też czesto stosunki rodzinne się poprawiają bo nie siedzi sie nikomu na głowie . Żyj swoim życiem . Wyjdź z koleżanką do kina na dyskoteke wyjedź z chłopakiem na weekend .Chcesz wyjechać za granice ? To wyjedź . Masz 20 lat nie jesteś dzieckiem . Jak zaczniesz sie czymś zajmować to mniej będziesz myślała o takich rzeczach jak dziewczyna brata i dlaczego mama jest taka dla mnie . A przy najmniej mniej będziesz mhśleć bo co innego będziesz mieć na głowie .

Powodzenia

Na pewno pomoże! Spróbuj, po to oni są!

Wiem, że na pewno jest Ci trudno, ale otwórz się przed chłopakiem. On jest Twoją najbliższą osobą, musi wiedzieć co się z Tobą dzieje!
Głowa do góry!

Z moja mama juz nie próbuje rozmawiac. Zawsze gdy powiem jej ze cos mnie boli w jej zachowaniu lub dlaczego taka jest dla mnie to zaczyna krzyczec i konczy sie awanturą ;/ i za kazdym razem powtarza że ja ja obgaduje do innych , co nie jest prawdą. Nigdy jej nie obgadałam , nawet chłopakowi nigdy nie powiedziałam złego słowa  na jej temat Ja z nią juz nie potrafir rozmawiac... Chciałabym normalnie usiąść pogadać , pójść na zakupy czy coś ale po co jak usłysze zaraz krytyke że źle wyglądam , a ktos tam coś lepiej robi ode mnie

Narazie nie mogę sie usamodzielnić, nie mam za co wynajac stancji.