mój chłopak jest alkoholikiem?? - Netkobiety.pl

Niestety, ale z tego nałogu jest bardzo ciężko wyjść. Sama łudziłam się, że mój były w końcu przestanie, że się opamięta, a niestety zaczęło być tylko gorzej. Zastanawiam się ciągle co by było gdybym wcześniej zareagowała jednak do niego i tak nigdy nic nie docierało. Alkohol to na prawdę poważny problem w związku, bo w końcu to jego piwo może stać się ważniejsze od Ciebie. Przemyśl czy chciałabyś z takim człowiekiem zakładać rodzinę? Możesz postawić mu ultimatum i niech wybierze co jest ważniejsze, Ty czy alkohol. A jeśli na prawdę chciałby skończyć z alkoholem, ale jest mu ciężko to zrobić to może pomyśleć nad jakąś terapią? Jednak tak jak agusia587 napisała, Ty nie możesz zrobić nic poza rozmową, to do niego należy decyzja.

myślę że jeśli partner ma 3 zmianowy tryb pracy, terapia nie wchodzi w grę

nawet jak pójdzie to za chwilę będzie przeszkadzać w egzystowaniu, to jest dodatkowy obowiązek, trzeba mocnej determinacji, przecież chyba świadomi tego jesteśmy ,
zwłaszcza gdy nie widać konsekwencji, są małe, albo udaję się ich unikać,
to rodzi przeświadczenie, "da się wszystko", a tak naprawdę jest to okłamywanie siebie

terapia nie uzdrowi sama w sobie, to tylko otwarcie "drzwi" przez które można chcieć iść lub nie, tu jest właśnie to magiczne, że on musi chcieć sam dla siebie

nawet jak partnerka go "zmotywuje" mogą być problemy z konsekwencją, z realizacją
brak hamulców, przed kierowaniem po alkoholu, to chyba przecież nie przypadek, widoczny, namacalny sygnał "Hallo, coś tu nie gra"

spokojna, szczera, rozmowa, najlepiej na neutralnym gruncie, często partnerzy ukrywają "dosłownie" picie współmałżonka nie idź w tym kierunku

Szwagier chodził na terapię przez miesiąc do ośrodka pół-otwartego. Wystawili mu L4.
To się naprawdę da załatwić, jak komuś zależy.

Autorko, musisz podjąć odpowiednie kroki i być konsekwentna.
Albo Ty i leczenie, albo z Wami koniec. Jeśli nie będzie chciał się leczyć, ważne, żebyś faktycznie zerwała z nim kontakt i w żaden sposób nie dawała kolejnej szansy tym samym nie wspierając jego picia.

Podziwiam każdego, komu się udało wygrać z nałogiem.

Takie to trudne. Znam problem faceta pijącego z własnego doświadczenia. Przerobiłam tłumaczenia, obiecywanie, awantury, obwinianie wszystkich o picie tylko nie siebie,  powroty do domu w różnym stanie "ważkości", zaniedbywanie obowiązków. Chowałam, wylewałam piwsko, prosiłam, groziłam odejściem, kryłam go, udawałam przed rodziną, że jest ok. Prawdą jest, że należy być konsekwentnym, bo inaczej pijący czuje przyzwolenie, bo przecież i tak wszystko zostaje po staremu. Mój facet prócz picia, również zaczął wrzucać kasę w maszyny. Próbowałam mu pomóc, ale bez skutku. Mimo,iż to wiem, to jednak nie potrafię wyrzucić go z mieszkania. Dodam, że jestem samodzielna finansowo, nie mamy dzieci, nawet ślubu. Problem trwa od kilku lat. Mam świadomość, że jego problem jest złożony, ojciec był alkoholikiem. Sam nie widzi problemu a ja się czepiam. Sama nie radzę sobie z sytuacją. Ciężko przekreślić tyle lat życia, choć w tym życiu piwo było częstym towarzyszem. Wiem, że w końcu powinnam zająć się własnym życiem. Może wystawienie torby za drzwi pomoże mu się ogarnąć? Albo zrozumie albo się stoczy? Dla jego własnego dobra?

hmmm, to wszystko prawda. Pozycja może i dobra, bo jestem samodzielna, pracuję.  Ale samotność, wiek i ciągłe czekanie na przysłowiowy cud też robią swoje. Życie w zawieszeniu też jest trudne. Wiem, że alkoholizm to choroba, więc chciałabym pomóc, dać szansę, wesprzeć niż rozstawać się. Ale z drugiej strony, jeśli on nie widzi problemu i mimo obietnic pije więcej, nic go nie interesuje. To czy takie czekanie ma sens? Przecież takiej pomocy trzeba chcieć, jeśli sam nie przyzna się we własnej głowie, że ma poważny problem, to co ja innego mogę zrobić?

Albo terapia albo adios. Niestety nawet jedno piwo może być sygnałem problemu. Nie ma niestety rady.

no i jak zwykle. nie wytrzymał nawet dwóch tygodni. Co mam robić? wiem,że teoretycznie stwarzam mu warunki do picia, ale przestałam mu gotować, prać i nadal nic złego nie widzi w swoim postępowaniu. wczoraj w barze siedział 6 godzin,dziś mimo obietnic siedzi 4 godzinę, jestem załamana i brak mi słów. jak dalej żyć?