Strach przed utratą bliskiej osoby. - Netkobiety.pl

A co takiego się wydarzyło, że od 2 tygodni tak się czujesz ? Wcześniej było w porządku?
To wygląda na to, jakbyś była uzależniona od kontaktu z nią i też widać po tym, że nie umiesz być samodzielna. Potrzebujesz kogoś, aby poczuć się bezpiecznie.

Nie mam żadnych sygnałów. Tak ufam jej w 100%. Fakt, wcześniej nie miałam żadnych przyjaciół, ponieważ mnie gnębiono w szkole..

Może nie, że gnębili, ale dokuczali codziennie, kilka razy nawet mnie bili. Z mamą miałam dobre, z tatą trochę gorsze, ale mysle, że nie ma na co narzekać.

Opowiedz coś więcej o sobie. Dlaczego Ci dokuczali? Czy opowiadałaś o tym rodzicom? Przyjaciółce? Czy nadal Ci ktoś dokucza?
Myślę, że dobrze by było, żebyś też nawiązała inne znajomości, być może nie tak głębokie jak z tą przyjaciółką, ale żebyś tak kurczowo nie trzymała się jej.

Również odnoszę wrażenie, że ta przyjaźń (nie wiem czy tego słowa nie powinnam dać w cudzysłów) może być nieco toksyczna, osaczająca, ale że mamy jeszcze zbyt mało informacji, to wstrzymałam się z osądem.
Osobiście nie lubię, kiedy kogoś, choćby była to najbardziej wartościowa osoba, jest w moim życiu za dużo i oczekuje stałej uwagi. Ciągłe wizyty, telefony, sms-y, a potem wyrzuty, szantaże emocjonalne, kiedy nie mogę poświęcić tyle czasu, ile się ode mnie oczekuje, z czasem stają się męczące. I jeśli zaczynam czuć się osaczona, to wówczas zupełnie odruchowo odsuwam się, a moja sympatia powolutku zamienia się w niechęć. Wydaje mi się zresztą, że jest to dosyć częsty i zupełnie naturalny mechanizm.

Tendencję do osaczania mają osoby, które rozpaczliwie potrzebują mieć kogoś, dla kogo są ważne, zwłaszcza jeśli zaprzyjaźnianie się, a nawet zwykłe koleżeństwo, przychodzi im raczej trudno.

No i niestety stało się. Porozmawiałam z przyjaciółką, myślałam, że wszystko ok. Tydzień temu poklociłyśmy się. Nie odzywa się już do mnie przez ten tydzień. Załamałam się, była dla mnie bardzo ważna, a teraz chyba już ją straciłam. Jest mi bardzo ciężko.