Beznadziejna miłość bez wzajemności. - Netkobiety.pl

Zacznę od tego że poznałam go dwa lata temu, początkowo to było tylko zauroczenie które z czasem przerodziło się w coś głębszego, on raz sie odzywał dawał mi do zrozumienia że mu się podobam a póżniej sie nie odzywał i tak w kółko, raz zniknął nawet na prawie sześć miesięcy, pisałam zresztą już o tym wcześniej w poprzednim wątku, pojawił się znów, troche się wydarzyło między nami on się wycofał twierdząc że nie jestem dziewczyną dla niego jednak nadal dawał mi jakieś nadzieje a póżniej znów posucha, znów kontakt się urwał na parę miesięcy a póżniej znów w jakimś sensie się odnowił tyle że on znów sie odsuwa i znów to samo przeżywam może nawet gorzej, nie wiem co robić męcze sie już z tym uczuciem dwa lata, nie potrafie przestać o nim myśleć to jest silniejsze ode mnie choć w żadnym wypadku sie mu nie narzucam. Jemu daleko jest do ideału, jest starszy ode mnie o parę lat, wiem że nie jest facetem dla mnie i że jedynie go pociągam seksualnie sam mi to nie raz mówił. Mam wrażenie że wpadłam w pułapkę nie potrafie tego raz na zawsze skończyć a jednocześnie wiem że pewnie będe nie mniej cierpieć jak nadal będe z nim utrzymywać kontakt, że on w końcu sobie kogoś znajdzie. Jednocześnie wiem że sama na własne życzenie weszłam w to bagno, jest mi strasznie wstyd że wogle zakochałam się w kimś takim, próbuje poznać kogoś nowego ale to nie jest łatwe, i mam blokadę. On mam nadzieje nie wie nic o moich uczuciach, z jednej strony chce znów sie z nim spotkać ale z drugiej boje się że tym razem już coś się na zawsze zepsuło i już sama nie wiem czy dam radę się z tego wyrwać. Boli mnie jego obojętność choć wiem że nie mam prawa mieć o to do niego pretensji gdyż tak naprawde nigdy nie byliśmy ze sobą. Chciałabym żeby to się w końcu skończyło choć nie wyobrażam sobie że kiedykolwiek się od tego uwolnię.