Miłość czy koło zapasowe? - Netkobiety.pl

Nic dodać nic ująć.

Ty go nie przekonasz,  a ona znowu go wystawi.
Niestety.
Kluczem jest tu jego niska samoocena.
Aby mu pomóc lepiej  skupić się na tym by popracował nad jej podniesieniem.
Siłownia,  sztuki walki,  sporty ekstremalne - lub jakieś pasje,  na których mógłby się skupić i które znacząco podnoszą pewność siebie i zdecydowanie.
Może warto go na coś takiego namówić?
Wszak facet który ma pasje i czuje się w czymś naprawdę dobry łatwiej pozbywa się kompleksów i łatwiej nawiązuje kontakty z kobietami.

To tylko propozycja..

...bo poza "zimnej ryby" jest tylko na użytek Twojego kolegi. Ona jak najbardziej szuka tego jedynego, tyle, że nie jest nim Twój bladolicy kumpel.
Fakt, że znowu go "odnalazła" i mąci mu w głowie (ona dobrze wie, że on za nią szaleje), nie świadczy o niej dobrze. Bawi się jego uczuciami, a to już nie tylko "zimna ryba", a wręcz "zimna s**a"

To wersja, którą chłopak sobie ubzdurał:

"Pikna księcia nie kochała (bo mu tak powiedziała, a on w to oczywiscie uwierzył). Nie kochała też jego. Nikogo nie kochała, bo jest biedna, porzucona i z problemami, bo wszyscy okazują się dupkami, bo boi się emocji. Ale właśnie z nim będzie inaczej, bo ona wreszcie się poczuje w pełni akceptowana i kochana - i z pewnością wreszcie się otworzy! Teraz kiedy da mu drugą szansę, a on już nie "spierdzieli" sprawy swoim wycofywaniem się!"

Powtarzam mu, podobnie jak wy, że będzie z tego jeden wielki wał: że będzie "zapychaczem", na którego spłynie łaska chodzenia z "piękną" za rękę... no, do czasu, oczywiście, bo historia na bank się powtórzy i znów dostanie zimną obojętność i scooby snacka od czasu do czasu. Ponownie tego nie wytrzyma. Bo kto z nas dałby radę z kimś, kto mu powtarza "nie pokocham Cię bo nie umiem, ale jestem z Tobą bo jesteś fajny" (!?)

Szkoda chłopaka, bo niestety jego niska samoocena po takim doświadczeniu jeszcze bardziej się zmniejszy. Skoro ta dziewczyna to rzeczywiście takie cudo, to aż się dziwię, że potrzebuje podbudowac swoją wartość. A jak to zrobić? No oczywiście zabawić się kosztem fajnego znajomego.Jak się pojawi ciacho w pobliżu, to piękna powie koledze, że niestety nie jest w stanie się zaangażować, co go jeszcze bardziej wpedzi w poczucie winy.
Nie wiem, czy jest tu jakieś wyjście. Może Twój przyjaciel musi przeżyć to na własnej skórze, żeby zrozumiał, że jest tylko zabawką.

Dałby radę ktoś, kto jeszcze w fazie wchodzenia w relację potrafi odczytywać subtelne (bądź nie) sygnały obojętności i emocjonalnego dystansu; wyciągać z nich właściwe wnioski, nie inwestować w czasie "miłosnej bessy" i zawczasu ewakuować się z miejsca zagrożenia uczuciowym fiaskiem.

Ponadto ktoś, kto do opisania własnej wartości i godności, jaką ZAWSZE posiada jako OSOBA, nie stosuje skali Kelwina oscylującej w okolicach zera bezwzględnego...

WaltonSimons takie kobiety jak ta, o której piszesz również mają bardzo niską samoocenę. Nawet pomimo piękna zewnętrznego, stabilizacji finansowej.
Takie kobiety potrzebują "leczenia" swoich kompleksów właśnie za pomocą brzydszych od siebie: fizycznie, finansowo, mających gorsze osiągnięcia w pracy. Potrzebują potwierdzenia, że wciąż są lepsze. Nie muszą się starać pokazać brzydalowi, jakie są fajne, bo on to już wie: no przecież na niego spojrzała, okazała zainteresowanie. I więcej nie musi. Przy przystojnym facecie ciągle musiała być w pogotowiu: ciągle nienaganna fryzura, wyprasowana kiecka, bo konkurencja nie śpi. A to nas kobiety tak męczy.
Taka kobieta potrzebuje twojego kolegi do podbudowania swojego "ego". On też w tym amoku daje sobie złudzenie, że "może nie jestem taki zły, że jednak jest coś we mnie co może spodobać się kobiecie."
Dwie osoby z emocjonalnym deficytem.  To nie może się skończyć dobrze. Znam tylko jedna historię, która skończyła się happy endem "Piękna i bestia".

Kilka lat temu sam też miałem bardzo niskie poczucie własnej wartości, mimo iż generalnie nie jestem niski, brzydki, czy coś. Dbałem o siebie, siłownia i różne takie takie, jednak to niewiele pomagało, bo problem siedział w głowie. Nie myślę jednak, że jest to zbyt ważne i przejdę do samej historii, którą chciałbym przedstawić.

W tym okresie w moim życiu pojawiła się piękna kobieta. Też taka artystyczna, jak opisujesz, 'wrażliwa' i ogólnie niby wyjątkowa. Powiedziała, że jestem dla niej ideałem z charakteru, ale jestem wręcz przeciwieństwem chłopaka w jej typie, nie podobam jej się, czy nawet jestem brzydki. Szybko dodała, że wygląd ją niezbyt obchodzi, nie jest powierzchowna i postanowiliśmy zostać parą. Jak bardzo nie jest powierzchowna przekonałem się w kilka tygodni, gdzie przy każdym wyjściu / oglądaniu czegoś wspólnie / rozmowie o kimś wspominała, że ten to jest super, jakie ciacho i takie tam. Kilkukrotnie podkreślała, że jej ex byli jej w stanie dać coś, czego ja nie jestem, czy mówiła, że zwyczajnie byli lepsi z tego czy tamtego powodu, ale to mnie 'kocha'. Nie muszę mówić, że moja samoocena po każdym takim komentarzu spadała (jak tak teraz patrzę to zachowywałem się jak idiota znosząc to wszystko, ale cóż, wtedy zakompleksiony chłopiec cieszył się, że ma kogoś przy sobie), a relacja powoli stawała się toksyczna. W ogóle mam farta do toksyków i pewnie coś we mnie to powoduje, ale nie o tym. Po trzech miesiącach jak byliśmy parą pojawił się pewien kolega, który był dla niej tylko kolegą, oczywiście według tego, co mówiła mi. Szybko poszedłem w odstawkę, nawet się nie obejrzałem jak nagle usłyszałem słowa, że ona nie chce tracić naszej znajomości, ale muszę zrozumieć i chce mnie zachować jako bezpieczną opcję gdyby coś nie ten tego z tym kolegą (oczywiście, nie dosłownie, haha), czy jako przyjaciela, który zawsze będzie, by mogła się wyżalić nie dając nic od siebie, bo taki układ jej pasuje (też niedosłownie, ale raczej wiadomo). Cóż, nie musiałem i nie chciałem, a oznajmiając jej to w twarz szybko usłyszałem, że to jednak moja wina i ona odchodzi nie dlatego, że spotkała jakiegoś przystojniaka, który zawrócił jej w głowie tylko dlatego, że ja się nie nadaję do związku w tym momencie i jestem wybitnie nie czuły, skoro nie chcę kontynuować tej znajomości, ot po prostu jestem kolejnym śmieciem, którego spotkała na swojej drodze. Z chłodem kazała mi w takim razie wypieprzać ze swojego życia ujmując to wszystko słowa, które bolały na tyle, że nie mogłem się pozbierać przez kolejne tygodnie.

Sporo przeżywałem, jak to wrażliwy, młody chłopak, a jako, że wtedy ciężko było mi sobie wmówić, że to co mówią inni jest czasem kompletną bzdurą, bo zawsze wierzyłem, że jakieś ziarnko prawdy musi w tym być, no bo jakoś musieli wpaść na ten pomysł, to było jeszcze gorzej. Jednak, po pewnym okresie zacząłem się podnosić, zobaczyłem, że lepiej mi bez tej kobiety, zacząłem dopuszczać do siebie myśli, że to jednak zła osoba była i lepiej mi bez niej w życiu. Ot przejrzałem na oczy, że byłem z dziewczyną, dla której byłem jedynie kimś, by zapełnić tymczasową pustkę i dostarczyć wrażeń do momentu, aż na horyzoncie pojawi się ktoś lepszy, fajniejszy, przystojniejszy. Pogodziłem się z tym faktem i mniej więcej w momencie jak zacząłem pragnąć angażować się w kolejny związek (jakieś pół roku), tylko teraz taki prawdziwy, gdzie ja będę kochał i będę kochany, odezwała się moja była. Nie mieliśmy kontaktu żadnego przez okres, jak była z tym facetem, a tutaj ni z tego ni z owego dostałem SMSa, że strasznie tęskni, źle jej (nie z tym, co mi powiedziała, ot po prostu jej źle) i chciałaby się spotkać. W odpowiedzi usłyszała, że nie, że nie chcę mieć z nią nic wspólnego, niech sobie daruje. Był to jeden z najcięższych SMS-ów w moim życiu, bo jednak jakaś część mnie tęskniła za nią, za tymi fajnymi czasami, a w głowie pojawiały się scenariusze typu 'może zrozumiała i zerwała dlatego, że w tym facecie nie mogła dostrzec tego, co widziała we mnie?', nawet śmiesznie, ale wiedziałem, że po prostu ten typ ją kopnął w dupę i znowu potrzebowała zapchaj dziury do momentu, w którym zjawi się kolejny super przystojniak, a ja ponownie będę musiał zrozumieć i chcieć utrzymywać kontakt. Niemniej jak pisałem, był to jeden z najtrudniejszych SMS-ów w moim życiu i nie poczułem w ogóle satysfakcji odpisując jej w ten sposób, nawet czułem, że źle postępuję. Teraz jednak patrząc na to jestem pewien, że postąpiłem dobrze.

Nie wiem co moja opowieść ma na celu, ale zawsze dobrze poczytać historię kogoś, kto przeżył coś podobnego. Twój kolega jest ewidentnie kołem zapasowym i super byłoby, jeśli już teraz chciałby przeżyć te trudne chwile zamiast pakować się w coś, co na 99% zakończy się jak jego wcześniejsza relacja z tą dziewczyną i wtedy odczuć to wszystko ze zdwojoną siła. Chyba tyle ode mnie.

myślę że autor i 'ten' przyjaciel to ta sama osoba

WaltonSimons, może przeoczyłam po ile mają lat, ale to według mnie dość istotne. Wiadomo, że tak jak młodzi faceci, tak jak i młode kobiety, najpierw szukają/zwracają uwagę na "super laski" czy "niezłe ciacha", ale z czasem priorytety się zmieniają. Uroda i tak prędzej czy później przeminie, a charakter, to co dana osoba sobą reprezentuje zostanie. Dlatego nie zawsze ten dobry, mniej przystojny musi być opcją, o ile dana osoba rzeczywiście zrozumie co dla niej jest priorytetem. Czy super męskie/damskie ciałko, które mega kręci, ale z czasem i tak zdradzi, czy porządny facet/kobieta na którym można polegać, zaufać. Wiadomo, że w przystojnym/pięknej łatwiej się zauroczyć. Ten/ta mniej powiedzmy urodziwa musi się bardziej postarać, by sobą kogoś zainteresować. Jednak długodystansowo wygrywa charakter.. ale i dopasowanie. Bo jeżeli nie ma 'chemii', szacunku z obu stron, to w ogóle nie ma o czym mówić.
Jednak z własnego doświadczenia powiem jedno, że teoretycznie mniej atrakcyjny fizycznie facet czasem sam sobie szkodzi myśląc, że ta "piękna" jest z nim ot tak, bo przecież mogłaby mieć każdego, czy też dużo przystojniejszego, ale to bardzo głupie myślenie!. Przez jakiś czas spotykałam się z facetem, który może obiektywnie i nie grzeszył urodą (bo nie z tych z okładek), ma lekką nadwagę, nie jest zbyt wysoki, ale ujął mnie swoją osobowością, inteligencją itd. Zniesmaczona romansem z poprzednim "macho" byłam zafascynowana tym facetem i piszę to naprawdę szczerze. Jednak on tak się chyba zaczął stresować tą sytuacją, że taka atrakcyjna, seksowna dziewczyna się z nim chciała spotykać (to jego słowa), że zaczął mieć problemy z potencją. Najpierw nie widziałam problemu, potem wspierałam, potem coraz bardziej zaczęłam się i ja irytować...jednak to nie zadziało się w ciągu tygodnia, nawet nie roku, tylko dłużej. I tak potem zaczęłam myśleć o zdradzie, ale nigdy nie powiem, że on był moim kołem zapasowym i nigdy bym go nie zostawiła gdyby nie ten "problem".  Pewnie też nie myślałabym o zdradzie. Także "atrakcyjność" choć względna to jedno a dopasowanie w związku to drugie.