Związek z przyjacielem? - Netkobiety.pl

Miałam to samo. Poznałam chłopaka i po jakimś czasie stał się moim przyjacielem. Nigdy fizycznie mi się nie podobał, ale charakter miał mega i ogólnie razem wszystko powodowało, że chciałam z nim przebywać. Wiedział o mnie bardzo dużo, a nawet i za dużo! Kiedy poznałam chłopaka innego, on nagle wyskoczył, że on się we mnie zakochał i żebyśmy spróbowali. No jakbym w pysk dostała. Poczułam się przy nim pierwszy raz tak głupio, zażenowana i zawstydzona, że parsknęłam śmiechem, powiedziałam coś głupiego i poszłam do domu. I od tamtego momentu nie byłam w stanie się z nim spotkać, ale brakowało mi go. Bardzo mi go brakowało!
Nie byliśmy nigdy razem, choć zachowywaliśmy się jak para. Często się całowaliśmy nawet. Jednak w końcu pogadaliśmy na poważnie o tym i doszliśmy obydwoje do wniosku, że lepiej będzie jak nie będziemy razem, bo mogłoby to zepsuć nasze relacje. Nigdy z nim się nie kłóciłam, a w związku mogłabym zacząć. Umówiliśmy się, że jeżeli do 30 r.ż nie ułożymy sobie życia to wtedy o ile będziemy chcieli będziemy razem. Będziemy bardziej dojrzalsi wtedy.  Na szczęście ja zaszłam w ciążę i mam rodzinę, a on ma też wspaniałą dziewczynę. Kontakt mamy mniejszy niż kiedyś, ale na dobre nam to wyszło, że nie zostaliśmy parą.

Myślę, że w Twoim przypadku może być podobnie. Teraz was ciągnie do siebie, ale związki rządzą się innymi prawami i to może popsuć wasze relacje jako przyjaciół. Nie unikaj go, a porozmawiaj szczerze. Dajcie sobie również czas.

Miałam podobną sytuację, miałam także takiego przyjaciela tylko mnie nie pociągał jako facet, spotykałam się z innymi i mu opowiadałam jak coś mi nie wychodziło, pomimo tego ze wiedziałam, że mu się podobam, ale wiele razy mówiłam, że nie będziemy razem. Dziś wygląda to tak, że nie odzywa się do mnie, ja jestem z kimś innym w związku niedługo spodziewamy się dziecka, ale chyba do dziś żałuje, że z tylkoma facetami co mi nie wychodziło powinnam z nim sprobować, nidy się z nim nie pocałowałam, bo wydawało mi sie to dziwne, ale gdyby do tego doszło możeby się wszytsko zmieniło. Myślę, że jeszcze 2 lata temu mogłam pozwolić sobie na związek, gdyby nie wyszło oboje byśmy wiedzieli, że nie pyka, a myśle gdyby on czuł coś do mnie i ja bym spotykała się z kimś innym to i tak by urwał znajomość, bo przecież mu z tym ciężko...

ja bym zaryzykowała

czytając to co piszesz,mam wrażenie jak bym czytała o sobie sprzed 3 lat! i mam dla Ciebie w zasadzie 1 radę,ale cholernie trudną-zdecuduj się i trzymaj się tego. My z moim Panem P. nie potrafiliśmy całkowicie się zdecydować,ok,nazywajmy rzeczy po imieniu-ja nie umiałam. Poznaliśmy się jeszcze na studiach,zawsze się świetnie dogadywaliśmy,nie ma na świecie do tej pory drugiej osoby,która potrafi mnie aż tak rozśmieszyć w zasadzie nie robiąc zbyt wiele, przyjaźniliśmy się wiele lat, ja w międzyczasie byłam w bardzo długim i poważnym związku (byłam nawet zaręczona), po zakończeniu tego związku, P.zaprosił mnie na wesele do swojej rodziny,bo akurat z nikim się nie spotykał i tak wyszło,że ja z nim poszłam (ja myślałam,że tak wyszło,bo nie dopuszczałam jeszcze wtedy do siebie myśli,że to może być coś więcej niż tylko przyjaźń, on mi później przyznał,że zaprosił najpiękniejszą dziewczynę jaką zna i z którą mógłby konie kraść)-na weselu bawiliśmy się genialnie, pokochałam jego rodzinę,ona mnie,ciocie i babcie nawet bez ogródek pytały nas dlaczegi nie jesteśmy razem i szczerze my chyba wtedy właśnie też zaczeliśmy się nad tym zastanawiać, w każdym bądź razie po weselu jeszcze radykalnych zmian nie było, za to kilka tygodni później ja robiłam małą imprezę w swoim nowym mieszkaniu,zaprosiłam oczywiście też jego i...alkohol zrobił swoje, po beforze u mnie wybraliśmy się do klubu,tam był taniec coraz gorętszy aż się doszło do pocałunku i od tego momentu wszystko się zaczęło, zaczeliśmy się coraz częściej spotykać, przed znajomymi wciąż baliśmy się ujawnić ze względu na ich reakcję,ciągle traktowali nas jak znajomych, później coeaz odważniej podchodziliśmy do tematu-trzymanie się za ręce w towazrystwie, "ujawnienie się" na sylwetrze ze wspólnymi znajomymi,niby byliśmy parą,ale ja byłam tak zaślepiona potrzebą bycia singlem,aby odetchnąć po tak długim związku(poprzednim),że aż nienaturalnie często podkreślałam P.,że nie jesteśmy razem,że fajnie nam jest przede wszystkim dlatego,że w tym nie ma zobowiązań,on trwał w tym,bo nie chciał mnie stracić,a nie dlatego,że mu to odpowiadało,a ja w tej swojej głupocie nie zauważyłam,że odsuwamy się od siebie,on poznał dziewczynę,która doceniła jego oddanie,jego dobroć,jego wspaniały charakter i nie bawiła się nim i takim oto sposobem skończyło sie nasze wszystko,bo na odbudowanie przyjaźni nie było już szans po tych wszytskich wspólnie spędzonych chwilach, dopiero wtedy gdy on odszedł uświadomiłam sobie ile dla mnie znaczył, przepłakałam niejedną noc,nie umiałam się pogodzić z jego odejściem,brakowało mi Go jako faceta i przede wszystkim jako przyjaciela. Naszą więź była taka cudowna i silna,że jedno z nas zaczynało zdanie,a drugie je kończyło...ale to nie wróci i wiem,że z nikim aż takiej więzi nie będę miała.
Teraz po trzech latach spotkaliśmy się na imprezie u wspólnego kolegi i poroozmawialiśmy,wyjaśniliśmy sobie wszystko i jednogłośnie stwierdziliśmy,że "spier.....śmy" sprawę,chciał nawet spróbować jeszcze raz(rozstał się z tamtą dziewczyną),ale jest już po prostu za późno,jestem 1,5 roku w związku(tak,mijamy się z P.). Związek z moim obecnym facetem jest już na tyle powazny,że rozglądamy się za wspólnym kredytem. Kocham Go i jestem pewna,że chcę z nim być,dlatego nie dam P. kolejnej szansy,mieliśmy już swój czas,nie wyszło.
Czy żałuję? Staram się w życiu niczego nie żałować i iść na przód,ale mam do siebie cholerny żal,że nie oddałam się te 3 lata temu w pełni,teraz pewnie zupełnie inaczej wyglądałoby moje życie,czy lepiej nie wiem,ale bym nie miała takiego niesmaku po stracie mojej bratniej duszy! Ale nie można całe życie szukać,bo nic się nie znajdzie oprócz własnego palca w d***e! Dlatego układam dalej swoją bajkę z moim Księciem,a za P. zawsze będę trochę tęsknić,zawsze będzie gdzieś tam na dnie mojego serca miejsce dla niego! Mam nadzieję,że odnajdzie szczęście,bo jak nikt na to zasługuje!
Proszę,nie popełniaj mojego błędu!

Pozdrawiam

Wow
Czyli praktycznie każda jedna friendzonuje jakiegoś zakochanego głupca. Pięknie.
To już wiem skąd tu tylu nieszczęśliwców na forum.
Fajne dziewuchy z was nie ma co, na pewno jako przyjaciółki jesteście jeszcze fajniejsze.
Autorko ja wiem jak Ci pomóc, w zasadzie to wiem jak jemu pomóc, bo z tego co opisujesz to się nie dziwię że trzymasz go w obwodzie.
Na poziomie Logicznym wydaje Ci się że wszystko by się zgadzało. Ale jako istota emocjonalna nie czujesz motylków. W takim stanie nie wchodź w nim w żadna relacje, bo i tag nie wyjdzie a niepotrzebnie zrobisz mu kisiel z mózgu.
Przyślij go lepiej na forum podpowiemy mu co i jak ma robić żebyś zaczęła go inaczej postrzegać.
Pozdrawiam
Powodzenia