Moja matka. Kobieta, której wiecznie nic nie pasuje i do wszystkiego ma "ale". Która podając mi popcorn gdy byłam dzieckiem mówiła "masz, grubasie", mimo, że byłam szczupła, co spowodowało w późniejszych latach katowanie się dietami. Która gdy widzi mnie siedzącą w książkach, uczącą się materiału z następnych już klas mówi, że mam się skupić na tym, co jest teraz i nie zajmować się głupotami. Która ma moje marzenia za nic. Ktora, gdyby dowiedziała się, że chcę iść na psychiatrię prawdopodobnie by mnie wyśmiała. Która nie rozumie, czym jest fobia społeczna, a za kolejną powtórkę 1 klasy liceum obwinia mnie i moje "lenistwo", nie to, że panicznie boję się ludzi, że mam problem żeby wyjść nawet do spożywczaka po głupi chleb. Nigdy nie prosiłam i nie proszę jej o pieniądze, moje potrzeby to minimum, ale i tak ma problem nawet o to, że "jem za dużo", to znaczy trzy kanapki zamiast dwóch, bo "jej wystarczają dwie", i że mam iść jak najszybciej do pracy. Która oszczędza na wszystkim, byleby tylko mieć na swoją złotą bizuterię, kosmetyki z maxfactora i wycieczki do Portugalii za parę tysięcy złotych, podczas gdy ja muszę opiekować się jej wiecznie na*ierdolonym mężem, bo moim ojcem go nazwać nie mogę, i tłumaczyć się mu, bo nie raczyła mu powiedzieć że wyjeżdża. Która uważa, że wiecznie nic nie robię, mimo, że staram się ze wszystkich sił zajmować domem i się uczyć, bo boję się iść do pracy. Która wiecznie obwinia za wszystko mnie - bo to przeze mnie musi się leczyć, przeze mnie brać antydepresanty. Czuję się zrezygnowana. Czuję się jak nikt. Znów zaczynam wątpić w to, że cokolwiek mi się uda. Zaczynam wierzyć, że zawsze będę tępym tłukiem bez nawet wykształcenia średniego. Niedojdą. Parodią człowieka. Kimś, kto będzie już zawsze przesiadywał tylko w domu i bał się robić cokolwiek poza nim.
Musiałam się wygadać.
serio, przy takim zestawie rodziców żadne twoje objawy nie są dziwne, ani fobia społeczna, ani depresja. Odczuwam twój ból. To musiało być trudne dzieciństwo. 
