30-latek bez chęci stabilizacji? - Netkobiety.pl

Mieszka z mamusią czy sam?
Wiesz, czasem jest tak, jak np. w przypadku moich znajomych, że są oni przerażeni mieszkaniem na swoim, gdyż boją się obowiązków, życia, rachunków itp. Argumentują to tym, że w domu rodzinnym wszystko mają na gotowe, obiadki, pranie... jest to żałosne z tego względu, iż dorastają tacy niedojrzali panowie bez większych perspektyw i odwagi na podjęcie odpowiednich w swoim życiu decyzji. Z tym, że moi znajomi różnią się wiekiem - 5 lat młodsi. Nie powinno to jednak odgrywać większej w tym wątku roli.
Facet przed Tobą nie miał dziewczyny, najprawdopodobniej mieszkał z rodzicami i życia nie poznał tak jak inni, jak na przykład Ty. Nie doświadczył wielu rzeczy, nie wie czy podoła na wspólnym mieszkaniu, bo całość może go przerosnąć. A tak to o wiele wygodniej jest pozostać na obecnej stopie życie. Jak on w ogóle podejmuje decyzje? Jest stanowczy, wie czego chce, zachowuje się dojrzale, ambitnie, przyszłościowo? Opisz nam jego charakter, to też ważne, gdyż z Twojego opisu odebrałem Twojego partnera jako dorosłe dziecko z motorem w głowie.

Zapomniałam tylko dodać,że jeśli chodzi o obowiązki domowe to chętnie mi pomaga - wywiesi pranie, umyje podłogę i próbuje swoich sił w kuchni. Lubi przebywać z młodym, dobrze się razem bawią więc tym bardziej nie rozumiem dlaczego tak to odwleka

Zastanawiałam się czy właśnie na ten typ nie trafiłam
Może kiedyś się ogarnie ale ja nie chce czekać np. 5 lat aż mu zaświta np z oświadczynami.
Chcę w jakiś sposób na niego wpłynąć żeby się zdecydował bo jak próbowałam stawiać ultimatum to mówił mi,że nie potrafi tak diametralnie zmienić swoich przyzwyczajeń ale nie potrafi żyć beze mnie...? O co w tym chodzi?

Nie wiem...o wygodę?
Wpłyniesz..on się podda,a za kilka miesięcy,czy lat, dotrze do niego,że jednak popełnił "błąd" i powie bajoo my love.

Wu-Wu

Zawracanie dupy,można szybko zakończyć.
A tam gdzie są poważne deklaracje i zobowiązania,już trudniej.
I wtedy zaczyna się ostra jazda bez trzymanki.Dlatego,uważam,że jednak ta opcja "bujania", jest lepsza...z dwojga złego.

Pytanie...jak długo można to wytrzymać.

Ja uważam, że dla dobra synka i swojego powinnaś takiego typa olać.

Niecały miesiąc temu zrobiłam to samo z podobnym przypadkiem. Byliśmy razem rok. Mieszka dalej z mamusią. Nigdy nie był w związku, gdzie dłużej mieszkał z dziewczyną, w przeciwieństwie do mnie. Dla mnie mieszkanie z facetem to sprawa normalna. Tak byc powinno.

Zarabia sporo kasy, ale obawiam się, że gdyby się przeprowadził pojawiłyby sie rachunki, opłaty, zapełnienie lodówki i wtedy nie miałby kasy na motor itp. Mój z kolei miał tak ze skokami spadochronowymi. Wszystko było mniej ważne od nich i to na nie zbierał kasę.

Piotruś Pan! On ma swoje klocki... Nie potrzebuja do nich Ciebie, ani Twojego synka - przepraszam za szczerość!
Nie spieszy mu się, więc dla własnego dobra myślę, że lepiej byłoby dać sobie spokój. Za długo to trwa.

Szanuj swojego synka, swój czas i siebie.

Uwierz mi, że właśnie przerobiłam ten temat w swojej głowie.

Mamił mnie, że będziemy razem mieszkać od ponad pół roku. Czekałam na niego jak idiotka, a on tymczasem nawet nie rozpoczął szukania pracy..
Woli mieszkać z mamą, mieć obiadki, wyprane, wyprasowane... Mama woła go wciąż na zupę..

W to się nie można pakować!
Daj spokój..

Faceta chcemy, nie chłoptasia.

No ale co Ty chcesz dziołcha usłyszeć?
Jemu pasuje taki układ,nie dorósł do tego,żeby wziąć na siebie odpowiedzialność w pełnym znaczeniu tego słowa.
Wystarczą mu spotkania "pączkowe"...inaczej...seks i panna aby się nie nudzić. Zapełniasz lukę,mama daje jeść i pierze gacie a Ty jesteś dla fun'u.
Może kiedyś dorośnie,choć wątpię.Gdybyś była jego marzeniem...to nie miałabyś takich dylematów i nie byłoby Ciebie tutaj na Forum.
Smutne...głównie przez pryzmat Twojego synka.Ciebie zresztą też.

Mieszkając z matka i zarabiając 3,5k na nic go nie stać?Wolne żarty.Ludzie dużo mniej zarabiają i dają radę.Bardziej chodzi o to,że musiałby zmienić priorytety,a jeśli będzie inwestował w rodzinę,to już nie będzie miał tyle na swoje zabawki,ciężko się podejmuje takie decyzje i rezygnuje z pewnych rzeczy...
Po co w ogóle to parcie na małżeństwo,raz już się zawiodłaś ...

mój ma 31 lat i razem jesteśmy, a właściwie byliśmy 3 lata. Tez nie myślał o stabilizacji, każdą próbę rozmowy kwitował żartem. Nie mieszkaliśmy razem, chociaż ja mam mieszkanie. W końcu się poddałam, po tym jak wziął się za remont mieszkania, w którym mieszka z mamą. Dotarło do mnie, że nie ze mną układa sobie życie tylko z mamą. Szkoda tylko, że rozum swoje a serce swoje.

Dziewczyny powiedzcie mi w jaki sposób udało Wam się odciąć od Piotrusiów? Ja próbowałam parę razy ale na tyle mi go brakowało,że zawsze wracałam. Tym razem jednak nie zamierzam się poddać i... jutro przed pracą będę z nim rozmawiać. Powiem mu co się z nim dzieje i będę chciała wiedzieć jak on to wszystko widzi. Jeśli nie będę widziała szansy na cokolwiek to odpuszczę tylko nie wiem jak to zrobić,żeby w tym wytrwać

I dziękuję Wszystkim za pomoc w końcu zrozumiałam jego zachowanie i to co mi grozi,jeśli dalej będę w to brnąć bez opamiętania.

Hm...
Podstawą jest decyzja. Decyzja a nie mówienie o swych zamierzeniach, nie próbowanie, tylko działanie. By się odciąć, trzeba się... odciąć.
Ty wracałaś, bo chciałaś, bo próby zawsze tak się kończą. Przy próbowaniu od razu zakłada się niepowodzenie i zna drogę powrotu, zostawia się otwartą furtkę.

Już teraz szukasz usprawiedliwienia dla siebie.

Teraz też będzie Ci go brakowało. I porozmawiasz z nim i po raz kolejny 'zobaczysz' szansę, a on po raz kolejny przekona Cię.