Facet bez uczuć. Co dalej? - Netkobiety.pl

Dokładnie tak. Jestem tego samego zdania. Ja mimo, że mam dopiero 26 lat, wiem, że zakochanie i "motylki w brzuchu" chyba już nigdy u mnie nie nastąpią. Zdarzyło mi się to raz w życiu i więcej tego nie doświadczyłam. M. po prostu pokochałam za to jaki jest. Ale nie umiem komuś udowadniać, że to co do mnie czuje to miłość, bo czuję się jak psychopatka. Teraz po prostu męczy mnie to wszystko. Nikt nie umie mi pomóc i ja sama sobie pomóc nie umiem. On planuje wakacje, chce żebyśmy wykupili razem dość drogą jak dla mnie wycieczkę a ja ciągle myślę o tym czy powinnam to robić. Bo jeśli on tego wszystkiego czuje to chyba do cholerci ciężkiej już tego nie poczuje.

Yyy jestem w takiej sytuacji, że każda odpowiedź naprawdę jest dla mnie na wagę złota. Ale błagam......  Kłótnie niestety się zdarzają i obawiam się, że są nieuniknione. Kwestia to umieć z nich konstruktywnie wyjść. Myślę, że nie ma na świecie faceta, który się w ciągu ostatnich kilku lat nie kłócił Poza tym jeśli ktoś odchodzi przy pierwszej sprzeczce to chyba zbyt dobrze o nim nie świadczy....

Oczywiście, rozumiem co masz na myśli. Aczkolwiek ja nie napisałam, że oni kłócili się przez wiele miesięcy. Po prostu zaczęli w pewnym momencie się kłócić i nie potrafili sobie z tym poradzić. On ją kochał, ale czuł, że oboje się męczą, więc ją zostawił. Kurcze, myślę, że nie akurat o to w tym wszystkim chodzi. Nie będę się teraz zastanawiać nad tym czy trafiłam na "złego" faceta bo sprzeczał się ze swoją byłą. Akurat ze mną potrafi się dogadać i zawsze nawet pomimo nerwów potrafimy dojść do porozumienia. Nie będę też każdego faceta na dzień dobry pytać czy w ciągu ostatnich kilku lat się z kimś kłócił bo to totalny bezsens M. nie jest nerwowym ani wybuchowym człowiekiem, potrafi rozmawiać i akurat "kłótliwość" jest ostatnią rzeczą jaką mogłabym mu zarzucić.

Teraz też doczytałam. Ty dziewczyno masz problem z ZAZDROŚCIĄ. Czy to jest wynik tej ostatniej rozmowy, czy też od samego początku ona jest w twojej głowie? A być może jest tak, że facet po prostu daje ci do tej zazdrości powody, np. ciągle wspominając tamtą, porównując cię. Hm? To jak to jest między wami?

Boshe, dziewczyno, ty jesteś jedną wielką sprzecznością.

To poukładajmy:
- zaakceptowałaś, że nie ma motylków (także, z twojej strony), a jak ci facet się przyznał, że też tego nie ma, wyrzuciłaś z domu,
- jesteś zazdrosna, ale nie o byłą (to o co?),
- twierdzisz, że jesteś dojrzała, tak dojrzale kochasz, a wściekasz się na to, że facet spokojny i opanowany,

mało tego:
- wolisz (sic!) słowa od czynów faceta (czyli zaprzeczenie dorosłego postępowania) doprowadzając do jakiś rozmów i stawiania faceta pod ścianą, mierząc karabinem i mówiąc: "mów co czujesz, albo rozwalę",
- działasz impulsywnie, emocjonalnie, nie dostrzegając tego jak jest (facet jest dobry dla ciebie, dba o ciebie, planuje z tobą wyjazd, mówi, że mu zależy).

Także....., smarkula trochę z ciebie wychodzi i moim zdaniem sama, z braku pewności siebie i niskiej samooceny, rozwalasz ten związek. Teraz ci już nic i nikt nie dogodzi .

Napisz za jakiś czas czy daliście radę albo jak się ogólnie sprawy potoczyły. Po twoim ostatnim wpisie czuję "na kilometr", że w waszym związku jest coś nie tak, i obawiam się, że są to znamiona toksyczności. Ty masz zadatki na taką osobę (niedokochana, niepewna siebie istota potrzebująca innej, aby się "zasilać"), a on może kreować sytuacje nieprawdziwe (nie zakochał się w tobie, ciągnie to bo coś tam sobie wymyślił kierowany doświadczeniem, ale sam nawet siebie oszukuje w tym). Obym się myliła .

Hej Karolcia - ja powiem tak - przypominasz mi mnie samą. Chcesz, żeby on dał Ci tą pewność, że jesteś dla niego jedyna, najwspanialsza itp itd a sama oferujesz mu zwykłą akceptację. Gdy on tej pewności nie daje czujesz się z tym źle. Ja uważam, że być może Ty i Twój chłopak jesteście bardziej do siebie podobni niż Ci się zdaje - tylko z wyjątkiem tego, że on nie spokojnie akceptuje sytuacje "bez motylków" i chce nad nią pracować i rozwijać waszą znajomość, a Ty nie do końca sama wierzysz w słuszność takiej postawy. Tak jakby dajesz SOBIE przyzwolenie na to by go kochać "nie do końća" ale on juz nie może. Masz w sobie troche mentalności uprzywilejowania, co nie jest w sumie grzechem - ja tez tak mam - ale przekonałam się w życiu, że u każdej pary zachodzi jakiś kompromis i być może, jeżeli chcesz dalej być z tym facetem też musisz zdać sobie z tego sprawę. Trochę z jego strony faux pas jeżeli chodzi o rozmowy o byłeł, choc można to tez uznać za zdrowy objaw szczerości. Wierz mi, najgorszy jest facet co mówi jedno a robi/czuje zupełnie co innego bo to nie tylko człowiek niestabilny a manipulant. Może jest szansa jak oboje wykażecie sobie nawzajem zrozumienie.

Karinaa dziękuję Ci za odpowiedź. Wiesz, każda kobieta chciałaby być tą najwspanialszą i jedyną. Kurde i to jest tak cholernie skomplikowane, bo wbrew pozorom wiem, że mój facet tak uważa, ale to jest bardziej poparte rozumem niż sercem i uczuciem. Ostatnio słyszę od niego " coś do Ciebie czuję", ale z drugiej strony "nie kocham Cię" i to tak boli, bo coś czuje ale nie kocha. To co czuje? Sympatie? Kolegów to ja mam wielu i z nimi nie mieszkam. Ja mam teraz poczucie, że on sam siebie zmusza, a z drugiej strony są takie dziwne gesty, np dzisiaj jestem w pracy a on ma dzień wolny i wysłał  mi w ciągu dnia serduszko na facebooku. Wiele razy tak robił, a jak się go kiedyś zapytałam dlaczego to powiedział, że chce, żebym wiedziała, że o mnie pamięta. Kurde nooo! Taka to dziecinada między nami i przeciągnie liny. Teraz ja już zaczynam się doszukiwać małych gestów i je analizować i rozbijać na czynniki pierwsze. Zastanawiam się czemu to musi być takie trudne. Czemu mimo zgodności, umiejętności spędzania razem czasu i generalnego dogadywania się no nie potrafi się "zakochać". Z drugiej strony ja nie chce go zostawiać, ale sama sobie wytykam pozwalanie na brak szacunku do siebie samej. Ehh...

aannaa, no wreszcie jakaś normalna odpowiedź i adekwatna do sytuacji autorki- wczesniejsze komentarze irytowały mnie i chylę czoła przed autorką, że była taka cierpliwa i spokojnie odpowiadała.
Karolinko, myślę, że facet ten dostał dość porządnie w kość w swoim byłym związku i póki co, na razie wywietrzały mu z głowy związki oparte na kłótniach i wiecznej walce. Skoro jego była potrafiła kilka miesięcy po ich rozstaniu odezwać się do niego i jak się potem okazało, tylko po to, by zakpić sobie z faceta, podpuścić go i potem zostawić, to dla mnie jasne jest, jakim człowiekiem jest jego była i w związku z tym, co on musiał z nią przejść- istną gehennę po prostu. Facet kochał tę kobietę, ale nacierpiał sie równo- sam jest człowiekiem spokojnym i dlatego teraz postawił na spokój i na normalność w związku, na zasadzie COŚ ZA COŚ, czyli że nie ma wprawdzie miłości, takiej szalonej o romantycznej, ale jest za to stabilizacja i poczucie bezpieczeństwa. Autorko jesteś kims w rodzaju plastra (bez wątpienia tak jest), ale z drugiej strony wasz związek wydaje mi sie bardzo dobrze rokującym na przyszłość. Facet jest uczciwy, szczery i stabilny- to dzisiaj wielka wartość. Nie wylewaj więc dziecka wraz z kąpielą- miłość dijrzała, ciepła i trwała przyjdzie do was na pewno, na razie ona puka do waszych drzwi. Daj temu facetowi spokój i bądź po prostu sobą. Bedzie dobrze, a tak w ogóle, to uważam, że miałas szczęscie, że poznałaś porządnego faceta. Mam nadzieje, że się nie mylę w ocenie twojej sytuacji. Powodzenia.

Myślę, że autorka nie udźwignie tego, co oferuje jej chłopak na chwilę obecną. Są po prostu na innych etapach, potrzebują zaspokoić skrajne inne potrzeby emocjonalne. Dla ciebie autorko, najlepszy byłyby "facet nie po przejściach/świeży", a dla niego "kobieta z przeszłością", jeśli tak mogłabym to ująć .

Przeczytałam to, co napisałyście Garance i Tulinko i doszłam do wnioski, że ja chyba dość optymistycznie oceniłam sytuację Karolci. Wydaje mi się, że facet rzeczywiście jest w porządku, ale jednak ten związek nie rokuje zbyt dobrze. Faktycznie Tulinka ma rację- ty Karolina możesz mieć juz poważny uraz do tego faceta i nawet, jesli on faktycznie bardziej się do ciebie przywiaże, to bedziesz pamiętała te jego słowa. Wprost nie moge wyobrazić sobie, co bym czuła, gdyby facet powiedział mi cos takiego, to tak jakby powiedziec garbatemu, że jest garbaty. Facet był szczery do bólu, ale i dość toporny zarazem.
Chyba jednak powinnaś wycofać się z tej znajomości. Facet ten kochał swoja byłą i on doskonale pamięta, co działo się z nim wtedy. To nic, że tamten związek nie wypalił- ważne jest jednak to, że facet ten wie, jak to jest, gdy kogoś się kocha. On jest z toba, bo podobasz mu się, jako kobieta, ceni twój charakter i jakieś inne twoje walory np.stabilnosć emocjonalna, dobre serce, może pracowitosć (nie zanm cię, więc nie wiem, jakie są twoje mocne strony), lubi spędzać z toba czas, jest bezpieczny i wie na czym stoi- to dla niego bardzo ważne rzeczy, niemniej jednak wygląda to bardziej na związek z rozsądku- chyba się pomyliłam twierdząc, że miłość dojrzała, ciepła i trwała już puka do waszych drzwi. Karolinko, nie zapomnisz tego, co on ci powiedział i nigdy nie uda ci się otworzyć w pełni na tego faceta. Każdy ego miły gest w twoja stronę zawsze będziesz odbierała, jako litość, uprzejmość lub zachowania pt."bo tak wypada, jesli jest się z związku z kobietą"
Przepraszam cię, jesli swoim wczorajszym postem troszkę cię zmyliłam. Teraz zastanowiłam sie i przekonały mnie argumenty dziewczyn.

Tulinko, dokładnie tak jest, jak napisałaś. Słowa mają wielką moc i niestety czasem nie da się pewnych rzeczy zapomnieć. Tkwi coś w człowieku niczym drzazga.
Karolinko, dobrze że zapisałas się na siłownię, by chociaz w taki sposób rozładować złe mysli i złe emocje.
Co ja bym zrobiła bedąc na twoim miejscu? No cóż- ciężka sprawa. Jesli to naprawdę porządny facet, to może nie powinnaś już, natychmiast kończyć tego związku- teraz chyba bardzo byś cierpiała i pewnie nie byłoby ci łatwo, bo może i ten facet starałby cię jakos przy sobie zatrzymać?- no chodzi mi po prostu o to, że na ten moment nie dojrzałaś jeszcze do decyzji na NIE.
Może spróbuj więc zdystansować się jakoś do tego faceta, by on nie czuł się panem sytuacji i pępkiem świata dla ciebie. Zacznij ewakuowac się mentalnie z tego związku, potem przyjdzie czas na ewakuację uczuciową, emocjonalna i będziesz miała już z górki. Daj wam jeszcze kilka tygodni i jesli zobaczysz, że absolutnie nie radzisz sobie z tym wszystkim, to po prostu zrezygnuj z tego faceta. Jemu o niczym nie mów- zacznij uczyć się traktowania tego faceta, jak obcego człowieka, któremu nie o wszystkim sie mówi, nie wszystko się opowiada. To taka sztuczka psychologiczna- powinna zadziałac w wytworzeniu dystansu do faceta.

dziękuję Wam dziewczyny za te słowa, jesteście wspaniałe. Mimo, że oczywiście Wasze słowa strasznie bolą bo wiem, że macie racje. Myślałam też o tym, żeby dać nam jeszcze kilka tygodni, dać sobie jakiś deadline, do którego po prostu poczekam. Tylko ciągle się zastanawiam czy nie zabiję tym sama siebie. Oczywiście doskonale rozgryzłyście całość sytuacji, bo ja teraz sama stwarzam sobie pozorne szczęście, tzn jesteśmy razem ale ja ciągle wmawiam sobie, że to na chwilę. Głupi przykład, ale wczoraj znajoma dała mi duży wazon do mieszkania a ja od razu pomyślałam co z nim zrobię jak się będę wyprowadzać niedługo Oczywiście M. strasznie się denerwuje kiedy słyszy jakąkolwiek niepewność w moim głosie, dzisiaj opowiadałam mu o znajomym, który poznał kobietę i śmiałam się, że poznał żonę, na co M. odpowiedział, że on też już poznał żonę. Mam wrażenie, że mami i mnie i siebie takimi słowami. Naprawdę nigdy w życiu nie spodziewałam się, że będę w takiej sytuacji i że będę przeżywać tak skrajne emocje. Widzę, że przez ten tydzień dużo się zmieniło, on ciągle się do mnie tuli, ciągle mnie całuje i jest jeszcze bardziej opiekuńczy, a ja bardzo boję się mu zaufać, bo nie wiem czy za tydzień znowu nie usłyszę "nie kocham". Chciałabym, żeby to się ułożyło a z drugiej strony jestem na siebie wściekła, że jestem taką miękką cipką i nie potrafię powiedzieć "nie kochasz? to spadaj!". Byłoby łatwiej, gdyby się tak o mnie nie troszyczył.

Karolciu, daj sobie tyle czasu ile potrzebujesz. Nie musisz ucinac tego od razu. Ja dlugo wychodzilam z tego zwiazku, ponad rok. Koncowka byla taka ze juz stalam sie calkiem toksyczna dla niego, z perspektywy stwierdzam ze chyba podswiadomie mscilam sie na nim za ten okres kiedy nie traktowal mnie jak ksiezniczke.
Dobrze robisz ze sie dystansujesz. Dobrze ze wyobrazasz sobie zycie bez niego. Nie planuj nic z nim, zadnych wakacji, mow mu ze sie zobaczy, ze pomyslisz. To jest troche zwodzenie go, ale da ci oddech, dystans. Tak jak pisala Oliwia, ewakuuj sie powoli.
Jestes madra kobieta i zaslugujesz na goscia ktory cie bedzie nosil na rekach i uwielbial, a nie byl laskawca.

Oliwko, starałam się teraz przez chwilę przeanalizować wszystko jeszcze raz. Poznałam całą  jego rodzinę, jego mama mnie uwielbia. Na święta przyjechał po mnie do mojego rodzinnego domu (180km) i zabrał mnie do swojej babci na kolację. Poznałam chyba wszystkich przyjaciół, spędziliśmy sylwestra z jego bratem. Jak poszedł na imprezę integracyjną z kolegami z pracy to zabrał mnie do tej knajpy, w której siedzieli po to, żeby mnie przedstawić. Jak jeździmy do jego rodziny to ciągle trzyma mnie za rękę i widzę, że jest szczęśliwy. A jeśli chodzi o jakiekolwiek niepokojące zachowania to np widzę, że przy kolegach ma opór z okazywaniem mi uczuć, wtedy jak daje mu buziaka  to widzę,że trochę ucieka. Ale reszta jest taka jak napisałam. Czy dobrze go znam? Wydawało mi się, że tak... teraz juz nie wiem.

Informacje na temat jego byłego związku mam też od jego przyjaciela, ktory był świadkiem wielu kłotni. Sama już nie wiem czy jest dobrym aktorem czy z czego to wynikało. Po dwóch miesiacach naszego bycia razem powiedzial mi, ze jeszcze nie potrafi nazwac uczuc do mnie ale  wtedy wydawalo mi sie to normalne. Nie wiem dziewczyny, zaczynam fiksowac. Moze jest tak, ze ja go idealizuje? Staram sie miec oczy otwarte.

Miernikiem tego, czy jest nam dobrze w związku i czy jesteśmy dopasowani pod względem potrzeb, jest w przypadku kobiety poczucie pewności i bezpieczeństwa. U ciebie tego nie ma. Poza tym, dziewczyny dobrze zobrazowały, to co już u was nastąpiło. Po tym co się wydarzyło, nosisz już ranę w sercu, która nie wiem jak on by się starał, nie zabliźni się już tak szybko. To spowoduje, że albo będzie sabotowała ten związek męcząc się okrutnie (będziesz się podświadomie "mściła" za to), albo nie będziesz w stanie się zaangażować w pełni i będziesz trzymała go na dystans, więc taki związek nie ma szans na jakikolwiek rozwój.

Ty potrzebujesz przeżyć "pełną miłość", bycie dla siebie najważniejszymi partnerami/kochankami. On już to miał. Pragmatycznie podchodzi teraz do budowania relacji. On potrzebuje innej kobiety, z podobnymi doświadczeniami, aby było dobrze. Tobie nie będzie potrafił dać tego, czego potrzebujesz, bo już raz to zrobił (i postanowił nigdy więcej=bez sensu). Ty będziesz cierpieć na niedosyt z tego powodu.

Powiem ci też jedno, z własnego podwórka. Obserwuję tendencję, że mężczyźni, którzy wychodzą z długoletnich, romantycznych związków, najczęściej dobierają sobie młodsze kobiety (tak chyba jest w waszym przypadku), licząc na to, że one będą kochały znów szaleńczo (jak jego była, oni już niekoniecznie) i że mniejsze będą miały oczekiwania i wymagania co do związku (bo im się już nie chce, wtedy się starali, a teraz chcą lenistwa). Myślę, że spełniasz tam jakieś jego kryteria, dlatego chciałby to utrzymać - z wygody .

Zapewne macie rację, im dłużej się nad tym zastanawiam tym bardziej wiem, że pewnie powinnam się z nim rozstać. Mnie się po prostu chyba nie może pomieścić w głowie jak można zachowywać się w taki sposób jak on, mówić że zależy, że jestem najważniejsza, jedyna ale... się nie kocha. To czym w takim razie jest miłość? Wiadomo, że on i jego była dziewczyna mieszkali w swoich rodzinnych domach, on przyjeżdżał do niej raz na dwa tygodnie, ona wychodziła wypindrzona, spędzali razem kilka godzin i wracał do domu. Mieli czas, żeby zatęsknić, żeby odczuć zazdrość, żeby zastanowić się nad uczuciami. My mieszkamy razem, widzimy się codziennie, zasypiamy razem, zastanawiamy się co zrobić na obiad i czy rachunki są opłacone. Widzimy się w sytuacjach życia codziennego i nie ma w tym większego czaru ani uroku. Mój M. raczej nie jest człowiekiem, który robiłby coś wbrew sobie i z przymusu, tak przynajmniej mi się wydaje. Zastanawia mnie jeszcze jedna rzecz, co daje mu taki motor napędowy do działania? W sensie co jest w nim takiego, że chce spędzać czas ze mną, że o mnie myśli, że zabiera do knajpy, że planuje wakacje, że chce się przytulać, dotykać i starać się pogadać kiedy jestem zła? Bo wiecie dziewczyny o co mi chodzi, kiedy na kimś nam średnio zależy albo nie czujemy do kogoś zbyt szczególnej chemii to raczej nie dążymy do tego, żeby być aż tak blisko? Ja gdybym nie była pewna uczuć do faceta to nie chciałabym z nim mieszkać, nie dążyłabym do zbytniej bliskości. Jak poznałam mojego M. to.. strasznie mi się nie podobał. Wtedy miałam w głowie zupełnie innego faceta i M. miałam w nosie. Mimo wszystko widziałam w nim dobre cechy i uważałam,że może warto się z nim spotykać dalej, ale każdy jego dotyk sprawiał mi ból, każda próba przytulenia była męczarnią, on widział, że ja uciekam, że jestem wycofana. I wydaje mi się, że tak to niestety wygląda. Dlatego po prostu nie umiem ogarnąć tego co nim kieruje

Ja ciągle od jego rodziny, znajomych, przyjaciół słyszałam, że on potrzebuje dużo uczuć, potrzebuje miłości, że miał ciężkie dzieciństwo (kto nie miał?). Tak też starałam się postępować, ale widzę, że to chyba nic nie dało. Wydaje mi się Oliwko, że udało Ci się go rozgryźć, bo widziałam kiedyś rozmowę na fejsie z jego koleżanką, do której pisał po tym jak się poznaliśmy, że wreszcie poznał żonę i wreszcie spełni się jego marzenie. Piszesz, że dostałaś w kość od faceta, którego kochałaś i teraz być może sam nie kierowałabyś się motylkami. Ja mimo, że w kość nigdy nie dostałam to też się nimi nie kieruje, bo one przysłaniają czasem prawdziwe wady partnera. Niestety ciągle analizuję swoja sytuację i przez to ostatnio ciągle się z M. kłócimy. Wczoraj znowu poszło o jakąś pierdołę i dzisiaj mu napisałam, że nie daje rady i że chyba powinniśmy się rozstać. On oczywiście jedyne co w kółko powtarza jak mantrę "zależy mi na Tobie. Rozumiem Cię. Jestem z Tobą bo chcę z Tobą być". Czuję się i wyglądam jak wrak człowieka, jestem w okropnej kropce. Z jednej strony chce z nim być bo go kocham, a z drugiej nie potrafię bo mnie to niszczy. Jestem na siebie wściekła, że nie potrafię podjąć decyzji, myślałam, że może tutaj ktoś mi w tym pomoże ale tak naprawdę... pomogłyście mi a ja i tak nie umiem zrobić ostatecznego kroku. Zastanawiam się też dlaczego on wtedy wrócił? Tydzień temu kiedy się rozstaliśmy. Wyrzuciłam mu wtedy, że jest ch*jem skoro się o mnie troszczy, zależy mu na mnie, dba o mnie, stawia mnie na pierwszym miejscu i ode mnie ma dokładnie to samo a nie widzi, że to miłość. Powiedział, że według mojej definicji miłości on mnie kocha i jego patrzenie na te sprawy pewnie jest złe. Jadę teraz na weekend do domu, mam ochotę mu powiedzieć, żebyśmy oboje się zastanowili nad tym co dalej. Ale z drugiej strony wiem, że on nic innego mi nie powie...

Jasne, dzięki dziewczyny. Oczywiście i tak chyba będę potrzebowała czasu na przemyślenie tego, poukładanie i podjęcie kroków. Oczywiście żadna decyzja nie jest łatwa jeśli nie jest się jej w 100% pewnym. Wiem też, że niestety po części sama przyczyniłam się do tego przez co teraz przechodzę. Na samym początku mój M. strasznie się mną zauroczył, był na maxa zaangażowany i po prostu widziałam i wiedziałam, że oszalał na moim punkcie. Potrafił ciągle do mnie pisać, ciągle szukał jakiegokolwiek kontaktu. Ale ja oczywiście jak to ja.. na początku byłam chłodno nastawiona, facet mi się wizualnie nie podobał, mięty żadnej do niego nie czułam i właściwie byłam przekonana, że po prostu pospotykam się z nim trochę i tyle. Nieustannie pisali do mnie inni faceci, a ja oczywiście szczęśliwa odpisywałam. Przypomniała mi się nawet taka sytuacja jak w obecności M. rozmawiałam przez telefon i umawiałam się na wieczór z innym facetem! Byłam wredną małpą i teraz to wiem. On już raz bardzo skrzywdzony przez kobietę zaczął się wycofywać, wycofywać aż kompletnie się zdystansował. Wycofywał się emocjonalnie, ale zachowania nie zmienił. Widział coś we mnie co nie pozwalało mu odejść ale przestał być pewny uczuć. Wiem co mi teraz napiszecie dziewczyny, że mam to co chciałam. Ale ja mam inny mechanizm... najpierw jestem chłodna i zdystansowana a dopiero potem się przekonuje. On rzucił się w tą znajomość na pewniaka, to na pewno "ta", ona na pewno będzie moją żoną! To też nie jest dobre podejście. Także wydaje mi się, że my nie jesteśmy na innych etapach jeśli chodzi o ogólne podejście do związków, tylko my jesteśmy na innych etapach jeśli chodzi o TEN konkretny związek. On to co ja teraz mam już przerabiał. Czy jest w stanie na nowo odzyskać te uczucia? Pewnie nie bo one trwały za krótko i nie przerodziły się w miłosć.

Dziewczyny, opisałyście sytuację tak podobną do mojego poprzedniego związku, że też postanowiłam zabrać głos.
Byłam z facetem ok. 7 miesięcy. Był spokojny, opiekuńczy, troszczył się o mnie i zachowywał jak gentleman. Oczywiście miał też tam jakieś negatywne cechy (w jego przypadku było to bycie tzw. "bananowym dzieckiem", ale to inna historia). Początki były słodkie, niewinne, takie jak w każdym związku. Niestety okazało się, że facet nie może się zakochać, poczuć tych motyli. Jego poprzedni związek był istnym tornadem uczuć, które również wykończyło ich samych: finał był taki że była go zdradziła, a on odszedł mimo że kochał. Przypuszczam, że podobnie jak kilka wymienionych tu przykładów, mój ex również postanowił poszukać teraz czegoś normalnego, rozsądnego i dającego poczuje stabilizacji. Tworzyliśmy, więc taki związek z rozsądku. Domyślałam się co jest grane, czułam to podskórnie. Gdy powiedziałam, że go kocham (po 5 miesiącach), on rozpłakał się i powiedział, że nie czuje tych motyli... Że chce ze mną być, mnie pokochać i żebym została jego żoną, ale.. to nie jest to samo co czuł kiedyś. Pominę opis tego co wtedy czułam. Po tej sytuacji daliśmy sobie jeszcze czas, on zaczął się bardzo starać, udawał zakochanego. Ja, podobnie jak opisywałyście stałam się bardziej wymagająca, tak jakby mściłam się na nim. Bałam się że jego wysyp uczuć jest tylko taką śliczną wydmuszką  - miałam rację! Po prawie dwóch miesiącach on sam pękł. Wybuchł i mówił, że przecież on się tak stara, a ja ciągle wymagam więcej i więcej. Po czym dodał, że PRZEZ MOJE ZACHOWANIE on się nigdy we mnie nie zakocha i że SAMA DOPROWADZIŁAM do tego że ożyły w nim uczucia do byłej

To bardzo motywująca dla mnie historia, dziękuję Ci za nią. Chciałabym bardzo, żeby tak to się właśnie rozwinęło. Oczywiście, czytając porady dziewczyn miałam jeszcze więcej wątpliwości, które bardziej skłaniały mnie ku temu, aby jednak się rozstać. Niestety odbiło się to w ciągu kilku ostatnich dni na naszych relacjach. M. podczas kolejnej kłótni powiedział, że jeśli dalej będzie to tak wyglądać to nie damy rady. Wiecie co jest najdziwniejsze? Że on ma taką ogromną walkę w sobie.... walkę o ten związek. Naprawdę, przez ostatni tydzień wykończyły mnie własne myśli i kurcze, dziewczyny byłam okropna. Tak jak pisałyście, mściłam się za to wszystko. Ale on jest tak cierpliwy, po raz kolejny i kolejny spokojnie ze mną rozmawia, przytula, mówi, że będzie dobrze, że damy radę, że trzeba czasu. Przedwczoraj powiedział, że jestem zbyt niecierpliwa, że chciałabym wszystko od razu, że chciałabym, żeby albo było nic albo żeby była miłość po grób. A on ma "miłość ale nie jest jeszcze na takim etapie". Nie ukrywam, że ciężko mi to zrozumieć, ale może? Może to  prawda. Myślę, moja droga mmmsss, że poslucham Twojej porady i spróbuję wyluzować, dać czas, przestać o tym myśleć. Może warto? Oczywiście każdy ma wady ale M. jest dobrym człowiekiem. Ciężko jest tylko to wypośrodkować, tak, aby dać czas i poczekać ale nie stracić szacunku do samej siebie. Swoją drogą jestem ciekawa jak Twoja historia się skończyła. Odniosłam wrażenie, że nie jesteście już razem z tym facetem.