Kobiety - cierpiętnice - Netkobiety.pl

A może powód jest prozaiczny - myślą, że na nikogo lepszego nie zasługują albo że go nie spotkają? Lepszy wróbel w garści... Nawet cham i prostak to zawsze szansa na dziecko i ślub, a to jest przecież najważniejsze. Owszem, w związku ludzie się docierają i trochę zmieniają, ale to raczej nie działa na zasadzie "chcę w partnerze zmienić to, to i jeszcze to". Jeśli facet nie szanuje kobiety, nie chce mu się pisać do niej smsów co 5 minut, nie chce mu się pracować, pali, pije i gra całe dnie, to takich "wad" nie naprawimy poprzez tresurę. Można się zmienić, jeśli samemu się tego chce. Jeśli ktoś się nie zmienia, to widocznie nie chce się zmienić i tak jest mu wygodnie. Wątpię, by tacy faceci płakali po nocach, że chcą zmian w swoim życiu.

Oczywiście powyższą wypowiedź należy traktować nieco z przymrużeniem oka, ale niektóre kobiety rzeczywiście mogłyby się ogarnąć i wziąć odpowiedzialność za własne życie jak na dorosłą osobę przystało, bo robienie z siebie męczennicy jest żałosne. Ciężko szanować osobę, która sama siebie nie szanuje. Pół biedy, gdy chodzi tylko o tę biedną sierotkę Marysię. Dramat zaczyna się wtedy, gdy w takie toksyczne związki wmieszane są dzieci.

Przede wszystkim niska inteligencja.
Ta często idzie w parze z poczuciem własnej wyjątkowości i powoduje nadmierną emocjonalność.
Chyba nie zawsze chodzi o chęć zmiany. Lepsze od tego jest poczucie bycia tą, która kocha bardziej, tą niezrozumianą.
Wystarczy przejrzeć kilka takich wątków i można zauważyć, że ludzie z takimi problemami, często mają trudności w posługiwaniu się ojczystym językiem. Choć to nie reguła.

Wiadomo, że zmienianie kogoś nie ma sensu. To ktoś sam tylko może chcieć coś zmienić w sobie, czasami właśnie dla tej drugiej osoby, bo chce, bo ma motywację do tego, bo może wcześniej nie widział sensu a teraz właśnie widzi, że jest dla kogo.

Ja zauważyłam, że moi mężczyźni sami z siebie pewne rzeczy zmieniali u siebie na korzyść. Ja jak ognia unikam jakiegoś wymuszania, naciskania. No ale żeby facet chciał coś zmienić to sam musi mieć głowę na karku żeby dostrzec, że np. mógłby coś poprawić niewielkim wysiłkiem i w sumie to jest i dla dobra jego samego i dla nas razem i kobieta będzie radosna i szczęśliwsza. No tak to powinno być normalnie.

Zauważyłam też, że najlepiej na każdego działa motywacja, pochwalenie, gdy coś zrobi dobrze. To samo w drugą stronę. Generalnie oboje sobie mówimy bardzo dużo pozytywnych słów i robimy to świadomie.

Natomiast krytykowania unikam. Gdy coś mi się nie podoba to mówię po prostu: gdy tak robisz to tracisz w moich oczach. I to wystarczy. A co on z tym zrobi to jego sprawa. Mam myślącego mężczyznę i gdy tak powiem, to wiem, że sobie przemyśli. I zauważam, że zaczyna zmieniać swoje zachowanie sam z siebie bo przecież nie chce tracić w moich oczach

Na pewno problem dotyczy przede wszystkim kobiet, ale nie tylko!
Mój M. zawsze marudził na temat sukienek (że powinnam je nosić ), w wielu sprawach chciał narzucić mi swoje poglądy, w wielu kwestiach odgrywał rolę "męczennika" - tak konstruował sytuację, że to ja musiałam podejmować decyzję (i brać na siebie odpowiedzialność), gdy skutek był pozytywny - to było wszystko w porządku, ale gdy coś poszło nie tak, to wysłuchiwałam gadki w stylu "a nie mówiłem, nikt mnie nie słucha, nikt nie liczy się z moim zdaniem"  i inne emocjonalne szantaże, by wymusić "właściwe" działanie, bym to ja ponosiła konsekwencję, ale by zachować pozór, że to jego decyzja.
Czasem jak czytam dyskusję na tym forum, to widzę ten sam model u dziewczyn, które miał doświadczenia seksualne, a związały się z prawiczkiem - niby wszystko ok, a potem zaczyna się zaklinanie czasu - bo ktoś już jego dziewczynę dotykał, bo z kimś była szczęśliwa, a ta musi zakompleksionego gostka dowartościowywać zapewniając, że tamci nic nie znaczą i że on jest naj.
Faceci też bardzo często oczekują, że zmienią swoją kobietę, i też "taka dola" - bo przecież facet jest głową rodziny, więc to on powinien podejmować decyzję - a skoro tego nie robi? to jak wybrnąć z sytuacji, by zachować twarz - często poprzez emocjonalne szantaże, manipulację.
Kobiety same ulegają tym emocjonalnym szantażom - bo przecież taka pozycja kobiety w społeczeństwie, jeśli jest matką, żoną, to ma nieść ten krzyż.

Averyl     jestem cierpiętnikiem, jak babcię kocham.  Przez te sukienki oczywiście Powinni to jakoś prawnie usankcjonować żeby oszczędzić biednych facetów.
    A wogóle laski to wy jakieś z matrixa chyba, bo ja takich nie znam na żywo wiele.  Jedna a może dwie. wszystkie pozostałe moje znajome to czysta postać matki polki,  cięrpiącej dla dobra najwyższego jakim jest jej patologiczna rodzina.
  Uważam że to wynosi się z domu.   Nie jako taki model że tak ma być, tylko dlatego że dziewczynki  chowa sie tak: ma być grzeczna, miła, uczyć się dobrze itd...    Przez całą maleńkość nawet gdy nikt na nia nie krzyczy to ona czuje sie taka malutka i nic warta.  Boi się twardo powiedzieć NIE, samodzielnie podjąc jakąś decyzję a potem już mamy z górki.  Mam taki przykład wzorcowy.  On to taki ociekający testosteronem zwyczajny cham, burak i dres w jednym.  Ona fajna kobietka, wykształcona ale już taka pistulka że szkoda gadać.  Jakieś dwa lata temu niby coś w niej pękło.  Jej men letko ją pisgnął jak się chwalił, zabrał swoje zabawki i już na drugi dzień posuwał jakąś następną która poleciała zapewne na jego męska pewność siebie.   Ta moja (że tak powiem)  ryczała chyba ze dwa miechy na okragło, zbierała się przez następnych kilka i wiecie co?
   Sama polazła do niego prosić żeby do niej wrócił.
I jest git !  Rok po ślubie, dzieciak po nocy wrzeszczy i żeby ona go zamkneła jakoś, bo tatuś spać musi.  No więc jako motywator ponownie letko pisgnął.  Bo jak sie baby nie bije to jej wątroba gnije.
  No i wszystko jest OK.  Rodzinka, matka polka i dzieciątko.  I o to chodzi.
Kiedyś było mi jej szkoda nawet.
aaa właśnie.  Wersja tej jednej normalnej jaką znam jest taka:   dobrze i mocno ja widać miętoli w łóżku i ona to lubi i gotowa pogodzić się z pewnymi uciążliwościami.

Mozemy sobie tu teoretyzowac i wymadrzac, ale czy nigdy nie bylyscie zakochane? Wtedy za wszystkie skarby swiata chcemy byc z "ukochanym" i niestety go wybielamy na kazdym kroku...i jak ktos mowi ze cos z nim nie tak, nie chcemy tego sluchac, obrazamy sie na te osobe, unikamy lub stwierdzamy ze jest zwyczajnie zazdrosna! Niestety zauroczenie/zakochanie w pewnym stopniu oglupia czlowieka, jest on tak szczesliwy, ze za zadne skarby swiata nie chce aby banka pekla...

Druga sprawa jest taka, ze zwiazek to obustronny kompromis- bez tego sie daleko nie zajedzie, ludzie dla nas wazni maja ogromny wplyw na nasze zycie, rozumowanie, ba! Czasem nawet obca osoba niezamierzenie moze obrocic zycie o 180 st.! Czesto zauwazam, ze np. moja kolezanka zupelnie inaczej zachowuje sie w towarzystwie swojego chlopaka...

Samotnosc- mysle ze tego predzej czy pozniej boja sie kobiety. Mam 26 lat , aktualnie jestem sama i odczuwam jak moje znajome w zwiazkach czuja sie z tego wzgledu "lepsze" - to jest smutno-smieszne w szczegolnosci jak opowiadaja jak to wspaniale jest...i tak oto kolo sie zamyka...nawet nie spotykam sie juz z nimi bo nie chce mi sie tego sluchac.
Tylko osoby silne psychiczne stac na bycie samym i tu jest pies pogrzebany.

PS przepraszam za brak polskich liter pisze z kom.

Tak, kobiety kręci facet z którego kapie testosteronem.   Taki men na 100% który dobrze zrobi nocną robotę.  To dobry towar dla tych które z natury są uległe i chcą być zdominowane.  I lepiej nie stawac w jej obronie.  Ona ma zafiksowane na jego punkcie i tyle.  Też nic nie pomoże, nawet modlitwy
A wiesz co Panno szczęśliwiutka.  Ja to bym się szybko zabujał w tobie.   Musiałbym drugi wątek założyć tylko , albo dopisać się w tym juz istniejącym .  Mam na myśli ten że jestem starym dziadem.   Ciekawe jakie rozkminy by były?

hahahhaha

No wiesz, jakie płomienie były które ciebie wypaliły to raczej nie wiesz.   Mogło byc całkiem OK bo ty taka -wyrazista jesteś:)
--- gdzieś kiedyś wyczytałem że ilość testosteronu produkowana przez męskie gruczoły jest mniej więcej taka sama dla wszystkich facetów przez całe życie.  Inaczej mówiąc, dużo za młodu to szybko kapeć

Hmmmm.  Panno Szczęśliwiutka, jak ty się tam uchowałaś?   
Ale jedno pewne, twój mózg działa dobrze i fajnie że masz ten moduł od stawiania okonia.  Pilnuj go, bo fajna sprawa jak widzę.

Minusy musiały być długie jak ode mnie do ciebie.  I wyszedł duży plus
  Muszę o coś zapytać, ale napiszę maila do ciebie.  To nic groźnego

To prawda, nic nie da im się wytłumaczyć, to jest bardzo frustrujące! Właśnie sęk w tym, że to przeklęte "zauroczenie" może trwać czasami nawet lata! Spójrzcie ile jest rozwodów! Poza tym ludzie stali się coraz bardziej komfortowi- jest problem, po co go rozwiązywać? lepiej się rozwieść! ale fakt faktem zazwyczaj jedna osoba chce ratować małżeństwo/związek, ale jak druga pasuje no i jest coraz gorzej... Myślę, że niektóre kobiety żyją w tym "błotku" dalej bo nie chcą przyznać się do porażki...miłość jest najważniejsza, ale tylko taka podparta szacunkiem i zaufaniem!
A kryzysy bywają w każdym związku i ważne jest wtedy wsparcie...np. mój Tata zrezygnował z pracy i przez kilka lat siedział na kanapie, palił papierosy, oglądał TV i pił piwo- myślę, że miał depresje, twierdził, że mu się nie chce pracować i miał wszystko gdzieś- nie wiem dokładnie jak to zrobiła moja mama, i skąd miała tyle pokładów cierpliwości, ale stopniowo tak na niego wpływała, że w końcu się ogarnął, odżył, założył własną firmę i teraz jest fenomenalnie Dlatego wierze, że każdy może wyjść z takiego egzystencjalnego dołka, jak okaże trochę chęci i ktoś życzliwy będzie go wspierał i w niego wierzył...Nie jestem za tym żeby człowieka z góry skreślać, mimo wszystko.

zgadzam się!
Moja matka - zawsze narzekała jakie ciężkie ma życie. Jak byłam mała nie mogłam zrozumieć, dlaczego rodzice się kłócą, skoro się kłócą, dlaczego się nie rozstaną. Kiedyś mi wytłumaczyła "co bóg złączył, człowiek..." Teraz jako dorosła osoba widzę, że wina leży po obu stronach po równo, poza tym w moim domu nie było patologii, nie było jakiś bardzo poważnych problemów, ot oboje musieli ciężko pracować, by utrzymać liczną rodzinę. To biadolenie sprawiało, że ludzie współczuli matce 4 dzieci! ale co ona zrobiła ze swoim życiem? nic, ot tylko biadoliła!
Widziałam też po moim M. - sam nie podejmie żadnej decyzji, ale ile razy słyszałam teksty "bo mnie nikt nie słucha" - więc na początku podejmowałam decyzję zgodnie z jego widzi-misie, rzecz w tym, że gdy decyzja była zła - to przecież ja podjęła złą decyzję, moja wina, a gdy była dobra - to on dalej miał poczucie, że nikt go nie słucha.
Bycie cierpiętnicą, ofiarą, matką-polką (wszystko jedno jak nazwać ten typ człowieka) w dużej mierze jest formą manipulacji otoczeniem. Kobiety często są wychowywane - jak mawia powiedzonko, "na szyję, która kręci głową rodziny", to kobieta musi być tą sprytną, zaradną, żeby faceta nie był nawet świadom, że podejmuje decyzję zgodnie z wolą żony (utrzymanie pozorów, że facet jest głową rodziny, że jest tym najważniejszym członkiem rodziny, tym co zarabia, decyduje, rządzi).

Padały przykłady skrajne - z pogranicza patologii, ale poza gadaniem, co takie kobiety zrobiły, by zmienić swoje życie? Dlaczego nie dążą do zmiany swojego życia, tylko liczą, że ktoś/coś się zmieni im się zrobi lepiej przez to, dlaczego?

Oj tak, ofiara to sposób na życie. U mnie w domku, mama jest tą pokrzywdzoną. W dzieciństwie przez matkę i ojca alkoholika, przez nich nie skończyła szkół, na tamten czas i racja. Jednak później mogła pójść dalej coś z tym życiem uczynić. Urodziła naszą trójkę, wychowała jak mogła w mocno dysfunkcyjnym domku. Tatuś nie pił jakoś często, za to miał problemy z popadaniem w długi i utrzymywaniem pracy. Ona wymyślała całe życie co on ma teraz robić i jaką firmę prowadzić, gdzie jechać na spotkania, co kupić do jedzenia, co wyremontować w domu, normalnie wszystko zawsze wiedziała co on ma robić. Sama nie pracowała, nie robiła zakupów, jak miała humor jechała do firmy, innym razem robiła w ogrodzie i mimo że wiem, że nie leżała do góry brzuchem, ale robiła tak nie potrzebne rzeczy i narzekała, że nikt jej za to nie płaci, wyżywała się na nas, ojcu, zamiast wziąć sprawy w swoje dłonie.
Myślę, że wystarczyłoby ustalenie zasad. Jednak jej pewnie wygodnie było nie wziąć odpowiedzialności, a jemu prowadzić żywot utracjusza. Tak skazali rodzinę na wejście w kolejne modele dysjunkcyjne, bo cała nasz 3ka ma teraz problemy z zdrowym funkcjonowaniem. Czy my przekażemy tradycję dalej, zależy od nas, ale bardzo ciężko jest zmienić wyuczone mechanizmy, mimo że ma sie pełna świadomość ich istnienia.

Zgadza się,kobiety ciężko znoszą samotność.

Też się zgadzam,natomiast niezaprzeczalnym plusem samotności jest hartowanie się charakteru,nie trzeba już uwieszać i uzależniac od drugiej osoby,gdyż jest świadomość,że można poradzić sobie samemu/samej.
Nie zmienia to faktu,że człowiek raczej nie jest stworzony do życia w samotności,mimo wszystko brakuje bliskości,samej obecości tej drugiej osoby.

To też powód, dla którego nigdy nie zdołałam zaprzyjaźnić się z własną matką: bo ona jest cierpiętnicą, a ja nie. A mnie tez spotkało niedobre małżeństwo, z którego się wyrwałam i którego koszty nadal ponoszę... Ileż idiotycznych komentarzy w tym temacie usłyszałam właśnie od własnej matki!!!

Otóż nie. Bo za popęd bardziej odpowiada fsh, lh, shbg, a nie sam testosteron. Można mieć testosteron w dolnej granicy normy, a mieć bardzo wysokie libido i popęd, a można mieć ponad normę i libido nie mieć. Testosteron ma niewielki wpływ na libido bezpośrednio. Gdyby tak było to koksiarze powinni mieć bardzo wysokie libido, a jest odwrotnie. Najczęściej mają bardzo niskie i problemy z erekcją. Bo nie o testosteron chodzi, którego jest organizmie koksiarza bardzo dużo, a o brak fsh i lh, których produkcja jest obniżona przez zablokowanie układu hpta.
Tak samo mitem jest właśnie tłumaczenie się niektórych chamów i neandertali, że są właśnie chamscy i agresywni przez wysoki poziom testosteronu. A to jest bullshit.

Ja go bronię! Ja kocham testosteron!

Ja uważam że te całe kobiece cierpiętnictwo wynika w dużej mierze z tego że kobiety (faceci też rzecz jasna ale jak rozumiem w tym temacie bierzemy pod uwagę głównie kobiecą stronę tego zjawiska) boją się osamotnienia, boją się samotnego życia, nie chcą przez nie iść bez partnera etc etc. Oczywiście jest to na swój sposób zrozumiałe bo nikt chyba w życiu nie chce być samotny i opuszczony ale idąc tą drogą nigdy się tego całego szczęścia w związku nie osiągnie bo coś...bo ktoś będzie tę kobietę-cierpiętnicę ranił.

Ja tez to znam z domu i mam gdzieś głęboko lęk, że się tym "zarażę". Znam niestety w formie żeńskiej i męskiej, więc czuje trochę, że nie mam ucieczki.

Spoks, jest ucieczka. Fakt, że matki cierpiętnice wcale nie są zadowolone, że córki nie chcą cierpieć. Bardzo często to właśnie cierpiętnice są najbardziej krytyczne wobec innych kobiet, no jak to, ja tak cierpię i mam tak ciężko a ta tutaj tak się rozpycha i tak jej wszystko łatwo przychodzi .

Ja też mam taką matkę, sama zaś z lubością pielęgnuje zdrowy egoizm. Od obowiązków wobec innych  tak całkiem nie uciekam ale na moich warunkach.

Jak najbardziej zdrowy, taki, który stawia siebie na pierwszym miejscu w myśl zasady: 'zwolnij świat z obowiązku troszczenia się o ciebie, zadbaj o siebie sam'. Poza tym tylko człowiek spełniony może pomóc innym. O tym czym naprawdę podszyte może być "poświęcanie się dla innych" i jak opłakane mogą być tego skutki piszemy w tym wątku cały czas.

Ha. A wiesz, że zastanawiałam się nad tym ostatnio.

Spotkałam w kościele koleżankę z podstawówki. Za dziecka nawet się trzymałyśmy razem. Z biegiem lat więź się rozluźniła. Po święceniu jaj poszłyśmy na kawę. I tam koleżanka przyznała, że jej mąż jest alkoholikiem. Między nimi jest około dekady różnicy. Poznali się gdy ona miała 20-kilka lat. Życie w mojej rodzinnej miejscowości toczy się inaczej, więc gdy ja szalalam w akademiku, do koleżanki powoli przyklejała sie łatka starej panny. Muszę też nadmienić, że koleżanka była zawsze bardzo atrakcyjną dziewczyną, pelną życia i otoczoną wianuszkiem adoratorów. Ale dopiero ten jeden drań (może dlatego, że drań) zdobył jej serce. Bardzo szybko, jeszcze przed  ślubem, zaszła w  ciążę. W drugą już po ślubie. Co do chłopaka, pił i szalał przed ślubem, również jak koleżanka w ciąży była. Ale ślub się o odbył, bo jak to panna z dzieckiem w XXIw. A potem to już równia pochyła - ciągi alkoholowe, odwyki, zdrady. Wszystko przemawia za tym, żeby  gnoja kopnąć z zad! Ale, nie! Koleżanka jest wierząca (żadna ujma, sama jestem) i w kościele znalazła grupę wsparcia w postaci kobiet, tak jak ona borykających się z mężami - draniami. Modlą się wspólnie o nawrócenie mężów i niosą swój krzyż. Tak właśnie koleżanka to określiła - niesie swój krzyż!!! No kurcze! Nóż mi się w kieszeni otwiera. A przede wszystkim czuję się bezsilna wobec takiej postawy. I nie rozumiem jak można narażać swoje dzieci na dorastanie w takim domu, z takim ojcem. Bo to nieprawda, że lepszy taki ojciec niż żaden. Dzieci wyjdą z tego domu poranione na całe życie I to jest straszne!

I na koniec - ogladałam ostatni film Facet niepotrzebny od zaraz, któremu niesłusznie przypięto łatkę komedii romantycznej. Bohaterka to  silna dziewczyna, której m.in. udało się uwolnić ze związku z chłopakiem uzależnionym od narkotyków. Co spotyka się z negatywnym odbiorem że strony jego rodziny i przyjaciół a nawet własna przyjaciółka jej to wypomina. I sama bohaterka, choć wie, ze postąpiła słusznie, ma chwilę zwątpienia, czy na pewno. Bo to głębszy problem, to zakorzenione w społeczeństwie i w nas kobietach przekonanie, że mamy trwać przy boku mężczyzny i nieść pomoc nawet gdy sam zainteresowany jej nie chce. To smutne.

Długi wywód mi wyszedł. Leży mi na wątrobie, że znajoma na własną prośbę marnuje życie sobie i dzieciom.

Witam dziewczyny mam problem jestem z moimi chłopakiem 2 lata mieszkamy razem i os Początku wiedziałam że to ten jedyny zawsze był kochany i nigdy w życiu nie podniósł na mnie ręki,  dopiero teraz od czerwca bieżącego roku kiedy zaczął pracować w delegacji podnosi na mnie rękę boje się go ale kocham jednocześnie,  jak tylko pojechał w delegacje zaczął pić,  tylko koledzy zaczęli się liczyć a przy tym ciągle awantury wyzwanie mnie a jak wraca do domu to do tego kolejne siniaki na moim ciele co mam zrobić

nie bezpiecznie jest jak "pies" goni razem z "budą"
im bardziej chce się uwolnić, tym bardziej "buda" go blokuje

konsekwencja taka że "pies" wolny, "buda" roztrzaskana

ani to bohaterstwo, ani prawdziwy katolicyzm czy wiara, w tym problem
i jedna i druga strona ten sadomasochizm uprawia

Wydaje mi się, że jedyny sposób, o ile jest to możliwe - to nie korzystać z pracy cierpiętnicy (eliminować sytuację, w których ta osoba miałaby się poświęcać dla dobra ludzkości ), może zabrzmi to okrutnie, ale nie użalać się nad takimi osobami - przykład Garguleca, skoro dziewczyna chce zamienić swoje i swoich dzieci życie w koszmar, nie chce nic zmienić, bo uważa, że przesiadywanie w kościele i klepanie pacierzy wystarczy... to dlaczego żałować takiej osoby!

Gdyby problem dotyczył tylko cierpiętników - OK, niech sobie dla rozrywki pocierpią ale problem dotyczy w dużej mierze otoczenia.
To nie trudy życia, tylko ich własna decyzja, by przemęczać się, cierpieć, by okazywać to całemu światu. Większość osób dostrzega i żałuje takich ludzi, chociaż dostrzega również absurdalność ich zachowania... i koło się zamyka.
Rzecz w tym, że ludzie mają w sobie empatię i żałują takich ludzi, a ci cierpiętnicy wywołują w bliskich: poczucie winy - ktoś się poświęca i pracuje na innych, marudząc przekazują swoją złą energię - po takim zrzędzeniu, człowiek traci dobry nastrój, a często szczególnie u małych dzieci - wywołują poczucie beznadziejności - skoro bóg tak doświadcza, to trzeba nieść ten krzyż, jakby nie było żadnej innej drogi, by rozwiązać problemy.

co do mitu uświęcającego cierpienia, to kościół jak najbardziej chce dobrze, być może problem w przekazie, być może problem w odbiorcy przekazu

uświęcające cierpienie w moim mniemaniu winno być motorem do zmian, a nie wyrzekaniem się, stagnacją w imię zbawienia

nawiedzony nie jestem, w kościele rzadko bywam, rok temu jeszcze chadzałem dziwnymi ścieżkami, od pewnego czasu szukam odpowiedzi dlaczego jestem jaki jestem, i dlaczego byłem jaki byłem

polecam, w temacie cierpiętnictwa tekst, oraz sprawną zdrową nie zaśmieconą brudem codziennych problemów, schematów, uzależnień(nie tylko od środków chemicznych) wyobraźnie

"I gdybym rozdał na jałmużnę całą majętność moją,
a ciało wystawił na spalenie, lecz miłości bym nie miał,
nic bym nie zyskał."

jako ludzie mamy to w naturze, kwestia co sprawia że to zagłuszamy, albo błędnie odczytujemy, interpretujemy, tu się kłania też egoizm, "bo ja wiem co dla mnie lepsze"

niestety kościół nastawiony jest na "klienta", a to chyba mija się przynajmniej w moim przekonaniu z sensem, dla mnie jako odbiorcy
oczywiście jest to moje prywatne zdanie, które nie ma w zamiarze niczyjej prawdziwej czy urojonej "wolności"

naruszać

pozdr serdecznie

żal od czegoś trzeba zacząć

nigdy nie jest za późno!!!

jeśli na szali stawiamy "dom, lata w związku, wstyd, i cały ten bałagan, połączony z krótkowzrocznością życiową", to co mamy kolokwialnie w garści vs "nowe życie"
to już samo stawianie na szali, jest przegraną z samym sobą, jak sobie sam nogi podcinam i jeszcze tego nie rozumiem, to pozostaje nieść "krzyż"

jest to pewne sprawdzone szlachetne zajęcie

chyba jest jasne dlaczego tak ciężko wyleczyć alkoholika, tu jest praktycznie taka sama sytuacja, tylko szkodliwość mniej widoczna

żartem już "Gdzieś tu chyba zakpił los, ona brzydka brzydki on."

ja przez to osobiście przechodziłem, ojciec mama

do 35 roku życia nieświadomie tą samą drogą dążyłem do "szczęścia", żona z domu "religijnego" , dziwne??

od roku od prawie roku dzień w dzień, wstaję i chcę żyć, da się, da
a jaka radość z wolności, oddaje każdy dzień z tamtego czasu za jeden z teraźniejszości

temu tutaj smęcę, w tematach około uzależnieniowych, chodź czy jest sens

paskudne ale pewnie bardziej byś jej pomogła zostawiając ją z tym sam na sam,
moja mama jeszcze pół roku wydzwaniała czy aby coś złego się u mnie nie dzieje, jakby jej mało swojego bajorka było

jedni to nazywają głupotą, drudzy ciasnotą, ja zrozumiałem że to jest uzależnienie, jak każde od myślenia
jest optymistyczna wiadomość to się "leczy",
negatywna :d strona medalu trzeba chcieć i trzeba ruszyć dupę poza 4 ściany, nie koniecznie do kościoła

Amethis,
Mam bardzo podobne doświadczenia do twoich. Zapewne w wielu aspektach
Swego czasu najbardziej dziwiło mnie to, że to moja mama (ciągle narzekająca i nieszczęśliwa) wylewa wiadrami krytykę na mnie, że mam czelność żyć inaczej... To jest dopiero paradoks takich "zaburzeń"

Pewnie właśnie dlatego nigdy nie byłyśmy specjalnie blisko...
Zjawisko jest jednak bardzo powszechne. Dziś być może częściej nadużywa się terminu "toksyczne relacje" czy "toksyczna osoba", ale mechanizm jest podobny jeśli nie ten sam.. Znam takie kobiety także w swoim pokoleniu - choć kiedyś mi się wydawało, że to bardziej typowe dla poprzedniego pokolenia (choćby z powodu stosunku do wartości religijnych np.)