Pan w sukience, czyli szaty kapłanów i nie tylko... - Netkobiety.pl

Wydaje mi się, że na temat można spojrzeć dwojako, zresztą niemal skrajnie. Po jednej stronie mamy osoby dumne ze swojej przynależności do danej grupy społecznej, w kontekście tematu do wiary, które tę przynależność otwarcie podkreślają także swoim wizerunkiem - ubiorem, charakterystycznymi detalami, symboliką. Po drugiej stronie stawiam postawę dokładnie odwrotną - ludzi, którzy uważają, że ważne jest wyłącznie to co mają w środku, a same symbole są nieistotne, dlatego też zupełnie nie mają potrzeby obnoszenia się z jakąkolwiek przynależnością.
Która z tych postaw bardziej do mnie przemawia? Obydwie mają swoje racje i chyba obydwie rozumiem.

Obecnie... Z mojej perspektywy wygląda to tak, że jeśli nie mam na sobie T-shirtu, a koszulkę z nieco większym dekoltem - wystarczy taki za obojczyk, np. w lecie - widać mój medalik. To chyba w przypadku katolików najbardziej rozpoznawalny element ubioru (chociaż też nie wiem ile osób medaliki nosi). Jeśli ktoś spojrzy na mój laptop to oprócz wielu naklejek z konferencji IT mam też jedną "rybkę" z Lednicy. Kilka osób na roku ma takie naklejki z Deon.pl czy Hackatheonu. Przy telefonie też kiedyś nosiłam breloczek z rybką, a przy torebce z aniołkiem. Kolega ma do komórki doczepiony znaczek ŚDM.
Częściej innych katolików rozpoznaję po zachowaniu: gdy idziemy grupowo na kebab w piątek po zajęciach, część osób (w tym ja) bierze tylko wegetariański/bez mięsa, w święta nieobowiązkowe, gdy mamy okienko, idziemy w kilku ludzi do kościoła, ktoś mówi, że był na oazie/grupie.
Nie uważam tego za "epatowanie symbolami", a jedynie za brak wstydu i jawne, acz dyskretne pokazanie swojego wyznania. Nikomu przed nosem medalikiem nie macham
Z tego, co widzę na ulicy, rozpoznaję kobiety wyznające islam po chustach na głowie oraz mormonów i świadków Jechowy po kilkuosobowych zgromadzeniach w okolicy stoisk z ulotkami promującymi ich wiarę (ci pierwsi są też zawsze w garniturach, a panie w długich spódnicach).

Z drugiej strony mój wujek jest księdzem i jeśli chce coś załatwić w urzędzie czy sklepie - jedzie "w cywilu", nawet bez koloratki. Tłumaczył mi, że to dlatego, że nie chce być traktowany wyjątkowo, ponieważ jest księdzem. Przychodzi do urzędu jako Kowalski i jako Kowalski, a nie x. Kowalski lub ks. Kowalski chce zostać obsłużony. Ubiera się służbowo, gdy idzie pełnić obowiązki duszpasterskie w szkole lub kościele czy gdy odwiedza innego księdza. A i stopień tej "służbistości" jest zmienny - od sutanny po koszulę i koloratkę.

Wydaje mi się (może akurat źle) że ta granica pomiędzy demonstracją a życiem w zgodzie z wyznaniem przebiega w naszej głowie. I zależy od wieku, doświadczenia, inteligencji oraz poczucia własnej wartości. Bo tak jak zauważyliście najczęściej ubiorem i wyglądem podkreśla swoje poglądy młodzież (czyli ludzie jeszcze mało doświadczeni). A drugą taką grupą są - według mnie - ludzie o niskim poczuciu własnej wartości, którzy przez sposób ubierania się oraz pogardę dla tych którzy odbiegają od ich poglądów chcą się dowartościować. Głównie chodzi mi tu o typ "babć moherowych" które krzywym okiem spojrzą na kobietę w spódnicy przed kolano...

Nie sposób się z Tobą Basiu nie zgodzić.
Nawiążę jeszcze do grupy "o niskim poczuci wartości". Uważam podobnie. Wspominam swoje buntownicze lata i myślę: "kogo obchodził mój niepowtarzalny wygląd?" Oczywiście mnie. Kiedyś demonstracja buntu była dla mnie ważna. Noszone przez wiele miesięcy wycieruchy mówiły za mnie.
Nie rozrzewniajmy się... Ktoś tu dorósł, chociaż na łebowskie trampki spogląda łapczywie;)

Nie tak szybko...
Obracam się, obracałam (jeszcze nie umiem określić czasu) w kręgach "gangów motocyklowych". Wiesz ile blach (emblematów ze zlotów) sprzedają albo załatwiają sobie przez kumpli dla chwały? To tylko jedno środowisko, ale schemat we wszystkich jest ten sam.

Co znaczy IMO? Łomatko! Siedzę w necie i nie kumam;) Czyżbyś wyrażała swoje zdanie? (Sprawdziłam... W końcu wypadało;)
Należy Ci polać, bo dobrze prawisz. Normalnie już Cię lubię.
Masz rację. Nie wolno deptać podeszwami cudzych przekonań. Żadne racje i chęć nawracania nie usprawiedliwiają ataków na psychikę innych.
Ale, czy demonstracyjny ubiór jest atakiem?

Co znaczy, że fanatyzm leci w dwie strony? Mamy niewłaściwe (Polacy) poczucie tolerancji?

Masz mnie, nie pomyślałam o tym

Przepraszam za niezrozumiałe słowa Dość często używam takich wyrażeń jak IMO (już wiesz), IMHO (to samo, uprzejmiej), OT(offtop) czy BTW (poza tym), przyzwyczajenie z Tumblra. Jeśli coś jest niejasne, pytaj zaraz.
Zależy, kto co uzna za demonstracyjny ubiór. Apateiście czy ateiście widok siostry zakonnej nie będzie przeszkadzał, bo zgodnie z definicją nie obchodzi ich to, ale takiemu antyteiście czy antyklerykałowi już tak. I może to wyrazić np. pogardą czy po prostu pozostać zniesmaczony.
Pozostaje pytanie: kto wtedy atakuje kogo? Kto słusznie? Czy uczucia "religijne" antyteisty nie zostały urażone? Zakładam, że przykładowa siostra nic nie zauważyła.

Może mylnie się wyraziłam. Chodziło o to, że w Polsce równie łatwo można spotkać fanatyków wierzących (vide roszczeniowe mocherowe babcie) jak i niewierzących (typu tzw. "gimboateusze", KK jest zły BO JEST ZUY). Owszem, jest spora grupa tych pośrodku (i sama się do niej zaliczam), ale co z tego, jak ci skrajni głośniej krzyczą i robią więcej szumu wokół siebie?

Duży problem stanowi także (z mojego doświadczenia) poziom wiedzy i świadomości religijnej Polaków. Długo mi zajęło, żeby wytłumaczyć się mojej rodzinie czy wierzącym znajomym, że ateista =/= satanista (pochodzę z małej wioski). I na odwrót: miałam znajomego, który lubił atakować KK. On atakował, ja broniłam, znajomość się skończyła (a przynajmniej ochłodła) wtedy, gdy oboje uznaliśmy, że za bardzo się różnimy i nie damy się przekonać nawzajem do swoich racji. Tyle, że to było w słodkich czasach liceum i przyznaję, że dziś te rozmowy przeprowadziłabym inaczej, a na pewno dużo spokojniej

Czasami też wypowiadam się na temat muzułmanów, bo miałam z nimi bezpośrednią styczność przez pewien czas, a problem tolerancji związanej z nimi jest duży ostatnio, ale nie chcę tutaj robić zbytniego OT.

Również uważam, że hasło "tolerancja" w polskiej praktyce rozmija się z definicją.

OT, wygłupiam się. Z czasem się przyzwyczaisz. Wystarczy ignorować

Prawdziwie wierzący, nie muszą się przyznawać do wiary. Moim zdaniem wiara, to styl życia.

I często przez takich właśnie ludzi "wdrukowuje się" nam w świadomość złe skojarzenie. Którego czasem mimo najlepszych chęci trudno jest się pozbyć. I podchodzimy już podświadomie do takich ludzi z dystansem i uprzedzeniem. Osobiście nie mam złych skojarzeń z księżmi(akurat na mojej drodze zjawiali się albo normalni albo wręcz bardzo fajni). Ale mam uprzedzenia do osób typu "lala dyskotekowa". I naprawdę jestem zdziwiona jak taka osoba okazuje się całkiem normalną i inteligentną osobą.

Kawał ? Skąd wiesz co jest kawałem, prawdą czy kłamstwem? Gdyby uważał że to jest kawał czy bujda to nie poszedłby nigdy na księdza.

Mowie wam prawde i dlatego mi nie wierzycie...
Problem w tym ze ani wy ani oni nie zrozumieli nauk mistrza Jezusa, religia zostala zmanupulowana aby ludzie nie dotarli do prawdy, gdybyscie wiedzieli o czym mowil mistrz Jezus to nie bylibyscie z kosciolem, on ostrzegal przed nimi.

Powinniscie poznac prawde i prawda was uwolni...