Porzucona w ciazy - Netkobiety.pl

Ty się starałaś o dziecko, ale on się starał zamoczyć bez gumki. Chodzą takie tępe kreatury po świecie.
Zadbaj o to, żeby dziecko otrzymywało alimenty. Ktoś tu musi myśleć i nie oczekuj, że jemu nagle odrośnie mózg.

Nie rozumiem, dlaczego Cie porzucil.Tym bardziej, ze to nie byla wpadka, jak piszesz, tylko przemyslana decyzja.
Ale Kamcia, musisz byc silna.Dasz rade.

To teraz złapać go za dupę i niech płaci alimenty.

Może się trochę nauczy odpowiedzialności, burak.

jesli jakas inna pojawila sie w jego zyciu, nikt go nie zmusza, na sile byl z Toba,ale gdzie odpowiedzialnoac za wlasne dziecko ?
Jak to data mu sie nie zgadza ? Moze jeszcze bedzie Ci wpieral, ze to nie jego ?

Możecie mnie zlinczować, ale Autorka jest sama sobie winna. Trzeba się wielokrotnie zastanowić przed wygenerowaniem pomysłu o prokreacji. Długo byliście parą? Nie zauważyłaś w jego zachowaniu przed zajściem w ciąże niczego niepokojącego? Kiedy zobaczył zdjęcie USG mówisz, że miał wątpliwości co do daty - może Ci nie ufa, może ma wątpliwości co do ojcostwa? Porozmawiaj z nim, jak to nic nie da, to olej kwestie - weź się w garść i nie dramatyzuj - ciąża to nie choroba, jasne, że możesz się źle czuć, ale wiedziałaś chyba, że każdy inaczej przechodzi stan błogosławiony i trzeba było się liczyć, że możesz należeć do tych kobiet, którym nie będzie służyła.

A jak nie, sumienie Ci pozwala to jest jeszcze możliwość ingerencji - pewnikiem wiesz, o jakiej myślę. Jeśli moralnie uważasz, że życie zaczyna się od poczęcia, to adopcja, jeśli sytuacja Ci nie pozwala na wychowanie.

A jeśli już obudziły się w Tobie instynkty macierzyńskie to uszy do góry. Konsekwencją stosunku seksualnego bez zabezpieczenia może być ciąża - żadna to prawda objawiona.

Nie będę w takiej sytuacji bo starannie selekcjonuje kandydatów do odbycia stosunku, a siebie odpowiednio przed ciążą zabezpieczam.
Chciał dziecka - z tego co mówisz masz prawie 30-lat i w tym wieku - można na Tobie wymusić ciążę? Wątpię, rozumiem, że jesteś zagubiona, ale pomyśl trzeźwo.

Skoro jesteś w ciąży, nie tylko on, ale i Ty jej chciałaś. Najłatwiej zwalić całość winy na faceta - odpowiedzialność jest Wasza obydwojga. Nie macie ślubu, więc nie ma domniemania ojcostwa - będziesz musiała się ubiegać o to przy kwestii alimentów. Myślenie jest wskazane - stało się jak się stało, on zrezygnował z relacji - i co Ci to da, że wyzwiesz go od najgorszych parchów - uszy do góry i bierz się dziewczyno w garść.

Ale Autorka to nie nastoletnia dziewczynka tylko dorosła kobieta i domyślam się ze wie, jakie konsekwencje niesie seks bez zabezpieczenia. Facet ją zostawił, bywa życie. To nie koniec świata. Razem się starali, pytanie jak długo byli razem? A może coś się między nimi wydarzyło i to odejście to nie zły i parszywy sąmczy charakter. A teraz nie ma co się uzalac nad sobą, przejmować się słowami niedoszlej teściowej.

A gdzie ja powiedzialam, ze nie chcialam tej ciazy? ze moze jakas wpadka? byla przemyslana decyzja, nie zaluje tego, ze jestem w ciazy, bo to najpiekniejsze co moglo mnie spotkac, dzieciatko wynagrodzi mi wszystko i bedzie kochac bezwarunkowo i na zawsze.
To czy bylismy dlugo? nie bylismy, zaledwie pol roku, mozecie mi teraz mowic jaka jestem glupia i nieodpowiedzialna, ale ta decyzje podjelismy wspolnie, a poza tym nie ma reguly ile sie z kim jest, bo nawet po 10 latach w zwiazku facet moze zachowac sie tak samo na wiesc o ciazy gdzie tez by mowil, ze chce dziecka, mozesz cale zycie poznawac ta osobe i nie wiedziec kim tak naprawde jest, bo sie zakamufluje przez Tobą. Znalazlam kiedys bardzo mądry demotywator :Spytano parę staruszków, jak wytrzymali ze sobą 50 lat. Odpowiedzieli: "Bo widzi Pan, urodziliśmy się w czasach, kiedy jak coś się psuło, to się to naprawiało, a nie wyrzucało do kosza".
Slub nie daje zadnej gwarancji trwalosci zwiazku...

Pół roku i to ja chce przedstawić w złym świetle Autorkę? Staraliśmy się o dziecko po tak krótkiej znajomości i są konsekwencje:-) Rozumiem Ze Twoja sytuacja jest dość skomplikowana, ale moim zdaniem tak się kończy wściekliźnie macicy.

Widzę, że zadowolona jesteś. Nawet uśmiechnięta minka! Pięknie się zaczął Twój dzionek. Nie ma to jak wystartować z udowodnianiem ciężarnej, że nie miała racji! Z wykazaniem wystąpienia u niej jakże przykrej przypadłości „wścieklizny macicy”! Od razu świat wydaje się piękniejszy!

Nie wszyscy mają dar łatwej oceny drugiego człowieka. Nawet jeśli taki dar posiadają życie często weryfikuje ich zdania. Zgadzam się z Kamcią210. Można znać kogoś latami, ale pod wpływem zmiany jednego czynnika, wystąpienia sytuacji napięcia, okazuje się, że wszelkie wcześniejsze oceny można w diabły rzucić.  Jedna sytuacja i wszystko się zmienia. Mogła czekać 2, 4, 10 lat, żeby poddać go każdemu możliwemu eksperymentowi. Mogła też szybko podjąć decyzję, jeśli chciała mieć dziecko już teraz i partner wydawał jej się odpowiedni. Chciała dziecka i będzie je miała, będzie matką. Okazało się, że partner był nieodpowiedni. Cóż, ułoży sobie i dziecku życie bez niego. Obejdzie się.
Obejdzie się też bez Twoich komentarzy, bez Twojego oceniania jej życia, bez pogardliwego stosunku do podjęcia przez 27-letnią kobietę decyzji o macierzyństwie.
Prosiła o radę co robić. Napisała, że jest załamana sytuacją i jeżeli nie potrafisz jej pocieszyć, bądź poradzić, to zachowaj swoje ego boosty kosztem porzuconej ciężarnej dla siebie.

Proszę bardzo. Pewnie, że dasz radę i tego się trzymaj.
O ile nie masz już wybranego prawnika, albo problemy z pokryciem kosztów porad prawnych, zgłoś się do darmowego punktu porad prawnych. Dostaniesz tam jasne wskazówki co do dalszego postępowania.
W czasie ciąży zbieraj wszystkie paragony i faktury wydatków związanych z ciążą i porodem. Sąd w czasie rozprawy alimentacyjnej uwzględni wydatki jakie poniosłaś i zasądzi zwrot części kosztów przez ojca dziecka (musisz w pozwie uwzględnić to). Wraz z pozwem o alimenty możesz jednocześnie dodać inne kwestie jęśli chcesz: ograniczenie władzy rodzicielskiej, ustalenie nazwiska itd. O szczegóły i Twoje okoliczności dopytasz w punkcie porad prawnych.
Poszukaj wsparcia wśród bliskich. Będą wzloty i upadki nastroju. Kiedy będą upadki warto porozmawiać z bliskimi, oni pomogą chociaż w tym zakresie.

Tak zbieram wszystkie paragony zwiazane z lekarzami, lekami, ktore mi przypisuje, wszystkie paragony z wyprawki tez bede zbierac, nie poczul sie do roli ojca jego wybor i wiem, ze kiedys tego pozaluje, teraz mysli, ze wazniejsi sa mu koledzy i picie, bo z tego co slyszalam to do pracy nie chodzil, z samego rana moja ciocia go widziala u siebie pod blokiem z piwkiem i z kolegami jak ją zobaczyl to glowe w druga strone odwrocil, szkodzi on tylko sobie, predzej czy pozniej to go zgubi. Nawet gdyby sie z czasem opamietal to nie ma szans bym mu wybaczyla, bo nie bylo go wtedy kiedy najbardziej go potrzebowalam, nie uslyszy pierwszy raz bicia serduszka, wazne, ze ja to uslysze i bedzie to niezapomniana chwila.

Gwarancji nie masz. Odrośnięcie mózgu to rzadkie zjawisko i nie ma co na nie liczyć. Jednakże nawet w takich kreaturach rodzą się później potrzeby by decydować o życiu dziecka i mieć wpływ na życie matki (rzadko z pozytywnym skutkiem). Warto pomyśleć o ograniczeniu praw rodzicielskich.

Mozesz to zrobic, ale wszystko po kolei.
Najpierw musi uznac dziecko.
Widocznie tak jest lepiej, ze Cie zostawil.
Byc moze meczyabys sie z alkoholikiem.

Dziekuje za rady i tak wlasnie bede robic, pojsc, dowiedziec sie, przedstawic jaka jest sytuacja, a on od niczego sie nie wywinie. Kolezanki mi doradzaly, zebym pisala, ze ojciec nieznany, ale dla mnie to glupota, bo to wyglada jakbym sie puszczala na lewo i prawo i nie wiedziala kto jest ojcem

Pełna zgoda, choć ja zostałam zrugana za takie sugestie.
Jedno wydaje mi się dziwne - obiektywnie sprawa wygląda tak: Autorka znała człowieka pół roku, jak twierdzi starali się o dziecko - dość szumnie jak na półroczną relacje, a teraz już zastanawia się nad ograniczeniem władzy rodzicielskiej i sądzeniem się o alimenty - łącznie z przechowywaniem rachunków za leki, lekarzy ect.

Najwyraźniej jej facet z wielkiej miłość dość szybko stał się dawcą spermy i bankomatem - dwa w jednym.

Kamcia to nie jest tak jak napisałaś, że dziecko będzie kochać cię bezwarunkowo i na zawsze.
Źle by było, gdyby to były twoje pobudki do zajścia w ciążę i urodzenia dziecka. Dziecko to opieka, troska. Radości i smutki. Kiedy dziecko choruje lub się smuci my także to przeżywamy. Daje się z siebie nie myśląc o zwrocie. To raczej z naszej strony jest ta bezwarunkowa miłość. Troszczymy się o dziecko, żeby dać je światu.
Życzę ci przede wszystkim zdrowego dzidziusia, wiele miłości i wytrwałości w jego wychowaniu. Zachowania chłopaczka nie komentuję. Tylko on to wie co spowodowało jego takie a nie inne zachowanie. Dbaj o siebie i przejmuj się nim tak. Masz przed sobą najważniejszy i najpiękniejszy czas w życiu.
Kiedy byłam  w ciąży a też zostałam sama lubiłam skupiać się na tym co w danym czasie dzieje się z moim dzieckiem. Próbowałam je sobie wyobrazić. Bardzo na nie czekałam. I mam... Jest cudne, kochane. Nie jest spełnieniem marzeń. Przerasta moje marzenia.

Nie dowiesz się. Powodu mogły być różne, a każdy z nich niewystarczający i moralnie nie do przyjęcia.
Co do pomysłu, że być może chodziło o to byś walczyła o niego, odrzuć go z miejsca. To tylko pobożne życzenie. Zastanów się sama: w ramach gry miłosnej mężczyzna porzuca ciężarną kobietę i liczy na jej zaloty.... To się kupy nie trzyma. Kamcia teraz ten typ powinien Cię obchodzić o tyle, o ile powinien zapewnić byt dziecku. Tyle. A normalnego i odpowiedzialnego partnera jeszcze znajdziesz.

Perspektywa jaką obecnie przyjmujesz w świetle tego co się stało jest zrozumiała.
Jednakże z czasem zdrowsze dla Ciebie jak i dla dziecka będzie przyjęcie nieco innej. Takiej w której dasz sobie szansę na normalne życie, szansę na bliskość z kimś, a dziecku na to by nie czuło ciężaru bycia całym Twoim światem. Bo coś takiego jest ciężarem, coraz większym wraz z dorastaniem dziecka. Trudno będzie mu rozpocząć życie samodzielne, jeśli będzie widziało, że Ty nie masz swojego życia poza nim. Ale ta refleksja może jeszcze poczekać. Z czasem szok minie i sama zaczniesz patrzeć na sytuację nieco inaczej.

Znalazłaś się w takiej sytuacji, a nie innej i Twoje negatywne nastawienie jest naturalne. Szok minie i nastawienie ulegnie zmianie. Jeżeli tak się nie stanie, powinnaś świadomie dążyć do zmiany nastawienia. Dla siebie i dla dziecka.
Nie mówię, że związek to jedyna recepta na szczęście, bo nie o to chodzi. Ale jeżeli z czasem poczujesz, że chcesz być z kimś, chcesz ułożyć sobie życie w związku nie rezygnuj z tego w imię poświęcenia i skupienia całej uwagi i energii życiowej na dziecku. Odbiłoby się to negatywnie na Tobie i na dziecku w przyszłości. Ale na to wszystko, na zastanowienie nad tym, będzie czas. Teraz musisz się skupić na najbliższych celach i potrzebach.