Czy to słuszne obawy czy fanaberie? - Netkobiety.pl

Witajcie netkobiety:)
Poznałam mężczyznę na forum nierandkowym. Bardzo szybko, bo już po dwóch tygodniach zeszło na inny tor niż koleżeński, a po dwóch miesiącach doszło do pierwszego spotkania. Od tej pory jeździmy do siebie nawzajem w miarę możliwości (wiadomo, praca itp). Po jakimś czasie już oboje wiedzieliśmy, że jesteśmy w sobie zakochani. Za miesiąc mamy rocznicę naszego realnego poznania się. Za dwa miesiące chcemy razem zamieszkać u niego i tu się zaczęły schody dla mnie. Może dlatego, że to ja się wyprowadzam i zwalniam się z pracy, to jestem bardziej przewrażliwiona, nie wiem.
Partner jest zodiakalną panną. Bardzo dokładny, opiekuńczy, mądry i zdolny człowiek, ale... zaczyna mnie zaniedbywać. Tak się skupia na organizowaniu nam życia, że nie ma już czasu ani ochoty na czułości słowne. Czasem z tydzień nie odezwie się do mnie jak do kobiety, tylko jak do przyjaciółki. Kiedy się upominam, to krótko mnie zbywa, że przecież wiesz ile jest spraw do załatwienia, a ja biorę za Ciebie odpowiedzialność i trzeba wszystkiego dopilnować i że przyjdzie czas na czułości. I tak, ten czas kiedy jesteśmy razem zawsze jest cudowny. Nie mam wtedy żadnych zastrzeżeń, ale jak się rozjeżdżamy to znów jest tak jak opisuję. Widzę, że on się bardzo stara, by wszystko było zapięte na ostatni guzik, ale gdzie w tym wszystkim my? Mi go zwyczajnie brakuje wtedy jako mężczyzny. On jest bardzo rozsądnym facetem. Zajmuje się ważnymi rzeczami, które dla mnie nie są aż tak istotne. Dba też o dobro mojej mamy, która sama zostanie w mieście, a ja zwyczajnie za nim tęsknię. Wbijam sobie wtedy różne głupoty do głowy i jemu truję. Prawda jest taka, że pierwszy raz wyprowadzam się do innego miasta i do mężczyzny mimo, że właśnie przekroczyłam czterdziestkę i zwyczajnie się boję tych zmian i myślę, że właśnie dlatego tak bardzo potrzebuję właśnie teraz jego bliskości. A co Wy myślicie, jak to widzicie? Może któraś miała podobne rozterki?
Dodam jeszcze taką sytuację, która mnie irytuje. Robi dla mnie wielkie rzeczy, ale nie chce iść na ustępstwa w drobnych sprawach. Przykładowo, ścina włosy prawie na zero chociaż wie, że lubię trochę dłuższe. Tłumaczenie, bo jest mu niewygodnie i gorąco. Ja to rozumiem i się z tym godzę, ale lubię nieraz wspomnieć przed ścięciem, że szkoda by je ścinał to zaraz się denerwuje, że ja znów o włosach. Mówi, że zimą się nacieszę dłuższymi, ale wiem, że nie robi tego dla mnie tylko dlatego, że jest zimno. Podobnie jest z telefonowaniem. Zazwyczaj to on do mnie dzwoni, bo ja wiecznie nie trafiam w jego czas. A to się idzie kąpać, jeść itd i że nie umie się skupić na dwóch rzeczach jednocześnie. Ja się zaczęłam dostosowywać do pory rozmów, bo gdybym robiła podobnie to mało co byśmy rozmawiali. Po jakimś czasie np słyszę, mogłabyś ty do mnie czasem zadzwonić, to dosłownie reaguję śmiechem, bo już nie wiem jak mu dogodzić.
Mam wrażenie, że się czepiam bezpodstawnie, ale w momencie gdy te sprawy się dzieją, to potrafią mnie naprawdę wkurzyć. Kocham go i mu ufam,  ale gdzieś wewnątrz mnie są obawy co z tych mało istotnych tak naprawdę rzeczy może kiedyś powstać...