Odległosć 250 km? Czy jest sens? - Netkobiety.pl

Jakiś dziwny co siły witalne zbiera? Ja zawsze wsiadałem i jazda na spotkanie nawet 400 km ;] więc jakiś dziwny wyskoczyć na kawę czy piwo. A takie relacje mają sens tylko jak się spotyka regularnie i myśli raczej o szybkim zamieszkaniu inaczej się wypalają i tyle z motylków.

Nic dodać nic ująć, jest opcja jeszcze że boi się że nie wyjdzie, no ale jak się nie spotka to też nie wyjdzie. Moim zdaniem postaw wszystko na jedną kartę, chcesz się spotkać tego i tego a jak nie to nie widzisz sensu ciągnąć tej znajomości, zobaczysz czy było warto ciągnąć to dwa miesiące, pamiętaj też że w realu jest inaczej niż przez neta.

Jest sens, kilometry nie powinny być wielką przeszkodą.
A co do spotkania to trochę kręci... Do pewniej waćpanny, nawet 400km przejechałem żeby z nią spędzić czas, a ile pisaliśmy? 2tygodnie. Można? Można
Gdzie był haczyk? Otóż pisało się świetnie, spotkanie wyszło równie cudnie, ale po powrocie stała się nagle strasznie zimna, nagle z 8godzinnego czasu spędzania razem, zamieniło się na 15-30minut"bo nie ma czasu" do tego łatwo wyczuć tą obojętność w powietrzu.
Dlatego wniosek, jest taki by spotkać się jak najszybciej, bo to weryfikuje wszystko, naprawdę nie wiem co ludzie widzą w wielomiesięcznym pisaniu, by "poznać się dobrze przed spotkaniem". To cholernie wielka strata czasu...

25 km ma sens 250 km nie ma.
Z reszta co to za relacja jak się widzi kogoś raz na miesiąc(przy tej odległości), czemu ma to służyć ?

Ja akurat jestem w związku 250km i dla mnie i mojego faceta to ma sens. Widujemy się w każdy weekend lub max. co 2 tygodnie (3-4 dni, bo akurat tak mam ułożone obowiązki na uczelni). Dłuższe przerwy w pracy/nauce spędzamy razem (teraz na święta byłam u niego 2 tygodnie), a w dodatku on przynajmniej raz w miesiącu przyjeżdża do mojego miasta na ok. tydzień w związku z obowiązkami zawodowymi. Także taki dystans nie równa się spotkaniom raz na miesiąc - bywa, że ludzie układają to sobie inaczej.

Z drugiej strony, nie planujemy tak żyć wiecznie. Zakładamy, że jak znajdę stałą pracę, zamieszkamy razem w moim mieście - dla mnie warunkiem mieszkania z facetem jest niezależność finansowa, nie wyobrażam sobie przejścia z garnuszka rodziców na garnuszek chłopaka.

Podsumowując, związek - nawet bardzo długodystansowy - ma sens. Wszystko zależy od tego, jak sobie to dwójka ludzi ułoży. Ale ze względu na samą odległość nie ma co skreślać relacji.

Dla Was ma a dla mnie nie ma.
Nigdy nie wydawało mi się sensowne szukać kogoś dalej niż by mi się chciało jechać.
Kiedyś przerabiałem dojazd chyba 45 minut i to było za dużo.
Doszedłem do wniosku ze jak mam kogoś i zobaczyć i jechać taki kawał to muszę zrewidować swe poglądy na przyszłość.
Bo to jest po prostu uciążliwe i sprzeczne z logika.

Rozumiem wielkie uczucie równie tajemnicze co nieokryte i przy okazji tyle wolnego miejsca na własne sprawy.
To wygodne ale nie każdy przecież szuka tego samego.
Są takie związki ze wszystko układa się super bo ludzie mało się widują i nie wchodzą sobie w drogę.
Ale jak już zaczną ...cóż wtedy dzieją się cuda.
Mam praktyczne podejście , nie lubię niespodzianek.

Zdaje sobie sprawę z tego, ale wychodzę z założenia, że jednak od czegoś trzeba zacząć. Jak się nie spróbuje, to się wiedzieć nie będzie
Nie będzie od razu związku po pierwszym spotkaniu ale może być miło i sympatycznie i może coś się zacząć rozwijać

Niestety, ale coraz bardziej mam wrażenie, że gość chce tylko kontaktu wirtualnego. Nasze spotkanie musi poczekać, on się musi zastanowić... tymczasem ciągle gdzieś tam bywa, wyjeżdża ze znajomymi, imprezuje... Niby kontakt jest, ale coraz więcej czerwonych lampek wokół mnie się zapala...
Niemniej dzięki za odpowiedzi, czekam cierpliwie jak to się potoczy

Dzięki to racja
Bardzo się cieszę, że tu napisałam, bo od 3 dni zupełnie inaczej patrzę na tę relację i pewne rzeczy układają mi się w głowie.

Porównuję tylko w jednej kwestii, w której obaj się wypowiedzieliście - nie wysnuwam jakichś szeroko zakrojonych wniosków.

Kwadrad stwierdził

Ty stwierdziłeś:

Obaj nie widzicie sensu w związkach na odległość (kwadrad w ogóle, ty na dłuższą metę) - i zauważyłam, że internetowy absztyfikant autorki wątku może wychodzić z tego samego założenia. Że ostatecznie z tej relacji nic nie będzie.

PS Mój związek trwa już 4 miesiące i ma się świetnie (choć odległość się nie zmniejszyła). I nie opiera się wyłącznie na bzyku bzyku, czyszczeniu kominków i dawaniu dupki - także byłabym na twoim miejscu ostrożniejsza z wygłaszaniem opinii w tonie absolutnej prawdy, kiedy one zwyczajnie absolutną prawdą nie są, a po prostu twoim zdaniem w temacie.

24 - straszna ze mnie siksa, nie? Dlaczego mnie nie zapytasz, co w życiu przeżyłam? Bo mogłoby się okazać, że 24latka nie musi być smarkatą naiwniaczką? Wierz mi, że przez 23 lata swojego życia nie byłam w stanie zaufać żadnemu facetowi - a ten, któremu zaufałam miesiącami ciężko na to pracował.

Paulo, jak już się wypowiadasz, to wypadałoby czytać ze zrozumieniem.

Ja nie jestem w internetowym związku. Poznałam mojego faceta w realu, nie w internecie. I spotykam się z nim w realu - raz na tydzień, max. raz na dwa tygodnie. Jeżdżę do niego a on do mnie, w święta mieszkałam u niego 2 tygodnie (akurat mój ojciec mieszka w tym samym mieście co mój facet - święta spędzałam z tatą, ale po Wigilii i Bożym Narodzeniu na noc wracałam do swojego partnera, wszystkie pozostałe dni całe u niego). Teraz z kolei on przez tydzień był u mnie w domu - wczoraj pojechał do siebie. Ze względu na to, że oboje mamy dość elastyczne kalendarze, możemy tak ułożyć sobie czas, że w miesiącu połowę dni (a nawet więcej) spędzamy razem.

Taka jest prawda. A to co piszesz, to projektowanie własnych zawodów miłosnych na cudze życie. To że ciebie partnerka potraktowała bezdusznie, nie znaczy, że kluczem do dobrego związku jest nie spuszczać partnera z oka.

Oczywiście, że nie wiadomo, co się wydarzy za miesiąc - czy nawet za tydzień. Ale tak samo nie wiadomo, jak się mieszka 250km od siebie i jak się mieszka w jednym domu. Jakby mieszkanie pod jednym dachem było gwarantem czegokolwiek, to by się nie rozpadały małżeństwa, które od 10 lat sypiają w jednym łóżku. Jak ktoś chce zdradzić, to mu nic nie przeszkodzi - jak nie chce, to żadna okazja nie będzie zdrady warta. I taka też jest prawda.

Jak masz potrzebę dalszej polemiki w kwestii mojego podejścia do związków, to alienekpl założył temat specjalnie w tym celu

http://www.netkobiety.pl/t92730.html

Oszczędzi mi to pisania tego samego w kilku wątkach

Za dobre życzenia szczerze dziękuję - i szczerze odwzajemniam. Wiem, że szukasz partnerki, więc oby z sukcesem i niech się okaże lepsza niż dotychczasowe.

A teraz będzie offtop, za co przepraszam - ale nie lubię pozostawiać spraw bez wyjaśnienia.

Nie lubię też protekcjonalizmu, Paulo. Wiesz o mnie tyle, że mam 24 lata i na tej podstawie wyciągasz wnioski co do mojej dojrzałości i doświadczeń życiowych. Wybacz, ale to o twojej dojrzałości nie świadczy zbyt dobrze. Zauważ, że przez całą naszą dyskusję ja nie oceniam w żaden sposób ciebie i twoich poglądów - i nie twierdzę, że nie bywa jak ty to przedstawiasz. Twierdzę, że tak być nie musi. Zasadnicza różnica.

Jestem z rozbitej rodziny - tato rozwiódł się nie tylko z mamą ale i ze mną. Od 12 roku życia pełnię funkcję życiowego partnera mojej mamy - uspokajam, jak się denerwuje (a jest wybitnie emocjonalna); towarzyszę jej w podejmowaniu decyzji (z wiekiem coraz bardziej świadomie); żyję z poczuciem odpowiedzialności, że jestem dla mamy jedynym punktem oparcia w życiu (bo sama mi to mówi). Między 21 a 23 rokiem życia zaliczyłam depresję związaną z sytuacją rodzinną (niedobór stabilizacji+nadmiar odpowiedzialności) - sama poszłam do psychiatry jak się zorientowałam, że życie wali mi się na głowę, zawalam studia, rujnuję relacje z ludźmi. Mam dwa lata wyjęte z życiorysu, ale odbiłam się od dna. Wróciłam na uczelnię. Odnalazłam ojca. Zniknął mi w więzieniu (za podatki - moje życie to nie totalny kryminał ). Odnalazłam go po raz drugi. Zaczynam odbudowywać z nim relację - obojgu rodziców nauczyłam się wybaczać. Dowiedziałam się, że mam przyrodniego brata - lat 10. W związku z tym, że zdobywam wykształcenie prawnicze, pomagam ojcu w odzyskaniu praw do widzeń z synem. To tak po krótce.

Nie użalam się nad sobą i nie mam pretensji do losu. Lubię siebię i lubię swoje życie. I jak mi się przydarzy coś dobrego, to się z tego cieszę i doceniam - bo niedobre też mi się przydarza i umiem dostrzec różnicę. Nie uważam, że ze względu na moje doświadczenia należy mi się w jakimkolwiek względzie taryfa ulgowa, specjalne fory dla "biednej sierotki z bałaganem w życiorysie". Ale nie jestem siksą już od jakiegoś czasu.

I nie mam absolutnie żadnych pretensji do ciebie. Oceniasz mnie na podstawie tego, co wiesz, a "tragicznej historii mego żywota" nie znałeś. Ale jak się opiera swoją ocenę na niepełnych danych, wypada być w niej odrobinę ostrożniejszym

Samotna, to nie będzie nic odkrywczego ale wydaje mi się, że jeśli macie taki dobry kontakt a facet na konkretną propozycję spotkania wyraźnie się waha lub zwleka z odpowiedzią to nie wróży to dobrze.

Nie, nie ma sensu.

Jest sens. Odległość to tylko mała przeszkoda. To nie jest coś czego nie można pokonać.

Korespondujesz z kimś przez 2 lata i nie spotkaliście się ani razu? U mnie to trwa od około 2 miesięcy.

Tak jak wcześniej pisałam, z nikim nie miałam relacji takiej jak z nim, z nikim tak mi się nie rozmawiało, a rozmawiałam z ogromną ilością panów. W jakiś sposób mnie pociąga, nie wiem jak to się potoczy dalej... Ale nawet jeśli nic z tego nie wyjdzie, to jednak chciałabym go poznać. Czy się uda, to się dopiero okaże