Odchodzę - Proszę wesprzyjcie, bo muszę być silny. - Netkobiety.pl

Dawaj, Amigo...

W moim domu nigdy nie było idealnie. Problemy z choroba alkoholowa ojca, problemy finansowe. Zawsze bylem trochę introwertyczny, skryty, wycofany. Kończyłem studia, myślałem znajdę pracę, stanę na nogi, zacznę żyć własnym życiem. Był piękny majowy poranek kiedy zobaczyłem swojego ojca wiszącego na drzewie obok domu. Brat - 6 lat młodszy, jeszcze właściwie nastolatek. Matka - w histerii, zupełnie rozbita. Musiałem ogarnąć wszystko: finanse, pogrzeb, księdza, który potraktował mnie nie fajnie - czego chcesz, przecież to samobójca - a dla mnie to był człowiek, ojciec, a nie samobójca. Jakoś ogarnąłem. Skończyłem studia, znalazłem prace, żyłem.
Były urodziny mojego brata - ognisko, impreza w plenerze. Były tam koleżanki dziewczyny mojego brata. Razem mieszkały na stancji. No i pojawiła się Ona. Przysiadła się i zaczęliśmy rozmawiać. Gadalismy, piliśmy wódkę z gwinta, łaziliśmy po okolicy. I chyba od razu wtedy poczuliśmy oboje że jest to "coś". Obudziliśmy się rano obok siebie w moim łóżku. Oboje trochę zdziwieni, trochę zawstydzeni. Od tamtej nocy byliśmy razem - MY.

Pisz, czekamy...

Żona zmienia pracę na trochę lepszą, potem na jeszcze inną. Zaczyna się odnajdować  w pracy zawodowej. Ja też zmieniam pracę na lepszą, bardziej odpowiedzialną ale lepiej płatną. Już stać nas na kredyt. Niestety firma, w której pracuje żona,  się rozpada. Lekka załamka... Budowa prawie stoi. Ja sam coś dłubię na ile mogę. Stawiam ścianki działowe, robię jakiej instalacje. Pojawia się konflikt pomiędzy moją żoną i jej rodziną (a właściwie jej matką). Sprawa głupia, (chodzi o pieniądze i pomoc przy budowie naszego domu) która urasta do takiego konfliktu, że moja teściowa mówi mojej żonie, że nie ma już córki, nie chce jej znać i wiele innych przykrych rzeczy. Żona bez pracy przez kilka miesięcy łapie doła, pojawia sie depresja. Ja próbuje ją pocieszać, mobilizować do szukania pracy, ale słyszę, żebym jej nie naciskał, że musi wszystko przemyśleć, zastanowić się co chce dalej w życiu robić. Zaczynam dostrzegać, że coś jest nie tak, że już ją nie interesuje co robię na budowie. Gdy ja wieczorami muruję a zaprawa mi zamarza bo już jesień i zimno, Ona jedzie "do koleżanki pogadać". Gdy ja wracam z budowy je...ny o północy ONA już spi. Zaczyna coś rzucać w stylu "już straciłam zapał" "nie wiem czy chcę tego domu i tu mieszkać" "niedługo córki dorosną i pójdą w świat więc po co nam ten dom i kredyt na resztę życia". W końcu żona znajduje sobie prace. Idzie na szkolenie, na którym większość to ludzie dużo młodsi. Dobrze sobie radzi, wraca w niej życie i uśmiech. Jest z siebie dumna. Ciesze się i ja ale zaczynam zauważać, że Ona jest coraz dalej ode mnie i naszych wspólnych spraw a coraz bardziej jest zajęta sobą, swoją pracą i  nowo poznanymi ludźmi. Budowa domu całkiem zdycha. Ja chce abyśmy wspólnie podjęli jakieś decyzje co dalej. Ona cały czas leczy się na depresje i mówi, że w tej chwili nie potrafi podjąć żadnych decyzji. Dziwna trochę jak dla mnie ta depresja - do pracy idzie z zapałem, jak ma jakiś "wyjazd firmowy" czy "imprezę" jest w doskonałym nastroju,  gdy wraca do domu jest zmęczona, apatyczna, dużo śpi, czasem płacze "bez powodu". Staram się być wyrozumiały, wspierać ale zaczyna do mnie docierać, że dzieje się coś złego. Po jednej ze sprzeczek, ale pomiędzy mną a córkami, wychodzę wieczorem z domu, bez telefonu, nie mówiąc dokąd idę. Spaceruję godzinę. Po drodze kupuje 2 piwa, żeby szybko i spokojnie zasnąć. Gdy wracam do domu na drodze spotykam żonę, która wyjechała samochodem żeby mnie poszukać. Wracamy pod dom. Siedzimy w samochodzie i pijąc piwo zaczynamy rozmawiać a właściwie to ja zaczynam monolog. Mowie jej, że widzę jak się oddala ode mnie, jak coraz mniej rozmawiamy, przytulamy się, całujemy, że prawie się nie kochamy. Najpierw zaczyna coś...że jest w dołku, że zmęczona, że takie tam... Pytam wprost: Masz kogoś? Zakochałaś sie? Masz romans? Takie rzeczy się zdarzają.

Spytałem to dostałem odpowiedź: Nie, nie mam romansu. Nie zdradzam cię. Ale...... ale pojawił się w moim życiu ktoś, kto trochę zamieszał mi w głowie, w sercu.." Mniej więcej tak to brzmiało. Spytałem czy jeszcze mnie kocha. Odpowiedziała, po dłuższym namyśle że chyba tak, ale już nie tak jak kiedyś. Potem było dużo długich nocny rozmów...
Postaram sie opisać jak najkrócej ale za chwilę

Skoro jest ktoś, to chciałem wiedzieć na czym ta jego obecność w Jej życiu polega. Powiedziała (teraz wiem, że wtedy jeszcze powiedziała prawdę) że są to rozmowy telefoniczne, sms-y bez żadnego podtekstu erotycznego. Takie o życiu, smutkach  i radościach, jakieś pozdrawiania się wspieranie itp. Poza tym trzy spotkania , w kawiarni, gdzieś na mieście. Powiedziałem Jej, że od takich rozmów ma mnie (ewentualnie przyjaciółkę), że chciałbym żeby ze mną dzieliła się swoimi radościami i smutkami, że nie wierzę w czysta przyjaźń damsko-męską. Poza tym, że jeżeli okłamuje mnie, żeby spotkać się z "przyjacielem na kawę" to albo ja jestem dla niej tak mało ważny albo "przyjaciel" jest kimś bardzo ważnym.  Nie chciała mi powiedzieć kto to jest. Oczywiście moja pierwsza reakcja była najgorsza z możliwych.  Powiedziałem Jej jak bardzo Ją kocham, jak wiele dla mnie znaczy, że nie wyobrażam sobie życia bez Niej i zrobię wszystko aby ratować nasze małżeństwo. Na drugi dzień już wiedziałem kim jest "on - przyjaciel" . Ktoś powie, że takich rzeczy się nie robi ale pokażcie mi faceta, który mając możliwość sprawdzenia billingu żony nie zrobiłby tego wiedząc, że jest ktoś trzeci. Jeb..... kolejny raz. Coraz trudniej ustać na nogach. Jest tylu facetów. Dlaczego właśnie on, jedyny człowiek poza Nią, do którego miałem pełne zaufanie, który był mi bliski - mój brat.  Dlaczego zabierając mi siebie zabrała mi też brata? Takich rzeczy nie robi się komuś z kim przeżyło się 18 lat? Robi się... Miłość to nie wojna - tu nie bierze się jeńców, tu strzela się w plecy albo  w tył głowy z zaskoczenia.
Sorry muszę na chwilę przerwać.... jednak nie jestem jeszcze tak tardy..

Podniosłem się, otrzepałem, poprawiłem przedziałek Żartuję, przedziałka już od dawna nie mam z czego robić. Nie powiedziałem Jej, że wiem kto jest tajemniczym "przyjacielem, który wspierał Ją gdy było Jej ciężko a ja byłem zbyt zajęty, żeby zauważyć jak Jej źle i jak płacze w poduszkę" Taki cytat. Rozmowy, rozmowy, wspólne płakanie, nawet wspólne upijanie się. Wytrzymałem tak miesiąc, co jakiś czas prosząc by to Ona powiedziała mi prawdę. Mówiłem, że tak będzie Jej lżej, że i tak mleko już się rozlało. Cały czas twierdziła, że tak naprawdę nie zrobiła przecież nic złego, że i tak ona zapłaci za to najwyższą cenę, że ukrywała to bo wiedziała, że nikt nie zrozumie dlaczego od 1,5 roku prowadzi prawie codzienne długie rozmowy z kimś, z kim wcześniej zamieniała kilka zdań przy okazji świąt, rodzinnych uroczystości czy innych spotkań. Po miesiącu powiedziałem Jej, że wiem kto to. Nie zaskoczyło to Jej. Domyślała się, że wiem. Co z tym zrobimy? - Nie wiem. Przychodziły mi rożne pomysły do głowy - jeden głupszy od drugiego. Raz nawet powiedziałem, że skoro to jest naprawdę tylko przyjaźń, to przecież możemy swobodnie usiąść we trojkę, napić się piwa, pogadać o muzyce, o życiu - jak z każdym innym wspólnym dobrym znajomym. Głupi ja... jak śpiewa Organek. Porozmawiałem z bratem szczerze, nie raz, i na trzeźwo i przy wódce. Powiedział mi, że on miał świadomość tego, że to nie jest czysta przyjaźń, że nieźle zawróciła mu w głowie. Powiedział, że nie przekroczyli pewnej granicy, ale że czuł, że było blisko. Przestraszyli się chyba oboje, że teraz dowie się cała rodzina - jego żona i dzieci, nasza matka, nasze dzieci. Nie wie nikt i ode mnie się nie dowie. Ich kontakt się urwał. Oczywiście spotykamy się wszyscy, mieszkamy niedaleko, nasze dzieci się lubią. Z zewnątrz wszystko wygląda jak dawniej, ale my troje wiemy, że już nigdy nie będzie jak dawniej.

To był akt pierwszy a dalej będzie jak u Hitchcocka . Cholera, może to dobra metoda - wyśmiać coś czego się boimy, co jest straszne....

Dlaczego to wszystko jest takie banalne? Dlaczego takie schematyczne? Dlaczego dopiero po fakcie wszystko wydaje się takie jasne i oczywiste. Jakim trzeba być ślepcem by nie widzieć czerwonego światła świecącego prosto w oczy. Standard: Brak ochoty na rozmowę, na bliskość, czułość. Zablokowany i wyciszony telefon (nigdy wcześniej nie przyszło mi nawet do głowy, żeby sprawdzać czy jest zablokowany, czy leży gdzieś na wierzchu). Coraz częstsza potrzeba spotkania się wieczorem "z koleżanką na kawę". Przecież to takie czytelne. Tak ale nie dla faceta, który ma zaufanie bo wierzy, że na tym opiera się związek. Wierzy, że ludzie są ze sobą dlatego że chcą, że razem jest im lepiej niż osobno....
Ale do rzeczy.
Jakieś trzy miesiące później. Ona opowiada mi dużo o swojej pracy, swoich kolegach (pracuje z samymi facetami). Opowiada, że miło Jej jest, jak usłyszy miłe słowo, nawet komplement. Szczególnie jeden kolega jest miły, kibicuje jej i wspiera w pracy a czasem nawet powie komplement. Jest inteligentny... a raz to nawet powiedział "żeby tak na niego nie patrzyła bo zauroczyły go Jej oczy"   ....mać, mać, mać - odpowiedziało echo. Znowu w wykaz połączeń. No przecież jest inteligentna, przecież wie, że to tylko kilka kliknięć i jeżeli zechce to będę wiedział kiedy, ile i z kim pisze czy rozmawia.
Chciałem wiedzieć to się dowiedzialem... Sms-y do "kolegi" rano, zaraz po przebudzeniu (no bo przecież trzeba się przywitać z kolegą, spytać jak spał) potem kilka albo i 15, 20 w czasie pracy, nieraz jeszcze jakieś późnym wieczorem (no bo przecież można napisać "dobranoc, miłych snów" jak mąż w łazience). Pojechałem po nią do pracy, ale nie wróciliśmy od razu do domu. Powiedziałem Jej w tym samochodzie, a właściwie wykrzyczałem, co o tym myślę, jak to dla mnie wygląda i że sobie tego nie życzę. Przyznała, że zachowała się jak gimnazjalistka, płakała. Zapytała czy mogę Jej  jeszcze wybaczyć. Powiedziałem, że spróbuje. Cholera, dlaczego tak na mnie działają Jej łzy. Poprosiłem o pokazanie telefonu, ale oczywiście sms-y były już wykasowane. Podobno ma taki zwyczaj, że zawsze kasuje - heheheh - to sam z siebie się śmieję, że prawie w to uwierzyłem. Obiecała, że ograniczy kontakt z "kolegą" do czysto służbowego. Nie pracowali razem w sensie fizycznym, ale współpracowali i musieli wymieniać się czasem informacjami, coś ustalać, czasem spotykali się w firmie, czasem u klientów.
No i tak się to toczyło....

Gdyby nie ta Jej depresja, na którą można wiele zgonić. Dużo przeczytałem na ten temat - na czym polega, jak się objawia, jak można pomoc osobie w depresji. Widziałem, że nie trzeba naciskać ale doceniać postępy, że trzeba pozwolić "czuć się źle", płakać bez powodu. Wiedziałem, że trzeba po prostu być obok itd. Gdy slyszałem od Niej, że "nie ma dnia żeby nie myślała o śmierci", że tylko drobne radości, które z takim trudem odnajduje, pozwalają Jej przeżyć każdy następny dzień, to podejrzewałem, że może to być kolejna gra. Może to taki szantaż psychiczny - "jak mi nie pozwolisz żyć, tak jak ja chcę, to się zabiję " I nawet gdybym miał 99% pewności, że to tylko gra i szantaż emocjonalny, to zawsze pozostaje ten 1% niepewności. A co jeśli Ona naprawdę tak czuje? A co jeśli powiem "nie strasz mnie, gdybyś chciała to zrobić to byś zrobiła" a Ona pójdzie i to zrobi. Strach odbiera siły i nie pozwala logicznie myśleć... Jeżeli od tego ma zależeć Jej życie, życie matki moich córek, to ja schowam swoją godność głęboko w kieszeni, odwieszę jaja na wieszak i będę cierpliwy. Tak długo jak długo będzie trzeba lub dopóki nie zabraknie mi siły.

Żeby nie było jak w telenoweli, postaram się jak najkrócej.
Ona poszła za moją namową na terapię do psychologa, ale pani psycholog po 2 spotkaniu poprosiła, żebyśmy przychodzili oboje. Chodziliśmy razem kilka razy. Myślę, że to było bez sensu bo Ona nie może się otworzyć, nie jest szczera. Koncentruje się na problemach nieistotnych a nie chce dostrzec tego, że nie mamy do siebie zaufania, że mnie okłamuje, że zdradza emocjonalnie (do fizycznej zdrady się nie przyznaje, chociaż pewnych sytuacji, dla mnie oczywistych, nie jest w stanie wytłumaczyć). Jedyny wniosek i rada pani psycholog - wyprowadzić się gdzieś, gdzie każdy będzie miał swoje miejsce i przestrzeń, gdzie nie będzie z nami mojej matki. OK. Wynajmuję mieszkanie kupujemy meble i rożne inne rzeczy. Córki mają swoje oddzielne pokoje, my swoją sypialnie. Po tygodniu dwóch, gdy mija wrażenie "nowości" Ona znowu najczęściej albo siedzi w kuchni patrząc się tępo w ścianę  albo ucieka w sen, albo wychodzi "do koleżanki". Jest dla mnie miła, uprzejma ale chłodna i nieobecna. Nie ma z Jej strony bliskości, czułości, nie ma dotyku. Sex w zasadzie całkiem zdechł. Nigdy nie była szczególnie aktywna czy szalona w łóżku (przynajmniej ze mną) To ja zwykle coś inicjowałem,  zawsze miałem ochotę na częściej, dłużej, więcej. Długo oboje dochodziliśmy do tego, żeby Jej też było dobrze. Po jakimś czasie nauczyliśmy się siebie nawzajem i było nam w łóżku razem naprawdę dobrze, nie było fajerwerków ale było dobrze. Teraz kicha. Przez ostatnie 2-3 miesiące Ona 2 razy chciała  się ze mną kochać a właściwie to odpowiedziała na mój wyraźny sygnał. Czułem się trochę jakbym Ją gwałcił - nieobecna, prawie zero aktywności. To nie było fajne. Nasze rozmowy stają się coraz dziwniejsze. Są to właściwie moje monologi, moje pytania. Mówię jej co czuje, co myśle. Mówię, że wiem o jej kłamstwach, że czuje się zdradzony, że nie chcę Jej takiej jaka jest teraz. Mówię, że jest wolna i ma prawo zrobić co zechce, że nie będę za nią biegł i prosił żeby została, ale nie zgadzam się na trwanie w sytuacji, która jest teraz. Ona mówi, że ma mętlik w głowie, że nie potrafi odczuwać uczuć, że z nikim nie jest i nie zamierza być, że nic od nikogo nie chce i nie jest w stanie dać. Mówi, że nie wierzy sama sobie, nie potrafi przewidzieć swoich decyzji i postępowania. Mówi mi, że ja oczekuje od niej jasnych zero-jedynkowych decyzji i wyjaśnień, że widzę czarne i białe  a nie dostrzegam odcieni szarości.....
...... mać, czy ktoś to rozumie? Czy tylko ja jestem taki tępy ?
... odcienie szarości... Czy można być "trochę w ciąży" ?
Tracę zdolność trzeźwego i logicznego myślenia.

Córki wszystko widzą. Za chwile skończą 18 lat. Są mądre i wrażliwe. Staramy się nie rozmawiać przy nich. Mówić im tylko tyle ile jest konieczne, żeby nie czuły się oszukiwane czy zepchnięte na bok. Powinny wiedzieć co się dzieje ale nie muszą znać szczegółów, szczególnie takich, które mogą spowodować, że stracą szacunek do swojej matki czy do mnie. Kiedyś wszystko ocenią same.
Ogólna stagnacja. Skoro Ona nie chce/nie potrafi zmienić nic to ja muszę coś zmienić. Proszę Ją, żeby wyszła ze mną z domu na godzinę. Wsiadamy w samochód, wyjeżdżamy gdzieś poza miasto.
Rozmowa.
Mówię Jej:
- że dokładnie zrozumiałem, że mnie nie kocha i rozumiem, że to definitywny koniec naszego związku,
- że wiem, że mnie zdradza, okłamuje
- że nie chcę dalej brać udziału w tym co się dzieje,
- że nie mogę Jej zaakceptować takiej, jaka jest teraz i tego co robi, że mam swoje zasady
- że chcę żeby była szczęśliwa ale ja też mam prawo do szczęścia do tego aby ktoś mnie szanował, kochał,
- że wyprowadzam się z domu, już od zaraz.
Ona słucha, milczy, płacze i w końcu mówi:
- że się całkiem pogubiła i jest gdzieś bardzo daleko,
- że wie, że jest zła, każdemu przynosi tylko cierpienie i nie powinna być z nikim.
- że bardzo żałuje, że mnie tak skrzywdziła
- że chciała być szczęśliwa ale nie zasługuje na szczęście,
- że jestem najbardziej wartościowym człowiekiem jakiego spotkała w życiu i chce żebym był szczęśliwy ale Ona daje mi tylko cierpienie.
Mówię Jej jeszcze jak ja to wszystko widzę, bo całej prawdy nie pozwoliła mi poznać.
"Dla mnie wygląda to tak: W chwili gdy byłaś w dołku, potrzebowałaś wsparcia, pocieszenia a jednocześnie chciałaś poczuć swoją wartość, atrakcyjność jako kobieta, chciałaś poczuć, że ktoś o Ciebie zabiega, stara się - pojawił się "kolega". Wystarczyło kilka sztuczek, słów: że masz miły głos, że świetnie się z Tobą rozmawia, że on tez czuje się samotny, żona go nie rozumie i prawie ze sobą nie śpią itd - standard. Poczułaś, że spotkałaś człowieka na którego czekałaś cale życie, prawdziwa miłość, motylki, adrenalina ..... bla bla bla. Jeżeli czujesz, wiesz że jest to coś prawdziwego, wspaniałego, to zawalczcie o to, o swoje szczęście. Jeżeli dla niego jest to też coś prawdziwego i jedynego, niech on o Ciebie zawalczy. Niech zostawi żonę i dzieci, niech spali dla Ciebie swój cały świat. Myślę jednak, że gdy mu powiesz, że chcesz z nim być, podwinie ogon, zmięknie mu faja i szybko ucieknie do żony, ciepłych obiadków i kapci. Jeżeli odpowiada Ci rola bycia czyjąś wieczną kochanką, uzupełniaczem, plastrem, atrakcją i dodatkiem do czyjegoś życia, to tylko Twój wybór, do którego masz pełne prawo."
Powiedziałem: "Jeżeli się mylę, to mnie popraw" wtedy Ona zaśmiała się przez łzy i powiedziała: "Nie, nie mylisz się. Może ten kopniak od Ciebie to najlepsze co możesz mi dać. Dziękuję ci za to. Potrzebowałam tego. To będzie bardzo trudne, ale zrobię wszystko, żeby posprzątać w burdelu swojego życia. Pozamiatam tam - obiecuję ci" .
Powiedziałem Jej jeszcze, żeby to zrobiła, dla siebie, bo zasługuje na to by być w życiu szczęśliwa.
Wróciliśmy do domu, było już późno. Położyliśmy się obok siebie w jednym łóżku. Ona poprosiła, żebym się przekręcił i przytuliła się bardzo mocno, tak jak kiedyś, tak jak nie robiła tego już od roku. Wzieła mnie za rękę. Potem jeszcze kilka razy ściskała mocniej moją dłoń. Nie mówiłem nic. Zasnęliśmy.
Następnego dnia , czyli wczoraj, wziąłem trochę swoich rzeczy i wróciłem do swojego starego domu. Rozstaliśmy się w zgodzie. Dzieci wiedzą, że jestem niedaleko i zawsze dla nich dostępny. Ona wie, że nie będę dzwonił, sprawdzał, szukał kontaktu. Nie powiedziałem, że coś zamykam na amen, na zawsze ale Ona wie, że tylko gdy coś się naprawdę zmieniło, będzie mogła mnie spytać czy chcę... A wtedy ja mogę jeszcze raz na wszystko popatrzeć i zastanowić się: czego ja chcę? Amen.

A teraz możecie mi nawsadzać, wytknąć wszystkie błędy i wszystkie braki. To też jest mi potrzebne.
Możecie tez wesprzeć dobrym słowem, albo jakimkolwiek bo potrzebuje teraz kontaktu z ludźmi, nawet takiego wirtualnego.

Twoja żona zachowuje się - wnioskując z tego opisu - jak mała, rozmarzona dziewczynka, którą wsadzono w dorosłość. Wymyśliła sobie scenariusz, do którego nie do końca pasujesz i spędza życie doznając ciągłego dysonansu, przez co jest smutna i nieobecna. Problem w tym, że większość takich "wizji związku" wymyślanych w młodości to bzdury i bzdety, niemożliwe do zrealizowania (i zwykle "realizowane" w marzeniach z nierealnie idealnym partnerem). Twoja żona z jednej strony jest tego świadoma, z drugiej - miota się, dając się nabrać na jakieś uśmiechy i zaloty (bo w wyobrażeniach też tak się zaczyna - tyle, że prozy życia nie uniknie się nawet z najbardziej cudownym partnerem).

Wychodzi z tego małe, skrzywdzone dziecko, które nadyma buzię, że życie jest "nie fair" i wpada w dołek.

Nie dziwię się, że odchodzisz. I naprawdę - szkoda Twojego czasu. Twoja żona wydaje się być osobą, która kocha iluzje.

Teraz tylko farmaceutyki. Nie chodzi na terapię. Tez uważam, że powinna ale to nie może wyjść ode mnie bo odniesie przeciwny skutek (na złość mamie...). Poza tym nie chcę się z Nią teraz kontaktować. Teraz Jej dla mnie nie ma, a przynajmniej Ona tak ma to odbierać. Może spróbuje porozmawiać dyskretnie z kimś, do kogo Ona ma zaufanie, ale to też będzie trudne.

Nie czekam na jej przemianę. Nie czekam, że się zmieni i wróci. Nawet gdyby tak się stało, to ja prawdopodobnie będę już w trochę innym miejscu. Będę już inaczej oceniał i siebie i ją. Nie wiem czy będę miał ochotę interesować się tym czy Ona się zmieniła i jakie to ma dla mnie znaczenie. Jednak dzisiaj chciałbym, żeby coś zmieniła. No chyba, że będzie  potrafiła żyć szczęśliwie nie zmieniając niczego - wtedy niech nie zmienia. Nie ma we mnie nienawiści i nie chciałbym, żeby się pojawiła. Jest smutek, żal, nawet wkur...enie. Mam nadzieję, że będzie coraz więcej spokoju, zdrowej obojętności, radości.

PS. Może, ktoś podpowie - jakieś piguły pomagające trochę wyciszyć emocje i spokojnie zasnąć. Próbowałem jakieś ziołowe bez recepty na bazie melisy i kozłka ale działanie marne a nie  chcę sie wspomagać co wieczór dwoma browarami, bo to nie skończy się dobrze. Czy lekarz rodzinny może przepisać coś sensownego? Musze pracować, myśleć logicznie i jeździć samochodem ale chciałbym też spokojnie przespać noc, a z tym czasem jest problem. Wiem, wiem - sport, wysiłek fizyczny. Jeżdżę na rowerze. Pogoda dobra i czasu więcej, więc mam nadzieję wrocić do tego, co sprawia mi dużą frajdę.

Będzie więcej spokoju i chcianych uczuć, gdy pozwolisz sobie na wyrzucenie tych emocji, których teraz nie akceptujesz w sobie. Jest takie powiedzenie "albo ekspresja, albo depresja", więc najlepsze co możesz teraz zrobić dla siebie to wyrażać to wszystko, co czujesz. Pewnie już wypisanie się tutaj dało Tobie więcej spokoju.

Tak trochę pomogło. Czasem gdy sam jadę samochodem to daję radio na max i wydzieram się, krzyczę (śpiewać niestety nie potrafię ) - trochę pomaga. Ekspresja mówisz. Nie raz mam ochotę czymś rzucać, rozbijać, krzyczeć, przeklinać. Zawsze uważałem, że prawdziwy, silny facet tak się nie zachowuje, ale czy ja zawsze muszę być silny?

Wczoraj moja matka spytała mnie czy jestem pewny, że robię dobrze zostawiając ją samą, w depresji? Czy jestem pewien, że Ona nic sobie nie zrobi? Nieee, kur...a nie jestem pewien, ale to ONA wybrała życie beze mnie. Nie wiem czy nie odkręci gazu, czy nie nażre się prochów czy co tam jeszcze. .... mać. Mój ojciec popełnił samobójstwo.... Może dlatego jest we mnie gdzieś ten strach

Chlopie, takie sa kobiety. Nie ma sie co przejmowac, kazdemu sie moze zdarzyc, predzej czy pozniej. Dbaj o cory, reszte p...zawijaj sie od niej i ukladaj sobie zycie. Nie jamnicz, nie warto! Glowa do gory, ten schemat wielu juz przerabialo.

Muszę Ci powiedzieć, Facecie_z_wąsem, że mnie Twoja historia, bardzo poruszyła. W ogóle - świetnie piszesz, jak dla mnie.

Kochanka mojego prawie-byłego-męża też po raz pierwszy zdradziła męża ... z jego własnym bratem. To musi być cholerny cios prosto w serce - od dwojga najbliższych ludzi, podwójna zdrada...

Ja też mam swoją "meksykańską telenowelę", która wkrótce zakończy się w sądzie. Brat męża mojej kochanicy zmarł w ubiegłym roku. W tym samym czasie trwał w najlepsze romans mojego męża i tej kretynki. Widziałam klepsydrę - ze zmarłym żegnali się wszyscy: żona, rodzice, siostra. Zdradzony brat i mąż w jednej osobie nie podpisał się na tym ostatnim pożegnaniu. Dla mnie komunikat jasny.

Mówi się, o facetach w tzw. średnim wieku i ich kryzysie - "włos siwieje, doopa szaleje." Twojej żonie, o której zresztą w moim odczuciu piszesz z szacunkiem i ... niewygasłą miłością w sercu, przydarzyło się właśnie coś takiego, tylko ja nie znam żeńskiego odpowiednika tego stanu.

Dla mnie Twoja żona to typ wiecznej dziewczynki - w necie jest wiele artykułów na ten temat, poczytaj, może to trochę pomoże zrozumieć, co się stało.

Wiesz co, wszyscy mamy swoje wzloty i upadki, sensownie piszesz o możliwych przyczynach jej załamania, ale od tego ma się męża/żonę (najbliższą osobę), sprawdzonych przyjaciół, żeby rozmawiać i problemy rozwiązywać.

Ja nie wierzę w żadne"przyjaźnie" damsko-męskie. Zawsze kończy się tak samo. Ktoś w swojej stopce umieścił piękne zdanie, że takowa istnieje między bratem a siostrą i gejem i lesbijką.

Najtrudniej chyba zaakceptować fakt, że ona nie jest tą osobą sprzed lat, w której tak szaleńczo się zakochałeś. I trudno zaakceptować fakt, że pomimo wspólnie przeżytych lat, wspaniałych dzieci, wspólnego dorobku, do którego dochodziliście z takim trudem, ona ... przestała Cię kochać. Piszę z autopsji. Bo tak to niestety wygląda.

Nie wpłyniesz na nią - choćby się skały zes...ły. Ja uważam, że i tak długo to znosiłeś i jestem zdania, że wyprowadzka była bardzo dobrym pomysłem. Pomyśl o sobie, zbierz myśli w spokoju. Jesteś blisko, dziewczyny są prawie dorosłe, gdyby coś się Twoim córkom złego działo - zdążysz zareagować.

Umknęło mi to - czy Twoja żona ma zdiagnozowaną depresję czy to wygodna wymówka, bardzo popularna dziś, bo co gorszy dzień to "depresja"?

Odniosę się do strachu, że zostawiając ją samą, możesz przyczynić się do jej samobójstwa - nie możesz. Nie masz na to wpływu , tak jak nie miałeś wpływu na to, co zrobił Twój ojciec.

W kwestii problemów ze snem - idź do lekarza rodzinnego, poproś o coś na wyciszenie. Początki są zawsze bardzo trudne, dla nas wszystkich, twardzieli też Te ziółka w tym stadium są po prostu zbyt słabe. Tydzień, dwa brania leków nie uzależni, a pozwoli się wyciszyć, nabrać dystansu, logicznie zaplanować działania, wyspać się właśnie.

Dziękuję wam Elle88, I_see_beyond i pozostałym. Mądre z was kobiety. Gdzie teraz takich szukać   Jutro napisze więcej jak będę przy komputerze bo z telefonu trudno mi pisać
Próbuję zasnąć.  Pozdrawiam

Może powinienem zacząć pisać?. Drugim Twardochem czy Miłoszewskim pewnie nie zostanę, ale może "drugą Chmielewską"?

Coś w tym jest. Kilka miesięcy temu świętowaliśmy Jej 40-te urodziny. Ja znam tylko określenie "ryczące czterdziestki" ale nie wiem czy oddaje ono właśnie taki stan.

Była na jednej wizycie u psychiatry, który chyba tylko na podstawie krótkiej rozmowy, wywiadu, przepisał Fevarin. Po dwóch miesiącach dostała kolejną receptę nie będąc nawet w gabinecie. Dla mnie objawy depresji u żony były co najmniej "mało typowe", ale nie mnie to oceniać, nie jestem przecież specjalistą

Jeśli do szuflady, to jasne:) Na publikację trzeba mieć wujka w wydawnictwie albo kupę kasy. Przerobiłem to już w życiu.

Nowa Chmielewska zdecydowanie się przyda, jestem za
Osobiście również przyłączam się do pozytywnego odbioru twoich działań - trzymam kciuki za dalsze

Z tego co zrozumialam to obecnie zona zauroczona jest innym panem a nie szwagrem..
Btw Autorze jestem pod wrazeniem Twej postawy

Po pierwsze, wroc do domu. Po drugie, skontaktuj sie z adwokatem. Po trzecie, w tajemnicy, just in case, zbieraj dowody jej niewiernosci - nagrywaj rozmowy z zona, bratem, zbieraj bilingi etc. Jak bedziesz mial gotowe portfolio, skladasz pozew rozwodowy. Jak nie bedzie chciala sie z Toba rozstac po dobroci, a to jest calkiem prawdopodobne ze na rozprawie poznasz jej prawdziwa twarz, to wtedy robisz pozytek ze zgromadzonych materialow. Cale zycie myslales o zonie, teraz czas pomyslec o sobie. Problem jaki widze jest taki, ze ty pomimo wszystko caly czas kochasz te kobiete, a raczej jestes od niej w jakis sposob emocjonalnie uzalezniony i skonczy sie to tak, ze albo od niej nie odejdziesz, a ta cala szopka z wyprowadzka miala tylko na celu wywarcie na nia presji, albo odejdziesz ale boso, na jej warunkach. W kazdym razie zycze powodzenia i szczescia, bo wydajesz sie byc madrym, dobrym czlowiekiem.

Wiesz, jak ja potwierdziłam to, co od dawna przeczuwałam, a więc romans mojego męża, nogi się pode mną ugięły i przez chwilę było mi tak ciężko, że czułam nawet ból fizyczny - bolało mnie wszystko: czułam ucisk w sercu, pulsowały mi skronie, mięśnie były napięte do granic możliwości. Ważne, żeby napięciu, jakie towarzyszy takiemu stresowi, dać ujście. Jedni zalecają ruch na świeżym powietrzu (słusznie), inni rozmowy z zaufanymi ludźmi (też mądre), a część zrobienie czegoś kreatywnego. To może być na przykład pisanie Mnie pomogło. Pisałam "dziennik do szuflady", potem dzieliłam się na bieżąco wiadomościami e-mail z najbliższą Przyjaciółką - ona stwierdziła po "przepracowaniu mojej traumy", że tak dobrej "książki", gdzie przewijają się i wątki rodzinne z głęboko skrywanymi rodzinnymi tajemnicami, i kryminalne (!tak) i konkretne studium przypadku- dawno nie czytała

Jeśli uznasz, że jest jeszcze coś do opowiedzenia w Twojej historii, podziel się tym z nami na forum. Wyrzucenie z siebie takich rzeczy jest jak katharsis, długo człowiek takich emocji w sobie nie utrzyma. Pomożesz też innym - ja dzięki Tobie mogłam wczuć się w sytuację męża kochanicy mojego-prawie-ex, lepiej zrozumieć to, co przydarzyło się mnie. Za to Ci dziękuję.

A piszesz naprawdę dobrze :d Biorąc pod uwagę sytuację w jakiej się znajdujesz - żadnego chaosu! I tak jak pisałam wcześniej - jesteś przenikliwy, zwróciłeś uwagę na najistotniejsze elementy historii.

Nigdy nie wiesz, czy kryzys życiowy nie wyzwoli w Tobie jakiś tam głęboko skrywanych talentów

Chyba to jest to właśnie - niezbyt pochlebne określenie na kobietę w przedziale 40-50 która szaleje, bo czuje oddech czasu na karku

Tak. Za każdego doświadczenia płynie nauka

Trzymaj się, Facecie_z_wąsem

Będę zaglądać!

Wiesz co, ja rozmawiałam dwukrotnie z mężem kochanicy. Podobne pytanie zadała mi na innym wątku Lilka: Ratować żonę z toksycznej miłości czy sobie odpuścić? - czy porozmawiać z tamtym właśnie. Odpisałam jej na to pytanie poruszając jeszcze coś związanego z nią. Moja odpowiedź znajduje się na str. 63, post nr 2,381.

http://www.netkobiety.pl/viewtopic.php? … 1&p=63

Jeśli chcesz, zobacz, jak wyglądało to u mnie.

Trochę dosadnie pewne rzeczy tam opisałam, ale nie rozmawiałam niestety z mężczyzną na poziomie, jaki prezentuje tu Facet_z_wąsem Dużo w tym opisie emocji i dosadnego tłumaczenia jak 13-latkowi! Mój kwiecisty język odzwierciedla sytuację, jaka miała miejsce rok temu. I poziom emocjonalny mojego męża będącego wtedy w jakimś amoku. Zbyt subtelne sformułowania, szczególnie dotyczące spraw łózkowych, nie docierały do niego wtedy

Dzięki za szczere słowa. Nie oczekuję poklepywania po ramieniu i słów uznania "jaki to ja szlachetny". Potrzebuję takich właśnie twardych kopniaków, które pozwolą mi zobaczyć sprawy takimi, jakimi są. Potrzebuję spojrzenia i rady rożnych osób, chłodnego i racjonalnego.
Wiem, że kobieta, którą kochałem już nie istnieje, że osoba będąca moją żoną to ktoś zupełnie inny, nieznany mi i obcy. Niestety człowiek kieruje się nie tylko rozumem, ale również emocjami, tymi świadomymi i tymi o których nawet nie wie. Potrzebuję chwili czasu aby się trochę otrząsnąć i zacząć myśleć chłodno i logicznie. Muszę trochę pobyć sam. Gdy jestem z nią, emocje są jeszcze silniejsze i mącą umysł. Wiem, że to już inna osoba, ale tak samo patrzy, uśmiecha się, placze,  tak samo pachnie...
Powiesz: Głupi naiwny romantyk ? Nie. Ale nie robot z dobrze działającym procesorem.

Podsłuch - myślałem o tym. Da się zrobić. Mam trochę opory przed takimi chwytami ale mógłbym to zrobić. (wiem, powiesz, że ona nie miała oporów jak rozkładała nogi przed innym).
Z telefonem gorzej, jest zablokowany kodem - bilingi to nie problem. Sam zawaliłem sprawę, bo w przypływie emocji wysypałem się, że  zaglądałem do jej telefonu. Następnego dnia hasło było zmienione. Ma też służbowy, również zahasłowany i tutaj z bilingiem trudniej.
Co do poznania przeciwnika - wiem kim jest "koleś", jak się nazywa, znam adres. Wiem, że ma żonę i wiem gdzie do szkoły chodzi jego syn.
Może coś doradzisz w sprawie programu na telefon, gdyby udało mi sie do niego dostać. Szpiegiem jeszcze nie byłem, doświadczenia nie mam.

Hej
Dobrze, że zdecydowales się napisać tutaj na forum. Sluchaj się ludzi, przezyli swoje. Postapisz i tak jak zechcesz, Twoje życie "przyjacielu niedoli".
Ode mnie:
Bardzo nieprzyjemny moment w życiu, przykro mi. Bedzie jeszcze dobrze, uwierz mi. Teraz jednak masz działać, nie zamulac, rozumiem, iz mozesz być w szoku, emocje swiruja. Na wszelki wypadek zbieraj dowody. Masz pelne prawo w takiej sytuacji zadbać o swoj tylek.
Dbaj o siebie. Macie w PL tabletki "Kalms"? Ziolowe uspokajające. Jak ziolka nie daja rady to ogarnij cos mocniejszego.
Malo alkohoku. Zmuszaj sie do jedzenia i tak schudniesz.
Twoja zona jest w amoku, zauroczeniowym, ale to ciągle amok, nie patrz na nią już.
Poczytaj mój wątek, tam są napisane ciekawe rzeczy. Przed Tobą caly proces zmian. Emocje, życie, swiadomosc.
Dasz radę, trzymamy kciuki za Ciebie.

Edit - nie uważam, ze jesteś bez szans na "powrót" niewiernej. Jeśli jednak macie być jeszcze ze sobą - DZIALAJ.

To dodaje siły, gdy ktoś wierzy, że sobie poradzę. Więcej napiszę jutro jak będę przy komputerze.  Nigdy nie lubiłem pisać na telefonie, ale może czas polubić.  I_see... Też chciałbym mieć taką wizję, dzisiaj niestety nie potrafię przewidzieć co przyniesie jutro.  Przeczytałem wątek Krycha23.

Tak. Chętnie wysłucham wszystkich opinii i rad, rozważę je, ale decyzję i tak podejmę ja sam. Jeżeli uznam, że chcę postąpić  inaczej, niż sugeruje mi większość, to tak postąpię. To ja będę ponosił konsekwencje.
Jeżeli chodzi o "szanse na powrót niewiernej" - nie wiem czy są, być może. Nie uzależniam teraz swoich decyzji i działań od tego. Gdyby nawet tak się stało, to wtedy będę się zastanawiał co z tym zrobić. Dzisiaj mam duże wątpliwości czy będę chciał takiego "powrotu" Może jutro będę myślał inaczej.

U mnie bez zmian. Nie kontaktuję się z nią. Kontakt tylko z córkami i to bez wypytywania "co u mamy? czy jest w domu?' itd. Jutro będę w domu ale mam nadzieję, że jej nie będzie. Jest jeszcze kilka spraw "technicznych" które muszę z nią obgadać, ale to może jeszcze chwile zaczekać.

Witaj. Margo.
Jestem chyba ostatnią osobą, którą powinna udzielać rad, bo sam ich potrzebuję. Powiem Ci tylko, że to nieprawda, że bez niego nie masz nic. Masz siebie i siebie możesz mu dać. Dopóki będziesz myśleć, że nie masz nic, nic nie będziesz w stanie dać partnerowi/mężowi i on nie będzie miał powodu aby chcieć z Tobą być. Wydaje mi się, że musisz sama zastanowić się co Ty masz do zaoferowania, jaka jesteś, co jest w Tobie dobrego i pozwolić mu to zauważyć. Związek, miłość polega również na chęci oddania części siebie, części swojego życia, drugiej osobie. Ale tylko części i to tej dobrej. Nie można mówić "kochaj mnie, bądź ze mną ale ja nic dla Ciebie nie mam i niczego nie będę mogła Ci dać "

"Witaj. Margo.
Jestem chyba ostatnią osobą, którą powinna udzielać rad, bo sam ich potrzebuję. Powiem Ci tylko, że to nieprawda, że bez niego nie masz nic. Masz siebie i siebie możesz mu dać. Dopóki będziesz myśleć, że nie masz nic, nic nie będziesz w stanie dać partnerowi/mężowi i on nie będzie miał powodu aby chcieć z Tobą być"

Witaj Dziękuję za te słowa. Po prostu nie jestem kobietą, która powie Ci "odpuść Ją sobie". Stoję po przeciwnej stronie barykady i z całych sił próbuję uwierzyć, że takie związki jak Twój mogą być jeszcze szczęśliwe. To zależy jak bardzo Ona się stara i ile zrozumiała. Mój M. ciągle powtarza, że ludzie się nie zmieniają. Być może ma rację, ale ludzie się uczą i potrafią zrozumieć swoje błędy. Znam jedno takie małżeństwo. Wielka miłość na początku, dzieci, a potem szara codzienność, jego wyjazdy, zdrady, jej zakochanie się w innym i małżeńskie awantury i groźby, żeby się wyprowadził. To było 3 lata temu. Dzisiaj mają rocznego synka (drugie dziecko) i kochają się jak wiele lat temu. Chcę wierzyć, że to możliwe, że nie tylko im udało się odzyskać miłość i naprawić stare błędy.