Miesiączka - powód do dumy czy wstydu? - Netkobiety.pl

Ja  jakoś niespecjalnie widzę ten problem.Jak mam okres to mówię mojemu dyrowi,że np nie będę pomagać dzieciom np nosić krzesełek albo stolików bo mam okres i zwyczajnie w tym dniu będę miała większe krwawienie.
Jednak miesiączka nie jest dla mnie tematem,którym będę się dzielić z każdym.Mówię o tym tylko wtedy gdy rozmowa tego dotyczy.

Co do Kiran-czytałam o niej w zeszłym roku.Pisała,że ćwiczyła do maratonu i kiedy dostała okres stwierdziła,że założenie tamponu nie służy jej wygodzie.
Mojej akurat służy.Jakoś nie wyobrażam sobie chodzić w zakrwawionych spodniach i siadać w takich spodniach np na krześle w restauracji.

Kiran pisała też,że ma prawo robić co chce na własnych warunkach.I że to ona ma się czuć dobrze w towarzystwie innych a nie inni mają czuć się dobrze w jej towarzystwie.

No sorki,ja nie miałabym ochoty iść na basen z kobietą bez tamponu i pływać w wodzie zabarwionej jej krwią.

Nie spotkałam się z tym,że kobieta się wstydzi okresu.W moim domu podpaski i tampony leżały na wierzchu gdy mama lub ja miałyśmy okres i tata nie robił z tego kwestii,nawet nam kupował.

Really??? W mojej szkole trabiono o okresie i na lekcjach biologii i na specjalnych spotkaniach z pielegniarka. O istnieniu okresu wiedziałam z książek dla dziewczyn od 7 roku zycia. Nikt mnie nie trzymal w niewiedzy.

Jeżeli chodzi o pytanie w temacie, to nie widze w zwyklej funkcji fizjologicznej ani do powodu do dumy ani czegos wstydliwego. Jak mi się np. skoncza tampony a mój facet jest w miescie, to smsuje mu żeby mi kupil- nie budzi to zadnego zdziwienia. Nie proszę ludzi, żeby mnie jakos szczególnie traktowali w tych dniach. Jak boli, lykam srodki przeciwbólowe i siedze z goraca butelka.

Ja byłam wychowana raczej we wstydzie. Niby na biologii się mówiło o dojrzewaniu, ale na "te" lekcje wypraszano chłopców z klasy. Podobnie, gdy były lekcje o dojrzewaniu chłopców, dziewczęta nie były obecne - po to byśmy się nie krępowali. Niektóre dziewczyny z dumą szły do łazienki, dzierżąc dumnie podpaskę always w ręku. Inne mówiły o tym w małym gronie i po cichu - w tym ja.

U mnie w domu to był wstyd. Podpaski należało mieć schowane tak, by mężczyźni nie widzieli. Gdy dla wygody postanowiłam jednak trzymać je w szafce w łazience, mama była przejęta: a co jak tata albo brat zobaczą?

Gdy zaczęłam dojrzewać (a rozpoczęło się to bardzo wcześnie, bo już jako 10-latka, na początku 4 klasy szkoły podstawowej dostałam okresu), powolne stawanie się kobietą, odbierałam jako coś w rodzaju kary, upokorzenia. Generalnie uznawałam (jako wolne od poniżenia) tylko dwa stadia w jakich może znaleźc się istota płci żeńskiej : dziewczynka, i staruszka. Przez pierwszy rok miesiączkowania (czyli u mnie 10-11 rok życia) ukrywałam ten fakt przed Mamą, z obawy o to że przestanie mnie szanować (tak, wiem jak to brzmi). Bałam się poprosić o podpaskę (nie tylko dlatego że było to dla mnie w pewien sposób uwłaczające, ale też ze względu na obawę o to że Mamie mogłoby zrobić się przykro z powodu dodatkowego wydatku), i przez ten 1,1,5 roku chodziłam z jakimiś papierowymi ręcznikami w majtkach, które oczywiście przemakały bo wtedy w przeciwieństwie do teraz, miałam obfite krwawienia, więc często szorowałam szczotką bieliznę, i zakładałam mokrą na siebie (!). Po jakimś roku ukrywania Mama dostrzegła gdzieś na pościeradle moją krew, i wzięła mnie na rozmowę, z której po wypowiedzeniu zdań "Wiesz, w pewnym wieku dziewczynki dorastają, i muszą co miesiąc nosić takie podpaski..." uciekłam do innego pokoju, i się rozpłakałam. Miałam potem wrażenie że Mama musi mnie już nie kochać, skoro wie że krwawię.
Jakoś tak do 20-stego roku życia nie akceptowałam całkowicie fizycznej części kobiecości - tego że ma się szersze biodra, krwawień, większych piersi itd. Pragnęłam wyglądać androgynicznie, i aseksualnie. Zmieniło się to mniej więcej w 20-stym, 21-szym roku życia; powiedziałabym że o 180 stopni - z demonizacji kobiecej cielesności, do gloryfikacji, i nadmiernego uwypuklania.

Co do szkoły, to tak podobnie jak u CatLady zajęcia były osobno, uważam że to raczej dobrze, bo chłopcy w tym wieku bywają straszni pod względem zawstydzania, i ośmieszania.

Miesiączka nie jest powodem, ani do dumy ani do wstydu zapewne.

Też miałam podobnie. Rozpłakałam się, gdy dostałam miesiączki. Myślałam, że moje normalne życie się skończyło, że wszystko się już zawsze będzie kręcić wokoło okresu. Były wtedy święta i myślałam, że już przez resztę życia będę się męczyć w ten czas

Miesiączka nie powinna być ani powodem do wstydu ani do dumy - to fizjologia, tak jak oddychanie i trawienie, nie ma co demonizować. Przyznam jednak, że utrudnia życie, np na wakacje chcę jechać nie w "te dni" itp.

Odkąd pamiętam, miesiączkę zawsze traktowałam jak stan zupełnie naturalny. Przyjęłam ją z dobrodziejstwem inwentarza, ani się tego nie wstydząc, ani nie widząc powodu do jakiejkolwiek dumy. Ot, pojawiła się, bo dojrzałam do tego etapu i koniec, kropka, nie było się nad czym rozwodzić. Co prawda nie lubię "tych dni", bo bywają kłopotliwe, zwłaszcza nocą, w czasie wakacji lub kiedy okoliczności utrudniają zajmowanie się higieną, ale biorąc pod uwagę, że nie odczuwam w tym czasie żadnych dolegliwości, to w gruncie rzeczy zupełnie nie wpływają na jakość mojego życia.

Nawiązując jednak do artykułu z pierwszego posta - zupełnie nie rozumiem o co ten krzyk. Być może to ja czegoś nie zauważam, a być może autorka problem mocno wyolbrzymiła. U mnie w domu, gdzie mieszkają ze mną dwaj mężczyźni, nie robi się z tego tematu tabu - podpaski, tampony zajmują miejsce obok innych środków higienicznych, wcale ich nie chowam po kątach. Jeśli mi czegoś zabraknie, to nie mam problemu poprosić męża, aby będąc w sklepie załadował do koszyka. Myślę, że kobiety same sobie robią krzywdę, traktując okres jak coś, co należy do tematów wstydliwych, choć przecież nikt nie wstydzi się równie naturalnego bólu głowy albo dolegliwości ze strony kręgosłupa.

Sądzę, że nie powinno to być rozpayrywane w kategoriach "duma - wstyd".
Kobiety mają się wstydzić naturalnego przygotowania do przyjęcia nasienia męskiego?  Nie wydaje mi się.
Albo być dumnymi z tego,.że co miesiąc odczuwają mniejszy lub większy ból związany z kilkudniowym oczyszczaniem się macicy? Również nie.
To kwestia do zrozumienis, że bez miesiączki, ikobieta nie byłaby kobietą.

U mnie w domu rodzinnym miesiączka była może trochę tematem tabu, bo unikało się rozmowy o niej. Później przestała dla mnie być wstydliwym tematem, bo np. w gimnazjum należała do ulubionych wymówek dziewczyn, by nie ćwiczyć na wuefie. Oczywiście to ładnie określano jako "bycie niedysponowaną", ale wszyscy wiedzieli o co chodzi. W moim związku miesiączka tym bardziej nie jest żadnym tabu, tylko czymś zupełnie naturalnym, co nie brzydzi partnera. W gorsze miesiące chętnie robi mi kompresy i zastrzyki, jeśli są koniecznie. Nie miałabym problemu, by poprosić go o kupno tamponów czy podpasek, ale już ich nie używam.

Czepiasz się pewnego wniosku,  rozumiejąc jednocześnie, o co mi chodziło.
Tak, z zasady, aby na przekór?
Gdy osiągniesz ten przedział wiekowy właściwy dla menopauzy, porozmawiamy.
O ile żył bedę jeszcze w tym czasie.
Wątek tyczy menstruacji jako:
- powodu do czucia się lepszą od męzczyzny;

- albo,  rzekomej "przypadłości" sugerującej "nieczystość" prowadzącą do kompleksów.
Odstępstwa od naturalności z powodu choroby, to osobny rozdział.
A o tym, że w czasie ciąży i połogu miesiączki nie ma, to i żona głównego bohatera "Konopielki" wiedziała zapewne.

Miesiączka to część fizjologii człowieka - więc równie dobrze możesz być dumna z tego, że codziennie się wypróżniasz w toalecie.

ani powod do dumy ani powod do wstydu, tylko nieszczescie.   Odkad zaczelam miesiaczkowac, marzylam o menopauzie
Mezczyzni jednak maja lepiej.

jak ja bede miała z glowy to wyprawie huczne przyjęcie
Tyle lat comiesiecznej udręki pożegnam bez żalu!

ja nie mam takich obaw, wiem, że wszystko będzie ok, mam takie wewnętrzne przekonanie, niemal pewność. Menopauza to nie choroba tylko fizjologia. Dla mnie mniej upierdliwa, niż miesiączka, choćby z tego powodu, że trwa krócej
Tak, czytałam, że niektóre kobiety przechodzą ciężko... ale u mnie w rodzinie wszystkie kobiety bezproblemowo przez to przeszły, można powiedzieć, że nawet nie zauważyły Mam dobre geny, jestem nie do zdarcia, menopauza będzie dla mnie jak katar
W końcu będę mogła się kochać bez obawy, że zajdę w ciażę no i w końcu będę mieć zawsze czyste prześcieradła!

Olinka... nic nie pozostaje bez wpływu na organizm, takie życie. Menopauza jest jego częścią. Nie przeraża mnie. Starość też. No jasne, że lepiej być pięknym, młodym i zdrowym. A, zapomniałam, i bogatym Bardziej przeraża mnie wizja życia bez miłości, bez czułości, pożądania, emocji i szaleństwa. To ma większy wpływ na organizm niż menopauza. Nie wyobrażam sobie takiej opcji. Wtedy od razu sepuku, żeby się nie męczyć

diana-1971

"Panie Feministki, jeżeli chodzi o kraje rozwinięte ze swoimi wywodami są opóźnione, co najmniej o kilka dekad. Okres od dawna przestał być tematem tabu, na kobiecej fizjonomii zarabia się miliardy, a reklamy zarówno środków higienicznych, medykamentów i cudów na kiju, związanych z menstruacją, można spotkać wszędzie. Na nikim już nie robią wrażenia tampony, podpaski i wkładki. "
Nie sa tak opoznione zeby nie sprawdzic znaczenia slowa w slowniku.