"Przerwa" w związku - Netkobiety.pl

Oczywiście ze on ma na oku koleżankę. Pierwsze primo jesteś starsza a w tym wieku 4 lata to przepaść.  Ty mu trujesz tyłek pracą jak on chce się bawić.  Drugie primo wyprójowujesz go gadając głupoty o dziecku. Sprawdzasz na ile mu zależy że będzie cię naklanial.
Trzecie primo.... Jesteś starsza. Pewni poznał jakąś fajną 20 i chce zobaczyć na ile mu z nią wyjdzie. Dlatego masz być w obwodzie.

Taaaaak.
Według Ciebie narzeczony zbyt mało zarabia, mimo jego uwag, ponawiasz naciski na to, by zarabiał/pracował więcej, co jakiś czas mówisz o tym, że nie zdecydujesz się na dziecko (powodem - kiepskie finanse), na którym jemu zależy, ale przyczyną waszego rozstania jest inna kobieta, na która on ma ochotę.

A pretensje do niego zaczęłaś mieć już w trzecim tygodniu znajomości, kiedy to po spotkaniu zakończonym ok. 22 śmiał nie odprowadzić Cię do drzwi domu.

Zważywszy warunki, które wówczas opisałaś - tak.

Zachęcam do refleksji nad sobą i swym zachowaniem.

To zależy, czy wreszcie zmienisz swój sposób myślenia o sobie, o nim i o relacji między kobietą a mężczyzną. Zależy też od wyniku jego przemyśleń na Twój temat i waszego związku.

Edycja:
Dopisałaś, więc robię to i ja.
Twój narzeczony wyraźnie powiedział, czego w tej chwili oczekuje: chce być teraz sam i mieć czas na przemyślenie. Może zacznij od szanowania jego?

Właśnie obawiam się tego że nawet jak zmienię w sobie to wszystko, to i tak z jego strony może być już za późno. Boję się że mógł kogoś poznać i że ma do mnie zbyt duży żal.

Tak wiem że powinnam jego szanować. Ale z drugiej strony umówiliśmy się że kto się pierwszy namysli ten ma się odezwać.

Chyba źle mnie zrozumialas... Wiem że powinnam to w sobie zmienić nawet jeśli tutaj ten związek nie wyjdzie, bo inaczej ciężko mi będzie tworzyć relację z innymi ludźmi.
Napisałam jedynie o swych obawach. Ze on może już nie chcieć tego ciągnąć.

To co powinnam zrobić?

Wiem że nad sobą muszę pracować. Z tego co piszecie to chyba powinnam odpuścic, sama zakończyć tą relację, wyciągnąć wnioski i pracować nad sobą. Z drugiej strony zależy mi na nim i to będzie bardzo trudne.

Zwiazek to wzajemne zrozumienie, zaufanie, pojscie na kompromis w roznych sprawach.
U Was tego nie bylo, Ty nie chcialas jego zrozumiec, ani on Ciebie.
To tak na przyszlosc.

Ile juz trwa ta przerwa ?

Jasno wyartykułował Ci powody dla których Wasz związek zaczął go męczyć. Myślę, że główną przyczyną nie jest chęć "wyszalenia się", czy inna panna na boku.
Po prostu nie zgadzacie się w istotnych kwestiach, on jest Tobą zmęczony. Zastanawiająca jest też jego obojętność na Twoje ewentualne nowe kontakty z innymi mężczyznami, a i on sam nie zaprzecza, że (co prawda nie od razu, ale...) daje sobie zgodę na nowe znajomości, czy rozwijanie starych.
Takie są chyba objawy wypalenia, tak nie postępuje człowiek zakochany. Obawiam się, że trudno będzie Wam wrócić do siebie i wieść szczęśliwe życie.

Aga, zastanow sie, czy naprawde chcesz to ratowac.
Jesli bedzie odpowiedz twierdzaca, napisz, dlaczego.Czy go kochasz, czy nie chcesz byc sama, czy to chodzi o Twoja urazona ambicje ?
Tak szczerze.

Bo nie rozumiem jak można się wypalić, w sensie nagle przestać kochać. Osoba, która byłam Ci najbliższa wypala się i co? Tak po prostu przekreśla wszystko? Owszem, nie było kolorowo, ale dobrych chwil też było wiele.
Tęsknie za nim, na pewno wciąż go kocham. Nie można przestać kochać tak z dnia na dzień. Czy on mógł tak przestać? Czy to działo się od dłuższego czasu i tego nie widziałam? A może rzeczywiście kogoś poznał? Bo zabolało mnie, że on daje mi w tym momencie wolną rękę z innymi facetami, tak jakby mu nie zależało czy będę z nim czy może z innym.

Jest mi ciężko... Stąd te analizowanie. Co Ty byś zrobiła na moim miejscu? Czekała na jego ruch niezależnie od tego ile by to trwało? Bo być może, gdy on się już namyśli będzie czekał na mój odzew. I koło się zamyka.

Co do pracy nad sobą, wiem o tym. I będę z tym walczyć ze wszystkich sił. Wiem, że muszę zmienić swoje postępowanie względem innych ludzi. Planuję iść do psychologa też dlatego, że nie radzę sobie ze swoją emocjonalnością.

Dobrze, ok, rozumiem - podjęcie działania. Ale podejmę je i co dalej? Chodziło mi o to czy na moim miejscu poczekałabyś na odzew ze strony mężczyzny (nawet jeżeli trwałoby to długo) czy pierwsza zakomunikowała chęć rozmowy.

Mieliśmy sobie dać znać żeby się spotkać i powiedzieć sobie twarzą w twarz to do czego doszliśmy. Uważam ,że dwa dni to mało i powinnam jeszcze poczekać, może powinnam dać tydzień od czasu rozmowy i wtedy jeżeli on się jeszcze nie odezwie to napisać? Bo takie życie w zawieszeniu jest okropne.

Moim zdaniem należy zakończyć ten związek. Inaczej to będzie "odgrzewany kotlet" - słabo smakuje, a jeszcze może zaszkodzić.
Poza tym, warto popracować nad sobą, dowiedzieć się, czego faktycznie się chce a potem znaleźć partnera na swoim poziomie (i/lub w swoim wieku).

Na rutynę jest trochę za wcześnie, jak już tutaj zauważono.
Wypalenie? Nie będę upierać się przy stwierdzeniu, że on przestał Cię kochać, bo to najlepiej wie on sam.
Jednak takie przesłanki istnieją; nie ukrywa, że męczy go cała sytuacja, sam zaproponował "przerwę", do tej pory zazdrosny, teraz daje Ci wolną rękę, zobojętniał.
verdad dobrze radzi, odczekaj i po prostu spytaj wprost.
Moim zdaniem prezentujesz nieco materialistyczne podejście do życia; zmuszasz go do pracy, żeby zaoszczędzić na przyszłość, plany posiadania dziecka odkładasz także ze względu na finanse....a on być może nie sięga tak daleko w przyszłośc, Twoja nieprzejednana postawa go zniechęciła, chyba lubisz dominować?
aaga90, ja Ciebie nie krytykuję, domyślam się że sama też pracujesz, jesteś przedsiębiorcza, masz konkretne plany ma przyszłość, ale jemu jak widać z tym nie po drodze.
Nie wiem na ile szczere są jego obawy o posiadanie dziecka w przyszłości. Jakoś trudno mi uwierzyć, żeby dla 23-letniego faceta posiadanie dziecka na tym etapie życia było aż tak ważne. Być może szuka wymówki, nie mniej jednak nadajecie na innych falach, macie inne priorytety.
Radziłabym jednak odczekać trochę, bo faktycznie dwa dni, to trochę mało na przemyślenia.

aaga90, trzymaj się i nie rozpaczaj. Jest mnóstwo facetów, którzy cenią u kobiety cechy jakie posiadasz, no, może po za dominacją. Chociaż są i tacy, bezjajeczni, którzy wolą się dostosować, dla własnej wygody, lub z powodu kompleksów.
Kochasz go, więc swoje odcierpisz, ale nie szukaj z nim kontaktu, łatwiej uporasz się z żalem i tęsknotą.

Słowa, słowa, słowa... . Dziwne, że nie dał wiary?

Jakbyś go kochała (nie można kochać nieprawdziwie), to nie traktowałabyś go tak, jak opisałaś w swych postach.

Przepraszam, że nie na temat, ale muszę zwrócić uwagę na błąd językowy.
"Primo" oznacza "po pierwsze", w związku z tym powyższa wypowiedź nie ma sensu.

Sprawy przybrały jak dla mnie niespodziewany obrót, gdyż napisał parę godzin po rozstaniu i zaproponowal przyjacielski spacer w weekend. Pisał że jest moim przyjacielem i że zawsze znajdzie dla mnie czas, gdybym chciała pogadać. Za miesiąc mam obronę i zaproponowal wspólne świętowanie... Napisał że się dogadujemy i miło spędzamy razem czas, i że może dzięki spotykaniu się zlagodzimy ból po rozstaniu. Nie wiem co mu tam w głowie siedzi...

Dokładnie, facet jest niekonsekwentny i nieszczery. To żadna przyjaźń, gdy jedna ze stron ciągle kocha i ma nadzieję na powrót. On zdaje sobie z tego sprawę i  albo  nie liczy się z uczuciami autorki, albo faktycznie jest bardzo naiwny.
aaga90 nie daj się wciągnąć w jego gierki, bo długo nie wyzwolisz się z tego uczucia i nadziei na ponowny związek. Twoje życie, to już nie jego sprawa. Jesteś dużą dziewczynką i doskonale sobie poradzisz bez jego fałszywej pomocy, pracę też obronisz sama, a świętować możesz z prawdziwymi przyjaciółmi.

Nie mów tylko, że się z nim spotkałaś