Nasze sposoby na brak weny twórczej - Netkobiety.pl

Lubię fotografować. Wenie pomagam oglądając fajne zdjęcia robione przez inne osoby. Wtedy najczęściej przychodzą pomysły na kadry. Lub idąc miastem czy będąc gdzieś poza nim, widząc jakaś ciekawą osobę, obserwuje i planuję sobie jak bym to widziała na zdjęciu... Jest w tym jeden szkopuł - pomysły na kadry najlepsze przychodzą wtedy, gdy nie mam przy sobie aparatu lub siedzę wieczorem w domu i jest już ciemno. I tak pomysł na genialną fotografię sobie pozostaje dalej w sferze planów...

Zdaję się na swoją pamięć... Co skutkuje tym, że ciągle szukam inspiracji

Skoro temat rozszerzamy poza pisanie, to dołączę się, bo weny potrzebuję, aby... szyć - moda też jest podobno sztuką. Nauczyłam się jednak, że nigdy nie szukam jej na siłę. Czasem kupuję i gromadzę tkaniny, które nawet mają jakieś oriantacyjne przeznaczenie, a potem czekam na TEN moment, który wcześniej czy później, ale w końcu nadchodzi. Czasem jednak mam w głowie konkretny pomysł i myśl, że chcę już, teraz, zaraz go zrealizować i jeśli sięgając do zasobów niczego stosownego i spełniającego oczekiwania zamysłu nie znajduję, to nie zastanawiając się długo szukam w sklepach. Mam dwa ulubione, w których jest niemal wszystko, więc stosunkowo rzadko mam z tym problem.

Czasem zainspiruje mnie moje ulubione czasopismo branżowe, czasem zdjęcie zobaczone w sieci, model na manekinie w sklepie, a czasem kobieta na ulicy. To nie jest trudne, jeśli wokół widzę pełno ciuchów i jedno spojrzenie wystarczy, aby poczuć, że o, to jest coś dla mnie, uszyję sobie podobne, ale innym razem pomysł zupełnie z niczego w gotowej formie rodzi się wyłącznie w mojej głowie. Ostatnio jednak największą wenę przynosi... potrzeba. Pomysłów mam tyle, że nie sposób nadążyć z ich realizacją, zwłaszcza że czas mi na to nie pozwala, za to jeśli trafia się konkretna okazja, na której chciałabym wystąpić w czymś, co sobie właśnie wymyśliłam, to jest to chyba najlepsza motywacja do pracy.
 
Dlaczego na początku napisałam, że aby tworzyć odzież potrzebuję weny? Bo jak już mnie ogarnie, to jedną rzecz kończę i już zaczynam kolejną, a czasem przez długie miesiące nie potrafię się zmusić, aby usiąść do maszyny. Dlatego nie zmuszam się .

Czekam na jej przyjście Prędzej, lub później się pojawi. Czasem lubi się zjawiać w najbardziej nieoczekiwanych momentach.

ja akurat rysuje, maluje. stety niestety najlepsza wene mam jak jestem... smutna, a ze ostatnio nie bywam to kiepsko z rysowaniem pomysly czerpie tez ze swoich snow. mam pomysl na ksiazke, ale nie mam czasu na jego realizacje.

Olinko, zazdroszczę. Moja przygoda z ubraniami zakończyła się, gdy byłam dzieckiem, bo wtedy szyłam prowizoryczne ubranka dla moich lalek. Nie miałam jednak maszyny, więc do wykorzystania wyłącznie nożyczki, igły oraz nici, ale nie wyglądało to źle jak na pracę małej dziewczynki. Jednak to prawda, że szycie także jest sztuką. Wiele rzeczy jest, chociaż nie zawsze zdajemy sobie z tego sprawę. Stolarze, malarze, architekci, wszyscy potrzebują tego wewnętrznego głosu, żeby stworzyć coś naprawdę wyjątkowego

Rysowania też już próbowałam. Zresztą sporo osób w mojej rodzinie rysowało bądź malowało. Umiejętności ponoć mam, ale brakowało mi zawsze cierpliwości do tego. Pierwsza godzina była świetna, jednak im dłużej to trwało, tym mniejszą miałam ochotę rysować. Kolejna sprawa, że byłam dobra jedynie, gdy rysowałam na podstawie czyjegoś dzieła, ewentualnie je zmieniając, ale w przypadku rysunku nie potrafiłam niczego stworzyć sama od podstaw. Można powiedzieć, że nie posiadam weny do rysowania w ogóle

Małpa69, co do tej książki, może warto na początek chociaż porządnie rozwinąć pomysł?
Nigdy nie wiadomo kiedy znajdzie się czas, a przynajmniej od razu mogłabyś pisać

Cslady, czytałam o podobnych technikach wiele razy, niektóre nawet próbowałam wykorzystywać. Ta, którą opisałaś, generalnie jest podobna do tego, co ja czasem robię, gdy nie mogę się przemóc. Obecnie również brak mi już pomysłów, jak zwalczyć kryzys, który trwa zdecydowanie zbyt długo, więc chyba pora pokombinować. Może się uda. Chociaż mój kryzys polega na tym, że nie mogę pisać. Powieść cała rozpisana, a mnie hamuje jakaś niezrozumiała blokada

P.S. Widzę, że większość z Was po prostu czeka. Nie dłuży Wam się to nigdy? Nie czujecie frustracji, że leci kolejny tydzień, czy miesiąc, a w głowie wciąż pustka?

Wiesz, gdy czasem wracam z ciekawości do moich starych powieści, które już napisałam, śmieję się w duchu, bo były takie młodzieńcze i naiwne, a moje umiejętności na poziomie maksymalnie początków gimnazjum. Jednak na tym to właśnie polega, że im więcej piszemy, tym bardziej się rozwijamy. Dopóki sprawia nam to radość, warto nie rezygnować. Nie zawsze mam czas, czy motywację, ale nie wyobrażam już sobie mojego życia bez tych wszystkich niesamowitych uczuć związanych z tworzeniem. Nic nie jest w stanie tego zastąpić.

Swoją drogą, pokazywałeś to kiedykolwiek komuś zaufanemu?
Czy też wszystko jest dosłownie do szuflady?

P.S. Mnie właśnie powoli rusza, a wszystko dzięki tej oto piosence:

Moim zdaniem jest cudowna, magiczna i od razu pobudza wyobraźnię <3

Dla mnie akurat nadciągający deadline jest wybitnie inspirujący. Nie jest to mój ulubiony sposób na tworzenie, ale działa niezawodnie - zgadzam się tu z Jimem Butcherem, amerykańskim pisarzem (fantastyka), który mawia, że nie ma weny tylko rachunki do zapłacenia. I wcale nie jest tak, że rzeczy stworzone "pod presją" muszą być gorszej jakości, robione na odwal. Osobiście czuję, że presja wyostrza mój umysł, wywołuje stan pełnej mobilizacji, wręcz "wyciska" ze mnie każdą kroplę kreatywności, na którą mnie stać. Przyznaję jednak, że na dłuższą metę jest to bardzo wyczerpujące i wolę pracować w bardziej zrelaksowanych warunkach.

Zwykle jednak pomysły wykluwają się u mnie "metodą puzzli". Gromadzę mimochodem różne informacje i inspiracje, które w pewnym momencie składają się w całość i wtedy żaróweczka się zapala. A potem to już jest kwestia kucia, polerowania i cyzelowania tego pomysłu, w czym dużo bardziej przydaje mi się cierpliwość i samozaparcie niż wena.

Eee... Aparat trzeba mieć zawsze przy sobie.
Żartuję, sama coraz rzadziej go ze sobą noszę. Doszłam już do takiej perfekcji, że wybierając się w plener popstrykać, zapominam aparatu. Pamięć już nie ta.

Mam podobnie. A zdarza Ci się coś szyć w dzień imprezy? U mnie to nagminne.

Wspomniałam o fotografowaniu. Wspomniałam też o szyciu.
Jednak moją największą pasją jest pisanie.
Zdjęcia używam jako dokumentację, żeby nie gubić się w szczegółach opisywanych miejsc.
Szyciem zarabiam na życie.

Jeżeli mam blokadę twórczą, to słucham muzyki. Analizuję teksty. Zastanawiam się, co autor wiersza miał na myśli. Czasami są rezultaty, częściej nie. Urządzam sobie też ćwiczenie, które nazywam "słowotokiem". Piszę bez zastanowienia, co mi przyjdzie do głowy. To z reguły działa. Zawsze w czasie stagnacji dużo czytam klasyków. Bardzo często sięgam po dzieła, które już znam.

Bywa tak, że nic nie pomaga. Ostatnio miałam taki czas. Okazało się, że pomogło odsapnięcie. Im bardziej się spinałam, tym trudniej było cokolwiek napisać.

Wiem, że weny się nie popędza, trzeba czekać, aż sama zapuka, ale uważam, że ćwiczyć trzeba jak najczęściej. Są tacy, którzy twierdzą, że każdego dnia. Nie mam czasu na taką dyscyplinę, ale nie miałabym nic na przeciw temu.

Temat bardzo interesujacy. Czy wiecie ze doznania estetyczne przbiegaja (neurologicznie rzecz biorac) jak rozwiazywanie problemu? Ma to sens - olsnienie pieknem to odkrycie nowego porzadku, ladu.
Czy mozna "wymusic" proces tworczy? I tak, i nie. Ale na pewno istnieje zjawisko nieswiadomego albo raczej mimowolnego procesu tworczego. To jak z liczeniem - moge pomnozyc dwie liczby, ale sam proces przebiega poza swiadomoscia.
Chyba juz o tym pisalam, ale nie chce mi sie szukac. Przekleje z listu do kolegi.

Musze sie przyznac, ze mi sie czasem kawalek swiadomosci "odlacza" i snuje wlasne historie. Czasem jak nie zrywam sie rano nagle, laze polspiaca to mi sie sen dalej ciagnie. Jakby mi sie film rozwijal.

Wspomnienia Maryli Wolskiej, wg,książki "Zalotnica Niebieska" Magdaleny Samozwaniec; Świat Książki 1997
<Bodaj, ze już wtedy (mając lat pięć) pewien lekki haczyk z pieca dal mi poznać tajemnicza władze wydoskonalonego z czasem kręcidła, zaczarowanej różdżki mojej młodości. Brałam go w prawa rękę, gramoliłam się na jakiś podnóżek... i zaczynało mi się myśleć -myśleć tak płynnie, jak leci woda spod kurka, a co najdziwniejsze, prawie bez udziału woli, jakby coś myślało mną, a nie jakbym ja coś wymyśliwała. Ścisnąwszy mocno w prawej ręce zakrzywiony haczyk, odczuwałam wyraźnie jak gdyby napływ czegoś spoza mnie i równocześnie myśli zaczynały się układać w kalejdoskop scen, zrazu oderwanych jak obrazki, potem spojonych konsekwentnie w długie opowieści.. Rychło zarzuciłam zwyczaj gadania na głos tego, co haczyk przywabił. Potem kryłam się z tym cudactwem coraz skrzętniej, podczas gdy samo narzędzie czaru ustalało swój kształt ostateczny... Ostatnie "kręcidło" oddalam, już jako narzeczonemu, Wackowi, gdy powiadomiony o tym dziwie i słusznie o zmysły moje przerażony, wziął ode mnie słowo, ze nigdy w życiu nie tknę już więcej zaczarowanej pałeczki. Zal mi było za nią długo i przeszłam coś podobnego do choroby palaczy, co się wyrzekli narkotyku...
Na pociechę zaczęłam więcej wtedy pisać, bo poprzednio, zawsze z chwila gdym z reki puściła mój drążek, ustawał doraźnie ów tajemniczy prąd, zostawał tylko zawrót głowy i silne odrętwienie prawego ramienia...Ale i teraz, po tylu latach, wiem z cala pewnością, ze dość by mi było ścisnąć na nowo "kręcidło", aby stare czarodziejstwo napłynęło mi do głowy...<

Steven King pisze o "facetach w piwnicy " którzy wykonują cześć pracy- pisarz myśli o rzeczach obojętnych, wykonuje codzienne czynności, a najlepiej spaceruje. Równocześnie nieświadomie rozwiązuje problemy, które pojawiły się w trakcie pisania. Bo on widzi siebie jako opowiadacza historii.
Zdolności twórcze, które dają nowa jakość. Jak to się odbywa? Na ile takie procesy są świadome? Fale theta? Stan przedsenny?
Myślę, ze dużo ludzi doświadcza takich stanów, tylko nie zawsze rezultaty są olśniewające.
Człowiek, jako zwierze, które w swoim życiu ciągle słucha/czyta/ogląda wiele historii. Moze wykształcił się osobny obwód, taka "katarynka" opowiadająca?
Jest na forum kilka osób o niewątpliwych talentach literackich. Jak Wy to robicie? Na ile jest to mozolne układanie słów jak mozaiki, a na ile "automat"?
Początkowo myślałam o zawężeniu tematu tylko do literatury. Ale historia odkryć naukowych dostarcza równie ciekawych przykładów. Znacie moze jakieś?

Wracając do przykładu- Tomasz Lem "Awantury na tle powszechnego ciążenia".
Cytat:
W jedenastej klasie zapisałem się na prowadzone przez Jonathana Carrolla zajęcia creative writing, czyli do "szkoły pisania". Nie uczyniłem tego z zamiarem pójścia w ślady ojca, ale dlatego, ze Carroll był popularnym i lubianym nauczycielem. Lekcje prowadził swobodnie, z dużym poczuciem humoru; choć szczerze oceniał pierwociny swoich podopiecznych, czynił to na tyle taktownie, aby nie czuli się jego opiniami zdruzgotani. Ojciec czasami z ciekawością zaglądał mi przez ramie. ale żadna z moich literackich wprawek nie wzbudziła w nim większego zainteresowania. Z wyjątkiem jednej. Byla to krotka historyjka o mężczyźnie, który regularnie chadzał do cyrku na występy dziewczynki tańczącej na linie. Dziewczę tańczyło przepasane liną asekuracyjną, a mężczyzna miał w zwyczaju odwiązywać line i trzymać ja w dłoniach, z czego dziewczynka nie zdawała sobie sprawy. Kulminacją opowiadania była scena, w której dziewczynce omsknęła się noga, a mężczyzna przez chwile "trzymał w rekach jej życie", a po chwili wahania wypuścił linę z rąk.
Ojciec z niedowierzaniem pytał: "skąd mi się to wzięło", a kiedy zgodnie z prawda odpowiadałem, ze "samo z siebie", kręcił głową,, lecz chyba nie z niedowierzaniem, ponieważ sam często mawiał, ze jego utwory pisały się same czy też, że "coś nim pisało"

Ja oczywiscie tak genialna jak Lem nie jestem, moje historyjki sa zazwyczaj glupie. Ale biora sie "same z siebie"

Jeszcze dodam ze zjawisko nasila sie po lekach poprawiajacych ukrwienie CUN. Cavinton, Nootropil - u mnie znaczy sie.

Raczej nie mam problemów z brakiem weny, ale wynika to z tego, że na co dzień nie zajmuję się twórczymi rzeczami jak np pisanie (chociaż bardzo to lubię). Rozumiem, że gdy robi się to częściej to i na pewno pomysły wyczerpują się znacznie szybciej.

Co do sposobów: LSD, meskalina? ;p Sama nie próbowałam, ale Kochanowski to robił (noo, nie z tymi substancjami, ale też się czymś odurzał), Huxley to robił (ten to akurat próbował jednego i drugiego) i nawet spisał, co widział po meskalinie w książce pt. "Drzwi percepcji. Niebo i piekło." (link to pomówienie :>).
Opcjonalnie: grzybki halucynogenne.

Zgrabnie ujęłaś to, co ja nie do końca umiałam ubrać w słowa. To jest właśnie wpływ presji, w moim przypadku potrzeby posiadania, na mobilizację. Z jednej strony zdecydowanie lepiej czuję się, kiedy mam komfort sporego zapasu czasu, ale z drugiej czasem ta świadomość mnie rozleniwia, co tworzeniu "dzieła" wcale nie sprzyja.

W dniu imprezy nie, ale dzień przed - owszem. Mogę nie spać bardzo długo, ale przed zaśnięciem muszę mieć świadomość, że wszystko jest gotowe i spełnia moje oczekiwania, a te są dosyć wysokie. Generalnie stresowałabym się, że w ostatniej (tak całkiem ostatniej) chwili coś pójdzie nie tak i zostanę z niczym, żeby nie powiedzieć w czarnej d***e .

Wiesz, myślę, że to jest jedna z najlepszych umiejętności, jaką udało mi się posiąść, jak również talentów, jakie dostałam od losu. Co prawda obecnie już rzadko, ale kiedyś znacznie częściej oprócz siebie samej i rodziny szyłam coś dla innych i naprawdę kochałam ten moment, kiedy w oczach zakompleksionej znajomej/ koleżanki/ klientki widziałam prawdziwy błysk i szczerą wdzięczność, gdy nagle uświadamiała sobie, jak pięknie może w czymś wyglądać. Odpowiednia tkanina, kolor, fason, w tym długość - potrafią zdziałać cuda, to trzeba jednak widzieć oczami wyobraźni i chyba jednak także czuć.

Mrs.Happiness, nadal zamieszczam. Przypomniałaś mi, że muszę odkurzyć swój wątek Nasunęła się autorowi tego postu jeszcze jedna refleksja natury prywatnej. Mianowicie wena wraca zawsze do mnie w pewnym kraju

Tak mi się jeszcze przypomniało, że w pewnym sensie inspiruje mnie też ten końcowy odbiorca, który będzie czytał to, co piszę. A ktoś prawie zawsze czyta, bo inaczej chyba by mi się nie chciało pisać czegokolwiek. Bardzo lubię informacje zwrotne, dzięki temu dowiaduję się rzeczy, na które sama bym nie wpadła. Natomiast nie z każdym tekstem biegnę do jakiegoś wydawnictwa, czasopisma itp. Wiele rzeczy było pisanych z zamiarem późniejszego leżenia na dnie szuflady, ale nawet jeśli piszę tylko dla samej frajdy i wiem, że nic z tego nie będzie, to jednak lubię komuś dać do przeczytania i wysłuchać uwag. Wybieram do tego najczęściej osoby, które się na tym znają, ale zaznaczę, że nie chodzi mi o tytuły naukowe czy ukończenie filologii polskiej, ale o pasjonatów książek, którzy pochłaniają je w ogromnych ilościach. Kiedyś miałam marzenie, żeby napisać dramat, który zostanie zamieszczony w czasopiśmie teatralnym. To się udało, ale podejść było co najmniej kilka i właśnie obiektywne uwagi najbardziej mi pomogły, by ulepszyć styl i pomysł.

Mnie się ogólnie wydaje, że szczęście, sielanka i dobrobyt są trochę wrogami sztuki. Nie chodzi mi o to, że trzeba być nieszczęśliwym, a szczęśliwa osoba nie może stworzyć niczego wartościowego. Po prostu zbyt duży komfort psychiczny rozleniwia, ale chyba też średnio inspiruje. Można napisać kilka sielankowych tekstów, które miło się czyta, ale na dłuższą metę chyba nikt nie chciałby czytać ciągle takich przesłodzonych fragmentów. Dlatego sądzę, że czasami lepszą inspiracją jest jedno złe doświadczenie niż 5 lat sielskiego, szczęśliwego życia.

Mrs.Happiness, w Chorwacji Twój wątek mobilizuje mnie do dalszej, intensywniejszej pracy nad pewnym opowiadaniem.

Mrs.Happiness, jestem pewny, iż tak Przebywasz tam i w tej magicznej scenerii masz wrażenie, że zaraz spotkasz piękną i dobrą księżniczkę, oraz zakochanego w niej na zabój-rycerza
Obrońcę jej czci i wiary. Trudno mi opisywać emocje, jakich doznaję w Hrvatskiej.

Będę musiała kiedyś się tam wybrać, przekonać na własne oczy, skoro oboje z Olinką mówicie, że jest tak piękna

Widzę, że obie jesteśmy strasznymi perfekcjonistkami, ja mam identycznie z pisaniem. Wszystko musi być zapięte na ostatni guzik, nie mogę mieć żadnych nieścisłości, zapychaczy, innych takich

Ale to musi być świetne uczucie, gdy uszyje się samemu sobie jakieś fajne ubranie. Zresztą jest ono też niepowtarzalne, bo nikt inny takiego samego mieć nie będzie. Nie myślałaś nigdy, by robić to na większą skalę?

Mnie też Gdybym to wiedziała, już dawno bym tutaj jakiś związany z tym temat założyła

Czyli nigdy nie kończysz powieści?

Znaczy, ja też wiem jak się zakończy, ale brakuje mi słów, żeby już naprawdę to zamknąć. Nawet jeśli ostatnią scenę mam sobie od A do Z rozpisaną. Chociaż teraz w tych początkowych tomach to będzie nie tyle zakończenie, co przejście do następnego tomu, więc się nie muszę tym martwić póki co

Często robię podobnie, mam tak również z dialogami, które zawsze były moją słabszą stroną. Najpierw piszę sobie o czym ma być rozmowa oraz mniej więcej myślę o emocjach, które chcę w niej zawrzeć, a dopiero potem tworzę poszczególne wypowiedzi.

Wiesz, to nie tak, że piszę o każdym wnętrzu. Jeśli jest to jakiś taki oczywisty budynek, jak na przykład szkoła, to się nawet nie kłopoczę, chyba, że miałaby w sobie jakieś wyjątkowe miejsce. Jednak każdy chyba wie, jak wygląda szkolny korytarz, czy szkolna sala. Bardziej chodzi mi o te wyjątkowe miejsca. Takie, które coś znaczą właśnie. Co do tego, jak to napisałeś, to bardzo ładnie. Bardziej poetycko. Podoba mi się.

Zgadzam się. Nie rozumiem po co miałabym w każdym rozdziale szczegółowo opisywać pogodę, czy coś w ten deseń. Czasem warto, jeśli ma to jakiś związek z wewnętrznymi odczuciami bohatera, ale jeśli nic nie znaczy, to nie ma sensu.

No i oczywiście dziękuję za odpowiedź

Zależy ..
Czasem pojawia się problem który  z daleka wydaje się bezsensowny trudny do rozwiązania.
Powiedzmy wygląda jak tekturowe pudło.

Ale jak wypije sobie kawę , wrzucę na luz.
Pojawiają się przemyślenia na temat problemu , dzień , 2 dni później albo tydzień.
Tak jakby on gdzieś leżał w jakimś miejscu, fizycznie był przedmiotem.

Najpierw przemyślenia uchodzą go nieufnie z każdej strony a potem wzdłuż i wszerz.
To bardziej taka wizualna podroż. Problem nabiera kształtu po którym można się poruszać.
Jest to dosyć stymulujące , po jakimś czasie pojawia się  interpretacja.
Która tak samo jak ten problem ma kształt ale ten kształt nie ma sensu.
Bardziej chodzi o zaangażowanie wyobraźni i stymulacje.
Po jakimś czasie ta interpretacja nabiera więcej szczegółów i to w zasadzie całą robota.
To jest tak jakbym patrzył na to jak cały ten proces przebiega kiedy on się włączy.
Ale nie podejmuje żadnych akcji, może czasem skupiam się bardziej na określonym kierunku rozwiązania.

Czasem jak coś jest zupełnie bez sensu, ale z lenistwa robię to rzadko, zaczynam rysować i myślę o problemie.
To też doprowadzi do rozwiązania ale będzie bardziej upierdliwe.